تبیان، دستیار زندگی

گرچه بیمارم و حالم ز دلم زار ترست

ولی از پیکر من چشم تو بیمار ترست

درد و غم با من و دل هست وفادار، اما

با تن من غل و زنجیر وفادار ترست

مهر بی مهر شده با من و می تابد سخت

آسمان، سخت ز بیمار تو تب دار ترست

گرچه دشوار بود راس تو دیدن بر نی

دیدن قاتل خون خوار تو دشوار ترست

آیه ی کهف، سزاوار لب پاک بود

ولی از پاک لبان تو سزاوار ترست

همه هستند فداکار در این راه اما

از میان اسرا عمه فداکار ترست

لاله ای نیست در این دشت که بی داغ بود

ولی از چهر تو این داغ  پدیدار ترست

گر بگرید ابر ، چشمِ اشکبار آرم به یاد

ور بخندد لاله، قلبِ داغدار آرم به یاد

گر ببینم شمع سوزانی میان انجمن

سرگذشت عمه را بی اختیار آرم به یاد

صحنه های هر یک به چشم من مجسم می شود

لحظه های دردناک و ناگوار آرم به یاد

ابر، گَه گَه گرید، اما چشم من، هر روز و شب

روزهای شام با شب های تار آرم به یاد

گر گلی پژمرده بینم در کنار غنچه ای

هم رباب تشنه و هم شیرخوار آرم به یاد

زینت و زیور چو بینم رو بگردانم از آن

گوش های زخمی بی گوشوار آرم به یاد

گر گلی بینم به شاخی، خارها برگرد او

راس باب و نوک نی با نیزه دار آرم به یاد

در خزان، هر برگی افتد از درخت از جورِ باد

بر زمین افتادن اطفال زار آرم به یاد

بیمار غیِر شربتِ اشکِ روان نداشت

در دل هزار درد و توان بیان نداشت

دانی چرا ز آل پیمبر کشید، دست

نقشی دگر به کارِ ستم، آسمان نداشت

تنها، زمین نداشت به سر  دست از فلک

پایی به عزم پیش نهادن، زمان نداشت

یک گل نداشت باغ و به آتش کشیده شد

جز آه در بساط، دگر باغبان نداشت

یکسر به  خاک ریخت گل و غنچه شاخ و برگ

دیگر ز باغ عشق، نصیبی خزان نداشت

ماهی که آفتاب ازو نور می گرفت

جز ابر خشک دیده، به سر  سایبان نداشت

دانی به کربلا ز چه او را عدو نکُشت؟

تا کوفه، زنده ماندن او را گمان نداشت

از تب ز بسکه ضعف به پا چیره گشته بود

می خواست  بگذرد ز سر جان  توان نداشت

یک آسمان ستاره به ماه رخش، ز اشک

می رفت و یک ستاره به هفت آسمان نداشت

می برد ترکش دل او تیر آه ها

اما به غیر قامت زینب، کمان نداشت

بیتی ز اوستاد «صفایی جندقی»
آرم که او به دفتر خود بِه از آن نداشت

گر تشنگی ز پا نفکندش، بعید نیست

آب آنقدر که دست بشوید ز جان نداشت

 

نقش گلبوسۀ سنگ         مانـده روی بدنم

غـل و زنجیــر کنـد             گریه بر زخم تنم

اجـر و مـزد نبـی و عتـرت پیغمبرتـان

آمده سوت و کف و آتش و خاکسترتان

الامان واویلا         الامان واویلا

نیزه‌هــا دورِ زنــان             همگــی دورْ زنـــان

یکطرف سر به سنان         یکطرف شمر و سنان

یا که از تیر حیا، دیدۀ خود کور کنید

یا ز محمـل، سـر بابای مرا، دور کنید

الامان واویلا         الامان واویلا

 

خنده کردید ولی               اشک ما را دیدید

پای قرآن حسین              همگی رقصیدید

پیش یک مشت اسیر، از همه‌سو، صف نزنید

فاطمــه، آمــده در بیــن شما، کف نزنید

الامان واویلا         الامان واویلا

 

