تبیان، دستیار زندگی

روزى معاویه نامه اى براى مروان استاندار خود در مدینه به این مضمون نوشت : اى مروان ! از تو مى خواهم كه امّكلثوم دختر عبداللّه فرزند جعفر طیّار را براى فرزندم ، یزید خواستگارى نمائى ؛ و عقد و ازدواج آن دو نفر را جارى گردانى .
هنگامى كه نامه معاویه به دست والى مدینه رسید، حركت كرد و نزد عبداللّه آمد و او را از محتواى پیام معاویه آگاه نمود.
عبداللّه بعد از شنیدن سخنان مروان در پاسخ چنین اظهار داشت : اختیار دخترم ، امّكلثوم به دست حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام است ؛ چون او سیّد ما و دائى دخترم مى باشد.
وقتى موضوع را براى امام حسین علیه السّلام تعریف كردند، فرمود: استخاره مى كنم تا خداوند آنچه را كه صلاح آل محمّد علیهم السّلام و صلاح دین و دنیاى دختر باشد بیان نماید.
و پس از آن كه عدّه اى از مردم در مسجدالنّبىّ صلّى اللّه علیه و آله اجتماع كردند، مروان استاندار مدینه نیز در جمع آن ها حاضر شد و در كنار امام حسین علیه السّلام نشست و اظهار داشت :
معاویه به من دستور داده است تا امّكلثوم ، دختر عبداللّه فرزند جعفر طیّار را به عقد و ازدواج پسرش یزید درآورم ؛ و مهریه او را هر چه پدرش بگوید مى پردازم و بین دو طایفه صلح و دوستى برقرار كنم ، همچنین تمام بدهى هاى آن ها را هر چه باشد پرداخت نمایم .
بعد از آن افزود: عدّه اى در این ماجرا ناراحت هستند و غبطه مى خورند؛ ولى من تعجّب مى كنم با این كه یزید دامادى بى همتا است ، چطور از او مهریه گرفته مى شود.
در همین لحظه ، حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام لب به سخن گشود و فرمود: حمد و ستایش مى كنم خداوندى را، كه ما را از بین بندگانش برگزید و فضیلت و برترى بخشیده است .
و سپس ضمن بیان فضائل و مناقب اهل بیت رسالت علیهم السّلام خطاب به مروان كرد و افزود: اى مروان ! نسبت به این مهریّه اى كه گفتى هر چه پدر دختر بگوید خواهى پرداخت ، بدان كه اگر بخواهیم مهریّه مطالبه كنیم ، هرگز از سنّت رسول خدا تجاوز نمى كنیم و همان مبلغ چهارصد و هشتاد درهم را مهریّه قرار مى دهیم .
و امّا این كه إ ظهار داشتى : مى خواهید بین دو طایفه صلح و آشتى برقرار شود، آگاه باش كه ما طایفه بنى هاشم طبق احكام الهى با شما دشمن و مخالف هستیم و به جهت متاع دنیا با شما سازش ‍ نمى كنیم .
و تمام گفتار مروان را یكى پس از دیگرى مطرح و ردّ نمود، و آن گاه فرمود: آن هایى كه نادان و بى خرد باشند با ما حسود و مخالف خواهند بود و آن هایى كه اهل درك و شعور و معرفت باشند، با شما ستمگران ، مخالف و دشمن هستند.
و در پایان فرمایشاتش اظهار نمود: تمام شما حُضّار شاهد باشید، كه من - حسین بن علىّ - امّكلثوم دختر عبداللّه بن جعفر را به ازدواج پسر عمویش قاسم بن محمد درآوردم .
و مهریّه او را مقدار چهارصد و هشتاد درهم قرار دادیم ، و نیز نخلستان خود را به ایشان بخشیدم كه بتوانند با درآمد آن إ مرار معاش نمایند.
در این هنگام چهره مروان دگرگون شد و با حالت خشم گفت : شما بنى هاشم كینه توز هستید و مى خواهید دشمنى و كینه ها تداوم یابد.
