تبیان، دستیار زندگی

کسانی از لشکر دشمن به سپاه امام حسین(ع) پیوستند:

کسانی که تصریح شده از سپاه دشمن به امام(ع) پیوستند عبارتند از:
1. جُوین بن مالک تمیمى، وى ابتدا به اتفاق مردان قبیله اش براى جنگ با امام بیرون آمد ولى در شب عاشورا به همراه گروهى دیگر، از سپاه ابن سعد کناره گرفت و به سوى اردوگاه امام(علیه السلام) آمد.
2. حارث بن امرء القیس کندى، وى نیز ابتدا در سپاه ابن سعد بود، ولى چون آنان کلام امام(علیه السلام) را نپذیرفتند، به جمع یاران امام(علیه السلام) پیوست.
3. حُلاس بن عمرو راسبى، از اصحاب امیرمؤمنان و فرمانده نیروهاى آن حضرت در کوفه، که ابتدا با سپاه ابن سعد به کربلا آمده بود، ولى چون ابن سعد شرائط امام را نپذیرفت وى شبانه به امام پیوست.
4. زُهیر بن سُلیم اَزْدى، وى در شب عاشورا پس از تصمیم ابن سعد به جنگ با امام(علیه السلام) به جمع یاران آن حضرت پیوست.
5. عبدالرحمان بن مسعود، وى ابتدا در سپاه ابن سعد بود ولى قبل از آغاز جنگ به خدمت امام آمد و در رکاب آن حضرت به شهادت رسید.

   6. عبدالله بن بشیر خثعمى، از دلاوران مشهور که ابتدا در سپاه ابن سعد بود و قبل از شروع جنگ به امام(علیه السلام) پیوست.
7. عمرو بن ضبیعة (مشیعة)، وى از مردان شجاع و نام آوران جبهه هاى جنگ بوده است و رسول خدا(صلى الله علیه وآله) را درک کرده است. او با سپاه عمر بن سعد به کربلا آمد ولى سرانجام از خواب غفلت بیدار شد و به جمع یاران امام(علیه السلام) پیوست.
8. قاسم بن حبیب اَزْدى، از شیعیان کوفه که ابتدا در سپاه ابن سعد بود ولى قبل از آغاز جنگ به سپاه امام(علیه السلام) پیوست.
9. نعمان بن عمرو الراسبى، او و برادرش از اهل کوفه و از اصحاب امیرمؤمنان بودند، وى ابتدا با سپاه ابن سعد به کربلا آمد، ولى چون ابن سعد شرایط امام(علیه السلام) را نپذیرفت وى شبانه به جمع یاران امام(علیه السلام) پیوست.
10. یزید بن زیاد؛ او ابتدا در سپاه ابن سعد بود، ولى چون کار به جنگ انجامید به جانب امام(علیه السلام) آمد.
جالب آنکه وى قبل از حر به سپاه امام ملحق شد و ابتدا سواره به میدان رفت ولى چون اسبش را پى کردند به خیمه ها برگشت و در جلو خیمه ها زانو زد و از آنجا که تیرانداز ماهرى بود صد تیر به سوى سپاه ابن سعد پرتاب نمود.
امام در حق او چنین دعا کرد: «أللّهُمَّ سَدِّدْ رَمْیَتَهُ وَاجْعَلْ ثَوابَهُ الْجَنَّةَ»؛ (خدایا، تیرش را به هدف بنشان و بهشت را پاداشش قرار ده).
ابوشعثاء پس از تمام شدن تیرها برخاست و گفت: از آن همه تیرهایم تنها پنج تیر به خطا رفت.
سپس با شمشیر به صفوف دشمن تاخت و چنین رجز مى خواند:
«أنَا یَزیدُ وَ أَبِی مُهاجِرٌ *** أَشْجَعُ مِنْ لَیْث نَبیل خادِرٌ
یا رَبِّ إنّی لِلْحُسَیْنِ ناصِرٌ *** وَلاِبْنِ سَعْد تارِکٌ و هاجِرٌ»
(منم یزید فرزند مهاجر، شجاع تر از شیر بیشه، خدایا من یارى کننده حسینم و ابن سعد را ترک گفته و از وى دورى جستم).
او شجاعانه شمشیر مى زد تا آنکه به فیض شهادت نائل آمد. 
11. «حرّ» از مردان شریف کوفه و بزرگ قبیله خود بود. ابن زیاد او را به فرماندهى هزار نفر مأمور جلوگیرى از امام حسین(علیه السلام) نمود. ولى در روز عاشورا چون تصمیم «ابن سعد» را بر جنگیدن جدى یافت، لرزه بر پیکرش افتاد و آرام آرام از سپاه یزید کناره گرفت.
12 و 13. «سعد بن حارث» و «ابوالحتوف بن حارث» هر دو از خوارج بودند و با عمر بن سعد براى جنگ با امام حسین(علیه السلام) به کربلا آمده بودند، بعد از ظهر عاشورا هنگامى که یاران امام شربت شهادت نوشیدند و صداى زنان و کودکان آل رسول را شنیدند، ناگهان منقلب شدند و گفتند: «لا حُکْمَ إلاّ لِلّهِ وَلا طاعَةَ لِمَنْ عَصاهُ؛ حکم ویژه خداوند است و از کسى که نافرمانى خداوند کند، نباید اطاعت کرد». سپس افزودند: «این حسین پسر دختر پیامبر است و ما امید شفاعت جدش را روز قیامت داریم پس چگونه با او بجنگیم».
آنان با گفتن این حرف به سپاه کوفه حمله بردند و آنقدر مبارزه کردند تا به شهادت رسیدند