شامیان! من پسرِ             پســر زهـــرایم

چکمۀ سرخ شده              خون به ساق پایم

هـر طـرف، با سـر بابای شهیدم نبرید

با تن غرقه به خون، پیش یزیدم نبرید

الامان واویلا         الامان واویلا

بعد از تو گوشواره به دردم نمی خورد
رخت و لباس پاره به دردم نمی خورد

ای آفتاب برسرزینب طلوع کن
این چند تا ستاره به دردم نمی خورد

نزدیک تر بیا که کمی درد دل کنیم
تنها همین نظاره به دردم نمی خورد

مارا پیاده کن،سرمان سنگ می خورد
این بودن سواره به دردم نمی خورد

چندین شب است منتظرصحبت توام
حرفی بزن،اشاره به دردم نمی خورد

این ها مرابه مجلس خوبی نمی برند
بعد از تو استخاره به دردم نمی خورد

این سنگها هنوز حسابم نمی کنند
با این حساب چاره به دردم نمی خورد

این تکه حجم موی مرا پرنمی کند
پس آستین پاره به دردم نمی خورد

شاعر:علی اکبر لطیفیان 

  behroozraha

مردم! آن كو كه مرا شناخته شناخت، و آن كس كه مرا نشناخت خود را معرّفى مى‏كنم، من علىّ بن الحسین بن علىّ بن ابى طالبم، من فرزند مذبوح در كرانه شط فراتم بدون آن كه خونى یا ارثى از وى طلبكار باشند. من فرزند آنم كه هتك حریم حرمت وى شده، مال و نعمت وى به یغما رفته، عیالش به اسارت گرفته شده، من فرزند كسى هستم كه او را بگرفته كشتند و همین افتخار مرا بس.

مردم! شما را به خدا سوگند مى ‏دهم، آیا مى ‏دانید كه به پدرم نامه نگاشتید، و با وى نیرنگ باختید و بدو عهد و پیمان سپردید و بیعتش را به گردن گرفتید، و آنگاه رهایش كرده كمر به قتلش بستید؟! نابود بادید بدان چه براى خود از پیش فرستادید، و بدا به آراى شما، با كدام دیده مى‏ توانید به رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله بنگرید آن گاه كه این سخن را پیش كشد: عترتم را كشتید و حرمتم را هتك كردید، شما از امّت من نیستید؟! راوى گوید: از هر سو صداها بلند شد، در حالى كه به یك دیگر مى ‏گفتند: هلاك شدید و نمى‏ دانید؟

امام فرمود: خدا رحمت كند آن را كه نصیحتم را پذیرفته وصیّتم را در باره امر خدا و در باره پیامبر و اهل بیتش حفظ كند، چه او الگوى نیكوى ماست.

همگان گفتند: اى فرزند رسول اللَّه! همه ما سامع و مطیع و حافظ ذمّه شمائیم. (در خطّ تسلیم و اطاعت فرمان توایم) و از شما روى بر نمى ‏تابیم، فرمان ده رحمت خدا بر تو باد، ما با دشمن تو در جنگ و با هر كه سازش كنى در خط سازشیم ما یزید را دستگیر مى‏ كنیم، از ستمكاران به شما و ما برائت مى ‏جوییم. امام علیه السّلام فرمود: هیهات، هیهات، اى نیرنگ بازان بى ‏وفا، چه حیله‏ ها كه بین شما و شهواتتان نیست! آیا مى‏ خواهید با من آن كنید كه از پیش با پدرم كردید؟! نه سوگند به پروردگار  آن جراحات هنوز التیام نیافته، این دیروز بود كه پدرم صلوات اللَّه علیه با اهل بیتش به شهادت رسیدند، و فراموشم نمى ‏شود مصیبت گم كردن رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله و مصیبت از دست دادن پدرم و فرزندانش، دردش در كامم، و تلخى آن بین حنجره و گلویم جا گرفته، غصّه‏ هایش سینه‏ ام را مى ‏فشارد.

خواسته‏ ام از شما این است كه: به نفع ما و به زیان ما مباشید.

لا غرو ان قتل الحسین و شیخه     قد كان خیرا من حسین اكرما

شگفتى نباشد اگر حسین شهید شد، پدرش از حسین بهتر و گرامیتر بود

 فلا تفرحوا یا اهل كوفان بالّذى       اصاب حسینا كان ذلك اعظما

اى كوفیان بدان چه به حسین رسید شادمان مباشید كه این مصیبت بسى بزرگتر باشد

 قتیل بشطّ النّهر روحى فداؤه         جزاء الّذى اراده نار جهنّما

شهید در كرانه نهر كه جانم فدایش باد، و كیفر آن كس كه با او چنین كرد آتش جهنّم است

 بعد فرمود: از شما همین قدر بسنده كنیم كه له و علیه ما مباشید.

لهوف، ترجمه میر ابو طالبى، ص176  

behroozraha