تبیان، دستیار زندگی

حدیث دوم :
امام محمد باقر (ع)فرمودند: سخن نیک را از هر کسی، هر چند به آن عمل نکند، فرا گیرید.

حدیث سوم :
امام محمد باقر (ع)فرمودند: نهایت کمال، فهم در دین و صبر بر مصیبت، و اندازه گیری در خرج زندگانی است.

حدیث اول :
امام محمد باقر (ع)فرمودند: تو را به پنج چیز سفارش می‌کنم: اگر مورد ستم واقع شدی ستم مکن، اگر به تو خیانت کردند خیانت مکن، اگر تکذیبت کردند خشمگین مشو، اگر مدحت کنند شاد مشو، و اگر نکوهشت کنند، بی تابی مکن

ضمن نقل حدیثی راهگشا از امام موسی بن جعفر(ع) از چند گونه ازدواج هشدار میدهیم. حدیث امام کاظم(ع) به شرح زیر است:
«خیر الجواری ما کان لک فیه هوی و کان لها عقل و أدب فلستَ تحتاج إلی أنْ تأمر و تنهی؛ و دون ذلک ما کان لک فیه هوی و لیس لها أدب فأنْتَ تحتاج إلی الاْ ءمر و النهی؛ و دونها ما کان لک فیها هوی و لیس لها عقل و لا ادب فتصبر علیها لمکان هواک فیها؛ و جاریة لیس لک فیها هوی و لیس لها عقل و لاأدب فتجعل بینک و بینها الْبحر الأخضر؛(14

بهترین زنان، زنی است که بدو علاقهمند باشی و او شعور و ادب داشته باشد. در این صورت به امر و نهی او محتاج نیستی. در مرحله بعد، زنی است که او را دوست داری، ولی ادب نشده و باید او را امر و نهی کنی. در مرحله سوم، زنی است که بدو علاقهمند هستی اما نه ادب شده و نه شعور دارد و نه ادبپذیر است و به خاطر علاقهای که به او داری، تحملش میکنی. اما زنی که نه بدو علاقهمندی و نه شعور و ادب دارد، مناسب است که دریایی بیکران را بین خود و او فاصله قرار دهی!»
این حدیث شریف، راهنمای خوبی برای همسریابی است و رهنمود میدهد که زیربنای ازدواج باید عشق و علاقه باشد. اگر عشق و علاقه وجود داشته باشد، ملاک اصلی وجود دارد. حال چنانچه طرف شما علاوه بر محبوب بودن، دارای شعور و تربیت باشد، بهترین همسر است و با شعور و تربیتی که دارد، وظیفهاش را تشخیص میدهد اما اگر تربیت نشده ولی شعور و درک و زمینه تربیت را داشته باشد، باید او را تربیت کنی و راه و چاه را نشانش بدهی. اگر قلب شما را تسخیر کرده ولی عقل و ادب ندارد، عشق و علاقه شما را به تحمل بیادبیها و نافهمیهای او وا میدارد، ولی ازدواج با زنی که نه به او علاقهمندی و نه شعور و ادب دارد، کار غلطی است، زیرا هیچ جاذبه و انگیزهای برای این میثاق و پیوند وجود ندارد و پیوندی محکوم به فروپاشی میباشد.
با توجه به این حدیث، برادران و خواهران باید از چند نوع ازدواج پرهیز کنند:


1ـ ازدواج زودرس:
ازدواج خام و ناپخته؛ کسی که به رشد عقلی نرسیده و ازدواج، همسری، زندگی مشترک و تعهد متقابل را درک نمیکند، طبیعی است که ازدواج با او، ناپخته و پیش از
موعد است. این ازدواجها در معرض فروپاشی میباشند. یکی از اصحاب امام صادق(ع) به ایشان عرض کرد:
ما فرزندان خود را در کودکی همسر میدهیم.
امام فرمود: اگر در کودکی ازدواج کنند، مشکل است با هم الفت یابند.(15)
همسر و شوهر دادن پسر و دختری که هنوز به رشد عقلی نرسیده اند، گرچه به رشد جنسی رسیده باشند، ازدواجی است که طرفین به هم علاقه مند نشده و همدیگر را به عنوان همسر آینده انتخاب نکرده اند. احتمال اینکه بعد از رشد و فهمیدن به هم علاقه مند شوند و زندگی پر از عشق و صمیمیتی را تشکیل دهند، چندان قوی نیست. نباید بنای مهم ازدواج را بر چنین زمینه سستی نهاد.


