تبیان، دستیار زندگی

بعضى از آدم‌ها جلد زرکوب، بعضى جلد ضخیم و بعضى جلد نازک و بعضى‌ها اصلا جلد ندارند.
بعضى از آدم‌ها ترجمه شده‌اند و بعضى‌ها تفسیر مى‌شوند.
بعضى از آدم‌ها با کاغذ کاهى و نامرغوب چاپ مى‌شوند و بعضى با کاغذ خارجى.
بعضى از آدم‌ها تجدید چاپ مى‌شوند و بعضى‌ها فقط یک بار چاپ مى‌شوند و بعضى از آدم‌ها فتوکپى آدم‌هاى دیگرند.
بعضى از آدم‌ها داراى صفحات سیاه و سفید هستند و بعضى از آدم‌ها صفحات رنگى و جذاب دارند.
بعضى از آدم‌ها تیتر و فهرست دارند و روى پیشانى بعضى از آدم‌ها نوشته‌اند: حق هرگونه کپى‌بردارى و استفاده بدون اجازه ممنوع و محفوظ است.
بعضى از آدم‌ها قیمت روى جلد دارند بعضى‌ها با چند درصد تخفیف به فروش مى‌رسند و بعضى از آدم‌ها بعد از فروش پس گرفته نمى‌شوند.
بعضى از آدم‌ها را باید جلد گرفت بعضى‌ها را مى‌شود توى جیب گذاشت و بعضى‌ها را توى کیف و بعضى‌ها را روى قفسه قرار داد.
بعضى از آدم‌ها نمایشنامه‌اند و در چند پرده نوشته و اجرا مى‌شوند و بعضى‌ها فقط جدول و سرگرمى‌اند و بعضى‌ها معلومات عمومى.
بعضى از آدم‌ها خط‌خوردگى و خط‌ زدگى دارند و بعضى‌ها غلط چاپى و بعضى‌ها غلط املایى فراوانى دارند.
از روى بعضى از آدم‌ها باید مشق و از روى بعضى از آن‌ها باید جریمه نوشت.
بعضى از آدم‌ها در کلاس‌ها تدریس مى‌شوند و بعضى‌ها ممنوع بوده و مخفیانه دست به دست مى‌شوند.
بعضى از آدم‌ها را باید چندین بار خواند تا معنى آن‌ها را فهمید و بعضى‌ها نخوانده قابل فهم هستند.
بعضى از آدم‌ها را باید نخوانده دور انداخت و بعضى‌ها را همیشه باید با خود همراه نمود.
بعضى از آدم‌ها تفرقه‌انداز هستند و بعضى‌ها بانى وحدت و همبستگى.
بعضى از آدم‌ها به نام دیگران چاپ مى‌شوند و بعضى‌ها قبل از چاپ به فروش مى‌رسند.
بعضى از آدم‌ها در قفسه خاک مى‌خورند و بعضى‌ها در انبار بایگانى شده‌اند.
بعضى از آدم‌ها تاریخى‌اند و از گذشته صحبت مى‌کنند و بعضى‌ها آینده نگرند و به آینده مى‌پردازند.
بعضى از آدم‌ها لطیفه‌اند و بعضى‌ها بى‌روح‌اند و خسته‌کننده.
بعضى از آدم‌ها سیاسى‌اند و در هر نوبت چاپ، رنگى دیگر به خود مى‌گیرند.
بعضى آدم‌ها منبع و ماخذ ندارند و بعضى‌ها منبع و مرجع دیگرانند.
بعضى از آدم‌ها شیرازه ندارند و زود از هم مى‌پاشند و بعضى‌ها شیرازه‌شان میخ دارد و قبل از استفاده کهنه و پاره مى‌شوند.
بعضى از آدم‌ها با محتوا هستند و بعضى‌ها بى‌محتوا و پوچ‌اند و فقط براى امرار معاش.
بعضى از آدم‌ها ماندگارند و بعضى‌ها در چاپخانه مى‌مانند و بازیافت مى‌شوند.
بعضى آدم‌ها هویت ندارند و بى‌نام و نشان‌اند و بعضى‌ها چندین نویسنده دارند.
