تبیان، دستیار زندگی

 سیارکی به قطر 11 متر جمعه شب در حدود ساعت 19:30 به وقت ایران از کنار زمین عبور کرد. این سیارک که با شناسه 2012 Bx34 نامگذاری شده است از فاصله "تنها" 60 هزار کیلومتری با سیاره ما دیدار کرد.

برای درک بهتر میزان نزدیکی این سیارک از زمین می توان گفت که فاصله 2012 Bx34 از ما در حدود دو برابر فاصله ای است که ماهواره های مخابراتی قرار گرفته اند. به دلیل ابعاد کوچک این سیارک رصد آن با تلسکوپهای زمینی بسیار دشوار بود.

براساس گزارش خبرگزاری فرانسه، عبور این سیارک باوجود ابعاد کوچک آن یک واقعه بزرگ به شمار می رود، چون به ندرت یک جرم آسمانی تا این حد به سیاره ما نزدیک می شود.

در حال حاضر رکورد نزدیکترین عبور از کنار سیارک متعلق به سیارک 2005YU55 است که با قطر 400 متر در شب بین 8 و 9 نوامبر 2011 از فاصله حدود 324 هزار کیلومتری از زمین عبور کرد. این یکی از بزرگترین اجرام آسمانی است که در طول 200 سال گذشته از کنار زمین گذشته اند.

به گزارش خبرگزاری مهر، ریگزارهای شنی در زمین، مریخ و زهره بسیار گسترده هستند. اکنون به خاطر اطلاعاتی که کاوشگر کاسینی از تیتان جمع آوری کرده است دانشمندان دریافتند که بزرگترین قمر سیاره زحل نیز به طور غیرمنتظره ای از این ریگزارها برخوردار است.

این کاوشگر توانست دو ریگزار به نام "بلت" (Belet ) و "فنسال" (Fensal ) را در سطح این قمر شناسایی کند. "فنسال" در عرض جغرافیایی بالاتری نسبت به "بلت" قرار دارد و به همان نسبت شنهای ریزتر و روشن تری دارد.

این ریگزارها 13 درصد از سطح تیتان را پوشانده اند و در مساحتی به وسعت بیش از 10 میلیون کیلومتر مربع گسترده شده اند.

هرچند از نظر شکل ظاهری این ریگزارها شبیه به شنزارهای صحرای شبه جزیره عربستان و صحرای نامیبیا هستند باوجود این، نسبت به استاندارد شنزارهای زمین بسیار غول پیکرترند. به طوریکه عرض آنها به طور متوسط 1 تا 2 کیلومتر، طولشان صدها کیلومتر و ارتفاع آنها در حدود 100 متر است.

مقایسه شنزارهای زمین و تیتان

همچنین دانشمندان معتقدند که شنهای سطح این قمر برخلاف شنهای زمین از سیلیکاتها تشکیل نشده اند، بلکه از ترکیبات جامد کربن مثل هیدروکربورهایی هستند که از اتمسفر رسوب می کنند اما هنوز فرایند رسوب آنها مشخص نیست. دانه های این شنها در ابعاد میلیمتری است.

براساس گزارش اسپیس دیلی، سیاره شناسان لابراتوار Jet Propulsion ناسا کشف کردند که اندازه شنزارها تحت تاثیر حداقل دو فاکتور جغرافیایی شامل عرض جغرافی و ارتفاع قرار دارد. به طوریکه در ارتفاعات بالاتر، شنزارها محکمتر هستند و دارای یک پوشش شنی نازکترند. از منظر عرض جغرافیایی، شنزارهایی که در مناطق استوایی تیتان در فضای بین 30 درجه جنوبی و 30 درجه شمالی قرار دارند کم حجم تر از شنزارهای جنوبی هستند.

تیتان تنها قمر طبیعی منظومه خورشیدی است که دارای یک اتمسفر ثابت است. 98.4 درصد از اتمسفر این قمر زحل از نیتروژن و 1.4 درصد از متان تشکیل شده اما آثاری از گازهای متعدد دیگری نیز در آن دیده می شود.