2ـ ازدواج ترحم آمیز:
ازدواج از روی ترحم هم صحیح نمیباشد، زیرا در این نوع ازدواج نیز عشق و علاقه طرفین وجود ندارد و یک طرف برای خدمت به فردی ضعیف و مظلوم گذشت میکند. معلوم نیست تا چه زمان بتواند روی خواسته های خود پوشش گذاشته و بر خلاف میل، با همسری که بدو دلبستگی ندارد، به خوبی سر کند. این نوع اقدام، اجباری و غیر طبیعی است و حرکت خلاف طبیعت دوام ندارد. ازدواج، با بخشش مال و دستگیری از دیگران فرق دارد. در آن موارد، فرد برای یک اقدام کوتاه مدت، حرکتی بر خلاف خواست دل خود انجام میدهد؛ تازه آن حرکت غیر طبیعی نیست، زیرا لذت دارد، ولی ازدواج یک حرکت، دامنه دار و طولانی است و یک روز و یک ماه و دو ماه نیست بلکه باید عمری را سر کند. بعید است فردی بتواند یک عمر بر خواسته های طبیعی خود سرپوش بگذارد. سرپوش گذاشتن بر خواسته های صحیح و پسندیده و طبیعی، شرعی نیست.


3ـ ازدواج اجباری:
ازدواج با فردی که مورد علاقه شما نیست، به سبب اطاعت از امر پدر و مادر و بستگان نیز پسندیده نیست. اگر چه اطاعت از امر پدر و مادر پسندیده و ارزشمند است، ولی دستور و امر باید به کار خوب مربوط باشد. ازدواج با فردی که به او دلبستگی ندارید فقط به خاطر اطاعت از پدر و مادر، شبیه ازدواج از روی ترحم و یک حرکت اجباری (قسری) و غیر پایدار است. از چنین اقداماتی باید برحذر بود.


4ـ ازدواج با بیبند و بار:
ازدواج با فردی بیبند و بار، ولنگار و بیقید هر چند قلب شما به او متمایل باشد، کار پسندیدهای نیست، زیرا این افراد در طول زندگی اقداماتی میکنند و کارهایی از آنان سر میزند که پسند هیچ کس نیست و مایه سرافکندگی شماست و مجبور میشوید به خاطر هوای دلتان رنج سرشکستگی در اجتماع را تحمل کنید و بر اقدامات ناپسند همسر محبوب، ولی بی تربیت و لاابالی خود چشم ببندید و شأن و حرمت اجتماعی خود را زیر پا نهید.


5ـ ازدواج با بیعار:
ازدواج با افراد تنپرور و تنبل نیز کار صحیحی نیست. جوان باید اهل کار و زحمت و تأمین معاش خانواده باشد. نمیتوان به استناد آیات و روایاتی مانند: «خداوند آنان را بینیاز میگرداند»،(16) ازدواج با افراد تنبل و تنپرور را توجیه کرد. خداوند از طریق اسباب و واسطه، روزی میدهد. یکی از اسباب روزی دادن، کار و کوشش و تلاش است. کسی که تنپروری پیشه کرده و از کار و کوشش ابا دارد و چشم به آسمان دوخته تا روزیِ او بدون حساب از آسمان فرو ریزد، چوب جهالت و خوشخیالی خود را خواهد خورد. ازدواج با او، خود را به زحمت انداختن میباشد

