تبیان، دستیار زندگی

هر قطره خون، که می‌چکد از زخم حنجرت
آن قطره یک شکوفۀ تکبیر می‌شود
تا دخترت نرفته ز دستم سخن بگو
لب باز کن عزیز دلم، دیر می‌شود
در زیر کعب نی، نفسِ بی‌صدای ما
در قلب سخت سنگْ‌دلان، تیر می‌شود

هر آیه‌ای که از لب خشکت رسد به گوش
برنّده‌تر، ز نیزه و شمشیر می‌شود
ما را اگر زدند لئیمان، عجیب نیست
روبَهْ کنار خانۀ خود شیر می‌شود
اطفال کوفه، سیر زِ نانند و ای عجب
طفل گرسنۀ تو ز جان سیر می‌شود

دیشب سه‌ساله خواب تو را دید و گفتم‌اش
کنج خرابه خواب تو تعبیر می‌شود
«میثم»ببند لب که از این نظمِ سینه‌‌سوز
عرش خدا، ز غصه زمین‌گیر می‌شود

غلامرضا سازگار 

  behroozraha

سر تو، بر سر نی، آفتاب داور من
بتاب و سایه کن ای آفتاب بر سر من
تو آفتاب خدا و هلال فاطمه‌ای
بگو چه خوانمت، ای نازنین برادر من
گلوی پارۀ تو بود، باورم اما
سر بریده، سرِ نی، نبود باور من

محاسن تو، که خونین شده است، ارث علی است
کبودی رخ من هست، ارث مادر من
به نیزه‌دار تو نفرین چقدر دل سنگ است
که با سر تو ستاده است در برابر من
من و تو چون دو سپاهیم در برابر خصم
که نیزه، سنگر تو، محمل است سنگر من
به حشر مهر بلند است از زمین یک نی
تو آفتابی و گردیده کوفه محشر من
هزار حیف، که دستم نمی‌رسد به سرت
چه می‌شود که بیایی دمی تو در بر من
ز کوفه یک نگهم، بر تن مطهّر توست
بوَد به زخم جبینت نگاه دیگر من
حکایت غم ما در توان «میثم» نیست
اگر چه خون جگر می‌خورد ز ساغر من

غلامرضا سازگار

  behroozraha

 
ای به لبت زمزمه قرآن بخوان
پیش نگاه همه قرآن بخوان
تا که نگویند به ما خارجی
ای پسر فاطمه! قرآن بخوان

اگر چه اجر خواندنت، سنگ شد
بخـوان بـرادر، که دلم تنگ شد
 
آنچه که دیدم به دو چشم ترم
گفته برایم همه را مادرم
گفت ولی نگفت روزی سرت
از سر نی، سایه کند بر سرم

کاش که چشمم ز ازل کور بود
یا سرت از محمل من دور بود
 
ای شده گل، از گل رویت خجل
ماه ز خاکستر مویت، خجل
چشم من از زخم سرت شرمسار
اشک من از خون گلویت خجل

یا سر خود مشعل راهم نکن
یـا ز سـر نیـزه نگاهـم نکن
 
سنگ‌دلان، خونْ جگرم کرده‌اند
جامۀ ماتم به برم کرده‌اند
حرمله و خولی و شمر و سنان
با سر تو، هم سفرم، کرده‌اند

به هر طرف که می‌رود محملم
چشـم تـو گشتـه ساربـان دلم
ای سر ببریده، پناهم شدی
بر سر نی، هادی راهم شدی
ماه شب نیمۀ ماهم شدی
ماه شب اول ماهم شدی

جز تو که خورشید جهان‌گستری
کســی ندیــده مــه خاکستری
 
در غم ما کوه و چمن، گریه کرد
ماه، چو شمع انجمن گریه کرد
بس‌که به دور سر تو سوختم
نیزه به حال دل من گریه کرد

ای من و تو با خبر از حال هم
بیـا بگـرییم، بــر احــوال هم
 
یوسف زهرا سخن آغاز کن
از سر نی، پر زن و پرواز کن
بوسه بزن به صورت دخترت
سلسله از دست پسر باز کن

