تبیان، دستیار زندگی

مرحوم حجة الاسلام دكتر امینى چنین مى نویسد:
پس از گذشت چهار سال از فوت مرحوم پدر بزرگوارم آیة اللّه علاّمه امینى نجفى یعنى سال یكهزار و سیصد و نود و چهار هجرى قمرى ، شب جمعه اى قبل از اذان فجر ایشان را در خواب دیدم . او را شاداب و خرسند یافتم .
جلو رفته و پس از سلام و دست بوسى عرض كردم :
پدر جان ! در آنجا چه علمى باعث سعادت و نجات شما گردید؟
گفتند: چه مى گویى ؟
مجدّداً عرض كردم : آقاجان ! در آنجا كه اقامت دارید، كدام عمل موجب نجات شما شد؟
كتاب الغدیر... یا سایر تاءلیفات ... یا تاءسیس و بنیاد كتابخانه امیرالمؤ منین علیه السلام ؟
پاسخ دادند: نمى دانم چه مى گویى . قدرى واضح تر و روشن تر بگو!
گفتم : آقاجان ! شما اكنون از میان ما رخت بر بسته اید و به جهان دیگر منتقل شده اید. در آنجا كه هستید كدامین عمل باعث نجات شما گردید از میان صدها خدمت و كارهاى بزرگ علمى و دینى و مذهبى ؟
مرحوم علاّمه امینى درنگ و تاءمّلى نمودند. سپس فرمودند: فقط زیارت ابى عبداللّه الحسین علیه السلام . عرض كردم : شما مى دانید اكنون روابط بین ایران و عراق تیره و تار است و راه كربلا بسته . چه كنم ؟
فرمود: در مجالس و محافلى كه جهت عزادارى امام حسین علیه السلام برپا مى شود شركت كن . ثواب زیارت امام حسین علیه السلام را به تو مى دهند.
سپس فرمودند: پسرجان ! در گذشته بارها تو را یادآور شدم و اكنون به تو توصیه مى كنم كه زیارت عاشورا را هیچ وقت و به هیچ عنوان ترك و فراموش نكن . مرتباً زیارت عاشورا را بخوان و بر خودت وظیفه بدان . این زیارت داراى آثار و بركات و فوائد بسیارى است كه موجب نجات و سعادتمندى در دنیا و آخرت تو مى باشد... و امید دعا دارم .
آرى ! علاّمه امینى با كثرت مشاغل و تاءلیف و مطالعه وتنظیم و رسیدگى به ساختمان كتابخانه امیرالمؤ منین علیه السلام در نجف اشرف مواظبت كامل به خواندن زیارت عاشورا داشتند و سفارش به زیارت عاشورا مى نمودند و به این جهت خودم حدود سى سال است مداوم به زیارت عاشورا مى باشم .

