تبیان، دستیار زندگی

مهدیا! صاحب زمان، دیدار رویت آرزوست

این ندا تا کبریا، آرام جانم می دهد

راهی به کوچه های تماشا هنوز هست

دل می توان هنوز به دل های خسته بست

ما با نگاه ساده ی تو گرم می شدیم

امید در نگاه تو آیا دوباره هست؟

و یکی هست که هوای تو را دارد و تو را می پاید

اگر در گرفتاری در افتی به دادت می رسد

و اگر نیازمند شوی دستت را پر می کند

و اگر ناتوان شوی توانت می بخشد

و هر روز نامه ی اعمالت را می خواند

و گاهی از شادمانی تبسّم می کند و لبخند می زند و گاهی از تاُسف و اندوه لب می گزد و سر تکان می دهد

یکی هست که هر روز در گوشت زمزمه می کند:

انّا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم و لو لا ذلک....

عید قربان، جلوه گاه تعبّد و تسلیم ابراهیمیان حنیف است.

فصل قرب یافتن مسلمانان به خداوند، در سایه ی عبودیّت است.

عید قربان، فصل فدا کردن عزیزها در آستان عزیزترین است، یعنی خدا.

عید قربان، مجرای فیض الهی و بهانه ی عنایت رحمانی به بندگان مومن و مسلم و مطیع است.

برای اولیاالله، عید قربان جامع الشواهد صدق در گفتار و کردار و ادّعا و عمل است، تا در راه خواسته ی دین، از تمنّای دل بگذرند و خواسته ها و داشته ها را فدای رضای دوست کنند.

قربانی وسیله ی قرب به خداست و عید قربان روز تقرّب به پروردگار.

رها شدن از تعلّقات و ذبح کردن تمنیّات در پیش پای اراده ی الهی، درس قربانی است.

باید تیغ اراده بر حنجر نفسانیّات گذاشت.

ذبح قربانی، رمزی از ترک هواهای نفسانی و روی آوردن به رضای الهی، است.

جواد محدّثی

و در خلوت دلت به جست و جوی صاحبخانه ای

خانه ی دل را به هر کس سپرده ای،پشیمانی

و اینک می خواهی به صاحب اصلی اش تحویل دهی

کلید خانه را گرفته ای و در به دربه دنبال او می گردی

که در خلوت دلت بانگ بر می دارد:

من اینجایم!

و خلوت دلت را می بینی که از اوست

و می بینی که از همه به تو نزدیکتر است.

به خدا سخت است که این چشم همگان را بتواند دید و تو را نه

دیده را فایده آن است که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی را

به خدا سخت است که این گوش هر صدایی را بتواند شنید

و زنگ دلکش بانگ تو را نه

به خدا سخت است تو را خواندن و از دیدار رخسارت محروم بودن

شب گر رخ مهتاب نبیند سخت است

لب تشنه اگر آب نبیند سخت است

ما نوکر و ارباب تویی مهدی جان

نوکر رخ ارباب نبیند سخت است

کجاست آنکه آشفته ات کرده است؟

کجاست آنکه می خواهیش و می خواهدت؟

کجاست آنکه نیکوتر از او نمی توانی یافت؟

اینک در کدام کوه و صحرا قدم می زند؟

در کدام کوچه و خیابان گام بر می دارد؟

در کدام مجلس نشسته است؟

اَبِرَضوی اَو غَیرها اَم ذی طُوی؟

آیا در دل تو نیست؟

آیا در قلب عاشقت منزل نکرده است؟

"که گفته است که مسکن گزیده آن دلدار      

 در آن مکان که مسمّا به نام برموداست

نه ذی طوی است مقام مه تو نه رضوی  

     درون اهل محبت جزیره ی خضراست"

و اوست که انتظار تو را می کشد

تا دست برآوری و او را بخوانی و به سوی او قدم برداری

بی آنکه به تو محتاج باشد

تنها چون تو را می خواهد و دوستت می دارد

اوست که در انتظار توست

تا پرده ی غیبت را بدری و چهره ی دلارایش را به مشاهده بنشینی

او غایب نیست،

از هر حاضری حاضرتر است.

این تویی که غایبی

تو باید حاضر شوی

او همه جا و همیشه هست

او در انتظار توست.