به گزارش خبرگزاری مهر، ساختار پروتئینها با نحوه عملکرد و یا نقص عملکرد آنها ارتباط مستقیمی دارد با این همه بررسی دقیق این عملکرد در علوم بهداشتی و پزشکی بسیار دور از دسترس باقی مانده بود. از این رو محققان لابراتوار لارنس برکلی با ایجاد تغییراتی در میکروسکوپ الکترونی خود توانستند جزئیاتی بسیار دقیق و فراتر از آنچه سازنده میکروسکوپ در نظر گرفته بود را از پروتئینها دیده و اولین تصاویر سه بعدی با وضوحی بسیار بالا که تمامی ساختار آن را آشکار می سازد را از یک تک پروتئین به ثبت برسانند.

دسته بندی شکل و ساختار پروتئینها در حال حاضر به ویژه برای شرکتهای داروسازی یکی از علوم رایج  به شمار می رود، اما این کار اغلب بسیار دشوار است زیرا نیازمند تحلیل هزاران هزار مولکول است و دستیابی به چنین وضوح بالایی برای تحلیل تک مولکولها بسیار دشوار است.

محققان لابراتوار لارنس برکلی باایجاد تغییراتی در میکروسکوپ الکترونی و ایجاد سیستمی جدید به نام "پرتونگاری مقطعی تک ذره ای" یا IPET توانستند جزئیات زیادی را از ساختار پروتئینها آشکار سازند. این تصاویر جدید کمی کدر هستند اما به اندازه ای شفافیت دارند که بتوان با استفاده از آنها ساختار پروتئین را تعیین کرد.

در عین حال این محققان با ایجاد شیوه ای نوین برای حفظ نمونه های مورد بررسی در دمای بسیار پایین با منجمد کردن آنها در نیتروژن مایع در دمای منفی 292 درجه توانستند در عرض چند ساعت صدها تصویر را از نمونه پروتئین به ثبت برسانند.

بر اساس گزارش بی بی سی، با ترکیب این عکسهای متنوع تصویری سه بعدی با قابلیت بزرگنمایی و بالا بردن وضوح تصویری به وجود آمد. این تصویر بهترین تصویر ساختاری از یک تک پروتئین است که تا کنون به ثبت رسیده است، تصویری که می تواند در تحقیقات دارویی و درک فعالیتهای دقیق پروتئینی نقشی به سزا داشته باشد.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان دانشگاه تگزاس با ایجاد پوششی نامرئی کننده که می تواند جرمی بزرگ و سه بعدی را نامرئی سازد، قدمی بزرگ در زمینه استفاده از مواد منحرف کننده نور به جلو برداشته اند. این محققان توانسته اند استوانه ای 18 سانتیمتری را در طیف نوری ماکروویو نامرئی کنند.

این ابداع جدید برای افرادی که در انتظار ابداع ردایی نامرئی کننده مشابه آنچه در سری داستانهای هری پاتر توصیف شده، هستند چندان خوشایند نیست زیرا در برابر چشم انسان که تنها قادر به دیدن فرکانسهای بالاتری از نور است، این پوشش جدید هیچ جسمی را نامرئی نمی کند.

اما به گفته دانشمندان این آزمایش اثباتی مهم بر توانایی نامرئی سازی متامواد پلاسمونی خواهد بود. متامواد پلاسمونی ترکیبی از فلز و نارساناهای ترکیبی هستند که از ساختارهای نانویی ساخته شده اند که بسیار ریزتر از طول موج نوری هستند که با آنها برخورد می کند. در نتیجه زمانی که فوتونهای نوری با این مواد برخورد می کنند جریانی به وجود می آورند که منجر به پراکنده شدن نور می شود.

آزمایش جدید شامل ساخت پوسته ای از متامواد پلاسمونی و قرار دادن استوانه در میان آنها بود، سپس این ساختار در معرض ترکیبی از امواج ماکروویو قرار گرفت. این امواج به واسطه لایه ساخته شده از متامواد پراکنده شده و از بازتابش آنها به چشم بیننده جلوگیری شد.

به گفته محققان زمانی که میدانهای نوری پراکنده شده از سوی پوشش نامرئی کننده، و خود جرم با یکدیگر واکنش می دهند، یکدیگر را خنثی ساخته و نتیجه کلی آن نامرئی شدن تمامی زوایای جسم در دید بیننده خواهد بود. به این صورت هر جسمی را با هر شکلی که داشته باشد می توان نامرئی کرد.

