تبیان، دستیار زندگی

وقتی خدا دست به قلم میشود...

  نه اشتبا ه نکنید این پست سرکاری نیست فقط کافیه ۷یا۸متر از مانیتور دور شوید  جالبه نه؟!   

لبخند روزهای نخست شعبان روی چهرهایمان نشسته چقدر خوش می گذرد وقتی آسمان، پر از ستاره هایی می شود که سراسر نورند و روشنی.

در این شادی همراه با غرور نمی دانی با چه ذوقی زیباترین واژه های انتظار را به آستان مهربان تو می فرستیم

تو که امید مایی

که صاحب مایی

که همه کس مایی

خود خدا فرمود:همه فرداهای روی زمین برای ماست

فرمود:برای ما تو بهترینی

فردا خورشید روشن تر از همیشه به ما لبخند می زند

چقدر خوب هست که هستی

اللهم عجل لولیک الفرج

علی احمدی

وقتی حرفها بر تو هجوم می آورند و تو کسی را نمی بینی تا حرفهایت را به او بزنی ، باید غصه ها را در خودت بریزی و حرف نزنی .

گاهی حرفهایت آنقدر بزرگ است که هر کسی تحمل شنیدنش را ندارد و تو در درون خودت می سوزی . گاهی ، تنها ، کسی را پیدا می کنی تا به او بگویی : دردم این است که کسی نیست تا بار ِ درونم را تحمل کند ، فقط همین قدر .

کمیل بن زیاد می گوید : علی(ع)دستم را گرفت و به سوی قبرستان کوفه برد ، آه پر دردی کشید و فرمود : ای کمیل این قلب ها همچون ظرف هایی است که بهترین آنها فراگیر ترین آنهاست .... ای کمیل ! بدانکه در اینجا(اشاره به سینه مبارک کرد) علم فراوانی انباشته است ، ای کاش کسانی را می یافتم که می توانستند آن را بیاموزند!...

زمین هیچ گاه از حجت الهی خالی نیست ، که برای خدا با برهانِ روشن قیام کند ... تعدادشان چقدر و در کجا هستند؟ به خدا سوگند ! که تعدادشان اندک ولی نزد خدا بزرگ مقدارند ، که خدا به وسیله ی آنان حجت ها و نشانه های خود را نگاه می دارد ، تا به کسانی که همانندشان هستند بسپارند ، و در دلهای آنان بکارد ... در دنیا با بدن هایی زندگی می کنند ، که ارواحشان به جهان بالا پیوند خورده است ، آنان جانشینان خدا در زمین ، و دعوت کنندگان مردم به دین خدایند...

آه ، آه ، چه سخت اشتیاق دیدارشان را دارم ....(1)

وقتی خواندم آنچه را که علی(ع) زمزمه می کرد در گوش کمیل  ، دلم لرزید از مظلومیت علی(ع) و تنهایی او که کسی را نمی بیند تا بار علمش را به او حواله کند .چه اشتیاقی در وجود علی(ع) بود برای دیدن مردانی که از دنیا گذشته و آسمان را انتخاب کرده اند .

به دنبال مردانی اینچنین می گشتم و سیر می کردم تا رسیدم به آخرین فراز وصیت ِ پیر فرزانه ی انقلاب : با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص، و به سوی جایگاه ابدی سفر می‌کنم. و به دعای خیر شما احتیاج مبرم دارم.

دل آرام ، قلبی مطمئن ، روحی شاد ، ضمیری امیدوار ... چه کسی می تواند چنین ادعایی کند ؟ چه کسی می تواند به این نرمی و با یقین حرف از رسیدن بزند ؟ رسیدنی که حکایت از " نفس مطمئنه " دارد . همان نفسی که محبوب ِ بارگاه ذوالجلال است " یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی"

یافتم آن کسی را که علی(ع) شور و شوق دیدارش را داشت . روح الله همان کسی بود که خدا ، به وسیله ی او حجت ها و نشانه هایش را نگاه داشت . همان مردی که مأنوس شد با آنچه ناآگاهان از آن هراس داشتند . همان رهبری که در دنیا با بدنی زندگی کرد که روحش به جهان بالا پیوند خورده بود.

اما حال ، چه کسی است که مستانه ، به ندای " آه ، آه ، شوقاً الی رویتهم "(2) امام زمانش(ارواحنا فداه) لبیک بگوید؟

----------------------------------------------

1- نهج البلاغه ، حکمت 148

2-آه ، آه ، چه سخت اشتیاق دیدارشان را دارم

http://mtb.parsiblog.com/Posts/432/%d8%af%d9%84%d9%8a+%d8%a2%d8%b1%d8%a7%d9%85+%d9%88+%d9%82%d9%84%d8%a8%d9%8a+%d9%85%d8%b7%d9%85%d8%a6%d9%86/