امام حسین علیه السّلام در پاسخ فرمود: آیا فراموش كرده اید كه وقتى برادرم امام حسن مجتبى علیه السّلام ، عایشه دختر عثمان را خواستگارى نمود، شما چه كردید؟
و او را به ازدواج عبداللّه ، فرزند زبیر در آوردید؛ و آیا فراموش كرده اید كه شما به همراه عایشه و دیگران با جنازه برادرم - حضرت مجتبى علیه السّلام - چه كردید؟!
حال قضاوت كنید كه آیا ما اهل بیت رسالت عداوت و كینه داریم یا شما كینه توز و سنگ دل هستید.(1)
-----------------------------------------------
1-مناقب ابن شهرآشوب : ج 4، ص 38، بحارالا نوار: 44، ص 207، ح 4، و در ص 119، ح 13، همین جریان را به امام حسن مجتبى علیه السّلام نسبت داده است .

صالح بن میثم اسدى حكایت كند:
روزى به حضور عمّه ام ، حُبابه والبیّه - كه در اثر سجود و عبادت بسیار، نحیف و لاغر گشته بود - وارد شدم ؛ و پس از احوال پرسى ، عمّه ام به من گفت : اى برادرزاده ! مایل هستى تا حدیثى از امام حسین علیه السّلام برایت بیان كنم ؟
گفتم : بلى ، برایم بازگو كن ، تا بشنوم .
عمّه ام ، حُبابه گفت : من هر روز جهت زیارت و ملاقات حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام به دیدارش مى رفتم تا آن كه ناراحتى چشم پیدا كردم و دیگر نتوانستم به محضر شریفش حضور یابم .
چند روزى بدین منوال گذشت ، تا آن كه روزى امام حسین علیه السّلام با جمعى از اصحابش در حالى كه من در جایگاه عبادت خود نشسته بودم بر من وارد شد و فرمود: اى حبابه ! كجائى ، مدّتى است ، كه تو را نمى بینم ؟
عرضه داشتم : اى پسر رسول خدا! ناراحتى چشم برایم پیش آمده است و به این جهت نتوانستم محضر شما شرفیاب گردم .
پس حضرت دستور داد و روسرى خود را از صورتم كنار زدم ، آن گاه نگاهى به چشم من كرد و سپس آب مبارك دهان خود را به چشم من مالید و اظهار داشت :
اى حُبابه ! خداوند متعال را شكرگزار باش ، كه ناراحتى چشم تو را برطرف نمود و بهبودى بخشید.
بعد از آن به جهت شكر و سپاس پروردگار به سجده رفتم ؛ و حضرت به من خطاب كرد و اظهار نمود: اى حبابه ! سرت را بلند كن و بنشین و در آئینه نگاه كن ، و ببین در چه حالتى هستى ؟
حبابه گوید: چون سر از سجده بلند كردم ، دیگر هیچ درد و ناراحتى در چشم خود احساس نكردم ؛ پس حمد و ستایش خداوند متعال را به جاى آوردم .
پس از آن امام حسین علیه السّلام افزود: ما اهل بیت و شیعیان ما، همه بر یك فطرت هستیم و از یك سرشت آفریده شده ایم ؛ و دیگران از ما جدا و بیزار مى باشند.(1)
-----------------------------------------------
1-بحارالا نوار: ص 44، ص 180، دعوات راوندى : ص 65، ح 163، رجال كشّى : ص 115 ح 183، مدینة المعاجز: ج 1، ص 457، ح 976.

یكى از اصحاب پیامبر گرامى اسلام صلّى اللّه علیه و آله ، به نام حذیفه یمانى حكایت كند:
روزى حسین علیه السّلام در حالى كه كودكى بیش نبود، اظهار داشت : به خداوند قسم ! ستمگران بنى امیّه بر قتل من ، گرد هم خواهند آمد و عمر سعد پیش قدم و سرلشگر آن ها خواهد بود.
پس به او گفتم : آیا رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله چنین مطلبى را برایت گفته است ؟ فرمود: خیر.