شرح غم خویش به عالم بگو
بــا قلـم و زبان «میثم» بگو

  غلامرضا سازگار 

  behroozraha

بوسه از خال لبت ای یار چیز دیگری است

غمزه ی چشم تو ای دلدار چیز دیگری است

ای تو لیلای همه عشاق ای معشوق ما

این سر مجنون به روی دار چیز دیگری است

دل برایت خانه ی غمهاست ای جانا ولی

از غم تو گریه ی بسیار چیز دیگری است

داستان کربلا مشهور بین مردم است

قصه رأس و تنور نار، چیز دیگری است

گرچه کل این بدن رفته به زیر سم ولی

پهلوی بشکسته ی مردار چیز دیگری است

گرچه سرها روی نی ها خفته بودند ای شهید

دیده ات بر روی نی بیدار، چیز دیگری است

گرچه راه شام و کوفه پر مصیبت بود لیک

آن تن تب کرده و بیمار چیز دیگری است

بین راه کربلا تا کوفه غم بسیار لیک

سیلی و کعب و سنان در کار، چیز دیگری است

چشم ها بسیار شد گریان ز غمهایت عزیز

چشم زینب از غمت پر بار ، چیز دیگری است

بر سر و موی و تن و معجر ببین ای سر به نی

حمله های پنجه ی کفتار ، چیز دیگری است

بر دل غمدیده ی این عاشقان ای عشق من

خنده های این سگان هار، چیز دیگری است

این همه نامه ز کوفه آمده بهر شما

این تنت غرق به خون بی یار، چیز دیگری است

رأس تو ببریدن و رگهای تو خونی ز ظلم

خون دل جاری ز چشم تار چیز دیگری است

از غم زینب چرا در چشم دشمن نیست اشک

گریه ی حیوان صحرا، مار چیز دیگری است!!!

کودکی از کاروان گم شد ولی آقای من

پای این کودک به روی خار، چیز دیگری است

این همه غم یک طرف این جمله ی من یک طرف

آل زهرا برده ی بازار، چیز دیگری است

مصراع آخر ببین آتش به دل ها می کشد

نان گرفتن ها ز روی عار، چیز دیگری است

سروده جعفر ابوالفتحی

behroozraha

سر به دیوار غمت بگذارم

بوسه از کنج رگت بردارم

آرزوم است که بوسم رویت

ای سبکبار منم دل دارم

غیر حب تو بند آیینم

غیر عشق تو نشد پندارم

روز و شب گریه کنم از غم تو

گریه بر داغ تو باشد، کارم

آسمان دل غمدار تو را

ابر بارانم و هی می بارم

آمد آن مرد عرب پست سفت

کعب نی زد به دو چشم تارم

مردم کوفه چرا می گریند؟

من ز مردان دورو بی زارم

بگذارم که ببینم رویت

ز غم هجر رخت بیمارم

سروده جعفر ابوالفتحی

ماه من از چه ز من دل می بری

من مگر خواهر نبودم - دختر حیدر نبودم

شد کمانی قامت من – ارغوانی صورت من – من مگر آیینه ی مادر نبودم

پهلویم چون پهلوی مادر شکسته – دست من را مثل دستان پدر دشمن ببسته

بین راه کوفه داداش ...دشمنت به مادر من فحش می داد

یادم آمد لحظه ای که – مادرم بین در و دیوار افتاد

یادم آمد مجتبی انگار می زد داد

نزنید نزنید .... گوشوارش شکسته ...

این سر تو روی نیزه – مثل ماه شام تاره

چشماتو واکن داداشی – زینبت طاقت نداره

سروده جعفر ابوالفتحی

behroozraha

ارباَ اربا بدنت،قلب مرا از جا کند

زخمِ صد پاره تنت، قلب مرا از جا کند

با شتاب آمدم از تل سوی مقتل ،ای وای

خنجری در دهنت، قلب مرا از جا کند

کهنه پیراهنی هم روی تنت نیست چرا؟

غارت پیرُهنت ، قلب مرا از جا کند

بوریا گشته مقدّر ز برایت ،صد حیف

بدن بی کفنت، قلب مرا از جا کند

قاتلت همسفرم هست ،عزیزم چه کنم

دشمنِ بس لجنت، قلب مرا از جا کند

خیزران هست به دستش که جسارت بِکند

بر لب و آن دهنت، قلب مرا از جا کند

شمس رویت ز نوک نیزه قمر را دیده

وَ تبسّم زدنت، قلب مرا از جا کند

جان عبّاس بگو از سرِ نیزه چه خبر؟

روی نی پر زدنت، قلب مرا از جا کند

طفل بی تاب تو، هر لحظه پدر می خواهد

اشک این یاسمنت، قلب مرا از جا کند

تو که رفتی، ولی ای کاش نمایی نظری

دائماً این مِحنت، قلب مرا از جا کند

 شاعر:محمدمهدی عبدالهی 

behroozraha

کوفه رفتن به خدا، حال دگر می خواهد

زینبت، کسب اجازه به سفر می خواهد

چاره ای نیست وَ باید بروم ای گل من

خواهرت می رود و سایه سر می خواهد

در اسارت ،غل و زنجیر بسی بسیار است

دیدن شمس جمالت،چه خطر می خواهد

خیزران هست تو را منتظر ای خون خدا

دشمن پست شما، جایزه سر می خواهد

وسط مجلس پُر لهو و شرابش ،نامرد

به کنیزی ز یتیم تو، نظر می خواهد!

ناله و اشک شده قوت شب دخترکان

یک سه سااله ز فراق تو،پدر می خواهد

سیلی و صورت ناموس خدا، یا الله

در حرم، طفل یتیم تو، سپر می خواهد

در مسیری که جسارت به حرم بسیار است

همسفر با سرتان، خونِ جگر می خواهد

کشته اشک شدی و سندش دست شماست

ماتمت تا به ابد، گریه ثمر می خواهد

یا قتیل العبرة ، ذکر شما هست شفا

بردن نام شما، دیده تر می خواهد

شاعر:محمدمهدی عبدالهی  

behroozraha

یك ماجرا
 

آیا مادر علی اكبر در كربلا بود ؟