تبیان، دستیار زندگی

زین وداع آتشین ، کز شهر قرآن می‌کنی
آستان وحی را ، بی تاب و حیران می‌کنی
ای که با جمعی پریشان ، از مدینه می‌روی
قلب زهرا را ، ز حال خود پریشان می‌کنی

تا ابد بنیاد غم ، از غصه ات ماند بپا
کاخ شادی را چرا با خاک یکسان می‌کنی ؟
ای که مصباح هدایت هستی و فلک نجات
از چه با این اشکها ایجاد طوفان می‌کنی ؟
با عزیزان می‌روی و ، زادگاه خویش را
پیش چشم فاطمه ، خالی ز جانان می کنی
سینه بشکسته او ، رفت از یادش دگر
با دلی بشکسته هجران را چو عنوان می‌کنی
مصطفی را قصه پیراهنت مدهوش کرد
زینب از این پیرهن بردن ، پشیمان می‌کنی
ای ذبیح کربلا ، جانها فدای حج تو
ای که خود را در منای عشق ، قربان می‌کنی
در طوافت کعبه بر گرد تو می گردد حسین
کآمدی ، در بیت حق ، تجدید پیمان می کنی
اشک بیت الله می‌جوشد ، ز چشم زمزمش
از حرم ، ثارالها ، تا قصد هجران می‌کنی
کعبه بگرفته ست دامانت ، که برگرد ای حسین
این حرم را ، از فراقت ، جسم بی جان می‌کنی
مروه گردد بی فروغ و ، بی صفا گردد صفا
کربلا خوش باد ، کآنجا را گلستان می‌کنی
نهضت خونین تو ، سرمشق آزادی بود
بهترین تعلیم را ، از درس قرآن می‌کنی
جان فدای تربت تو ، ای طبیب جسم و جان
درد عالم را به درد خویش درمان می‌کنی

دیار مردم دور از ریا من است

امید صبح سعادت یگانه یار من است

به جستجوی گل آرزوی خود هستم

بهار قاصدک چشم انتظار من است

به دفتری که نویسد مرکب طبعم

صحیفه ایست که خود اصل شاهکار من است

شعار مرگ به ظالم درود بر مظلوم

کتیبه دل خونین و داغدار من است

میان جامعه کور فکر و بی فرهنگ

کلام نافذ حق رمز اقتدار من است

ندای حق به حقیقت ندای آزادیست

سکوت در بر اتباع ظلم عار من است

شعار پوچ دلیلیست بر سبک مغزی

شعار مکتب آزادگان شعار من است

طریق عشق بود خط سرخ آزادی

غلامی در مولایم اعتبار من است

گدای سفره سرای خلیفه اللهم

گدایی در مولا همیشه کار من است

منم گدای در دودمان پیغمبر

حسینیم من و این نصب افتخار من است

سگم نه آن سگ مردار مرده مرداب

من سگ آنم که نجف شهر و شوره زار من است

به کنج مدار این چرخ اعتنایی نیست

چرا که خط ولای علی مدار من است

ز چرخ شکوه نمودن دلیل نا شکریست

هزار شکر که قبر رضا کنار من است

هزاره چمن اهل بیت خوش زادم

زهی که شاخه توفیق شاخسار من است

شاعر : سید حسن خوش زاد 

behroozraha

الطاف تو شد مرحمتِ گاه و گدارم
ابری شده‌ام رخصتی ای یار، ببارم
در رقص طنابم نگهی كن كه بدانی
گر دست نگیری تو مرا بر سر دارم
با بودن تو زندگی‌ام سبز شد، ای دوست
هر چند همه فكر كنند بی‌كس و كارم

از پای نینداخت مرا هَجمه‌ی اندوه
تصویر ضریحت به خدا هست قرارم
هر شیوه‌ی ابروی تو صد حرز گره زاست
سجاده‌ی چشمت هوسِ لیل و نهارم
از طایفه‌ی زخمی و از وادیِ اشكی
من سرخوش از اینم كه چو مجروح نگارم
تا ذكر تو را می‌برم، آبادترینم
كی كِشتِ زمستان زده در فكر بهارم

  حسین فطرس

  behroozraha

ای به نیزه سرتو، قاری قرآن خدا

ای به دریای جنون، لولو و مرجان خدا

ای صدای دل ما سینه زنان حرمت

ای دو چشم  کرمت ،مرجع مردان خدا

ای پریشان شده در ناحیه ی قتلگهت

رأس تو بر سر آن، نیزه برّان خدا

یک نظر بر دل ما، کن که پر از غم باشیم

بهر هر درد تویی، منبع درمان خدا

ای تو سبط نبی و جان علی یا مظلوم

ای به شهر نبوی، لاله و بستان خدا

بوسه بر سینه ی تو ختم رسل میزد پس

از چه بشکست جفا، سینه و دندان خدا

دست بر دامن عباس رشیدت زده است

هر که گشته به گهی دست به دامان خدا

حلقه ی دام بلا، کرب و بلا و حرمت

ای سر موی سرت، سلسله جنبان خدا

ای نماینده فضل و کرم و جود و سخا

ای به تفسیر خدا، معنی فرقان خدا

کرمی کن به دل عاشق بی پا و سرت

آفتاب کرمت، سایه غفران خدا

شاعر : جعفر ابوالفتحی 

  behroozraha

ای صفای حرمت پرده گشای دل ما

کربلای غم تو قبله نمای دل ما

از غمت خونجگریم چون جگرت پاره شده

با غم و سوز و نوا ده تو شفای دل ما

ی صفای حرمت پرده گشای دل ما

کربلای غم تو قبله نمای دل ما

از غمت خونجگریم چون جگرت پاره شده

با غم و سوز و نوا ده تو شفای دل ما

روضه خوان روضه بخوان شب شب عشق حرم است

مادرش گریه کند خون به نوای دل ما

تا که ما عاشق هر بی سر و پایی نشویم

داده آن سبط نبی سر به بهای دل ما

از خدا ترس و تو راه علوی پیش بگیر

چارده نور، خدا ریخت، به پای دل ما

سر ارباب مرا روی سنان می بینی

وه که آن نیزه  ز سر رفت به لای دل ما

لحظه ی ذبح خدا بود در آن وادی طور

رگ ارباب جدا گشت چو نای دل ما

دل ما نام تو را بانگ زند بر عالم

برسان بر دل زینب تو صدای دل ما

زینبت خونجگر از داغ شب شام بلاست

دلغمین است دلش همچو هوای دل ما

شاعر جعفر ابوالفتحی  

behroozraha

ما مزه ی قران را ، در نام حسین دیدیم

شیرین ز عسل را هم ، در کام حسین دیدیم

ما پرزده در بام ، بین الحرمین هستیم

ما دانه ی ماتم را ، در بام حسین دیدیم

از لحظه ی اول هم ، مجنون حسین بودیم 

از روز ازل خود را ، در دام حسین دیدیم

با عشق حسینی ما ، عمر ابدی داریم

ما آب حیات عشق ، در جام حسین دیدیم

شد مرجع تقلیدم ، عباس حسین یا رب

ما سینه زدن را در ، احکام حسین دیدیم

    سروده: جعفر ابوالفتحی

  behroozraha