پاییز شروع شد!
درست در لحظه ای که احساس میکردم پاییز فصل شروع به هیجان خاصی در زندگیه نمیدونم چرا غمی خاص وجودمو گرفت، شاید به خاطر اینه که پاییز سرمای خشکی داره، یعنی هوا فقط سرده و لطافت نداره، نمی خوام این دیدو داشته باشم که برگ ها میریزند و از بین میرند و چهره ی طبیعت از بین میره، نه اصلا، بزارید یک باره دیگه نگاه کنیم، ما درگیر یک نگرش تک بعدی شدیم باز، پاییز چهره ای خاص از طبیعته که حتی میشه توش بیشتر از بهار شاعرانه دوید، من حتی گاهی افتادن برگ ها به رهایی از حصار دنیا ترجمه میکنم؛ پیوستن به جاودانگی و خاک از بحث دور نشیم، پاییز منو یاد سکوت عمیق میندازه، میدونید راه رفتن های طولانی در خیابون بدون حتی رد و بدل شدن واژه ای! تصوری خاص بهم این حسو میده که واژه ها هم از قید فکر ازاد شدند این احساسات نسبت به یک تغییر و دگرگونی طبیعی در نظام هستی شاید در ظاهر مبهم به نظر بیاد، یا خیالات گمشده در افکار یک انسان اما، من درباره یه حس خاص حرف میزنم که همیشه تجربش کردم مهم نبوده برام که می خوام این احساس اینطور ترجمه کنم برای خودم که به خاطر سرمای خاص پاییز هست که مردم تمرکز روحانی خودشونو در خیابون از دست میدن یا به خاطر اینکه در نظام هستی سرما اصولا مخالف تحرک و جنبش زیاده - تو شیمی اینو زیاد دیدید - یا نه، مردم در پاییز به خاطر جو حاکم بر محیطشونه که اینطور میشن ولی شاید این ها، تصویری بوده که همیشه از پاییز داشتم از کودکی های دورم، شاید اینبار پاییز مثل تابستون امسالم می خواد طعم ناب پاییزیو بهم بچشونه! درباره تقدیر چطور فکر میکنید؟ من نظرم مثبته، چون بخشی از زندگیه همه ی اینا رو نوشتم که بگم، پاییز برام رمز و راز خاصی داره، که همیشه شروعش برام هیجان داشته و البته غم عجیبی! پاییزتون قدر تک تک برگهایی که به جاودانگی خاک میرسند، پر از طراوت داغ زندگی درون فنجون غرور!
همین حالا همه جا رنگ کنید!
نمیخوام یه بحث همیشگی رو باز میون چند تا واژه کهنه بپیچونم تحویلتون بدم، مثل همیشه می خوام بگم، نگاه ما باید متفاوت و ریز بین و دقیق و رنگی باشه، دنیامون هرچقدرم سیاه سفیده، من محبت مادرو آبی میبینم، و شهرم ابی شده، مثل اسمونش، عشق رو قرمز میبنم و خیابونای شهرم قرمز شده، بچه ها رو سفید میبنم و شهرم پر از درخشش رنگ سفید و پاک شده، پس نگاهمون میتونه ما رو تا اونجایی ببره که به این جمله برسیم:
یکی از اعجاز های انسانها، توانایی انها در انتساب معانی دلگرم کننده یا مخرب به هر حادثه ای است
باور کنید، که این اعجاز وجود شماست، ایمان بیاورید و حقیقت جهانتون رو با رنگ ها طبیعت و هستی بیکران ترکیب کنید تا اونجا که سمفونی زندگی شما بر اساس نتی باشه که سرانگشت طلایی شما بر روی خطوط ظریف زندگی نوشته! :)
حقیقت زندگی شما اگر با فکر زیباتون همگام نیست نگاهتونو به هستی جاودانه عوض کنید، خدای حکیم شما رو انتخاب کرد تا در کره خاکی قرار بگیرید، این موهبتو پاس بدارید و بر روی جریان زیبایی هستی گام بردارید و حرکت کنید، ما ادما گاهی عشق رو برای خودمون عذاب میکنیم، گاهی محبت رو دردسر، یکباره دیگه نگاه کنید، رنگ قرمز و ابی، برای بعضی از ماها، فقط سیاه جلوه میکنه، یک دنیای سیاه و سفید
تقاضا میکنم، همین الان مداد رنگی احساستونو بر روی سطح زیبایی فکرتون بکشید و نگاهی برای عشق و محبت ، دوست داشتن، لذت بردن، زندگی کردن ایجاد کنید
و روزی به رنگ ها و نقشهای زندگی بنگرید که چه با شکوه قصه ای در وجود خودتون متولد شده است
صبحتون به شادابی طلوع درخشان و طلایی خورشید و شبتون به ارامش بیکران ماه
تقدیر!
