تبیان، دستیار زندگی

در كنارش جان داد!

آیینه احمدى، شكست وافتاد!

بر دامن لاله آسمان، داغ نهاد

آن دم كه نهاد چهره بر چهره او

گفتند: حسین در كنارش، جان داد!

(آشفته)

http://zajje.blogfa.com

تفسیر قرآن!

شوریده سرى كه شرح ایمان مى كرد

هفتاد و دو فصل سرخ، عنوان مى كرد

با ناىِ بریده نیز، بر منبرِ نى

تفسیر خجسته اى ز قرآن مى كرد!

(حسینى)

http://zajje.blogfa.com

كنار دریا جان داد

آن روز، غریبانه و تنها، جان داد

پرورده آسمان، به صحرا جان داد

اسرار شگفت عشق، معنا مى شد

وقتى كه عطش كنار دریا، جان داد!

(مؤمنى)

http://zajje.blogfa.com

در قحط وفا!

خون، رنگ سیاهِ دل صحرا را، برد

موج عطش، آبروى دریا را برد

زد نعره بشیر و، گفت: در قحط وفا

عشق آمد و، لاله هاى زهرا را برد!

(احد ده بزرگى)

http://zajje.blogfa.com

كنار شط!

آن دم كه ز غربت آشكارا دَم زد

طومار ستمگران دون، بر هم زد

لبْ تشنه، كنار شطّ موّاج فرات

پا بر سر زندگانى عالم زد

(عبّاس براتى پور)

http://zajje.blogfa.com

چشم فرات از دیدن ما موج مى زد

روزى كه جولان در كنار آب كردیم

ماكى فغان از تشنگى كردیم، هیهات

تیغ شما را ما زخون سیراب كردیم

عباس براتی پور

http://zajje.blogfa.com

از مجتبى این درد را میراث بُردیم

این تشنگى تكرارآن خون جگر بود

روزى كه بر ما تیغها را تشنه كردید

ماخونمان ازدشنه هاتان،تشنه تربود

عباس براتی پور

http://zajje.blogfa.com

درد حسین(علیه السلام) از جنس فریاد على(علیه السلام) بود

تكرار شد ظلمى كه بر شیر خدا رفت

آه على از چاه غربت سربرآورد

پیچیده شده در نى، نوا، تا نینوا رفت

عباس براتی پور

http://zajje.blogfa.com

نازم به خورشیدى كه در شام غریبان

بر نیزه ها قرآن به لب با ماه مى رفت

حتى سر بى پیكر غرقاب خونش...

یك نیزه بالاتر ز دشمن راه مى رفت

عباس براتی پور

http://zajje.blogfa.com

اى كه دل ها همه از داغ غمت غمگین است

وى كه از خون تو صحراى بلا رنگین است

نرود یاد لب تشنه ات از خاطره ها

هر كه را مى نگرم از غم تو غمگین است

زان فداكارى و جانبازى مردانه تو

به لب خلق جهان تا به ابد تحسین است

نازم آن همت والا كه تو را بود حسین

كه قیامت سبب رشد و بقاى دین است

جان ز كف دادن و تسلیم به ظالم نشدن

آرى آرى به خدا همت عالى این است

جاودان خاطره نهضت خونین تو شد

چون كه دین زنده از آن خاطره خونین است

جان به قربان تو اى كشته كه خود فرمودى

مرگ با نام به از زندگى ننگین است

زان جفایى كه به جان تو روا داشت یزید

تا ابد دیده تاریخ بر او بدبین است

میهمان كشتن و آنگاه اسیرى عیال

این گناهى است كه مستوجب صد نفرین است

هر كه از صدق و صفا دست به دامان تو زد

عزت هر دو جهانش به خدا تأمین است

چه كنم گر نكنم گریه به مظلومى تو

گریه آبى است كه بر آتش دل تسكین است

تا منظم به جهان گردش لیل است و نهار

تا منوّر به فضا مهر و مه و پروین است

بر تو و بر همه یاران شهید تو درود

كه ز خون شهدا عزّت دین تضمین است

غیر نام تو نباشد به زبان «خسرو» را

كه ز نام تو بود گر سخنش شیرین است

(محمّد خسرو نژاد

http://zajje.blogfa.com