حضرت مهدی(عج) فرمودند: «همانا من برای شیعه ای که مصیبت جد شهیدم را یاد کند و سپس برای تعجیل در فرج و تایید ( امر من ) دعا نماید، دعا خواهم کرد» / بسم الله الرحمن الرحیم اَللّهُمَّ كُنْ لِوَلِیِّكَ الْحُجَةِ بْنِ الْحَسنْ، صَلَواتُكَ عَلَیْهِ وَ عَلى آبائِه، فى هذِهِ السّاعَةِ وَ فى كُلِّ ساعَةِ، وَلِیّاً وَ حافِظاً وَ قائِداً وَ ناصِراً وَ دَلیلاً وَ عَیْناً، حَتّى تُسْكِینَهُ اَرْضَكَ طَوْعاً وَ تُمَتِعَهُ فیها طَویلا ً برحمتک یا ارحم الراحمین / یا وصی الحسن ، والخلف الحجة ، أیها القائم المنتظر المهدی ، یا ابن رسول الله یا حجة الله على خلقه ، یا سیدنا ومولانا ، إنا توجهنا واستشفعنا وتوسلنا بك إلى الله ، وقدمناك بین یدی حاجاتنا ، یا وجیها عند الله ، اشفع لنا

عند الله

پوسیدم اینجا آنقدر طوفان نوشتن
از اشك های كهنه گلدان نوشتم
گندم نشان آخر تنهاییم بود
این حرف را با هرچه اطمینان نوشتم
یكبار هم آدم شدن گفتم خدایا
اما خدا را هم برای نان نوشتم
ا
چهره گل باغ و صحرا را گلستان میكند
دیدن مهدی هزاران درد درمان میكند
مدعی گوید كه با یك گل نمی آید بهار
من گلی دارم كه عالم را گلستان میكند


آدما نردبون میزارن زیر پاشون تا برن اون بالا برسن به خدا
غافل از اینكه خدا پایین نردبونو سفت گرفته تا آسیبی به اونا نرسه


اینكه نامش نغمه ساز بلبل است
من نمیدانم محمدیا گل است

هر روز 17 بار بر سجاده به جزر و مد می ایستیم تا "دریا" شدن فراموشمان نشود.
ا
حواس پنجگانه و شهوت و غضب، هفت در جهنم است
و اگر عقل بر آنها حاكم شود به اضافه ی عقل، هشت در بهشت می شوند.

شیعیان ما رابه هنگام اوقات نماز بیازمایید كه مراقبت آنها از نماز ها چگونه است.
ا

چه خوب است انسان عبادت و كار خیر انجام می دهد بگوید كاری نكردم،
اما كار نیك وخوبی كه از دیگران دید بگوید: چقدر كار بزرگی انجام داده است.


124 هزار پیامبر شهادت دادند كه تربیت انسان سخت است سخت!

بیا برای فرج روز و شب دعا كنیم
دل امام خویش را ز خود رضا كنیم
عزیز فاطمه مهدی-ع دلش پر از خون است
بیا كه بهر خدا از خدا حیا كنیم


شب های دراز بی عبادت، چه كنم
طبعم به گناه كرده عادت چه كنم
گویند كریم است و گنه می بخشد
گیرم كه ببخشد زخجالت چه كنم...

قلب، جاده ای است كه تنها مسافر آن باید خدا باشد؛
قلبی كه با غیر خدا آشناست، كوچه ای بن بست است

مسلمانان صهیونیست

«تولّی و تبرّی» جستن یك اصل و یك ضرورت اعتقادی دینداری است. دیوار و حصن حصینی است كه اردوگاه اعتقادی، فرهنگی و تمدّنی مسلمانان را از بیگانگان و نفوذ خصم در امان نگه می‌دارد. در طول تاریخ، غفلت از این امر یعنی تولّی و ولایت‌جویی و در مقابلش تبرّی و دوری جستن باعث بروز بسیاری از خسارات در حوزه‌های مختلف مربوط به جهان اسلام شده است. همة تلاش دشمنان دینداری هم، همواره مصروف فراموشی این اصل و یا ایجاد شبهه در تشخیص مصادیق شده است. با همین موضوع یعنی تولّی و تبرّی شما می‌توانید تمامی وقایع فرهنگی و تمدّنی 1400 سال جهان اسلام و مسلمانان را بررسی و تحلیل كنید. ریشة بسیاری اختلافات امروزی میان ما هم به همین امر بر می‌گردد. ما، یا این اصل را فراموش كرده و هیچ گرفته‌ایم، یا در سهل‌انگاری و تسامح به حاشیه راندیمش و یا آنكه در تشخیص مصادیق موضوعات و اشخاصی كه باید نسبت به آنها تولّی و یا تبرّی جست دچار شبهه شده‌ایم لذا در همة مناسبات فرهنگی و تمدّنی گیج می‌خوریم.

