تبیان، دستیار زندگی

در آستانه زمان، صدای مؤذن است که بار دیگر نوید سحر می‌دهد و جهانی را سِحر می‌کند.

بوی لحظه‌های قشنگ نیاز، تمام گلهای ناز را درمی نوردد.

صدای پرنجوای خاکیان، عشق به معبود را تا حضور افلاکیان پرواز می‌دهد.

و ما که منت‌دار پروردگاریم؛

باید به شکرانه حضور این فرصت ناب، دست به استغاثه بریم و سر بر سجده نهیم.

بار دیگر فرصتی دست می‌دهد تا از شمیم پاک وحی، بهره بریم.

و دعایمان همراه با دعاهای خالص و پاک، تا محضر رب، اوج گیرد.

هیچ اندیشیده ایم برای من یا تو شاید ماه رمضانی دیگر نباشد و این آخرین شام‌های افطار و سحرهای ضیافت باشد. و دیگر زمانی نباشد تا در آن شب قدری را قدر بنهیم و حضرت علی(ع) را در محراب خون یاد کنیم.

در این دنیا که چشمان جمعی، نه با قناعت پر می‌شود نه خاک گور! جای بسی افسوس است، اگر از کنار ماه منور خدا، بهترین ارمغان بهشت، شب‌های بی‌همتای قدر، ندانسته بگذریم و دل به این دنیا و سودای عبثِ عشقِ به آن خوش داریم.

بیایید؛ غبارهای مکدّری که بر دلمان چون زنگار، انباشته شده، برچینیم.

با یک دنیا صافی و سبکی، در برابر حضرتش سر تعظیم فرود آریم.

در فصل برگریزان گناه، بهاری جاودان را دربرگیریم.

به یاد آنان که در سکوت فقر، فریاد توانمندی می‌زنند، سری به کلبه‌های تنها بزنیم؛

و بوی نسیم غربت نورد عشق را، با گوش جان بشنویم و بر دل بنشانیم.

آنگاه که سر از سجده برگیریم، بدانیم در پناه نگاه همو که برایش تضرع کردیم، روزگار سپری می‌کنیم.

وجدان یگانه را، در پستوهای تاریک جا نگذاریم.

عشقهای مجازی را بفهمانیم که در نگارستانِ دل، با کلک گل، حدیثی بس عظیم آویخته ایم. «حدیثِ عشق به حق.»

زیر باران، از هرچه تکلّف است رها شویم؛  که گفته اند: زیر باران، دعا معراج می‌یابد و مستجاب می‌شود.

بار الها،

تو خود، پناهمان ده و از شرِ شیطان امان.

تویی که خود را به رحمت وصف کرده ای، بر ما رحمت آور.

تویی که خود را بخشنده نامیده ای، گناهان ما را بر ما ببخشای و آنان را که جز تو بخشنده ای نمی یابند، نومید مکن.

و آنان را که جز تو از دیگری بی نیازی نجویند فرو مگذار و قدرت و توان طاعت و بندگی و توفیق عبادت عطا فرما که تو بزرگترین بخشنده ای، بدون منت آوردن بر بنده ات.

سکوتم را در هزار فریاد شعله ور می‌پیچم و منتظر می‌مانم.

به روزی دلخوشم که می‌آیی و دیوار بلند انتظار، فرو می‌ریزد.

آدینه ای بزرگ که به اندازه تمام روزهای جهان، وسعت دارد؛ آن گونه باشکوه که تصورش تمام جانم را به غلیان می‌آورد.

اللهم عجل لولیک الفرج

  آن روز که خشکیده‌ترین رودها به جوشش می‌آیند و زمین؛ خیس بارانی از شکوفه و لبخند، سربلندترین لحظاتش را جشن می‌گیرد.

می‌آیی و تقدس کلامت آسمان را روشن می‌کند و قانون نگاهت را دور دست‌ترین افق‌ها، به پذیرش، تکبیر می‌گویند.

می‌آیی و عدالت از پشت پرچین‌های نا امید سر بر می‌کند، پنجره‌های مهربانی گشوده می‌شوند و دختران دشت، خالی کوزه‌هایشان را از چشمه خورشیدی ات پر می‌کنند.

ای آخرین مسافر علوی! حالا که نیستی، در سرگردانی خویش مچاله می‌شویم و توان شکستن بغض‌هایمان نیست.

جاده رفتنت را روزی هزار بار مرور می‌کنیم و دست خالی باز می‌گردیم.

مولا! نیامدنت، تیر سرکشی است که هر جمعه در چشم‌های مه آلودمان فرو می‌رود.

تقویم‌ها، پنجه بر صورت کشیده، غیبتت را مویه می‌کنند.

روزها از پی هم می‌گذرند و کسی نمی‌آید تا غرور پایمال شده سینه سرخان زمین را اعاده کند.

ای موعود! دریا دریا گلایه در دل داریم و نیستی تا به شنیدنمان بنشینی.

خاک دوریت بر دامن تنهایی مان نشسته است و برخاستنش جز با توفان گام‌های تو ممکن نیست.

قدم بگذار بر چشم‌های منتظری که به راه آمدنت سپید می‌شود.

بازگرد تا در ناگهان صدایت، شیشه سکوت زمین، شکسته شود، تا ما حول محور عاشقی ات بگردیم و از آسمان چشمانت، دامن دامن ستاره به تبرک برگیریم.

هنگامی ‌که تو بیایی، سپیده، حضوری دیگر باره می‌آغازد و روزی جاودان از دست‌های درخشانش متولد می‌شود.

آن روز، تمام پرندگان در بی کران آبی عدالتت، پرواز را دوباره می‌آموزند.

اللهم عجل لولیک الفرج

علی احمدی

روز ها از وقتی که گفتی خواهی آمد میگذرد
... من هنوز هم چشم به راه توام
...چشم به راه بهار
چشم به راه چشمه ی شفاف چشمانت
هنوز هم در کویر بی رحم دلم نماز باران می خوانم
می دانی که که چه غوغایی از تو در من به پاست
می دانی که با آمدنت رنج هایم به پایان میرسد
به من گفتند که از پشت کوهساران سر به فلک کشیده می آیی
از دور ترین نقطه ی زمین
و خود نیز گفتی که می آیی
اما کی؟
تو خود میدانی که انتظار چقدر تلخ است
تو خود میدانی که انتظار قلب خسته ام را منفجر میکند
تو خود میدانی که شمعدانی هایم از انتظار به پاییز می رسند
اما هنوز هم از تو نشانی ندارم
به من گوش کن . که اگر تو به من گوش نکنی از من خاکستری می ماند و بس.

تو به من گوش کن که خسته ام از این بیهوده گوییها و بیهوده نوشتن ها
می ترسم به بیراهه بروم
بگو باران ببارد
تا زیر باران به اجابت دعای " اللهم عجل لولیک الفرج " دلخوش باشم.