بعد از آن به حضور پیامبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله رفتم ؛ و حضرت را از پیش گویى فرزندش حسین علیه السّلام آگاه ساختم كه در دوران كودكى ، پیش گویى مى كند و از اتّفاقات آینده خبر مى دهد!!
حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله فرمود: اى حذیفه ! همانا علم من ، علم حسین است ؛ و علم او علم من است ، چون ما - اهل بیت عصمت و طهارت - به تمام حوادث روزگار پیش از آن كه واقع شود آگاه و آشنا مى باشیم .(1)
همچنین مرحوم قطب الدین راوندى آورده است :
روزى شخصى به محضر مبارك حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام شرفیاب شد و اظهار داشت : اى فرزند رسول خدا! من مى خواهم كه با فلان زن ، از فلان خانواده ازدواج كنم ، و قبل از هر اقدامى محضر شما آمده ام تا با شما مشورت كنم ، چون شما اهل بیت رسالت به تمام امور و مصالح افراد آگاه و آشنا هستید.
امام حسین صلوات اللّه علیه فرمود: من صلاح نمى دانم كه تو با آن زن ازدواج نمائى .
ضمناً آن زن ، ثروت بسیارى داشت و مرد هم از دارائى و اموال بسیارى برخوردار بود.
امّا مرد با نظریّه حضرت مخالفت كرد و با آن زن مورد نظر خود ازدواج نمود، پس از گذشت مدّتى كوتاه مرد تهى دست و فقیر گردید و به ناچار نزد امام حسین علیه السّلام آمد و موضوع را بازگو كرد.
حضرت فرمود: من تو را راهنمائى كردم ، ولیكن تو اهمیّت ندادى ، با این حال الا ن هم نظر من این است كه او را رها نموده و طلاق دهى ، كه خداوند بهتر از آن را برایت مقدّر مى گرداند.
سپس پیشنهاد فرمود كه با فلان زن از فلان خانواده ازدواج نما، و چون پیشنهاد حضرت را اجرا كرد، پس از مدّتى مرد داراى ثروتى انبوه شد، همچنین خداوند متعال فرزندانى پسر و دختر به آن ها عطا نمود و تمام خوبى ها و سعادت ها به آن ها روى آورد.(2)
-----------------------------------------------
1-بحارالا نوار: ج 44، ص 184، به نقل از دلائل الامامة طبرى .
2-بحارالا نوار: ج 44، ص 182، ح 6، به نقل از خرائج راوندى .

مرحوم قطب الدّین راوندى در كتاب خود آورده است :
عدّه اى در حضور مبارك امام حسین علیه السّلام نشسته بودند، كه ناگاه جوانى گریه كنان وارد شد.
امام حسین علیه السّلام به او فرمود: چرا گریان و ناراحت هستى ؟
جوان اظهار داشت : هم اكنون مادرم بدون آن كه وصیّتى كرده باشد، فوت نمود و از دنیا رفت ؛ و او اموال بسیارى داشت ، پیش از آن كه بمیرد به من گفت كه بدون مشورت با شما هیچ دخالت و تصرّفى در اموالش نكنم .
پس امام حسین علیه السّلام به كسانى كه آنجا حضور داشتند فرمود: برخیزید تا به طرف منزل این زنى برویم كه از دنیا رفته است .
لذا همگى حركت كردند و به منزلى كه جنازه زن در آن نهاده شده بود، وارد شدند و جلوى درب اتاق ایستادند.
در این هنگام حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام دعائى را خواند؛ و به اذن خداوند متعال آن زن مُرده ، زنده شد.
همین كه زنده شد نشست و پس از گفتن شهادتین ، نگاهى به امام علیه السّلام انداخت و گفت : اى سرورم ! سخنى بفرما و مرا به دستورات خود راهنمایى نما.
حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام داخل اتاق شد و بر بالشى تكیه داد و فرمود: هم اینك وصیّت كن ، خداوند تو را رحمت نماید.
زن اظهار داشت : اى پسر رسول خدا! من اموالى چنین و چنان در فلان مكان دارم ، یك سوّم آن ها را به شما مى دهم تا در هر راهى كه مصلحت مى دانى ، مصرف نمایى .
