تبیان، دستیار زندگی

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَلأِخْلاصُ سِرٌّ مِنْ اَسْرارى اَسْتَوْدِعُهُ قَلْبَ مَنْ اَحْبَبْتُهُ مِنْ عِبادى.

اخلاص، رازى از رازهاى من است که آن را در دل هریک از بندگانم که دوست داشته باشم، بـه ودیعت مى گذارم.

المحجّة البیضاء، ج 8، ص 125.

خداوند متعال به داوود علیه ‏السلام وحى فرمود:

اُذْکُرْنى فى اَیّامِ سَرّائِکَ ، حَتّى اسْتَجیبَ لَکَ فى اَیّامِ ضَرّائِک.

مـرا در روزهاى خوشى خـود یـاد کـن، تا من هم در روزگار گرفتارى ‏ات، تو را اجابت کنم.

بحارالانوار، ج 14، ص 37.

خداوند متعال در تورات می فرماید:

یا بَنى ‏آدَمَ! أَطیعُونى بِقَدْرِ حاجَتِکُمْ اِلَىَّ وَاعْصُـونى بِقَدْرِ صَبْرِکُمْ عَلَى النّـارِ، وَ اعْمـَلُوا لِلدُّنیا بِقَـدْرِ لَبْثِـکُمْ فیها وَ تَـزَوَّدُوا للاِخِرَةِ بَقَدْرِ مَکْثِکُمْ فیها.

اى فرزندان آدم! مرا به اندازه ‏اى که به من نیاز دارید، اطاعت کنید، و مرا به اندازه صبرتان برآتش دوزخ، معصیت کنید، براى دنیا به اندازه ‏اى که در آن مى مانید کار کنید، و ... براى آخرت، به اندازه‏ اى که در آن مى مانید، توشه بردارید.

خداوند متعال به داوود علیه ‏السلام فرمود:

یا داوود! بَلّـِغْ اَهْلَ الأَرضِ اِنّى حَبیبُ مَنْ اَحَبَّنى وَ جلیسُ مَنْ جالَسَنى وَ مُؤْنِسٌ لِمَنْ اَنِسَ بِذِکْرى وَ صاحِبٌ لِمَنْ صاحَبَنى وَ مُختارٌ لِمَنِ اخْتارَنى وَ مُطیعٌ لِمَنْ اَطاعَنى . . .؛

اى داوود! به زمینیان برسان که:

من دوست کسى هستم که مرا دوست بدارد، همنشین کسى هستم که با من همنشینى کند، همدم و مونس کسى هستم که با یاد من اُنس داشته باشد، همراه و هم صحبت کسى هستم که با من مصاحبت کند، کسى را بر مى گزینم که مرا برگزیند، و مطیع کسى هستم که مرا اطاعت کند.

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَلشّابُّ الْمُؤمِنُ بِقَدَرى، اَلرّاضى بِکتابى، اَلقانِعُ بِرِزْقى، اَلتّارِکُ شَهْوَتَهُ مِنْ اَجْلى، هُوَ عِنْدى کَبَعْضِ مَلائِکتى؛

جوانى که بـه تقدیر من ایمـان داشته باشـد، به کتـاب مـن راضى و بـه رزق مـن قانع باشـد و به خاطر من از شهوت و دلخواه خود بگذرد، او نزد من همچون بعضى از فرشتگان من است.

از امام صادق علیه ‏السلام روایت است که فرمودند: هر کس به خاطر خدا برادر دینى خود را دیدار کند، خداوند مى فرماید:

اِیّاىَ زُرْتَ وَ ثَوابُکَ عَلَىَّ، وَ لَسْتُ اَرْضى لَکَ ثَوابا بِدوُنِ الْجَنَّةِ؛

مرا زیارت کردى و پاداش تو بر عهده من است و من پاداش کمتر از بهشت را براى تو نمى‏‌پسندم.

الجواهر السنیه، ص 264.