  behroozraha.

تا صوت قرآن از لب آن ها می آید

 كفر تمام نیزه ها بالا می آید

 دجال های كوفه در فكر فرارند

 دارد سپاه زینب كبری می آید

 سد سپاه كفر را در هم شكستند

 تكبیرهای حضرت سقا می آید

 انگار كه زخم فدك سر باز كرده

 از هر طرف فریاد یا زهرا می آید

 خون علی گویان عالم را بریزید

 ای دشنه ها، تازه ترین فتوا می آید

 آداب جنگ كربلا مثل مدینه است

 چون ضربه هاشان سمت پهلوها می آید

 ای نیزه داران، نیزه هاتان را مكوبید

 روز مبادا،عصر عاشورا می آید

 خون گلوشان خاك را بی آبرو كرد

 آسیمه سر با طشت خود یحیی می آید

 ای تیغ های كند،با تقسیم سرها

 چیزی از آنها گیرتان آیا می آید!؟

 این اولین باریست كه از پشت خیمه

 دارد صدای گریه ی آقا می آید

 زینب بیا از خیمه ها بیرون، كه تنها

 با دیدن تو حال آقا جا می آید

شاعر:وحید قاسمی

  behroozraha

تا هست خدا در دل من کرب و بلا هست
از درد غمت گریه بی چون و چرا هست

این دشت زیارتکده ی منظر توست
بی روی تو عالم همه در آتشِ آه ست

  این قدر نگو یار نمانده ست و غریبم
تا دختر زهرا و ابر مرد خدا هست

تو تیغ بده تا که به طوفان غیورم
معلوم شود زینب تو مرده و یا هست

از هل مِن پر سوز تو فهمیده دل من
در قافله ی نیزه سواران توجا هست

هر هاجر خونین جگری هدیه ای آورد
ای کعبه من حال بگو نوبت ما هست؟

تو ناز نفرما که بمیرند به پایت
یک گوشه ی چشمی که کفن پوش دوتا هست

  من کار به برگشت پسرهام ندارم
خوش هستم از این که دو نفس با تو مرا هست
 شاعر:احرامیان پور

  behroozraha

 تا صوت قرآن از لب آنها می آید
 كفرِ تمام نیزه ها بالا می آید

 دجال های كوفه درحال فرارند
 دارد سپاه زینب كبری می آید

  سدّ سپاه كفر را درهم شكستند
 تكبیرهای حضرت سقا می آید

 انگار كه زخم فدك سر باز كرده
 ازهرطرف فریاد یا زهرا می آید

- خون علی گویان عالم را بریزید-
 ای دشنه ها، تازه ترین فتوا می آید

آداب جنگ كربلا مثل مدینه است
 چون ضربه هاشان سمت پهلوها می آید
 
 ای نیزه داران، نیزه هاتان را مكوبید
 روز مبادا،عصرعاشورا می آید
 
 خون گلوشان خاك را بی آبرو كرد
 آسیمه سربا طشت خود یحیی می آید
 
 ای تیغ های كند، با تقسیم سرها
 چیزی از آنها گیرتان آیا می آید؟

   این اولین باریست كه از پشت خیمه
 دارد صدای گریه ی آقا می آید

   زینب بیا از خیمه ها بیرون، كه تنها
 با دیدن تو حال آقا جا می آید
 
شاعر:وحید قاسمی

  behroozraha

همچون غریبه با من دلخسته تا مكن

طفلان خواهرت ز سر خویش وا مكن

یكبار می شود كه فدای غمت شوند

حالا كه وقتش آمده چون و چرا مكن

دو نوجوان زینب و این قتلگاه تو

بی بهره ام ز قافله ی كربلا مكن

یك عمر بوده ام همه جا در كنار تو

سهم مرا ز سفره ی سرخت جدا مكن

یكبار كار من به تو افتاد یا اخا

رد قسم به عصمت خیرالنساء مكن

 شاعر:سید حمید رضا برقعی

   behroozraha

تن من را به هوای تو شدن ریخته اند
علی و فاطمه در این دو بدن ریخته اند
جلوه واحده را بین دو تن ریخته اند
این حسینی است که در غالب من ریخته اند

