تبیان، دستیار زندگی

آن یکی پرسید اشتر را که هی!
از کجا می آیی ای اقبال پی!

گفت: از حمّام گرم کوی تو
گفت خود پیداست از زانوی تو!

چون ز چشمه آمدی چونی تو خشک؟!
گر تو ناف آهویی کو بوی مشک؟

گر تو می آیی ز گلزار جَنان
دسته گل کو از برای ارمغان؟

هر چه در ماتم او دیده خود تر کردم
چشم من سیر نشد گریه دیگر کردم

گر بریزی بحر را در کوزه ای
چند گنجد؟ قسمت یک روزه ای

با این وجود:

آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر تشنگی باید چشید

و به قول صائب تبریزی:

یک عمر می توان سخن از زلف یار گفت
در بند آن مباش که مضمون نمانده است

  behroozraha

به سوی شام و کوفه ام، چه دل شکسته می برند

ببین که زینب تو را، غریب و خسته می برند

همان وجود نازنین، خدای صبر در زمین

تمام رکن  قامتش، ز هم گسسته می برند

زیارت تو آمدم، سرت نبود یا حسین

مرا برای دیدن سر شکسته می برند

تو در تنور و کودکان، میان آتش حرم

غم تو و یتیم تو، به دل نشسته می برند

ببین که یک شبه شده، جمال ما همه کبود

ز قتله گاه تو مرا، به دست بسته می برند

سر امیر لشگرت، به نیزه ها نمی نشست

ولی ز بغض و کین سرش، به نیزه بسته می برند

برای کودکان خود، ز گوش کودکان تو

تمام گوشواره ها، به دست بسته می برند

شاعر:جواد حیدری 

  behroozraha

در تشنگی سراب به دردی نمی خورد

تنها خیال آب به دردی نمی خورد

حرفی بزن که اشک مرا در بیاوری

این جام بی شراب به دردی نمی خورد

باید به زیر نور بزرگان جلوس کرد

در سایه آفتاب به دردی نمی خورد

از این به بعد معطل این دل نمی شوم

این خانه ی خراب به دردی نمی خورد

از منظر نگاه شما جلوه دیدنی است

عکس بدون قاب به دردی نمی خورد

جان مرا بگیر ولی گریه را نگیر

چشمه بدون آب به دردی نمی خورد

چشمی بده که قلب مرا زیر و رو کند

گریه مرا کنار تو با آبرو کند

ما را به جز هوای شما پر نمی دهند

ما را به جز برای شما سر نمی دهند

بال وَبال مانع اوج است پس اگر

بالم نمی دهند چه بهتر نمی دهند

گاهی کنار دلبریت جبر لازم است

دل را به اختیار به دلبر نمی دهند

جبریل هم به قبه ی تو ره نیافته

معراج را به غیر پیمبر نمی دهند

آن جا که میل یار اسیری دلبرست

در بند می روند ولی سر نمی دهند

ایرانیان به هیچ بزرگ قبیله ای

 جز خاندان فاطمه(س) دختر نمی دهند

تا زنده ایم ترک ولایت نمیکنیم

با غیر آل فاطمه(س) وصلت نمیکنیم

هر دیده ای به دیده ی گریان نمی رسد

فصل خزان به فصل بهاران نمی رسد

در بین گریه حاصل ما رشد می کند

باران بدون سیل به پایان نمی رسد

یک جا اگر تمامی خلقت گدا شود

نقصی به آستان کریمان نمی رسد

روزی ما کم است که مصحف نخوانده ایم

عیب از کریم نیست که مهمان نمی رسد

بفرست سمت دشت غلام سیاه را

یک چند وقتی است که باران نمی رسد

کیسه بدوشی تو اگر کار هر شب است

این پینه های شانه به درمان نمی رسد

ما مستمند کیسه ی  خیراتی توایم

ذاتاً فقیر آن کرم ذاتی تو ایم

آقای من حریم تو از عرش برتر است

با این که خاکی است بهشت معطر است

عادت نموده ایم به این گنبدی که نیست

حیف از حریم تو که بدون کبوتر است

فرصت غنیمت است ابوحمزه ای بخوان

امشب برای پاکی این قوم بهتر است

با تربت حسین(ع) به تسبیح می رسیم

این تربت حسین(ع) عجب بنده پرور است

اول فدایی قدمت مادر تو بود

پس مادرت به تو ز همه باوفاتر است

تو یادگار فاطمه(س) بودی برای او

حالا که شد فدای تو عالم فدای او

یعقوب کربلا چه قدر گریه می کنی

از صبح زود تا به سحر گریه می کنی

یعقوب را که غصه ی یوسف شکسته کرد

داری برای چند نفر گریه می کنی

وقتی که چشم هات می افتد به معجری

حق داری ای عزیز اگر گریه می کنی

این طفل را به جان خودت آب داده اند

دیگر چرا میان گذر گریه می کنی

از صبح تا غروب فقط نیزه می زدند

داری به قتل صبر پدر گریه می کنی

چشمت چرا ضعیف شده بی رمق شده

یعقوب کربلا چقدر گریه می کنی

با دیدن اسیر کجا می رود دلت

بادیدن فقیر کجا می رود دلت

فراز اول: جذبه های عرفانی

آسمان را به خاک می‌آری

با همان جذبه های عرفانی