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَهْلُ‏طاعَتى فى ضِیافَتى وَأَهْلُ شُکْرى فىزیارَتى وَ اَهْلُ ذِکْرى فى نِعْمَتى وَ اَهْلُ مَعْصِیَتى لاأُؤْیِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتى، اِنْ تابُوا فَأَنَا حَبیبُهُمْ وَ اِنْ مَرِضُوا فَأَنا طَبیبُهُمْ، اُداویهِمْ بِا لْمِحَنِ وَ المَصائِبِ لاُِطَهِّرَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعائِبِ.

اهل اطاعت من در مهمانى من‏ هستند، اهل شکر و سپاس من در دیدار من‏ هستند، اهل ذکر و یاد من در نعمت من‏ هستند، و امّا اهل معصیت و نافرمانى من، آنان را هم از رحمت خویش ناامید نمى کنم. اگر توبه کنند، من دوستدار آنانم، اگر بیمار شوند، من طبیب آنانم و با سختیها و مصیبت‏ها آنان را درمان مى کنم، تا از گناهان و عیبها پاکشان سازم.

خداوند متعال به داوود علیه‏ السلام فرمود:

یا داوود! بَشِّرِ الْمُذنِبینَ وَ أَنْذِرِ الصِّدّیقینَ.

قالَ علیه‏السلام : کَیْفَ اُبَشِّرُ الْمُذنِبینَ وَ اُنْذِرُ الصِّدّیقینَ؟

قالَ جل جلاله : یا داُوودُ! بَشِّرَ الْمُذنِبینَ أَنّى أَقْبَلُ التَّوبَةَ وَ اَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ، وَ أَنْذِرِ الصِّدّیقینَ أَنْ لا یُعْجِبُوا بِاَعْمالِهِمْ، فَاِنَّهُ لَیْسَ عَبْدٌ أَنْصِبُهُ لِلْحِسابِ الاّهَلَکَ؛

پیامبر اکرم صلّى‏ اللّه ‏علیه ‏و‏ آله در حدیث معراج، از قول خداوند چنین فرموده‌اند:

... بِالْقائِمِ مِنْکُم اَعْمُرُ اَرْضى بِتَسْبیحى وَ تَقدیسى وَتَحلیلى وَتَکبیرى وَتَمجیدى، وَبِهِ اُطَهِّرُالأَرْضَ مِنْ اَعْدائى وَ اُورِثُها اَوْلِیائى وَ بِهِ اَجْعَلُ کَلِمَةَ الَّذینَ کَفَرُوا بِىَ السُّفْلى وَکَلِمَتِىَ الْعُلْیا...؛

به وسیله «قائم» از شما خاندان زمین را آباد مى ‏کنم، با تسبیح[خدا را تسبیح گفتن و ستودن] و تقدیس و تحلیل[گفتن لا حول و لا قوة الاّ باللّه] و تکبیر[گفتن اللّه‏ اکبر] و تمجید من. و به وسیله او زمین را از دشمنانم پاکسازى مى‏ کنم و اولیاى خودم را وارث زمین مى‏ سازم ، و به وسیله او کلام و سخن کافران را پست و پایین و کلام و آیین خودم را برتر و بالاتر قرار مى دهم.

در حدیث معراج است که خداى متعال به پیامبر اکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله فرمود:

یا مُحَمَّدُ! لَوْ اَنَّ عَبْدا عَبَدَنى حَتّى یَنْقَطِعَ وَ یَصیرَ کالْشِّنِ الْبالى ، ثُـمَّ اَتانى جاحِدا لِوِلایَتِکُمْ ما اَسْکَنْتُهُ جَنَّتى وَ لا اَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشى؛

اى محمّد! اگر بنده ‏اى آن قدر مرا عبادت کند که بندهایش از هم بگسلد و همچون مشک خشکیده و خالى شود، سپس به دیدار من آید، در حالى که ولایت شما خاندان را منکر باشد، هرگز او را ساکن بهشت خود نمى سازم و زیر سایه عرشم او را پناه نمى‏ دهم.