به نقل امام صادق (ع )، رسول خدا (ص ) فرمود: خداوند متعال مى فرماید: سوگند به عزت و جلالم ، هرگاه بخواهم بنده اى را رحمت كنم ، او را از دنیا بیرون نبرم ، تا اینكه هر گناهى كرده ، (كیفرش را) در همین دنیا یا بوسیله بیمارى در تنش ، یا به كمبود در روزیش ، یا با اضطراب و نگرانى در دنیایش به او برسانم ، و اگر باز هم چیزى (از گناهش بى كیفر) بماند، مرگ را بر او سخت كنم ، و به عزت و جلالم سوگند، بنده اى را كه بخواهم عذاب كنم ، او را از دنیا بیرون نبرم تا هر كار نیكى انجام داده (پاداشش را) یا به سلامتى تنش و یا به وسعت در روزیش و یا به رفاه و آسودگى خاطر در دنیا به او بدهم ، و اگر باز هم چیزى (از پاداش كارهاى نیكش ) باقى ماند، مرگ را بر او آسان كنم . به این ترتیب بخشى از پاسخ به این سؤال داده مى شود كه چرا مؤمنین در دنیا گرفتارتر از غیر مؤمنین هستند؟
ابوجهل از دشمنان سرسخت پیامبر اسلام (ص ) بود و همواره موجب كارشكنى و آزار پیامبر (ص ) و مسلمین مى شد، و پیامبر (ص ) او را فرعون امت خود خواند و سرانجام در جنگ بدر به هلاكت رسید. او پسرى داشت بنام ((عكرمه )) این پسر، یكى از چهار نفرى بود كه رسول خدا (ص ) خونشان را هدر مى دانست ، و به مسلمین فرموده بود این چهار نفر را هر كجا یافتند، گرچه به پرده كعبه آویزان شده باشند بكشید، این چهار نفر فرار كردند و متوارى شدند. در جریان فتح مكه عكرمه كنار دریا آمد و سوار بر كشتى - یا قایق - شد كه از جزیرة العرب بگریزد، ناگهان در وسطهاى دریا، طوفان شدیدى آمد، خود را در مخاطره شدید دید، در همان وقت با خدا عهد كرد كه هرگاه نجات یابد، به حضور پیامبر (ص ) آمده و قبول اسلام كند. اتفاقا از خطر نجات یافت ، و به عهد خود وفا كرد، به مدینه مهاجرت نموده به حضور رسول خدا (ص ) شرفیاب شد و قبول اسلام كرد پیامبر (ص ) به احترام او برخاست و با او مصافحه و معانقه كرد و فرمود: ((آفرین به مهاجر سوار!)) (مرحبا بالراكب المهاجر) . مسلمانان وقتى او را مى دیدند مى گفتند: این پسر دشمن خدا ابوجهل است ، او سخن مسلمین را به عنوان شكایت به پیامبر (ص ) ابلاغ نمود، پیامبر (ص ) مسلمانان را از جسارت به عكرمه ، برحذر داشت . جالب اینكه : وقتى عكرمه به سوى رسول خدا (ص ) براى قبول اسلام مى آمد، رسول خدا به مسلمانان فرمود: ((پدر عكرمه (یعنى ابوجهل ) را (نزد عكرمه ) فحش ندهید، زیرا ناسزا گفتن به مرده ، موجب ناراحتى زنده مى گردد)). عكرمه از آن پس یك مسلمان برازنده شد و در پیشگاه رسول خدا (ص ) مقام ارجمندى پیدا كرد به گونه اى كه شایستگى آن را یافت كه رسول خدا (ص ) او را ماءمور وصول صدقات دودمان هوازن (در سال حج - آخرین سال عمر پیامبر - ص ) قرار داد. عكرمه مرد شجاعى بود، پس از رحلت پیامبر (ص ) در جنگهاى مسلمین با كفار شركت كرد، سرانجام در جنگ ((اجنادین شام )) و یا در جنگ یرموك به شهادت رسید عكرمه مى گوید: به خدا سوگند آنچه را هنگام كفر براى جلوگیرى از اسلام ، انفاق كردم دو برابر آن را، پس از قبول اسلام ، براى گسترش اسلام انفاق نمودم و آنچه در راه تقویت كفر جنگیدم ، دو برابر آن را براى تقویت اسلام جنگیدم . از بزرگترین درسهاى این داستان اینكه : رسول خدا (ص ) در جذب افراد به سوى اسلام به قدرى اهتمام مى ورزید كه حتى در مورد جذب پسر ابوجهل كمال كوشش را نمود تا آنجا كه فرمود نزد او به پدرش ناسزا نگوئید! نه اینكه مثل بعضى از مسلمانان بفرماید: ((ولش كن یارو را او پسر ابوجهل است و به درد ما نمى خورد)).
