اینان کم از دو لاله احمر که نیستند از یاوران خوب تو کمتر که نیستند هر چند نور چشم من اما عزیز تر.... ....از حنجر بریده اصغر که نیستند
هر چند سرو قامت آنها قیامت است هرگز به دل ربایی اکبر که نیستند گیرم شهید گشته، فدای تو می شوند در کربلا سیاهی لشگر که نیستند با آنچه مادر از سفر شام گفته بود در پیج و تاب و حادثه، بهتر که نسیتند
شاعر:احرامیان پور
behroozraha
چگونه آب نگردم کنار پیکرتان که خیره مانده به چشمم نگاه آخرتان میان هلهله ی قاتلانتان تنها نشسته ام که بگریم به جسم پرپرتان
چه شد که بعد رجزهایتان در این میدان چه شد که بعد تماشای رزم محشرتان ز داغ این همه دشنه به خویش می پیچید به زیر آن همه مرکب شکسته شد پرتان شکسته آمدم این جا شکسته تر شده ام نشسته ام من شرمنده در برابرتان خدا کند که بگیرند چشم زینب را که تیغ تیز نبیند به روی حنجرتان میان قافله ی نیزه دارها فردا خدا کند که نخندد کسی به مادرتان و پیش ناقه ی او در میان شادی ها خدا کند که نیفتد ز نیزه ها سرتان شاعر:حسن لطفی
حضرت عاطفه لطف تو اگر بگذارد دل آیــینه ای ام قصــد تقــرب دارد آسمانم همه ابری است، تماشایش کن «نه» نگو چون به تلنگر زدنی می بارد
حرفم این است که لطمه به غرورم نزنی دست رد بر جگــر تنگ بلــورم نزنی مهلتی تا که کنــار تو تلالــؤ بکنم با دل سوخته ات بیعتی از نو بکنم نذر کردم که به اندازه ی وسعم آقا! همه هستی خود نذر سر تو بکنم دو پســر نزد تو با چشـــم ترم آوردم دو جگر گوشه ز جنس جگرم آوردم هر دو بر گوشه ی دامان شما ملتمس اند بر در خانه ی احساس شما ملتمس اند در دل کوچکشان عشق شما می جوشد تا که گردند به قربان شما ملتمس اند هر دو تا شیرِ مرا با غم تو نوشیدند از شب پیش برای تو کفن پوشیدند حضرت آینه بگذار سرافراز شوم در شعاع کرمت بشکُفم و باز شوم طپش ام کند شده مرحمتی کن آقا! تا به پایان نرســم باز هم آغاز شوم این حریصان شهادت ز پی نان توأند هر دو از روز ازل دست به دامان توأند پیش از آنی که بیایند تفأّل زده اند عطر بر پیرهن و شانه به کاکل زده اند یک دهه فاطمیه گریه به زهرا کردند تا که بر دامن تو چنگ توسل زده اند
شاعر:سعید توفیقی
بغض نگاه خسته تان، ای مسیح من مانند سنگ؛ شیشه ی قلب مرا شكست دار و ندار زندگیم نذر خنده ات غصه نخور، كه ارتش زینب هنوز هست
*** در راه پاسداری آیین كردگار عمریست در كنار شما ایستاده ام این بچه های دست گلم را ز كودكی من با وضو و حبّ شما شیر داده ام *** سر مست باده های طهورایی توأند شمشیرِ دستِ هر دو شان تیز و صیقلی است پروانه وار منتظر اذنِ رفتنند رمز شروع حمله شان ذكر یا علیست *** ای پادشاه - تا تو رضایت دهی- ببین سر بند یا علی به سر خویش بسته اند بر فوت و فن نیزه و شمشیر واقف اند چون پای درس ساقی لشگر نشسته اند *** عباس گفته: خواهرمن! مرحبا به تو این مردهای كوچك تو، شیر شرزه اند مبهوت سبك جنگ و رجزهایشان شدم شاگردهای اول پرتاب نیزه اند *** گفتم به بچه های عزیزم كه تا ابد غمگین زخم سینه ی یك یاس پرپرم تا آخرین نفس به عدو تیغ می زنید با نیت تلافی سیلی مادرم *** در آزمون صبر و محن، مادر شما با نمره ی قبولی تان گشت رو سپید در دفتر كرامت من دست حق نوشت ای دختر شهید، شدی مادر شهید
شاعر:وحید قاسمی
رسیده نوبتمان ، باید امتحان بدهیم خدا كند بگذارد خودی نشان بدهیم رسیده وقت نماز رشادت و مردی نمی شود كه من و تو فقط اذان بدهیم