زیارت عاشورا، مرام‌نامة شیعه بودن است. در همة زیارات و ادعیة ماثوره این اصل ضروری لحاظ شده است. تولّی و تبرّی جستن باید همراه با معرفت و آگاهی، گواهی قلبی، تضمین عملی، بیان لفظی و بالاخره به روز و همراه با مصداق شناسی باشد. تنها از این طریق دین و دینداری و دینداران از لابه‌لای اعصار و قرون به صحنة تاریخ و حیات اجتماعی، سیاسی روز كشیده شده و دوام می‌آورد و كاركرد جدّی و مؤثّر پیدا می‌كند. در غیر این‌صورت تنها به دردِ استخوان سبك كردنِ دمِ مرگ پیرمردها و پیرزن‌ها می‌خورد.

چنانكه ملاحظه می‌كنید این اصل ضروری دو سویه است. در یك سو یعنی تولّی متوجّه دوستی و ولایت ورزی و اردوگاه خودی است و در یك سو یعنی تبرّی و برائت جستن متوجّه اردوگاه بیگانه و غیرخودی است...

چنانكه باور مهدوی و گفتمان موعودگرایانة مسلمین، دورمانده و عاری از این امر باشد جز عباراتی بی‌خاصیّت،‌ شاعرانة بی وضع و موضع، بدون كاركرد، تزئینی و ادبیّاتی مخصوص تفنّن و تفریح نیست.

حال اگر سؤال شود، مهدویون، در تبرّی جستن و توّلا، از چه میزان آگاهی و معرفت دربارة ائمّة دین و كفر برخوردارند، تا كجا این مهرورزی و تبرّی جستن در كنج خانة قلبشان وارد شده، چه شناختی از مصادیق بارز جبهة دشمنی و دوستی دارند و به چه صورت و شیوه‌ای این باور را اعلام كرده و برایشان هزینة عملی و عینی می‌پردازند چه پاسخی حاضر داریم؟ پاسخ هر كس به خودش برمی‌گردد امّا، به هر روی، توسعة آگاهی و معرفت دربارة‌ هر یك از این وجوه می‌تواند باعث توسعه و ارتقا و ژرفای معرفت مهدوی و موعودی ما و مخاطبین ما شود.

امروزه،‌ مؤمنین آل محمّد(ص) مبتلای جبهه و ائتلاف شوم «صلیب و صهیون و سلفی‌گری» هستند.

آگاهی و وضع‌گیری مقابله ما در برابر این اردوگاه باید وسیع، به روز و همراه با وضع‌گیری باشد. ما كه در قرن 2 هـ .ق زندگی نمی‌كنیم. مؤمنین، همین امروز در قرن پانزدهم هجری توسط پیاده و سوارة سربازان صلیب و صهیون و سلفیون در حوزه‌های نظامی، سیاسی، فرهنگی، طب، تغذیه و سایر مباحث پایمال و لگدكوب می‌شوند.

هفتة پیش، از مسیحیّت صهیونیستی و ظهور ایدئولوژی آرماگدون توسّط ائتلاف صلیب و صهیون در طبّ و تغذیه و كشاورزی گفتم، امّا، مطمئن هستم گفت‌وگوی جدّی از «مسلمانان صهیونیست» برخی را برخواهد انگیخت. بله، مسلمانان صهیونیست؛ اگر اشرار یهود در طی قرون و به تدرج موفق به نفوذ در آموزه‌های مسیحیان و مسیحیت شدند و با سكولاریزه كردن مسیحیت و فاسد كردن مسیحیان از آنها سواری گرفته و باعث شكل‌گیری مسیحیت صهیونیستی شدند، همین اشرار، با نفوذ در برخی جماعت مستعد، ایجاد التقاط از قرن دوازدهم هـ . ق به تدریج زمینه‌های شكل‌گیری دلتایِ شومِ مسلمانان صهیونیست شدند. وهابیّت، بهائیت و روشنفكری لیبرال، اضلاع مثلثی را به وجود آوردند كه از میانة آن مسلمانان صهیونیست سر برآوردند. سه جریان كه بن مایة باور مهدوی و فرهنگ انتظار را نشانه رفتند.