حضرت عیسى (ع ) با عده اى از یارانش در بیابان سیر مى كردند، رسیدند و قریه اى كه ویران شده بود، و جنازه هاى بسیارى از اهل آن قریه را در راهها و كوچه ها مشاهده نمود كه متلاشى شده بود، به همراهان فرمود: ((اهل این قریه بر اثر عذاب عمومى الهى به هلاكت رسیده اند، چرا كه اگر عذابى عمومى نبود، و به تدریج مرده بودند، زنده ها مردگان را دفن مى كردند)). یكى از همراهان عرض كرد: ((اى روح الله ، آنها را به حضورتان بطلبید و ماجراى هلاكت آنها را بپرسید)). حضرت عیسى (ع ) این پیشنهاد را پذیرفت : و فرمود: اى اهل قریه ! یك نفر از آنها زنده شد و عرض كرد: لبیك یا روح الله . عیسى (ع ) به او فرمود: داستان شما چیست كه به این سرنوشت گرفتار شده اید؟ او گفت : ((ما صبح در سلامت كامل بسر مى بردیم ولى شب كه خوابیدیم خود را در ((هاویه )) دیدیم )). عیسى (ع ) فرمود: ((هاویه )) چیست ؟ او عرض كرد: ((هاویه ))، دریائى از آتش است كه در آن كوههائى از آتش قرار دارد. عیسى (ع ) فرمود: ((به چه علت شما به این روزگار سیاه مبتلا شده اید)). او عرض كرد: حبّ الدنیا و عبادة الطاغوت : ((علاقه شدید به دنیا و طاغوت پرستى ما را به این سرنوشت رساند)). عیسى (ع ) پرسید: تا چه اندازه به دنیا علاقمند بودید؟ او عرض كرد: ((مانند علاقه كودك به پستان مادرش ، كه وقتى مادر او پستانش را به طرف كودك مى برد، خوشحال مى شد و وقتى از او برمى گرداند، اندوهگین مى شد. عیسى (ع ) فرمود ((تا چه اندازه طاغوت را مى پرستید)). او عرض كرد: وقتى طاغوتها به ما فرمانى مى دادند ما از آن اطاعت مى كردیم . عیسى (ع ) فرمود: چطور در میان آنهمه هلاكت شدگان ، تنها تو پاسخ مرا دادى ؟ او عرض كرد: به سایر هلاك شدگان دهان بندى از آتش زده اند و فرشتگان سختگیر عذاب بر آنها مسلط هستند، ولى من در دنیا در میانشان بودم ولى مانند آنها دنیاپرست و طاغوت پرست نبودم (اما نهى از منكر نمى كردم ) وقتى عذاب آمد، مرا نیز گرفت ، و من اكنون به موئى در پرتگاه دوزخ آویزان هستم ، ترس آن دارم كه به درون آتش دوزخ سقوط كنم . حضرت عیسى (ع ) به یاران فرمود: ((هرگاه انسان روى خاك و خاشاك بخوابد و نان جو بخورد در صورتى كه دینش را حفظ كند، بسیار بهتر از زندگى خوش تواءم با بى دینى است )).
ابوالاسود دئلى از یاران مخلص و دوستان صمیمى امیرمؤمنان على علیه السلام بود و در علم و عدالت و فضائل اخلاقى ، به سطح عالى كمال رسیده بود به گونه اى كه حضرت على (ع ) در دوران خلافتش ، او را قاضى منطقه اى قرار داد، ولى پس از مدتى ، على (ع ) او را از مقام قضاوت ، عزل كرد. او به حضور على (ع ) آمد پرسید: ((چرا مرا از مقام قضاوت عزل كردى ، آیا از من خیانت و انحرافى دیدى ؟!)). امیرمؤمنان (ع ) در پاسخ او فرمود: نه ، در تو خیانتى ندیدم ، ولكن صوتك یعلو صوت الخصمین : ((ولى هنگام قضاوت ، صداى تو بلندتر از صداى دو نفرى است كه براى قضاوت (بین اختلاف و نزاع خود) به حضور تو آمده اند)). یعنى قاضى نباید آنچنان بلند، سخن بگوید كه صدایش بلندتر از صداى متهمین باشد، تا مبادا یكنوع تحمیل و هراس بر آنها وارد گردد، و در نتیجه آنها در گفتار خود در تنگنا قرار گیرند. آرى تنها به این جهت تو را از مقام قضاوت ، عزل كردم !
