حدیث عشق من و تو

راز کدام پروانه بود

که با پچای باد

در گوش گندمزار

جاری شد

سر انگشت کدام تمنای وصال

بر دل گندمزار گرهی رویاند

اینک - ببین

چه بر ملا می سوزی

بر گرهی گشاده

سم کوب سوارانی

که از رجم گل سرخ باز می آید

 شیرین ترین بهانه برای گریستن

                           ***

                              زیبا از بهار تو ای برگ نسترن

                           ***

 تنها در این مسیر کمی پرسه می زنم

                          ***

                             با نیزه های تلخ نگاهت مرا بزن

                         ***

 آه ای شکوه سبزو"مفهوم ناگزیر"

                         ***

                            رویای کال باغ برای غزل شدن

                        ***

 این نبض بی تپش که همین حول و هوش هاست

                       ***

                           تصویر مبهمی ست از آواز شعر من

                      ***

 یک شب به پای خاطره ات گریه می کنم

                     ***

                          شیرین ترین بهانه برای گریستن

                       تبار شقایق

ما از تبار شقایق از نسل گل های پرپر***

خون واژه های حماسی خونین نژادان بی سر***

سر هایمان سرو سرسبز سبزینه پوشان فصلیم***

با جنگلی از سپیدار با جنگلی از صنوبر***

ما سینه سرخان دشتیم آوازمان سرخ و خونین***

از حنجر خسته ی مان خون می روید و زخم وخنجر***

ققنوس آتش نژادیم ما مرگ و پایان نداریم***

می روید از بستر ما یک آتشین بال دیگر***

پروازمان تا همیشه پر می کند آسمان را***

ما از تبار قناری ما از نژاد کبوتر***

                       دو روز بعد

 موشک و سوت و گریه ی خواهر دو روز بعد

 بابا نیامد و نعش برادر دو روز بعد

 در خانه مانده و بوی تعفن گرفته است

 آجر به آجری که سراسر دو روز بعد

 پر می شود هم از تن سرب و گلوله ها

 ای خانه های بی درو پیکر دو روز بعد

 یک گل دو گل چه پر شده از گل محله مان

 گل های سرخ چادر مادر دو روز بعد

 ما مانده ایم و هی سرمان گرم بازیست

 بابا که پر و مادرمان پر دو روز بعد

 در گوشمان نشسته صدای فشنگ ها

 هی تق و توق مثل سماور دو روز بعد

 چیزی نمانده از تب شهری که مرده است

 ما می شویم جوخه آخر دو روز بعد

 دیگر آری شده است ورد زبان من که بوده ام

 من بوده ام نه جمع مکسر دو روز بعد

 باور نمی کنیم که گلدان شکسته است

 بیرون ز حجم گریه و باور دو روز بعد

 بر هر محله عکسی زده اند و نوشته اند

 پیدا شده است یک گل پرپر دو روز بعد

 حالا کلاه نیست سرم نیست پس چطور

 ما مانده ایم و یک تن بی سر دو روز بعد

 باور بکن همیشه همین این رسم بازی است

 من چشم می گذارم و او سر دو روز بعد

 تنها صدای ماست در این شهر بی صدا

 موشک و سوت و گریه ی خواهر دو روز بعد./

                       بن بست شش

آهای غریبه!

به تابلوی این شهر نگاه کن

شهر شهیدان

خیابان ایثار

کوچه ی همت و بن بست شش

این محله

بچه طاووس پرورش نمی دهد

اینجا لانه ی شیر است

برگرد............!

                         آه آدمک

در پاره ای از زمان----------------با افکار ترک خورده

تا انتهای دهلیز را-----------------خواهم رفت

و اندکی پیش از رسوب گذاری-------حاشیه را خواهم پائید

من در میانه ی راهع می میرم--------واو که چند سال آینده نیست

مجال می یابد--------------------حلزون را با نام کوچک بخواند

                           سراب

بعد از تو من بیگانه ای در جستوجویم/

تنها فقط با سایه هادر گفتگویم/

یک روز می آیی که دیگر فرصتی نیست/

فردا خزانی خسته ام بی رنگ و بویم/

بر سنگ های جاده می خشکد نگاهم/

کی می رسی تا پر بگیرد آرزویم/

می بینمت تا در سراب آرزوها/

از جاده های خسته می آیی به سویم/

مشتاق برمیخیزم اما جاده خالی/

یک جرعه از شادی نمانده در سبویم/

ای عشق ویران می شوم زین آزمودن/

دیگر مکن بازی چنین با آبرویم/

در معبد ویران غم قربانیم کن/

یک لحظه مرهم گر گذاری بر گلویم/

ای کاش می شد در غروب آرزوها/

در قاب تنهایی بمانی روبه رویم/

                          عکس

یک عکس یک نوشته و در خود فرو شد

                                 ابری شدن شکسته شدن زیرو رو شدن

                           ***

بر گشتن دوباره به آن روزهای خوب

                              با او در عمق خاطره ها رو به رو شدن

                          ***

او را مرور کردن و خود را گریستن

                             قسمت هزار باره آن رنگ و بو شدن

                         ***

در کوچه های قونیه و یزد و اصفهان

                             آواره همیشگی جستوجو شدن

                        ***

در لا به لای دفتر اسناد زندگی

                          یک مشت برگ با طله ی آرزو شدن

                       ***

بی عشق در تباهی این روزهای تلخ

                         دنبال نان دویدن و بی آبرو شدن

                      ***

از لا به لای در به خلوت شاعر نگاه کن

                        یک استکان چای ...ودلتنگ او شدن 

                                  هر چه دارم تمامش مال تو

خانه ام وقتی که می آیی تمامش مال تو

هر چه دارم غیر تنهایی تمامش مال تو

صد دو بیتی صد غزل دارم و حتی یک بغل

شعرهای خوب نیمایی تمامش مال تو

ضرب و آهنگ غزل هایم صدای پای توست

این صدای رویایی تمامش مال تو

وسعت آرام اقیانوس آرام دلم

خوب یادم هستی گفتی عشق یک بخش است عشق

بخش کردم عشق یک جامی تمامش مال تو

هر سه حرف عشق مثل تو پر از زیبایی اند

حرف های پر ز زیبایی تمامش مال تو

عشق من عشق زمینی نیست باور کن عزیز

عشق این عشق اهورایی تمامش مال تو

باز هم بیت بد پایان شعرم مال من

بیت های خوب بالایی تمامش مال تو

باز هم یک شب گذشت وباز تنهایی و من

هر چه دارم غیر تنهایی تمامش مال تو

                                                   ***

                             بی تو

بی تو هر تار وجودم می زند آهنگ غم

سجده و قام و قعودم می زند آهنگ غم

بی تو در فریاد من رنگ مناجاتی نماند

ضجه ی پر درد دردم می زند آهنگ غم

تازیانه بر کف اقبال گشته چرا؟

بر کف پای فرودم می زند آهنگ غم

لا به های من به درگاه تو ره گم کرده اند

کیست اینکه در سجودم می زند آهنگ غم

تا گذر از زردی و سردی ویخبندان کنتم

سوزش سرما در پودم می زند آهنگ غم

همچو حجمی کز فراز قله ای افتاده است

افت و خیزم در رکودم می زند آهنگ غم

بند بند جسم و جانم در لحظه تلخ وداع

با دو گوش جان شنودم می زند آهنگ غم

گو چه سان محزون به دست آرد امید زندگانی

چون همه بود و نبودم می زند آهنگ غم