فاصله ها تقدیرند
لیک احساس من از چشمه پاکی به اندازه روحی پر ایمان شده است
نازنین دل من
آفتاب که از روی زمین برخیزد
شبی از خاک به دیدار خدا خواهم رفت
من نمیخواهم بهارم
پی تقدیر
به اندازه پاییز پر از غم باشد
نفس ترانه هایم شعله ی اتش باشد!
اگر دورم
اگر حرفم صدایش کهنه است
من صدایم را به لحن عشق ،شیدا میکنم
تا شقایقم ببیند در صدایم دلنویس کهنه خویش
هوای مرگ سهراب
سکوت عشق شیرین
تو از دوری برایم حرف اور
من نفس ،در سینه جان میدم که بیدار نشینم
و ببینم
که دورم اما
عشق شیرینی یک لحظه ی توست
امشب ستاره مثل هر شب نیست ؛ ستاره نمی خندد آن که باید ، نیست و ستاره با شیطنت چشمک بزند؟ ستاره انتظار می کشد ؛ انتظار آن دستان مهربان را ... انتظار. انتظار. انتظار سپیده سلام می کند اما
ستاره خاموش است !
من پرندم ،پرنیانی گشته
من پرندم، پرنیانی گشته
شوق دیدارش نفس، بر سینه گشته
خواهش و افسوس، اخر دیر گشته
عشق دیوانه تر، مجنون گشته
بر سر خوابم ،هوایش تیره گشته
پرنیانی بر دل بی کینه گشته
خواب افسوسی، دیرینه گشته
در ندایم یک زمستان خواب گشته
ناوک قلبی که از شیدا شنیدم، پیر گشته
من جوانی دادم و عشقم سرانجامش هوای سینه ی مجنون گشته
من ندارم صبر دوری، که پایانش کند فکرم نوشته
حرف تقدیر نزن، عاقبتم خیر که دیدم عشق گشته
تا سحر بیدار گشتم عاقبت بیمار گشته
این سرانجامی که پایانش کند روحم ترنم دور گشته
من پرندم پرنیانی پر ز بیداری روحی گشته
که پرندم پرنیانی گشته!
و ما رها شدیم!
نه من تنهام، نه تو بی تاب
همینه رسم این دردی که از ما عاقبت مانده
نه من خوابم نه تو اینجا
نفس اخر برای چه مرا در عشق غلتانده؟
نه در فکری، نه عشقت مانده پیش من
تو من را خوب میراندی چرا اکنون تو اینجایی؟
تو در صبری منم اتش
تو در حسی منم بی تاب
تو از من رد شدی و من
هنوزم شکل یک مهتاب کنارم نقش میبندد
به من گفتی برو و من چگونه غم میگشتم
تو از سنگی و من فریاد میبرم
که در حسم پر از روحی و عشقیم که پایانش به چشم یک حقیقت دیدم
حس گنگ!
من نه فرهادم نه مجنونم
من نه ایهامم نه ابهامم
من سراغاز نگاهی هستم
که ترنم دیدو ،نفسش را گم میکرد
لیلی کهنه ی من
من اگر دورم و اینجا هوایش گنگ است
تو مرا دور کن از شهر غریب
برسان منزل احساسی پاک
جنب لحظه ی فراموشی ها
پست آزاد!
می سرایم از باد
من پر از یاد توام
مینشینم بر یاد
من پر از خواب توام
می نشینم بر خواب
من که خاموش در اغاز توام
محمدرضا گلزار
سام و نرگس (ایرج قادری)
زمانه (حمیدرضا سلاحمند)
بالای شهر - پایین شهر (اکبر خمین)
شام آخر (فریدون جیرانی)
زهر عسل (ابراهیم شیبانی)
بوتیک (حمید نعمت‌الهی)
چشمان شیاه (ایرج قادری)
۱۳ گربه روی شیروانی (علی عبدالهی زاده)
کما (آرش معیریان)
گل یخ (کیومرث پور احمد)
شام عروسی (ابراهیم وحید زاده)
آتش بس (تهمینه میلانی)
تله (کورش الوند)
کلاغ پر(شهرام شاه حسینی)
توفیق اجباری(محمدحسین لطیفی)