بعضى از آدم‌ها در کتابخانه نگهدارى مى‌شوند و بعضى‌ها در پیاده‌رو خیابان به فروش مى‌رسند.
بعضى آدم ها را کادو مى‌گیرند و هدیه مى‌دهند.
بعضى آدم‌ها را به مفت هم نمى‌خرند و بعضى‌ها از موزه‌ها به سرقت مى‌روند.
بعضى از آدم‌ها بدون مجوز چاپ مى‌شوند و بعضى‌ها نیاز به مجوز ندارند و بعضى‌ها تا ابد مجوز چاپ نمى‌توانند اخذ کنند.
بعضى از آدم‌ها خاطره‌ اند و بعضى‌ها یادداشت شخصى.
بعضى آدم‌ها در مدح دیگران نوشته مى‌شوند و بعضى‌ها در بدگویى دیگران.
بعضى از آدم‌ها افسانه‌اند و بعضى‌ها رمان و بعضى‌ها داستان.
بعضى آدم‌ها مذهبى‌اند و بعضى‌ها لامذهب و خیلى‌ها در این میان.
بعضى از آدم‌ها احساسات دیگران را جریحه‌دار مى‌کنند و بعضى‌ها به دیگران احترام مى‌گذارند.
بعضى از آدم‌ها به دیگران توهین مى‌کنند و بعضى‌ها توهین را به جان مى‌خرند.
بعضى از آدم‌ها به زور بر دیگران تحمیل مى‌شوند و بعضى‌ها خود به میان دیگران مى‌روند.
بعضى از آدم‌ها چند جلدى و قطورند و بعضى‌ها تک جلدى و لاغر.
بعضى از آدم‌ها از جنگ مى‌گویند و بعضى از صلح و صفا.
بعضى از آدم‌ها از شادى سخن مى‌گویند و بعضى‌ها از غم.
و ...

1.دل تنها عضوی است كه با نگاه لمس می شود.

 2. دل تاری است كه وقتی بشكند بهتر می نوازد.
3. خدا را بخوان تا خدا تو را از خواندنی ها قرار دهد.
4. غرور از فرشته شیطان ، و تواضع از خاك ، انسان می سازد.
5. گرفتار گناه ، اسیر هر دو عالم است.
6. حقیقت رنگ كردن مردم عینكی شدن خود است.
7. زنی كه جواهر است از جواهرات برای خویش بت نمی سازد.
8. چشم دروغگو بیشتر از معمول پلك می زند.
9. مطالعه یك كتاب تجربه یك زندگیست.
10. لبخند طاق نصرتی بر دروازه دل است.
11. كودكان خوبند اگر خلاف كردند بزرگترها را ادب كنید.
12. رابطه ای كه با هوس شروع شود، با تنفر خاتمه می یابد.
13. چاله شكست پر است از انسان های تندرو.
14. دوست جدید دنیای جدید است.

15. همه از عشق دم می زنند اما عاشقان در سكوت می میرند.
16. هر كس در هنگام شكست ها نشكند پیروز است.
17. همه انسان ها در شهر خیال خویش اسطوره هایی منحصر به فردند.
18. زندگی ساختنی است نه گذراندنی.
19. جهان بزرگتر از آن است كه با كار تو خراب شود با گناه خود را خراب نكن.
20. غرور انهدام است مغرور نباش.
21. ای انسان بمان برای ساختن و نساز برای ماندن.
22. امروز فرصتی است برای جبران دیروز و ساختن فردا.
23. ارزانترین و زیباترین آرایش صورت لبخند است.
24. بقا از آن خداست باور ندارید از گذشتگان بپرسید.
25. كسی كه هدف های بزرگ دارد بزرگ می میرد.
26. در میدان عشق قاتل و مقتول محبوب یكدیگرند.