خجسته باد نام خداوند، نیکوترین آفریدگاران
که تو را آفرید.
از تو در شگفت هم نمی توانم بود
که دیدن بزرگیت را، چشم کوچک من بسنده نیست:
مورچه می داند که بر دیوارهء اهرام می گذرد
یا بر خشتی خام.
تو، آن بلندترین هرمی که فرعون تخیل می تواند ساخت
و من، آن کوچک ترین مور، که بلندای تو را در چشم نمی تواند داشت
***
چگونه اینچنین که بلند، بر زبر ماسوا ایستاده ای
در کنار تنور پیرزنی جای می گیری،
و زیر مهمیز کودکانهء بچّگکان یتیم،
و در بازار تنگ کوفه؟
***
پیش از تو، هیچ اقیانوس را نمی شناختم
که عمود بر زمین بایستد
پیش از تو، هیچ خدایی را ندیده بودم
که پای افزاری کهنه به پا کند
و مشکی کهنه بر دوش کشد
و بردگان را برادر باشد.
آه ای خدای نیمه شب های کوفهء تنگ
ای روشن خدا
در شب های پیوستهء تاریخ
ای روح لیلة القدر
حتی اذا مطلع الفجر
اگر تو نه از خدایی
چرا نسل خدایی حجاز، «فیصله» یافته است؟
نه ؛ بذر تو از تبار مغیلان نیست!
***
خرد به قبضهء شمشیرت بوسه می زند
و دل، در سرشک تو، زنگار خویش می شوید
اما
چون از این آمیختهء خون و اشک
جامی به هر سیاه مست دهند
قالب تهی خواهد کرد
***
شب از چشم تو، آرامش را به وام دارد
و طوفان، از خشم تو، خروش را.
کلام تو، گیاه را بارور می کند
و از نفست گل می روید
چاه، از آن زمان که تو در آن گریستی ، جوشان است.
سحر از سپیدهء چشمان تو، می شکوفد
و شب در سیاهی آن ، به نماز می ایستد.
هیچ ستاره نیست که وام دار نگاه تو نیست
لبخند تو، اجازهء زندگی ست
هیچ شکوفه نیست کز تبار لبخند تو نیست
...
هلا ای رهگذران دارالخلافه
ای خرما فروشان کوفه
ای ساربانان سادهء روستا
تمام بصیرتم برخی چشم شمایان باد
اگر به نیمروز، چون از کوچه های کوفه می گذشته اید
از دیدگان معبری برای علی ساخته باشید
گیرم که هیچ او را نشناخته باشید
***
چگونه شمشیری زهرآگین
پیشانی بلند تو، این کتاب خداوند را، از هم می گشاید؟
چگونه می توان به شمشیری دریایی را شکافت؟!
***
هنگامی که به همراه آفتاب
به خانهء یتیمکان بیوه زنی تابیدی
و صولت حیدری را
دست مایهء شادی کودکانه شان کردی
و بر آن شانه که پیامبر پای ننهاد
کودکان را نشاندی
و از آن دهان که هرّای شیر می خروشید
کلمات کودکانه تراوید،
آیا تاریخ به تحیّر، بر در سرای، خشک و لرزان نمانده بود؟
در احد که گل بوسهء زخم ها، تنت را دشت شقایق کرده بود،
مگر از کدام بادهء مهر مست بودی
که با تازیانهء هشتاد زخم ، بر خود حدّ زدی؟!
***
کدام وام دارترید؟
دین به تو یا تو بدان؟
هیچ دینی نیست که وامدار تو نیست
***
دری که به باغ بینش ما گشوده ای
هزار بار خیبری تر است
مرحبا به بازوان اندیشه و کردار تو
***
تو را در کدام نقطه باید به پایان برد؟
تو را که چون معنی نقطه مطلقی.
الله اکبر
آیا خدا نیز به تو در شگفتی درنمی نگرد؟
فتبارک الله ، تبارک الله
تبارک اللهُ احسن الخالقین
خجسته باد نام خداوند
که نیکوترین آفریدگاران است
و نام تو
که نیکوترین آفریدگانی.

شعر از: سید علی موسوی گرمارودی

    
عبدالله بن عباس می گوید:« روزی با رسول خدا در یکی از کوچه های مدینه می رفتیم که علی ابن ابی طالب از راه رسید و به رسول خدا این گونه سلام کرد:« السلام علیک یا رسول الله و رحمه الله و برکاته » (سلام بر تو ای رسول خدا، و رحمت و برکات خدا بر تو باد.)
پیامبر نیز در پاسخ فرمود:« و علیک السلام یا امیرالمومنین » (و بر تو سلام باد ای امیرالمؤمنین.)
از لقبی که رسول خدا به علی بن ابی طالب داد، تعجب کردم و به پیامبر گفتم:« ای رسول خدا، آنچه درباره پسرعمویم، علی، گفتی، از روی محبت و دوستی شخصی با او بود یا لقبی از ناحیه خداوند؟»
رسول خدا فرمود:« نه، به خدا سوگند، آنچه درباره علی گفتم، با چشم خودم دیده ام.»
پرسیدم:« ای رسول خدا چه دیدید؟»
پیامبر فرمود:« در شب معراج به هر دری از درهای بهشت نظر می‌کردم، روی آن نوشته شده بود: علی بن ابیطالب از هفتاد هزار سال پیش از خلقت آدم امیرالمؤمنین بوده است.»

منابع:   
بحارالانوار، ج 37، ص 339، حدیث 81   

هرگاه بنده ای به نماز می ایستد و توجه به خداوند ندارد خداوند می فرماید:ای بنده من قصد چه کسی را داری؟وچه کسی را می طلبی؟آیا پروردگاری غیر از من اراده نموده ای و رقیبی  غیر از من طلب می نمایی،یا اینکه بخشنده و گشاده دستی  غیر از من را می خواهی؟

امام حسن عسکری در تفسیر آیه (وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ  )فرمودند یعنی با تمام کردن وضو, و قیام و قرائت و رکوع و سجود و حدود نماز (به این آیه عمل می شود)

پیامبر اکرم (ص)فرمودند هرگاه بنده ای به نماز می ایستد و توجه به خداوند ندارد خداوند می فرماید:ای بنده من قصد چه کسی را داری؟وچه کسی را می طلبی؟آیا پروردگاری غیر از من اراده نموده ای و رقیبی  غیر از من طلب می نمایی،یا اینکه بخشنده و گشاده دستی غیر از من را می خواهی؟

(چرا در این فکری)در حالی من بخشنده ترین وگشاده دست ترین و بهترین عطا کنندگان هستم  به تو ثوابی اعطاء خواهم نمود که اندازه و قدرش قابل احصاء و شماره نیست .روی سوی من آور که همانا من به تو رو کرده ام و ملائکه من به تو رو کرده اند..