ما دو تا آینه روبروی یکدگریم
محو خویشیم اگر محو روی یکدگریم
ای به قربان تو و پیکر تو پیکرها
ای به قربان موی خاکی تو معجرها
امر کن تا که بیفتند بپایت سرها
آه- در گریه نبینند تو را خواهرها
از چه یا فاطمه یا فاطمه بر لب داری
مگر از یاد تو رفته است که زینب داری
حاضرم دست به گیسو بزنم- رد نکنی
خیمه را با مژه جارو بزنم- رد نکنی
حرف از سینه و پهلو بزنم- رد نکنی
شد که یک بار به تو رو بزنم- رد نکنی؟!
تن تو گر که بیفتد تن من می افتد
تو اگر جان بدهی گردن من می افتد
دلم آشفته و حیران شدو...حرفی نزدم
نوبت رفتن یاران شدو...حرفی نزدم
اکبرت راهی میدان شدو...حرفی نزدم
در حرم تشنه فراوان شدو...حرفی نزدم
بگذار این پسران نیز به دردی بخورند
این دو تا شیر جوان نیز به دردی بخورند
نذر خون جگرت باد،جگر داشتنم
سپرسینه ی تو"سینه سپر"داشتنم
خاك پای پسران تو پسر داشتنم
سر به زیرم مکن ای شاه به سر داشتنم
سر که زیر قدم یار نباشد سر نیست
خواهری که به فدایت نشود خواهر نیست
راضی ام این دو گلم پرپر تو برگردند
به حرم بر روی بال و پر تو برگردند
له شده مثل علی اکبر تو برگردند
دست خالی اگر از محضر تو برگردند...
دستمال پدرم را به سرم می بندم
وسط معرکه چادر ،کمرم می بندم
تو گرفتاری و من از تو گرفتارترم
تو خریداری و من از تو خریدارترم
من که از نرگس چشمان تو بیمارترم
بخدااز همه غیر از تو جگردار ترم
امتحان کن که ببینی چقدر حساسم
بخداوندقسم شیرتر از عباسم
بگذارم بروی،باز شود حنجرتو؟!
یا به دست لبه ای کند بیفتد سر تو
جان انگشت تو افتد پی انگشترتو
می شودجان خودت گفت به من خواهرتو؟
طاقتم نیست ببینم جگرت می ریزد
ذره ذره به روی نیزه سرت می ریزد

شاعر:علی اکبر لطیفیان 

behroozraha

هجران گرفته دور وبرم را برای چه؟
خون می کنی دو چشم ترم را برای چه؟
وقتی قرار نیست کبوتر کنی مرا
بخشیده اند بال و پرم را برای چه؟

گر نیستی غریب،مگو پس انا الغریب
صد پاره می کنی جگرم را برای چه ؟
دارد سرت برای چه آماده می شود؟
پس آفریده اند سرم را برای چه؟
زحمت کشیده ام که چنین قد کشیده اند
بر باد می دهی ثمرم را برای چه؟
من التماس می کنم و تفره می روی
شاید عوض کنی نظرم را برای چه؟
از مثل تو کریم توقع نداشتم
اصلا گذاشتند کرم را برای چه؟
باشد نمی روند،ولی جان من! بگو
آورده ام دوتا پسرم را برای چه؟

شاعر:علی اکبر لطیفیان

behroozraha

دوتا جوون دارم     نذر تو داداشن
بزرگشون کردم     برات سپر باشن
اگر از اکبرت     خیلی کوچیک ترن
اما وقت نبرد     شبیه حیدرن
واویلا حسین – غریب دو دنیا آقا

تموم زندگیمو     به پای تو میذارم
ببخش اگر داداش     بیشتر ازاین ندارم
منی که بوده ام     شریک غصه هات
آرزومه بشن     جوونام به فدات
واویلا حسین – غریب دو دنیا آقا


علم به دست میگیرم     اگر که تو بذاری
میرم به میدون تا     نگن که یار نداری
یه کاری کن بشه     روی زینب سفید
بذار که خواهرت     بشه مادر شهید
واویلا حسین – غریب دو دنیا آقا

شاعر: میثم میرزایی 

behroozraha

این دو طفل من عزادار تواند

یاور عشقند و غمخوار تواند

گرچه سن این دو طفل من کم است

قدشان از داغ طفلانت خم است

سینه زن های تواند این کودکان

بی کفن های تواند این کودکان

این دو را هم کن قبول از خواهرت

جان زینب جان زهرا مادرت

من نبینم با وجود این دو تا

در میان قتلگه جسم تو را

من نبینم با وجود این دو تا

این سر عباس را بر نیزه ها

از علی اکبر کم اند اینها ولی

غرق عشقند همچو عباس علی

کس نگاه چپ به دخترها کند

از کمر این طفل او را تا کند

سروده جعفر ابوالفتحی

  behroozraha