حس غریبی دارم، نمی دانم شاید هم از آن غریب ها نباشد و از این قریب ها باشد. آمده ام اینجا تا فرزند شهید صالحی را ببینم، همان كه با كوله بار سنگین عشق و خلوصش، پس از شهادتش هم بازگشت تا مهر تاییدی بزند نه بر كارنامه فرزند كه بر كارنامه شهید. یاد خدا می افتم كه می فرماید: «ما شما را به آن چه در دل دارید مواخذه می كنیم». یاد دلم یار دلمان می افتم، ما چگونه مواخذه خواهیم شد؟
از راه می رسد، آن چه در ذهن داشتم برایم تداعی می شود، متین و موقر، حضورم را به گرمی می پذیرد. این بار می نشینم پای حرف های دل «زهرا» كه پدر به او، به ما گفت: من هستم، ما هستیم. وقتی می فهمد می خواهم سوالاتم را شروع كنم از اتاق بیرون می رود وقتی برمی گردد دیوان حافظی را در دستش می بینم كه به آن تفالی زده و دو بیتش را برایم می خواند.
معشوق چون نقاب ز رخ بر نمی كشد
هر كس حكایتی به تصور چرا كنند
چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست
آن به كه كار خود به عنایت رها كنند
زهرا صالحی متولد 1351 است. رشته ادبیات فارسی خوانده و دانشجوی مترجمی زبان انگلیسی است، چهار فرزند دارد، خودش هم فرزند سوم خانواده اش است. پدرش مجتبی صالحی است و روحانی اما زهرا تاكید می كند كه بنویسم پدرش هیچگاه به روحانی بودن به چشم یك شغل نمی نگریست، معتقد بود وقتی لباس مقدس پیامبر(ص) را به تن كرده یعنی تعهدی دارد و آن خدمت به مردم است، روحانی بودن یعنی وصل شدن به عالم روحانی و كنده شدن از دنیا. تنها مسئولیت شغلی پدر را، اداره یكی از فعال ترین پایگاه های بسیج می داند كه آن هم برای پشتیبانی از جبهه بود.
ویژگی های شخصیتی پدر:
به جاذبه و دافعه پدر اشاره می كند و میگوید روحانی ای بود كه در بین مردم بسیار نفوذ داشت. او خودش را بیشتر همنشین فقرا می دانست، در عین حال با همه رابطه بسیار خوبی داشت. روی ایمان و اعتقادش محكم می ایستاد و اگر كسی را دفع می كرد فقط به خاطر این بود كه می ترسید بین او و مردم فاصله بیاندازد. مثلا به او پیشنهادات شغلی متعددی از قبیل نمایندگی مجلس، مسئولیت در سپاه، ارتش و... و یا در اختیار داشتن محافظ و ماشین ضدگلوله می شد ولی هیچكدام را نمی پذیرفت. چون معتقد بود كه اینها ممكن است مانع خدمت به مردم شود خدمتی كه عبادت است.
ماجرای برنامه امتحانی :
وقتی از او می خواهم ماجرای امضای پدر را برایم تعریف كند، یاد روزی می افتد كه خبر شهادت پدر را برایش آوردند، اشك در چشمانش حلقه می زند و می گوید سال 62كلاس اول راهنمایی بوده در مدرسه زنگ ورزش خواهرش را می بیند كه به مدرسه آمده تا خبر مرگ پسردایی كوچكش را كه زهرا او را بسیار دوست داشته بدهد اما زهرا باورش نمی شود كه خواهر فقط برای این خبر آمده باشد، به اتفاق خواهر و ناظم مدرسه راهی خانه می شود، زهرا در راه دعا می كند كه برای كسی اتفاقی نیفتاده باشد اما وقتی صدای آه و ناله را می شنود دیگر باورش می شود كه پدر در كنارشان نیست تا برایش دیكته بگوید و با خواهر و برادر كوچكش بازی كند.