این فرایند نامرئی سازی در فرکانس ماکروویو 3.1 گیگاهرتز بهترین نتیجه را در پی دارد. پیشرفت بزرگ در این سیستم جدید توانایی در نامرئی کردن جسمی بزرگ و سه بعدی بوده است، زیرا تا پیش از این محققان تنها توانسته بودند اجسام دو بعدی و یا جسمی سه بعدی و کوچک را نامرئی سازند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، می توان این ابداع جدید را برای استفاده در نور مرئی نیز ارتقا داد که در این صورت اجسام نامرئی شده در این نور بسیار ریز خواهند شد. با این همه نامرئی کردن اجسام در نور ماکروویو خود از کارایی های ویژه و حیاتی برخوردار است که از مهمترین آن می توان به استتار تجهیزات نظامی از قبیل هواپیماها از دید رادارها اشاره کرد.

از دیگر کارایی های چنین ابزاری می تواند مسدود کردن نورهای مزاحم در میکروسکوپهای پیشرفته آزمایشگاهی باشد به این شکل دقت مطالعات میکروسکوپی به اندازه ای قابل توجه افزایش خواهد یافت.

به گزارش خبرگزاری مهر، "داگ هادگینز" دانشمند ارشد تیم کپلر در دفتر مرکزی ناسا می گوید با توجه به ماموریت کپلر اکنون بیش از 500 سیاره فراخورشیدی در سرتاسر آسمان شناسایی شده اند، اکنون و پس از گذشت دو سال کپلر در بخشی کوچک از آسمان توانسته 60 سیاره و بیش از دو هزار و 300 جرم شبه سیاره به عنوان کاندید برای مطالعات بعدی را رصد کند. این نشان می دهد کهکشان راه شیری مملو از سیاره هایی در ابعاد متنوع در مدارهای مختلف است.

تیم کپلر در روز 26 ژانویه نیز از کشف 11 سامانه خورشیدی جدید خبر دادند که 26 سیاره بیگانه در مدار این 11 ستاره در حرکت بودند. این ستاره ها هریک از چندین سیاره برخوردار بودند، درست مشابه به سامانه خورشیدی زمین؛ سیاره های موجود در این سامانه های خورشیدی از مدارهایی به شدت متراکم برخوردارند به شکلی که کوتاهترین دوره مداری در این سیاره ها 6 روز و طولانی ترین آنها تنها 143 روز است.

تعدادی از سیاره های کشف شده ابعادی 1.5 برابر زمین دارند در حالی که دیگر سیاره ها بزرگتر از مشتری هستند. 15 سیاره از نظر ابعاد در میان زمین و نپتون قرار دارند اما هنوز مشخص نشده که کدامیک از آنها ساختاری سنگی یا گازی دارند. کپلر تنها می تواند سیاره هایی را ردیابی کند که در برابر چشمان زمین از مقابل ستاره خود عبور می کنند.

به گفته ناسا، پنج سامانه از میان تازه کشف شده ها به نامهای کپلر 25، کپلر 27، کپلر 30، کپلر 31 و کپلر 33 حاوی جفت سیاره هایی هستند که سیاره نزدیکتر به ستاره دوبرابر سیاره خارجی به دور ستاره می چرخد. چهار سامانه به نامهای کپلر 23، کپلر 24، کپلر 28 و کپلر 32 از جفتهای سیاره ای برخوردارند که طی سه بار مدارگردی سیاره داخلی، سیاره خارجی تر دو بار مدار ستاره را دور می زند.

بر اساس گزارش اسپیس، تا زمانی که کپلر بتواند سامانه خورشیدی مشابه آنچه زمین در آن قرار دارد را رصد کرده و وجود سیاره ای مشابه زمین را در آن به تایید برساند، مدت زمان زیادی باقی مانده است، به علاوه اینکه هنوز نشانه ای از اینکه آیا چنین سیاره ای از اتمسفر کافی برای  ظهور حیات برخوردار است یا نه به دشواری به دست خواهد آمد، با این همه کشفیات اخیر کپلر نشان می دهند سامانه های چند سیاره ای مشابه سامانه خورشیدی که زمین در آن قرار دارد به وفور در جهان هستی موجودند.

کوچکترین سامانه خورشیدی در میان دیده های کپلر

تلسکوپ کپلر طی روزهای گذشته کشف خبرساز دیگری نیز داشته است، این تلسکوپ توانست کوچکترین سامانه خورشیدی را که از یک ستاره کوتوله سرخ و سه سیاره تشکیل شده بود، کشف کند. به گفته محققان این سامانه کوچکترین سامانه خورشیدی بود که تا کنون کشف شده و بیشتر به سیاره مشتری و قمرهایش شباهت دارد تا یک سامانه خورشیدی. این کشف تاییدی دیگر بر تنوع نمونه سامانه های سیاره ای در کهکشان راه شیری است.