در بعضى از نقلها آمده : پس از آنكه ((حر بن یزید ریاحى )) در روز عاشورا به حضور امام حسین (ع ) آمد و توبه كرد و توبه اش مورد قبول امام واقع شد، به امام عرض كرد: اجازه بده به حضور بانوان حرم بروم و روسیاهى خود را نزد آنها اظهار كنم و از آنها پوزش بخواهم . امام حسین (ع ) اجازه داد. حر خود را نزدیك خیام بانوان رساند و با سوزوگدازى كه از دل ریش ریش او برمى خاست ، ناله كنان عرض كرد: ((سلام بر شما اى دودمان نبوت ، منم آن كسى كه سر راه شما را گرفتم و شما را پریشان كردم ، اینك سخت پشیمان و روسیاه هستم و براى عذرخواهى آمده ام و به سوى شما پناه آورده ام ، استدعا دارم مرا ببخشید و نزد حضرت فاطمه زهرا (ع ) از من شكایت نكنید...)). سخنان حر بقدرى جانسوز بود، كه آتشى بر دل بانوان حرم زد، آنها صدا به گریه بلند كردند، حر وقتى آن وضع را دید، از اسب پیاده شد، در حالى كه دست به صورت مى زد و خاك بر سر مى ریخت و مى گفت : كاش پا و دستهایم شل بودند و سر راه شما را نمى گرفتم و شما را از مراجعت باز نمى داشتم ، واى بر من :)). حر بسیار اظهار ندامت و پریشانى كرد، سرانجام بعضى از اهل خیام ، حر را تسلّى خاطر داد و براى او دعاى خیر كرد و موجب آرامش خاطر او گردید.
بانوئى به محضر امام صادق (ع ) آمد و عرض كرد: پسرم به مسافرت رفته ، ولى سفر او خیلى طول كشیده و برنگشته و در این مورد سخت نگران هستم . امام (ع ) فرمود: صبر كن و با اراده محكم استقامت داشته باش . آن زن به خانه اش برگشت و روزها گذشت ولى پسرش از سفر نیامد، و كاسه صبرش لبریز شد و بار دیگر به محضر امام صادق (ع ) رسید و عرض كرد: پسرم هنوز نیامده است . امام (ع ) فرمود: ((صبر و استقامت كن ))، او عرض كرد: صبرم تمام شده دیگر نمى توانم صبر كنم امام (ع ) فرمود: ((برگرد به منزلت ، پسرت از مسافرت برگشته است )). آن زن به خانه برگشت و دید پسرش از سفر برگشته ، بسیار خوشحال شد، بعدا به حضور امام صادق (ع ) آمد و پرسید: ((آیا بعد از پیامبر اسلام (ص )، وحى نازل مى شود؟)). امام (ع ) فرمود: نه . او عرض كرد: پس شما از چه راهى اطلاع یافتید كه پسرم از سفر برگشته و به من مژده دادید؟ امام (ع ) فرمود: رسول خدا (ص ) فرموده است : عند فناء الصبر یاءتى الفرج : ((هنگامى كه صبر انسان پایان یافت ، گشایش خواهد آمد)). وقتى كه تو گفتى : ((صبرم تمام شده ))، براساس گفتار پیامبر (ص ) دریافتم كه خداوند با بازگشت پسرت از سفر، گشایشى در كار تو به وجود آورده است .