وقتی می خواهد ماجرای برنامه امتحانی اش را برایم تعریف كند تاكید می كند كه جزئیاتش را هم بنویسم و ادامه می دهد:
«یك هفته از شهادت پدرم گذشته بود، در زادگاه پدرم، شهر خوانسار، برای او مراسم ختم گرفته بودند. بنابراین مادر و برادرم هم در خانه نبودند و من باید به مدرسه می رفتم، وقتی وارد مدرسه شدم، دیدم كه برای تجلیل از پدرم مراسم تدارك دیده اند، پس از مراسم راهی كلاس شدم، خانم ناظم از راه رسید و برنامه امتحانی ثلث دوم را به من داد، در غیاب من همه بچه ها برنامه امتحانی شان را گرفته بودند و فقط من مانده بودم، ناظم از من خواست كه حتما اولیایم آن را امضا كنند و فردا ببرم، به فكر فرورفتم چه كسی آن را برایم امضا كند، نسبت به درس و مدسه ام بسیار حساس بودم و رفتن پدر و نبود مادر در خانه مرا حساس تر كرده بود. وقتی به خانه رسیدم چیزی خوردم و خوابم برد، در خواب پدر را دیدم كه از بیرون آمده و مثل همیشه با ما بازی می كرد و ما هم از سر و كولش بالا می رفتیم. پرسیدم آقاجون ناهار خوردید، گفت: نه نخوردم، به آشپزخانه رفتم تا برای پدر غذا بیاورم، پدر گفت: زهرا برنامه ات را بیاور امضا كنم. گفتم آقاجون كدام برنامه؟ گفت: همان برنامه ای كه امروز در مدرسه دادند. رفتم و برنامه امتحانی ام را آوردم اما هرچه دنبال خودكار آبی گشتم پیدا نشد، می دانستم كه پدر هیچگاه با خودكار قرمز امضا نمی كند، بالاخره خودكار آبی ام را پیدا كردم و به پدر دادم و رفتم آشپزخانه. اما وقتی برگشتم پدرم را ندیدم، نگران به سمت حیاط دویدم دیدم باغچه را بیل می زند، آخر دم عید بود و بایستی باغچه صفایی پیدا می كرد، پدر هم كه عاشق گل و گیاه بود.برگشتم تا غذا را به حیاط بیاورم ولی پدر را ندیدم این بار هراسان و گریان به دنبال او دویدم اما دیگر پیدایش نكردم ناگهان از خواب پریدم اما وقتی خاله برایم آب آورد دوباره آرام گرفتم و خوابیدم.
صبح شد، موقع رفتن به مدرسه با عجله وسایلم را آماده می كردم، ناگهان چشمم به برنامه امتحانی ام افتاد كه با خودكار قرمز امضا شده بود، وقتی به خواهرم نشان دادم حدس زد كه شاید داداشم آن را امضا كرده باشد ولی یادم افتاد كه برادرم در خانه نبود، خواب دیشب برایم تداعی شد، با تعجب ماجرا را برای خواهرم تعریف كردم و تاكید كردم كه به كسی نگوید. پدر در قسمت ملاحظات برنامه نوشته بود: «اینجانب رضایت دارم، سید مجتبی صالحی» و امضاء كرده بود.
در مدرسه ماجرا را برای دوستم تعریف كردم، دوستم هم به من اطمینان داد كه واقعیت دارد. او ماجرا را برای خانم ناظم تعریف كرد و گفت: كه این اتفاق برای شهید صالحی افتاده، یعنی اسمی از من و پدر من به میان نیامد.
نگاه اطرافیان به این قضیه :
زهرا می گوید: این خواست خدا بوده كه در آن سن همه چیز در ذهنمان ثبت شود تا بتوانیم به خوبی به نسل های بعد انتقال دهیم، در مدرسه همه به راحتی این موضوع را می پذیرند، همان موقع برنامه را به آیت الله خزعلی می دهند تا برای تعیین صحت و سقم آن پیش علمای دیگر ببرد.
آیت الله خزعلی از خانواده شهید صالحی می خواهد تا پیش كسی موضوع را مطرح نكنند علمای آن زمان صحت ماجرا را تایید می كنند و برنامه به رویت حضرت امام(ره) نیز می رسد. اداره آگاهی تهران نیز پس از بررسی اعلام می كند امضا مربوط به خود شهید مجتبی صالحی است اما جوهر خودكاری كه امضا را زده شبیه هیچ خودكار یا خودنویسی نمی باشد.ولی خانم صالحی معتقد است كه خصلت مردمی بودن پدر، این موضوع را خیلی سریع بین مردم پخش كرد و امروز مردم با رفتن به موزه شهدا و دیدن آن نامه، شهید را می شناسند و به یكدیگر معرفی می كنند.