پس اگر آن بنده در نماز التفات به جناب حق پیدا نماید گناه آن غفلت از آن بنده پاک می شود و اگر برای بار دوم در نماز غافل شد خداوند همان گفته های خود را تکرار می نماید و اگر دوبار ملتفت به خداوند شد خداوند آن گناه ماقبل او را می بخشد و اگر برای بار سوم غافل شد خداوند به او پشت کرده و ملائکه هم از او پشت می کنند و خداوند می فرماید:

بر تو پشت کردم ای بنده من به آنچه که تو پشت کردی (همانطوری که تو پشت کردی )

***ترجمه به مضمون

تَفْسِیرُ الْإِمَامِ ع، فِی قَوْلِهِ تَعَالَى وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ  أَیْ بِإِتْمَامِ وُضُوئِهَا وَ تَكْبِیرِهَا وَ قِیَامِهَا وَ قِرَاءَتِهَا وَ رُكُوعِهَا وَ سُجُودِهَا

 وَ حُدُودِهَا وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَیُّمَا عَبْدٍ الْتَفَتَ فِی صَلَاتِهِ قَالَ اللَّهُ یَا عَبْدِی إِلَى مَنْ تَقْصِدُ وَ تَطْلُبُ أَ رَبّاً غَیْرِی

 تُرِیدُ وَ رَقِیباً سِوَایَ تَطْلُبُ أَوْ جَوَاداً خَلَایَ تَبْغِی وَ أَنَا أَكْرَمُ الْأَكْرَمِینَ وَ أَجْوَدُ الْأَجْوَدِینَ وَ أَفْضَلُ الْمُعْطِینَ أُثِیبُكَ ثَوَاباً لَا یُحْصَى

 قَدْرُهُ أَقْبِلْ عَلَیَّ فَإِنِّی عَلَیْكَ مُقْبِلٌ وَ مَلَائِكَتِی عَلَیْكَ مُقْبِلُونَ فَإِنْ أَقْبَلَ زَالَ عَنْهُ إِثْمُ مَا كَانَ مِنْهُ فَإِنِ الْتَفَتَ ثَانِیَةً أَعَادَ

اللَّهُ لَهُ مَقَالَتَهُ فَإِنْ أَقْبَلَ عَلَى صَلَاتِهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ وَ تَجَاوَزَ عَنْهُ مَا كَانَ مِنْهُ فَإِنِ الْتَفَتَ ثَالِثَةً أَعَادَ اللَّهُ لَهُ مَقَالَتَهُ فَإِنْ أَقْبَلَ

 عَلَى صَلَاتِهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ فَإِنِ الْتَفَتَ رَابِعَةً أَعْرَضَ اللَّهُ عَنْهُ وَ أَعْرَضَتِ الْمَلَائِكَةُ عَنْهُ وَ یَقُولُ وَلَّیْتُكَ عَبْدِی

 إِلَى مَا تَوَلَّیْتَ (1)

(1)مستدرك‏الوسائل     3   /  34 

من حقم است هشت گرفتم چرا که من

یک جمله هم نساخته ام با دوازده!

با چند نمره باشد اگر رد نمی شوی

یک، دو، سه... هفت، هشت، نه آقا دوازده

بی تو تمام اهل قیامت رفوزه اند

ای نمره ی قبولی دنیا، دوازده!

ثانیه های کند توسل می آورند

یا صاحب الزمان خدا، یا دوازده!

حالا که ساعت تو چشم خدا یکی است

آقا چقدر مانده زمان تا دوازده؟

حالا اگر نشد ولی یک روز می شود

ساعت به وقت شرعی زهرا(س)، دوازده!

اللهم عجل لولیك الفرج

الهی
الهی چگونه کاری آغاز نمایم بدون
بارش نامت بر زبانم.
که ترنم نامت عزمم راسخ سازد
و قلبم قوت بخشد و کوه ها را
چون خرده سنگی نشان دهد
در نظرم.

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند : اِنَّ

السَّعِید، کُلُّ السَّعِید، حَقُّ السَّعِید مَن أَحَبَّ

 عَلِیّاً فِی حَیاته و بَعدَ مَوُته :همانا سعادتمند

( به معنای ) کامل و حقیقی کسی است که

 امام علی ( ع )را در دوران زندگی و پس از

مرگش دوست داشته باشد .( مجمع‌ الزوائد علامه‌