سه جریان كه از خانة استعماری غربی سر برآوردند، سه جریانِ حامی یهودیت صهیونیستی، سه جریانِ مقابله كننده با امام زمان(ع) در حال حاضر و در هنگامة ظهور.

روز قدس امسال یكی از مظاهر این مثلث شوم مسلمانان صهیونیست را دیدیم. به همان سان كه همه روزه شاهد كشتار مؤمنین در یمن، پاراچنار (در مرز پاكستان و افغانستان) و عراق هستیم.

زمینه‌ساز شكل‌گیری این سه جبهه یعنی وهابیّت، بهائیّت و روشنفكری لیبرال كه از عصر قاجار به جان جهان اسلام افتاده تضعیف اصل «تولّی و تبرّی» و غفلت از آن بود. روزنه‌ای كه اشرار یهود و استعمارگران از آن وارد شدند و بر جماعتی از مسلمانان مسلّط شدند. از همین طریق ما شاهد احیاء بدعت‌های بنی‌امیّه، حمایت از زایشگاه بنی‌امیّه، یعنی، یهودیّت صهیونیستی شدیم و در آینده نیز همین‌ها در حمایت از نمایندة تمام عیار ائتلاف صلیب و صهیون و سلفی‌گری یعنی «سفیانی» از میان سرزمین‌های اسلامی برخواهند خاست. مگر جز این است كه سفیانی ملعون از نواده‌های معاویه با حمایت رومی‌ها و فرنگی‌ها برای حمایت از یهودیان حاكم بر بیت المقدّس خروج كرده و با در نوردیدن میدانی به وسعت شامات وارد عراق شده و همة مهدویون و مؤمنین را تهدید می‌كند؛ در آن روز هم مسلمان‌نمایان صهیونیست یعنی «وهابیون، بهائیان و روشنفكران لیبرال» هوادار سفیانی خواهند بود. كاش روایات آخرالزّمانی مندرج در منابع را بخوانیم تا دریابیم در كجاییم و به كجا می‌رویم. صلیب آویخته بر گردن پادشاهان یكی از كشورهای اسلامی در كنار ملكة‌ انگلیس همان اندازه معرّف دلتای مسلمانان صهیونیست است كه استقرار مركز بهائیان در حیفا و عكّا و بالاخره اظهار چاكری و افتادگی روشنفكران لیبرال در برابر كعبة فرهنگی و لژهای فراماسونری فرانسوی و انگلیسی.
سربازی در اردوگاه حضرت صاحب‌الزّمان(ع)، در گرو معرفت دربارة امام و دشمنان امام است. این شایستگی بدون ولایت تام به امام و تبرّی تمام از جبهة دشمنان امام ممكن نیست.

سربازی، شایستة مردان و زنانی است كه با روحیة جهادی و به قصد مبارزة‌ فكری، فرهنگی و عملی با مظاهر كفر و شرك و نفاق جاری در عصر حاضر و سال‌های قبل از ظهور امام، در میدان حاضر می‌شوند؛ وگرنه در هر كجای دنیا و زیر هر درخت سرو صنوبری می‌شود نغمه سرود، شعر خواند و خط نوشت. قصد كرده بودم از دستور كار بیلدربرگ بگویم وقت از دست رفت. باشد تا بعد ان‌شاءالله.

خطبة حضرت سلمان(ع)؛ علائم ظهور و فتنة مشرق

«ستایش خدای را که مرا بعد از آنکه حق را انکار می‌نمودم، به دین خود هدایت فرمود، چه آنکه من آتش کفر را شعله ور می‌ساختم و آن را بالا می‌بردم و از آن بهره‌ای داشتم تا اینکه خدای عزّوجلّ محبّت تُهامه (یعنی سرزمین مکّه) را به دلم انداخت. پس در حالی که گرسنه و تشنه بودم، قومم مرا طرد کرده بودند، دستم خالی بود، مرکبی نداشتم که بر آن سوار شوم و مالی در دستم نبود که مرا توانایی بخشد، بیرون آمدم و حالم آن گونه بود که بود، تا به حضور رسول خدا(ص) شرفیاب شدم و آنچه را که می‌دانستم شناختم و علائمی را که دربارة رسول خدا اطّلاع داشتم، دیدم. پس خداوند به وسیلة او مرا از آتش نجات داد و در دنیا به آن معرفتی که به وسیلة آن به دین مبین اسلام داخل شدم، رسیدم.