این کوتوله سرخ KOL-961 نام داشته و وسعت سه سیاره آن هر یک به ترتیب 0.78، 0.73 و 0.57 برابر شعاع زمین است. برای محاسبه ابعاد این سیاره ها اطلاعاتی درباره ستاره دوقلوی KOL-961 مورد بررسی دقیق قرار گرفت و محققان برای تایید این کشف از مدلسازی های رایانه ای استفاده کردند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، کوچکترین این سیاره ها تقریبا هم اندازه مریخ است که حرارت سطح آن برابر 400 درجه سلسیوس است. گفته می شود این سیاره ها سنگی هستند اما مدار بسیار نزدیک آنها به ستاره شان امکان وجود آب مایع را به کلی از بین برده است و جایی که آب نباشد، حیات هم نخواهد بود.

به گزارش خبرگزاری مهر، تجربه روزانه به ما می آموزد که مایعاتی چون عسل، آب یا بنزین از دیدگاه فیزیک به روشی متفاوت رفتار می کنند و به ویژه در فیزیک، برپایه سطح چسبندگی این مایعات، میزان سیال بودن آنها محاسبه می شود.

به طوریکه، سیالهای بسیار چسبناکی چون عسل غلیظ تر هستند و اصطحکاکهای داخلی قویتر را نشان می دهند، درحالی که در سایر مایعات، این سایشها کاهش می یابند تا جاییکه در مایعات کوانتومی چون هلیم فوق سیال که تا پیش از این به عنوان بی نقص ترین مایع شناخته می شد، سطح این چسبندگی بینهایت کم می شود.

حال این سئوال مطرح می شود که یک مایع چقدر می تواند سیال باشد؟ به بیانی ساده، یک مایع تا چه حد می تواند بدون سایش درونی باشد؟

در سال 2004، گروهی از فیزیکدانان نظری به منظور یافتن پاسخی برای این پرسش تائید کردند که نظریه کوانتوم یک محدوده پایین تر را برای چسبندگی سیالات ارائه می کند.

درحقیقت، این دانشمندان با استفاده از متدهای نظریه ریسمان موفق شدند پیش بینی کنند که ارتباط میان چسبندگی و غلظت انتروپی (افت) در پایین ترین حد ممکن برابر با h/4π است (در این معادله h ثابت پلانک است).

نظریه ریسمان"، یک نظریه در فاز توسعه است و تلاش می کند که مکانیک کوانتوم را با نسبیت عمومی تطبیق دهد و امیدوار است که بتواند تمام ویژگیهای لازم برای یک تئوری کامل را کسب کند.

این نظریه در ابتدا برای اثبات کامل نیروی هسته ‌ای قوی به وجود آمد ولی پس از مدتی با گسترش کرومودینامیک کوانتومی کنار گذاشته شد و در حدود سالهای 1980 بار دیگر برای اتحاد نیروی گرانشی و برطرف کردن ناهنجاریهای تئوری ابَر گرانش مورد استفاده قرار گرفت. بنا بر این نظریه، ماده در بنیادین‌ ترین حالت خود ذره نیست، بلکه همانند ریسمان است.

در سال 2005 یک سری از اندازه گیریهای جدید نشان داد که پلاسمای کوارک و گلون چسبندگی کمی بالاتر از این محدوده را نشان می دهند درحالی که فوق مایع هلیم بسیار بالاتر از این محدوده قرار دارد.

اکنون گروهی از دانشمندان پلی تکنیک وین به سرپرستی "دومنیک اشنایدر" و "آنتوان ربهان" در مقاله ای در نشریه علمی Physical Review Letters  منتشر کردند توانستند این رکورد چسبندگی پایین را نه تنها در سطح تجربی، بلکه حتی در محدوده نظریه نیز بشکند.

چسبندگی یک پلاسمای کوارک و گلون را نمی توان مستقیماً محاسبه کرد. در حقیقت رفتار این ماده تا حدی پیچیده است که هم در سطح نظری و هم در سطح تجربی به سختی قابل مطالعه است.