و دو سوّم دیگر آن ها را به این پسرم مى دهم ؛ البتّه به شرط آن كه او از دوستان و علاقه مندان شما اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام باشد.
ولى چنانچه مخالف شما گردد، پس تمامى اموال خودم را در اختیار شما قرار مى دهم ؛ چون كه مخالفین شما هیچ حقّى در اموال مؤ منین ندارند.
سپس آن زن از حضرت خواهش نمود كه بر جنازه اش نماز بخواند؛ و مسائل كفن و دفنش را نیز خود حضرت بر عهده گیرد.(1)
-----------------------------------------------
1-بحارالا نوار: ج 44، ص 180، به نقل از كتاب خرایج مرحوم راوندى .

صفوان به نقل از امام جعفر صادق علیه السّلام حكایت كند:
در زمان حضرت ابا عبداللّه الحسین علیه السّلام دو نفر مرد بر سر بچّه اى شیرخوار نزاع و اختلاف داشتند؛ و هر یك مدّعى بود كه بچّه براى او است .
در این میان ، امام حسین علیه السّلام عبورش بر ایشان افتاد و چون متوّجه نزاع آن ها شد، آن ها را مخاطب قرار داد و فرمود: براى چه سر و صدا مى كنید؛ و داد و فریاد راه انداخته اید؟
یكى از آن دو نفر گفت : یاابن رسول اللّه ! این همسر من است .
و دیگرى اظهار داشت : این بچّه مال من است .
امام حسین علیه السّلام به آن شخصى كه مدّعى بود زن همسر اوست ، خطاب كرد و فرمود: بنشین ؛ و سپس خطاب به زن نمود و از او سؤ ال كرد كه قضیّه و جریان چیست ؟ پیش از آن كه رسوا شوى حقیقت را صادقانه بیان كن .
زن گفت : اى پسر رسول خدا! این مرد شوهر من است و این بچّه مال اوست ؛ و آن مرد را نمى شناسیم .
در این لحظه امام حسین علیه السّلام به بچّه اشاره كرد و فرمود: به إ ذن خداوند متعال سخن بگو و حقیقت را براى همگان آشكار گردان ، كه تو فرزند كدام یك از این دو مرد هستى .
پس طفل شیرخوار به اعجاز امام حسین علیه السّلام به زبان آمد و گفت : من مربوط به هیچ یك از این دو مرد نیستم ؛ بلكه پدر من چوپان فلان أ رباب است .
سپس حضرت ابا عبداللّه الحسین صلوات اللّه علیه دستور داد تا زن را طبق دستور قرآن سنگسار نمایند.
امام صادق علیه السّلام در ادامه فرمایش افزود: آن طفل ، بعد از آن جریان ، دیگر سخنى نگفت و كسى از او كلامى نشنید.(1)
-----------------------------------------------
1-بحارالا نوار: ج 44، ص 184، مناقب ابن شهرآشوب : ج 4، ص 51، س 24.

مرحوم سیّد مرتضى رحمة اللّه علیه آورده است :
حضرت صادق آل محمّد، به نقل از پدران بزرگوارش علیهم السّلام حكایت فرماید: در زمان مولاى متقّیان ، امام علىّ علیه السّلام مدّتى باران نازل نشد.
پس عدّه اى از اءهل كوفه نزد امام امیرالمؤ منین ، علىّ علیه السّلام حضور یافته و ضمن اظهار ناراحتى از نیامدن باران ، تقاضا كردند تا حضرت از درگاه خداوند، طلب نزول باران نماید.
امام علىّ علیه السّلام خطاب به فرزندش حضرت اءبا عبداللّه الحسین سلام اللّه علیه كرد و فرمود: اى حسین ! حركت كن و براى این اءهالى از درگاه خداوند متعال درخواست بارش ‍ باران نما.
