تبیان، دستیار زندگی

همیشه از شکستن دو چیز بترس

۱. دلی که دوست داره

۲. دلی که همیشه به یادته

آوای باد انگار آوای خشک سالیست / دنیا به این بزرگی یک کوزه سفالیست

باید که عشق ورزید ٬ باید که مهربان بود / زیرا که زنده بودن هر لحظه احتمالیست . . .

یادته واست جون میسپردم 

ولی تو فقط یه دفعه مردی ، که بگی دیگه بازی رو بردم !

من که از یاد تمام آشنایان رفته ام ٬ وای بر من گر تو هم روزی فراموشم کنی . . .

عشق آلوچه نیست که بهش نمک بزنی

غذا نیست که بهش ناخونک بزنی

رفیق نیست که بهش کلک بزنی

عشق مقدسه که باید پیشش زانو بزنی . . .

یاد دارم در غروبی سرد سرد ، میگذشت از کوجه ما دوره گرد

داد میزد: کهنه قالی میخرم ، دسته دوم ، جنس عالی میخرم

کاسه و ظروف سفالی میخرم ، گر نداری کوزه خالی میخرم

اشک در چشمان بابا حلقه بست ، عاقبت آهی کشید بغضش شکست

اول ماه است و نان در سفره نیست ، خدا شکرت ، ولی این زندگیست ؟

بوی نان تازه هوشش را برده بود ، اتفاقا مادرم هم روزه بود

خواهرم بی روسری بیرون دوید ، گفت آقا سفره خالی میخرید  . . . ؟

هیچ بارانی جای پای تو را از کوچه قلب و خاطرم نخواهد شست . . .

دلم در هر تپش ۱۰۰ بار آواز تو را میخواند ٬ نمیدانم تو هم یاد دل ما میکنی یا نه ؟

اکنون با مرگ رفته ای و من اینجا تنها به این امید دم می زنم که با هر نفس

زندگی را تو بساز ، نه بدان ساز که سازند و پذیری بی حرف

هرچه که زیباست و لایق تقدیم شما باد / غروب غم ها و طلوع شادیهایتان

آرزوی من است . . .