آگاه باشید ای مردم، حدیث مرا بشنوید و سپس در آن تعقّل کنید. به من علم و دانش فراوانی داده شده و اگر همة آنچه را که می‌دانم به شما اطّلاع دهم گروهی خواهند گفت او دیوانه است و گروه دیگری خواهند گفت: خدایا، کشندة سلمان را بیامرز. آگاه باشید که برای شما مرگ و میرها و مقدراتی است که به دنبال آن بلاهایی خواهد بود [تا اینکه گفت:]

آگاه باشید که در سرزمین تهامه (حجاز و مکّه) دو گروه به هم می‌رسند که هر دو گروه کافرند. آگاه باشید که برای قبیلة کلب (لشکریان سفیانی) فرو رفتنی است در زمین و اگر چیزی نبود (و موانعی ایجاب نمی‌کرد) من محلّ به خاک افتادن آنها را به شما نشان می‌دادم ولی بدانید که آن سرزمین «بیداء» است، و پس از آن، کسی را که باید بشناسید خواهد آمد. آگاه باشید که من کار خود را ظاهر نمودم و گفتنی‌ها را گفتم و به پروردگار ایمان آوردم و به پیامبرم تسلیم شدم و از مولای خود و مولای هر مسلمانی پیروی نمودم [تا اینکه گفت:] ای مردم ناخن‌هایتان را از روی دشمنانتان برندارید (و پیوسته با آنان بستیزید) و دوستانتان را کنار نگذارید که شیطان بر شما چیره می‌شود. به خدای بزرگ سوگند که به زودی به بلایی دچار خواهید گشت که نتوانید آن را با دست‌هایتان تغییر دهید مگر اینکه به وسیلة ابروهایتان به آن اشاره کنید. سه تای آن را با آنچه در آن است بگیرید و چهارمش را نیز انتظار بكشید و پس از آن امید دیدن او را داشته باشید. كه برافروزندة پرچم ستم، علم ستمگری را برافروزد و شكم زن‌های آبستن و بچّه‌دار را پاره كند و كودكان خردسال را بر روی نیزه‌ها بردارد و مردان را در دیگ‌ها بجوشاند.1آگاه باشید که من از شهادت نفس زکیه و ریخته شدن خون او که در میان رکن و مقام و به سان گوسفند سرش را می‌برند خبر می‌دهم. ای وای (بر اسیران زنان کوفه) که آنها را به «ثویه» (در حوالی نجف) به اسارت می‌برند و شب هنگام آزاد می‌گردند.

و وعدة میان شما (و خروج سفیانی و کشته شدن نفس زکیّه) فتنه‌ای است که از شرق پیدا می‌شود و هاتفی از طرف مغرب فریاد می‌کشد و مردم را به یاری می‌طلبد. شما او را یاری نکنید و اجابتش ننمایید (که خدا او را یاری ننماید) و جنگ و کشتار بزرگی است میان مردم تا آنکه کشته‌ها همانند کشته شده‌ای که در پشت کوفه ـ یعنی در نجف اشرف ـ به قتل رسیده، باشند و آن کوفان است. و نزدیک است که پل کوفه (پلِ روی شط) ساخته شود و دو طرف آن ساختمان گردد تا اینکه زمانی فرا رسد که مؤمنی در هیچ جای عالم نباشد مگر اینکه در آنجا باشد و به سوی آن رهسپار شود. آری این فتنه، فتنه‌ای است تقدیر شده که هیچ کس نمی‌تواند آن را خاموش کند یا از آن جلوگیری نماید و خانه‌ای از خانه‌های عرب پیدا نمی‌شود مگر اینکه این فتنه در آن داخل می‌شود.2


ماهنامه موعود شماره 104

پی‌نوشت‌ها:
1. این جملات اشاره به خروج سفیانی است.
2. بحارالأنوار، ج 22، ص 387؛ الزام الناصب، ج 2، صص 154-152