یكى از مراجع و علماى بزرگ قرن چهارم ، علامه بزرگ ، شیخ صدوق (محمد بن على بن حسین بن موسى بن بابویه ) معروف به ((ابن بابویه )) است ، وى در حدود سال 307 هجرى قمرى در بلده رى از دنیا رفت و قبر شریفش در شهر رى ، در قبرستان معروف به ابن بابویه ، مزار شیفتگان حق است . این عالم بزرگ در حدود سیصد جلد كتاب ، در فقه و حدیث و رجال و كلام و غیره نوشت كه از معروفترین كتاب او ((من لایحضره الفقیه )) است . از عجائب اینكه : در سال 1238 هجرى بر اثر بارندگى شدید و جارى شدن سیل ، شكافى در كنار قبر او پیدا شد و قسمتى از مرقد شریفش خراب گردید. عده اى براى تعمیر مرقد، آماده شدند، در حین كندن اطراف قبر، سردابى را یافتند، داخل سرداب رفته و تجسس كردند پیكر مقدس شیخ صدوق را تروتازه یافتند، در حالى كه كفنش پوسیده شده بود، حتى رنگ حناى روى ناخنها و اثر كمربند در قسمت كمر او پیدا بود، گوئى تازه او را دفن كرده در حالى كه 857 سال از دفن او مى گذشت . زمان سلطنت فتحعلى شاه قاجار بود، جریان در همه جا شایع شد و این خبر به گوش فتحعلى شاه رسید (سیاست فتحعلى شاه دومین شاه قاجار این بود كه نسبت به مراجع و علما، اظهار دوستى مى كرد). فتحعلى شاه خودش شخصا، این موضوع را پى گیرى كرد، به شهر رى رفت و با جمعى از اعیان و علماء، كنار قبر شیخ صدوق (طاب ثراه ) رفتند، علماء و شخصیتهاى مورد اطمینان خود را داخل سرداب فرستاد، آنها رفتند و بدن مطهر شیخ صدوق (ره ) را تروتازه یافتند و همگى نزد فتحعلى شاه آمده و گواهى دادند، و براى شاه ثابت شد و او یقین كرد كه این خبر، راست است . آنگاه فتحعلى شاه دستور داد بارگاه مجلل و زیبا، روى قبر شیخ صدوق (ره ) كه هم اكنون نیز پابرجاست ، ساختند.
حدود چهل سال قبل در كرمان یكى از علماى وارسته و متعهد بنام آیت الله میرزا محمدرضا كرمانى (متوفى 1328 شمسى ) زندگى مى كرد، در آن زمان ، در كرمان ، بازار فرقه ضاله ((شیخیه )) رواج داشت . آیت الله كرمانى ، واعظ محقق آن زمان مرحوم سید یحیى یزدى را به كرمان دعوت كرد، تا با واعظ و ارشاد خود، مردم را از انحرافات و گمراهیهاى شیخیه آگاه كند و در نتیجه جلو گسترش آنها را بگیرد. مرحوم سید یحیى واعظ یزدى ، این دعوت را پذیرفت و به كرمان رفت ، و مردم را متوجه انحرافات آنها نمود و با افشاگرى خود، این گروه ضاله را رسوا ساخت ، به طورى كه تصمیم گرفتند با نیرنگى مخفیانه او را بقتل برسانند، آن نیرنگ مخفیانه این بود: شخصى از آنها به عنوان ناشناس ، از او دعوت كرد كه فلان ساعت به فلان محله و فلان خانه براى منبر رفتن برود. او قبول كرد، دعوت كننده با عده اى به خدمت سید یحیى واعظ آمده و او را با احترام به عنوان روضه خوانى بردند، ولى بعد معلوم شد كه ایشان را به خارج شهر به باغى برده و از منبر و روضه خبرى نیست ، او كم كم احساس خطر جدى كرد و خود را در دام مرگ شیخیه دید، آن هم در جائى كه هیچكس از وضع او مطلع نبود. سید یحیى واعظ در آن حال به جده خود حضرت زهرا (علیهاسلام ) متوسل گردید، گویا نماز استغاثه به آنحضرت را خواند و در سجده نماز گفت : یامولاتى یافاطمة اغیثینى : ((اى سرور من اى فاطمه ، به من پناه بده و به فریادم برس )). خطر لحظه به لحظه نزدیك مى شد، سید یحیى دید، گروه دشمن به او نزدیك شدند، و خود را آماده كرده اند و چیزى نمانده بود كه به او حمله كرده و او را قطعه قطعه نمایند. در این لحظه حساس ناگهان غرش تكبیر و فریاد مردم را شنید كه باغ را محاصره كرده اند، و از دیوار وارد باغ شدند و با حمله به گروه شیخیها، آنها را تارومار كردند و مرحوم سید یحیى را نجات داده و با احترام ، همراه خود در كنار حضرت آیت الله میرزا محمدرضا كرمانى به شهر و منزل آیت الله كرمانى آوردند. سید یحیى واعظ از آیت الله كرمانى پرسید: ((شما از كجا مطلع شدید كه من در خطر نیرنگ مخفیانه شیخیه قرار گرفته ام و آمدید و مرا از خطر حتمى نجات دادید))؟ آیت الله كرمانى فرمود: ((من در عالم خواب حضرت صدیقه طاهره ، زهراى اطهر (ع ) را دیدم به من فرمود: ((محمدرضا، فورا خودت را به پسرم ((سید یحیى )) برسان و او را نجات بده كه اگر دیر كنى ، كشته خواهد شد)).
