تبیان، دستیار زندگی

سرمای نبودنت بدتر از سرمای زمستان است ، به لرزه انداخته چهار ستون دلم را .

خوشبختی من پیدا کردن تو  از میان این همه ضمیر بود.

همین که یاد ما هستی دمت گرم
همین که مرهم دردی دمت گرم
در این دنیا که مردم بی وفایند
همین که با وفا هستی دمت گرم.
 

دلتنگم و جز روی خوشت در نظرم نیست
در گیتی و افلاک به جز تو قمرم نیست
با عشق تو شب را به سحرگاه رسانم
بی لذت دیدار تو شب را سحرم نیست.

چه جمله ی عجیبی است دوستت دارم، هر کسی می گوید، عاشق تر می شود و هر کسی می شنود بی تفاوت تر!

هوایت دستان سنگینی داشت، وقتی به سرم زد فهمیدم !

الهی من فدات بشم، انگشتر طلات بشم
وقتی چشاتو تاب میدی، مردمک چشات بشم.

جلد گرفته ام عشقم را با خیال و خاطره ، مبادا که تا بخورد حتی گوشه ی احساسم زیر دست این همه تنهایی .

دلتنگی من تمام نمی شود ، همین که فکر کنم من و تو دو نفریم دلتنگتر میشوم برای تو .

گفته باشم ! من درد میکشم ، تو اما چشم هایت را ببند ، سخت است بدانم می بینی و بی خیالی .