"آنتوان ربهان" در این خصوص توضیح داد: "از طریق نظریه ریسمان و نظریه کوانتوم میدانها ویژه پلاسمای کوارک و گلون می توان به فیزیک سیاه چاله های در ابعاد عظیم متصل شد. بنابراین ما می توانیم معادلات نظریه ریسمان را حل کنیم و سپس نتایج آن را به فیزیک پلاسمای کوارک و گلونها تبدیل کنیم."

به گفته این فیزیکدان، حتی محدوده های پایین تر چسبندگی گذشته نیز به روش بسیار مشابهی محاسبه شده اند، اما در آن مدلها پلاسما به عنوان یک حالت نسبی و ایزوتروپی (همسانگردی) مورد ملاحظه قرار گرفته بود.

همسانگرد یا ایزوتروپ به خاصیتی اطلاق می شود که اندازه گیری آن در هر جهت فضایی به نتیجه ای یکسان منجر می شود.

"ربهان" افزود: "در واقع، پلاسمایی که از برخورد در یک شتابگر ذرات تولید شده در ابتدا ایزوتروپ (همسانگرد) نیست. به طوریکه، ذرات شتاب می گیرند در جهت به خصوصی به یکدیگر برخورد می کنند و پلاسمای حاصل برپایه جهتی که به آن نگاه می شود خواص متفاوتی را نشان می دهد." 

فیزیکدانان وینی در معادلات خود روشی را برای توجیه این ناهمسانگردی اولیه یافتند و نشان دادند که به طور شگفت انگیزی در این مدل جدید، رکورد محدوده چسبندگی می تواند شکسته شود.

"دومنیک اشنایدر" در این باره گفت: "چسبندگی به پارامترهای فیزیکی مختلفی بستگی دارد اما می تواند پایین تر از ارزشی که در گذشته به عنوان پایین ترین محدوده مطلق برای چسبندگی شناخته می شد برسد."

آزمایشاتی که درحال حاضر با پلاسمای کوارک و گلونها در برخورد دهنده بزرگ هادرون (LHC) در سرن ژنو انجام می شود می تواند فرصت مناسبی را برای تست این پیش بینی نظری جدید ارائه کند.

در صورت تائید این پیش بینی در آزمایشات تجربی می توان پلاسمای "گلون- کوارک" را به عنوان بی نقص ترین مایع معرفی کرد.

به گزارش خبرگزاری مهر، تاکنون تحقیقات بسیاری در خصوص ارتباط میان فعالیتهای ذهنی در سالمندی و کاهش خطر ابتلا به آلزایمر انجام شده بود.

اکنون محققان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی در بررسیهای خود دریافتند افرادی که از سنین جوانی و میانسالی مغز خود را از طریق خواندن و نوشتن و بازیهایی چون سودوکو و جدول کلمات متقاطع تمرین می دهند با احتمال کمتری برای توسعه پلاکهای آمیلوئیدی که عامل اصلی زوال عقل و آلزایمر در سالمندی هستند مواجه می شوند.

این محققان با استفاده از اسکنر پرتونگاری مقطعی انتشار پوزیترونها (PET scanner) که می تواند رسوبات "بتا- آمیلوئیدی" را در سلولهای مغزی نشان دهد روی 65 فرد سالم 60 ساله که از نظر شناختی در سطح نرمال قرار داشتند بررسی کردند.

شرکت کنندگان در این تحقیق به سئوالات تستی که سطح فعالیت مغزی را برپایه دوره های مختلف زندگی فرد از 6 سالگی اندازه گیری می کرد پاسخ دادند.

در این تست، سئوالاتی درباره کتابخوانی روزانه، کتابهایی که خوانده می شوند، کنترل ایمیل و یا نامه های پستی و انجام بازیهای ذهنی پرسیده شد.

پس از انجام تست آشنایی، برای شرکت کنندگان امتحانات مفید متعددی تجویز شد تا حافظه و توانایی ذهنی آنها مورد ارزیابی قرار گیرد و همزمان مغز این افراد برای یافتن پلاکهای آمیلوئیدی با دستگاه  PET مشاهده می شد.

براساس گزارش مدیکال دیلی، سپس این دانشمندان، اسکنهای مغز 10 بیمار متاثر از آلزایمر را با اسکن مغزی 11 فرد سالم مقایسه کردند و دریافتند افرادی که از نظر ذهنی فعالتر بودند سطوح پایین تری از پلاکهای آمیلوئیدی بتا داشتند.