ولی از یاد می بری خود را

دم به دم در شکوه ربانی

با خودت یک سحر ببر ما را

تا تجلی روشن ذاتت

دلمان را تو آسمانی کن

با پر و بالی از مناجاتت

تربت کربلاست تسبیحت

همدم ندبه هات سجاده

بیقرار است گریه هایت را

که بیفتد به پات سجاده

غربتت را کسی نمی فهمد

چشم هایت چقدر پُر ابر است

آیه آیه صحیفه ات ماتم

جبرئیل نگاه تو صبر است

فراز دوم : صحیفه باران

تا ابد کوچه کوچه‌ی یثرب

خاطرات تو را به دل دارد

و در آغوش بی پناهی ها

چشم های بقیع می بارد

شده این خاک گریه پوش آقا

مثل چشمت صحیفه‌ی باران

صبح تا شب شکسته می گویی

السلام علیک یا عطشان

گریه در گریه ، گریه در گریه

گریه در گریه ، گریه در گریه

چشمه چشمه ، فرات خون چشمت

صبح و مغرب ، شب و سحر گریه

به تماشا نشسته چشمان ِ

آسمان، غربتِ سجودت را

بعد زینب کسی نمی فهمد

راز غمناله‌ی کبودت را

غم به قلبت دخیل می بندد

چشم های تو با خوشی قهر است

تشنگی بر لبان تو جاری

آب دیگر برای تو زهر است

در نگاهت هنوز شعله ور است

کربلا کربلا پریشانی

لحظه لحظه به هر مناسبتی

می نشینی و روضه می‌خوانی

فراز سوم: غروب زینب

کربلا در نگات جاری بود

روضه می‌خواند چشم تو سی‌سال

دل تو هروله کنان ، یک عمر

علقمه ، خیمه گاه ، تل ، گودال

بین امواج شعله ها در باد

گیسوی خیمه ها مشوش بود

با تب قلب پرپرت می سوخت

خیمه ای که اسیر آتش بود

پرده‌ی خیمه ها که بالا رفت

کربلا در برابرت می‌سوخت

ناگهان روی نیزه ها دیدی

سر خورشید پرپرت می‌سوخت

دشت را در خباثت و پستی

عرصه گاه مسابقه کردند

آب که هیچ، روز عاشورا

از شرف هم مضایقه کردند

هر که از راه می‌رسید آن دم

بی محابا به فکر غارت بود

گوش با گوشواره رفت از دست

تازه این اول اسارت بود

یادگاری مادرت زهراست

کهنه پیراهنی که غارت شد

زینت شانه‌ی پیمبر بود

آیه آیه تنی که غارت شد

در دل قتلگاه می‌دیدی

لحظه لحظه غروب زینب را

چه به روز دل تو آوردند؟

« وَ أنَا بْنُ مَنْ قُتِلَ صَبْراً »

فراز چهارم: خورشید و بوریا

روز سوم حوالی گودال

باز خود را هلاک می‌کردی

داغ های تو تازه تر می‌شد

هر تنی را که خاک می‌کردی

روضه ها را دوباره می‌دیدی

یک به یک در مقابلت آقا

شمر را روی سینه حس کردی

حرمله بود قاتلت آقا

در کنار تن علی اکبر

تن تو باز ارباً اربا شد

آه در بین مدفنی کوچک

پیکر سرو علقمه جا شد

دل تو غرق درد و غم می شد

هر طرف که به جستجو می رفت

نیزه ها را که در می‌‌آوردی

نیزه ای در دلت فرو می‌رفت

دل تنگت جلو جلو می‌رفت

با سری که به عشق پیوسته

می نهادی گلوی پرپر را

به روی خاک قبر آهسته

هفت بند دلت به ناله نشست

در مصیبات نینوایی که ...

سر خورشید روی نی می سوخت

تن خورشید و بوریایی که ...

فراز پنجم: ناقه های بی محمل

جز تو و عمه‌ی پریشانت

کوفه و شام را که می‌فهمد

طعنه های کبودِ سلسله و

سنگ و دشنام را که می‌فهد

دست بسته به سوی شهر بلا

خاندان رسول را بردند

به روی ناقه های بی محمل

دختران بتول را بردند

یادگار کبود سلسله ها

به روی مصحف تنت مانده

مرهمی از شرار خاکستر

به روی زخم گردنت مانده

سنگ های بدون پروایی

محو لب های پاک قاری بود

از لب آیه آیه‌ی قرآن

روی نی خون تازه جاری بود

با شکوه نجیب قافله ات

کینه های بنی امیه چه کرد

در خرابه شکسته ای آخر

با دلت ماتم رقیه چه کرد

بی کسی های عمه ات زینب

غصه های رباب پیرت کرد

داغ ِ زخم زبان و هلهله ها

بزم شوم شراب پیرت کرد

خیزران بوسه بر لب قرآن

آه نیلوفری به جا مانده

هستی‌ات در تنور غربت سوخت

از تو خاکستری به جا مانده

فراز ششم: سیل اشک

کربلا را به کوفه آوردی

با شکوه پیمبرانه‌ی خود

لرزه انداختی به جان ستم

با بیانات حیدرانه‌ی خود

چه حقیر است در برابر تو

قد علم کردن سیاهی ها

تو ولی از تبار خورشیدی

شام را در می آوری از پا

با دعاهای روشنت آخر

شهر پُر از کمیل خواهد شد

کاخ ظلمت به باد خواهد رفت

اشک های تو سیل خواهد شد

از همه سو برای خون خواهی

در خروشند باز بیرق ها

راوی زخم های پنهان ِ

دل مجروح تو فرزدق ها