اگر كه داد دوباره جواب سر بالا بگو چگونه جوابی به این و آن بدهیم ؟ بیا كه عهد ببندیم و قول مردانه به هم دهیم كه قبل از حسین ، جان بدهیم به حاجت دل خود می رسیم اگر او را قسم به پهلوی بانوی قد كمان بدهیم بخند و غصه نخور ، چون به قلبم افتاده اجازه می دهد آخر خودی نشان بدهیم شاعر:سعید توفیقی
ای فدای دل منوّرتان ای به قربان چشم کوثرتان وای بر حال جبرئیل او را گر برانید روزی از درتان
ای سلیمان موری آمده است تا مشرف شود به محضرتان من کیم دوره گرد چشمانت زینبم من همان کبوترتان کودکانم چه ارزشی دارند؟ جان عالم تصدق سرتان کرده ام یا اخا دو آئینه نذر چشم علی اصغرتان ظهر دیدی چگونه خوش بودند در صفوف نماز آخرتان به امیدی بزرگشان کردم تا به دستم شوند پرپرتان گر بگویی بمیر می میرند دست بر سینه اند و نوکرتان پای تفسیر شیرشان دادم پای تفسیر گریه آورتان پای تفسیر سوره مریم سور زخمهای پیکرتان تا که راضی شوی و اذن دهی پر بگیرند در برابرتان یادشان داده ام قسم بدهند بر ضریح کبود مادرتان بگذار اینکه ذبحشان سازم پای رگهای سرخ حنجرتان
شاعر:علی اکبر لطیفیان
زینب که بود عالم غم را خدای صبر در غربت دیار ستم آشنای صبر معنا گرفت ماتم عظمی چو جاگرفت بر شانه‌های زینب کبری همای صبر
مجموعه‌ی مصائب دنیا به او رسید ایوب هم نبودچو او مبتلای صبر در کودکی بدید که در کوچه‌های شهر سیلی زدند مادر او را برای صبر تا تیغ کینه فرق پدر را دو نیمه کرد دختر گذاشت بر سر زخمش دوای صبر از زهر فتنه جان برادر چو پر کشید خواهر کشید بر سر و چشمش عبای صبر خارج شد از منی به تمنای کربلا تا کربلا بگشت برایش منایِ صبر خون‌های کربلا همه می‌گشت پایمال تا زینبی نداشت به لب کیمیای صبر
شاعر:اسماعیل علیان
یا که خدا به خلق پیمبر نمی دهد یا گر دهد پیمبر ابتر نمی دهد حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس غیر از رسول سوره ی کوثر نمی دهد
دختر در این قبیله تجلی کوثر است بی خود خدا به فاطمه دختر نمی دهد زینب یگانه است خدا هم به فاطمه تا زینب است دختر دیگر نمی دهد زینب رشیده ای است که بر شانه ی کسی تکیه به غیر شانه ی حیدر نمی دهد زینب شکوه خواهری اش را در عالمین دست کسی به غیر برادر نمی دهد او مظهر صفات جلالی حیدر است یعنی براحتی به کسی سر نمی دهد زینب همان کسی است که در را عفتش عباس می دهد، نخ معجر نمی دهد
شاعرکعلی اکبر لطیفیان
اگر که درد تو در ناله ام اثر دارد و گر که از دل من روح تو خبر دارد مزن به سینه ی من دست رد، نباید دید برادری به دلش این همه شرر دارد
اگر چه خواهر تو بی بضاعت است اما ببین میان بساطش دو تا پسر دارد یکی برای رسیدن به اکبر و قاسم که شوق و شور پریدن به بال و پر دارد که دیگری که امید دلش به اذن شماست که ذره ای غمت از روی سینه بر دارد و من تعجب از این می کنم، نمی دانم برادرم به زبان نه چرا دگر دارد برای نجمه و لیلا اگر نیاوردی همین که نوبت من شد هزار اگر دارد؟ حلالشان شده شیرم که خونشان ریزد به پای خون خدا پس نگو خطر دارد
شاعر:حامد خاکی
دوباره در دل من خیمه عزا نزنید نمک به زخم من و زخم خیمه ها نزنید شکسته تر زمن پیر دیگر اینجا نیست مرا زمین زده است اکبرم شما نزنید
برای آنکه نمیرم ز شرم مادرتان میان این همه لبخند دست و پا نزنید خدا کند که بگوید کسی به قاتلتان فقط نه اینکه دو بی کس دو تشنه را نزنید که در برابر چشمان مادری تنها سر دو تازه جوان را به نیزه ها نزنید
شاعر:حسن لطفی
