صلح

ای كاش

كاردهایمان را

جز از برای قسمت كردن

بیرون نیاوریم.

روبا و آرزو

روباهی بامدادان به سایه خود نگاهی انداخت و گفت : « امروز ناهار یک شتر می خورم » ‌، و سراسرِ صبح را در پیِ شتر می گشت ، اما در نیم روز باز سایة خودش را دید ـــ و گفت : «‌ یک موش کافی است » .

جبران خلیل جبران

 به نظر من خدایی نیست!

مردی برای اصلاح سر و صورتش به آرایشگاه رفت. در حال کار گفتگوی جالبی بین آنها در گرفت. آنها درباره موضوعات و مطالب مختلف صحبت کردند.
وقتی به موضوع “خدا ” رسیدند. آرایشگر گفت: من باور نمی کنم خدا وجود داشته باشد.
مشتری پرسید: چرا باور نمی کنی؟

آرایشگر جواب داد: کافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد. به من بگو، اگر خدا وجود داشت آیا این همه مریض می شدند؟ بچه های بی سرپرست پیدا می شد؟ اگر خدا وجود می داشت، نباید درد و رنجی وجود داشته باشد. نمی توانم خدای مهربانی را تصور کنم که اجازه می دهد این چیزها وجود داشته باشد.

مشتری لحظه ای فکر کرد، اما جوابی نداد، چون نمی خواست جر و بحث کند. آرایشگر کارش را تمام کرد و مشتری از مغازه بیرون رفت. به محض این که از آرایشگاه بیرون آمد، در خیابان مردی دید با موهای بلند و کثیف و به هم تابیده و ریش اصلاح نکرده. ظاهرش کثیف و ژولیده بود.

مشتری برگشت و دوباره وارد آرایشگاه شد و به آرایشگر گفت: می دانی چیست، به نظر من آرایشگرها هم وجود ندارند. آرایشگر با تعجب گفت: چرا چنین حرفی می زنی؟ من این جا هستم، من آرایشگرم. من همین الان موهای تو را کوتاه کردم.

مشتری با اعتراض گفت: نه! آرایشگرها وجود ندارند، چون اگر وجود داشتند، هیچ کس مثل مردی که آن بیرون است، با موهای بلند و کثیف و ریش بلند و اصلاح نکرده پیدا نمی شد.

آرایشگر جواب داد: نه بابا، آرایشگرها وجود دارند! موضوع این است که مردم به ما مراجعه نمی کنند.

مشتری تائید کرد: دقیقاً ! نکته همین است. خدا هم وجود دارد ! فقط مردم به او مراجعه نمی کنند و دنبالش نمی گردند. برای همین است که این همه درد و رنج در دنیا وجود دارد.

قل ما یعبوأبکم ربّى لولا دعاؤکم (فرقان، آیه ۷۷)
بگو: پروردگار من به شما اعتنا نمى‏کند اگر دعاى شما نباشد

منبع:

yahaq

من رشته ی محبت با تو پاره می كنم / بلكه گِره خورد به هم نزدیكتر شویم.

                                                                                               تقدیم به " صدای نفرتی"

رسم زندگی این است روزی کسی را دوست داری و روز بعد تنهایی به همین سادگی او رفته است و همه چیز تمام شده مثل یک مهمانی که به آخر می رسد و تو به حال خود رها می شوی چرا غمگینی ؟ این رسم زندگیست پس تنها آوازبخوان/

همیشه بر این باوربودم که می توان در کنار شقایق ها وبا وجود عشق زندگی را معنا بخشید اما چند صباحی است که اقاقیا حدیث تلخ رفتن تورا در کوچه باغ شهر زمزمه میکنند کاش بودی کاش بودی تا با ترانه نگاهت هم صدای چکاوک های عاشق می خواندم که بی تو زندگی معنا ندارد.