همچنین این محققان نشان دادند افرادی که به تازگی شروع به فعالیتهای ذهنی کرده اند فواید چندانی از این فعالیتها به دست نیاورده اند.

این دانشمندان در این خصوص توضیح دادند: "به احتمال بسیار زیاد، آمیلوئیدها سالها قبل از بروز اولین علائم آلزایمر تجمع خود را آغاز می کنند بنابراین فعالیتهای ذهنی باید از سنین جوانی و میانسالی آغاز شود."

به گزارش خبرگزاری مهر، این آشیانه ها را دانشمندان دانشگاه تورنتو در سنگهای رسوبی دوره ژوراسیک در پارک ملی "گولدن گیت هایلندز" در آفریقای جنوبی شناسایی کردند.

قدیمی ترین آشیانه متعلق به دایناسورها که تاکنون شناسایی شده بود 100 میلیون سال قدمت داشت، درحالی که این آشیانه های جدید 190 میلیون سال قبل محل زندگی دایناسورهای گیاهخوار غول پیکر ماده ای از گونه "ماسوسپوندیلوس" بوده اند. طول این دایناسورها به حدود 6 متر می رسیده است.

این کشف می تواند شاخصهای جدیدی را درباره رفتار پیچیده تولید مثل دایناسورهای اولیه نشان دهد. در این مطالعه، حداقل 10 آشیانه کشف شد که هر یک از آنها محتوی بقایای حداقل 34 تخم با قطر بین 6 و 7 سانتیمتر بودند.

همچنین، در میان این بقایای فسیلی آثاری از جوجه دایناسورها نیز کشف که به گفته این دیرینه شناسان نشان می دهد این جوجه ها تا زمانی که اندازه آنها به دو برابر قدشان در زمان تولد برسد در آشیانه می مانده اند.

براساس گزارش فوربس، این آشیانه ها بسیار سازمان یافته هستند. این بدان معنی است که "دایناسورهای مادر" با دقت خاصی از تخمها مراقبت می کرده اند.

از سویی دیگر، گستردگی این آشیانه ها در رسوبات بیانگر آن است که این دایناسورها به طور مرتب به محل آشیانه سازی خود باز می گشته اند. این رفتار با اصطلاح "پایبندی به لانه" شناخته می شود.

به گزارش خبرگزاری مهر، وی این آزمایش را به منظور اثبات اینکه قیری مشتق شده از ذغال سنگ، ماده ای به شدت شکننده که می توان آن را با چکش به چند قطعه تقسیم کرد، در واقع مایعی به شدت چسبنده است، آغاز کرد. این ماده در دمای اتاق با سرعتی بسیار پایین جاری می شود.

پارنل این قیر را ذوب کرده و درون قیفی شیشه ای ریخته و آن را برای سه سال به حال خود گذاشت تا سرد شود. سپس قیف را بالای ظرفی پیاله مانند آویزان کرده و به انتظار نشست.

هشت سال بعد یک قطره از قیر به درون ظرف چکید. 9 سال پس از آن قطره ای دیگر به درون ظرف افتاد. پارنل قطره دوم را به ثبت رساند اما به اندازه ای عمر نکرد که بتواند چکیدن قطره سوم را در سال 1954 ببیند. پس از آن آزمایش وی به گوشه ای از آزمایشگاه خاک گرفته اش در بخش فیزیک دانشگاه منتقل شده و به فراموشی سپرده شد.

در سال 1961 با پیوستن "جان مینستوم" به بخش فیزیک این دانشگاه این آزمایش دوباره دیده شد و وی از دانشگاه درخواست کرد آن را به نمایش درآورد اما مورد توجه قرار نگرفت با این همه در سال 1975 وی توانست بخش فیزیک دانشگاه را راضی کند تا این آزمایش را برای عموم به نمایش بگذارد.

امروز این آزمایش به صورت آنلاین برای علاقمندان به نمایش گذاشته شده است. در 28 نوامبر سال 2000 هشتمین و جدیدترین قطره این قیر به درون ظرف چکید و "مینستوم" معتقد است زمان چکیدن قطره بعدی به هیچ وجه قابل پیش بینی نیست، به ویژه به این دلیل که با آزاد شدن گازهای موجود در این ماده، مدت زمان چکیدن قطره های قیر طولانی تر می شود.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، با این همه انتظار نمی رود قطره نهم تا پیش از سال 2013 به درون ظرف بچکد. نکته جالب توجه اینجا است که تا پایان این آزمایش راه طولانی در پیش است و احتمال می رود در صورتی که کسی این مجموعه شیشه ای را از بین نبرد، آزمایش تا 100 سال دیگر پایان گیرد.