وی شرایط آن روز جامعه را برای پذیرش این موضوع بسیار مهم می داند چرا كه ایثار و شهادت و ساده زیستی روح جامعه را متعالی كرده بود، او معتقد است كه دید واقعی در جامعه حاصل شده بود.
در آن موقع علما می خواهند كه شهید صالحی از آینده جنگ و مملكت بگوید، پدر به خواب مادرم می آید و می گوید: «ما می دانیم ولی اجازه نداریم.» مادر، شهید را به حضرت زهرا(س) قسم می دهد كه با برخورد مردم كه دم در می آیند و از امضای نامه می پرسند چه بكند؟ شهید می گوید: «سادات (اسم همسر شهید) تو هم شك داری؟» با گریه می گوید نه، او ادامه می دهد: «اگر كسی شك دارد بگو تا روز قیامت در آن باقی بماند تا همه حقایق آشكار شود.»
خانم صالحی می گوید: «در زندگی خودم نیز تا دو سال این ماجرا را در بین فرزندانم مطرح نمی كردم، جسته گریخته از دیگران می شنیدند چون فكر می كردم باید فرزندانم آمادگی روحی و ذهنی را برای پذیرش این واقعیت بزرگ، واقعیتی كه جلوه مادی نداشت، پیدا كنند».
پیام امضا :
وقتی نظرش را درباره پیام این نامه می پرسم، از من می خواهد تا ضبط را خاموش كنم تا كمی فكركند، اما پسرش از راه می رسد و با سوالات پی درپی رشته افكارش را پاره می كند، به او می گویم كه قرار بود شما راجع به... فكر كنید. با كمی تأمل می گوید: «به قول امام(ره) جنگ برای ما نعمت های فراوانی داشت، در كنار همه عواقب آن. شهید چمران، مطهری، صالحی و... با خدا معامله كردند، وقتی دیدند كسی مثل امام(ره) در دنیای دین ستیز امروز برای احیای اسلام به پا می خیزد، با تمام شجاعت و با كمترین امكانات فریاد وا اسلام سر می دهد، عده ای پروانه وار گردش جمع می آیند تا یاری اش كنند و در راستای هدف والایشان از همه چیزشان می گذرند، خداوند به شهدا در آن دنیا وعده های بسیاری داده مثل همنشینی با اولیا، ارتزاق نزد خود و... اما در این دنیا هم یك چشمه از آن وعده ها را گشوده است آن هم به این شكل، خداوند مزد خلوص هر كسی را به شكلی می دهد، مزد خلوص شهید صالحی را هم اینگونه داده است، این یعنی حضور شهدا در بین ما، اما این شكل ارتباط جلوه جدیدی بود از ارتباط شهید با خانواده اش، جلوه جدید نه تكامل، چون شهدا به تكامل واقعی رسیده اند.
خانم صالحی حضور پدرش را در همه مراحل زندگی اش احساس كرده، از تولد و نامگذاری اولین فرزندش كه پدر به خواب دیگران می آید و نام نوه كوچكش را مجتبی می گذارد و عصر همان روز وقتی همسرش به خانه بازمی گردد شناسنامه فرزندش را به اسم مجتبی گرفته چون نوزاد بیمار بوده و پدر نذر كرده بود . در این میان مادر نیز اسم دیگری انتخاب كرده بود. او می گوید: پدر هنوز هم به خواب بسیاری می آید، مثل مادری كه می گفته وقتی شهید صالحی را به خواب می بیند، چشم پسرش شفا می یابد و پزشكان از تخلیه كردن چشم او منصرف می شوند و...
حرف آخر...
وقتی از خانم صالحی می پرسم حرف آخرش را هم بگوید، به چشمانم خیره می شود و می گوید: «دلم می خواهد چیزی را بگویم كه تا به حال نگفته ام؛ احساس می كنم پدرم آسمانی ترین پدر روی زمین است، اینكه پس از عروجش دوباره برمی گردد و دنیایمان را جور دیگر لمس می كند، حرف دیگری است و اینكه من در این بین واسطه قرار گرفته ام بار مسئولیتم را سنگین تر احساس می كنم و مسیر سختی را پیش روی خود می بینم.»