حضرت اءبا عبداللّه الحسین طبق پیشنهاد پدر از جاى برخاست و ایستاد؛ و پس از حمد و ثناى الهى ، بر پیامبر خدا و بر اهل بیت گرامیش تحیّت و درود فرستاد؛ و آن گاه اظهار داشت :
اى خداوندى كه عطاكننده خیرات هستى ، و بركات و رحمت هایت را مرتّب بر ما مى فرستى ! امروز از آسمان ، باران رحمت و بركت خود را بر ما بندگانت فرود فرست ؛ و ما را از باران خیر و بركت سیراب گردان .
و تمام موجودات تشنه را كامیاب و سیراب گردان .
تا آن كه ضعیفان خوشحال و دلشاد گردند.
و زمین هاى مرده سرسبز و زنده در آیند؛ و بركات را ظاهر نمایند.
پس اى پروردگار جهانیان ! دعا و خواسته ما بندگانت را مستجاب و برآورده فرما.
همین كه حضرت أ با عبداللّه الحسین علیه السّلام دعایش پایان یافت و آمیّن گفت ، ناگهان اءبرهاى بسیارى در آسمان پدیدار شد و باران رحمت شروع به باریدن كرد و تمام مناطق را باران فرا گرفت .
به طورى كه بعضى از بیابان نشین هاى اطراف كوفه به خدمت امام علیه السّلام وارد شدند و گفتند: بارش باران ، تمام حوالى كوفه را فراگرفته ؛ و تمام باغات و نهرها پر از آب گردیده است .(1)
-----------------------------------------------
1-بحالا نوار: ج 44، ص 187، ح 16، به نقل از عیون المعجزات شیخ حسین عبدالوهّاب ، منسوب به سیّد مرتضى .
----------------------------

در یكى از روزها، شخص عربى به حضور امام حسین علیه السّلام شرفیاب شد و ضمن صحبت هاى مفصّلى ، سؤ ال كرد: اى پسر رسول خدا! تعداد خلفاء و ائمّه اطهار، پس از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله چند نفر مى باشند؟
امام حسین علیه السّلام فرمود: دوازده نفر مى باشند، به تعداد پیشوایان دوازده گانه بنى اسرائیل .
اءعرابى اظهار داشت : چنانچه ممكن است ، اسامى آن ها را برایم بیان فرما؟
حضرت فرمود: اى برادر! امام و خلیفه بعد از رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله پدرم امیرالمؤ منین علىّ بن ابى طالب علیه السّلام مى باشد؛ و سپس ‍ برادرم حسن مجتبى و بعد از او هم من خواهم بود؛ و مابقى خلفاء و اوصیاء نه نفر دیگر از فرزندان من هستند، به نام هاى :
پسرم ، علىّ - زین العابدین - .
و بعد از او پسرش ، محمّد - باقرالعلوم - .
و بعد از او پسرش ، جعفر - صادق آل محمّد - .
و بعد از او پسرش ، موسى - كاظم - .
و بعد از او پسرش ، علىّ - رضا - .
و بعد از او پسرش ، محمّد - جوادالائمّة - .
و بعد از او پسرش ، علىّ - هادى - .
و بعد از او پسرش ، حسن - عسكرى - .
و همچنین پس از او پسرش به عنوان ((خَلَف صالح ، مَهْدى موعود)) - صلوات اللّه علیهم - جانشین و پیشواى هدایت گر براى جامعه خواهند بود، كه - دوازدهمین ایشان - نهمین فرزند من مى باشد؛ و او هنگامى كه ظهور نماید تمام موارد احكام دین مبین اسلام را به اجراء در خواهد آورد.(1)
-----------------------------------------------
1-بحارالا نوار: ج 36، ص 384.

صفوان به نقل از امام جعفر صادق علیه السّلام روایت كرده است :
در زمان امام حسین علیه السّلام ، یكى از منافقین مُرده بود؛ و حضرت به دنبال جنازه آن منافق حركت مى نمود، در بین راه ، به یكى از اصحاب خویش برخورد نمود كه به سرعت از آنجا عبور مى كرد تا همراه جنازه قرار نگیرد، حضرت به او فرمود: كجا مى روى ؟
عرض كرد: از جنازه این منافق فرار مى كنم كه بر او نماز نخوانم .