به گزارش خبرگزاری مهر، "کنت بندیکت" رئیس هیأت مدیره بولتن دانشمندان اتمی دانشگاه شیکاگو در کنفرانس خبری که 10 ژآنویه 2012 برگزار شد، گفت: اکنون تنها پنج دقیقه به نیمه شب باقی مانده است.

این حرکت نمادین بشریت را یک قدم به پایان جهان نزدیکتر می کند، آخرین تغییر در عقربه های این سال در سال 2010 انجام شده و عقربه در 6 دقیقه به نیمه شب ثابت شد.

بر اساس گزارش لایو ساینس، این ساعت نمادی از خطر قریب الوقوع تخریب و ویرانی ناشی از سلاح های اتمی یا بیولوژیکی، تغییرات آب و هوایی، و دیگر فجایع دست ساز انسانها است و دانشمندان برای تعیین جلو یا عقب رفتن عقربه های این ساعت بر روی ساخت و ساز سلاح های اتمی در گوشه و کنار جهان، وقوع رویدادهای فاجعه باری از قبیل نشت نیروگاه فوکوشیما و رویدادهای زیستی از قبیل خلق ویروس H5N1 متمرکز می شوند.

تاریخچه ساعت رستاخیز

ساعت رستاخیز از سال 1947 به عنوان اخطاری برای دانشمندان اتمی جهان درباره خطرات سلاح های اتمی آغاز به کار کرده است. در آن سال عقربه این ساعت هفت دقیقه تا نیمه شب را نمایش می داد، نیمه شب به معنی نابودی نسل بشر است، این ساعت در سال 1949 به خاطر ارتباطات میان آمریکا و روسیه سه دقیقه به نیمه شب را نشان می داد و در سال 1953، پس از آزمایش اولین بمب هیدروژنی در جهان این ساعت دو دقیقه به نیمه شب را نشان داد.

در سال 1991 این ساعت در خوشبینانه ترین حالت خود قرار داشت زیرا در آن زمان جنگ سرد به پایان رسید و آمریکا و روسیه ساخت سلاح اتمی را متوقف کردند، در آن سال 17 دقیقه به نیمه شب مانده بود.

در سال 2012 وقوع نشت رادیو اکتیو از نیروگاه فوکوشیما در حرکت دادن عقربه ساعت روز رستاخیز به جلو تاثیر شدیدی داشت. از میان دیگر عواملی که در تصمیم گیری بر سر حرکت یک دقیقه ای عقربه این ساعت تاثیرگذار بوده است می توان به رشد توجه نسبت به انرژی اتمی در کشورهایی مانند ترکیه، اندونزی و امارات اشاره کرد.

ساعت رستاخیز چهره ای نمادین است که از سال 1947 در دانشگاه شیکاگو توسط هیات مدیره بولتن دانشمندان اتمی این دانشگاه آغاز به کار کرده است. هرچه عقربه های این ساعت به نیمه شب نزدیکتر شود، جهان به فاجعه ای عمومی نزدیکتر خواهد شد.

پس از جدیدترین تغییری که  در عقربه دقیقه شمار این ساعت ایجاد شده، اکنون این عقربه پنج دقیقه مانده به نیمه شب را نشان می دهد. این تغییر در تاریخ 10 ژانویه 2012 انجام گرفته و بازتابی از رویدادهای بین المللی است که برای نسل بشر خطر آفرین هستند.

عقربه های این ساعت از زمان آغاز به کارش تا کنون 20 بار تنظیم شده اند، در آن زمان ساعت 7 دقیقه مانده به نیمه شب را نشان می داد. تا سال 2007 تنها عوامل تغییر دهنده عقربه ساعت فعالیتهای اتمی کشورهای مختلف بود اما از آن تاریخ به بعد تکنولوژی های عامل تغییرات آب و هوایی زمین و توسعه علوم بیولوژیکی که می توانند ضررهای غیر قابل جبرانی داشته باشند نیز به نگرانی های جهانی افزوده شد.