امام حسین علیه السّلام فرمود: همراه من بیا، و در نماز بر او آنچه از زبان من شنیدى ، تو هم مثل من همان كلمات را بازگو كن .
پس از آن كه جنازه را بر زمین گذاشتند و شروع به خواندن نماز میّت كردند، حضرت دست هاى خود را همانند دیگران بالا برد و پس از تكبیر، گفت :
((اَللّهُمَّ خُذْ عَبْدَكَ فى عِبادِكَ وَ بِلادِكَ، اَللّهُمَّ اءصِلْهُ اَشَدَّ نارِكَ، اَللّهُمَّ اَذِقْهُ حَرَّ عَذابِكَ، فَاِنَّهُ كانَ یَتَوَلّى اَعْدائَكَ، وَ یُعادى اَوْلیائَكَ، وَ یُبْغِضُ اءَهَلَبَیْتِ نَبِیِّكَ))
خداوندا! او را از بین بندگان و شهرها برگیر، و شدیدترین عذاب را بر او مسلّط گردان ؛ و سوزش و سختى عذاب را به او بچشان ، چون او دشمنان تو را دوست ، و دوستان تو را دشمن مى داشت و از دوستان تو بیزار بود، و با أ هل بیت پیغمبرت بغض و كینه داشت .(1)
همچنین در كتاب تفسیر امام عسكرى علیه السّلام آمده است :
امام حسین علیه السّلام فرمود: پس از آن كه خداوند، حضرت آدم علیه السّلام را آفرید و اسامى تمامى چیزها را به او تعلیم نمود و حضرت آدم آن اسامى را بر ملائكه عرضه داشت .
سپس خداوند، حضرت محمّد، علىّ، فاطمه ، حسن و حسین صلوات اللّه علیهم را همچون شَبَحى در صلب حضرت آدم علیه السّلام قرار داد و به وسیله انوار مقدّس ایشان ، تمام جهان هستى را روشنائى بخشید.
بعد از آن خداوند به ملائكه دستور داد تا براى آدم به جهت عظمت و فضل آن اشباح پنج گانه سجده نمایند.
پس تمامى افراد ملائكه ، سجده كردند مگر شیطان كه از فرمان خداوند؛ و از تواضع در مقابل انوار اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام سرپیچى و امتناع ورزید.
و به همین جهت كه تكبّر و بلند پروازى كرد، در زمره كافرین قرار گرفت .(2)
-----------------------------------------------
1-وسائل الشّیعه : ج 2، ص 770، ح 3040، كافى : ج 3، ص 189، ح 2، جامع الا حادیث : ج 3، ص 326، بحارالا نوار: ج 44، ص 202، ح 20.
2-بحارالا نوار: ج 26، ص 326.

روزى عبدالرّحمان فرزند عمرو بن عاص با عدّه اى در محلّى نشسته بودند، كه امام حسین علیه السّلام از جلوى آن ها عبور نمود، در همان حال عبدالرّحمان گفت : هركس ‍ مى خواهد به بهترین شخص در زمین و آسمان نگاه كند، به این رهگذر نظر نماید.
و سپس افزود: گرچه من بعد از دوران جنگ بصره تاكنون با آن حضرت صحبت نكرده ام ؛ ولى بدانید كه او به طور حتم برترین انسان ها است .
و پس از گذشت چند روزى عبدالرّحمان به همراه ابو سعید خدرى حضور آن حضرت شرفیاب شدند؛ و حضرت عبدالرّحمان را مورد خطاب قرار داد و فرمود: آیا معتقد هستى كه من بهترین فرد روى زمین و آسمان مى باشم ؟
به راستى اگر چنین اعتقادى دارى ، پس چرا با من و پدرم - امیرالمؤ منین علىّ بن اءبى طالب علیه السّلام - در جنگ بصره مقاتله و جنگ مى كردى ؟!
و حال آن كه پدرم از من بهتر و برتر مى باشد.
عبدالرّحمان با حالت سرافكندگى ، از امام علیه السّلام عذرخواهى كرد؛ و عرضه داشت : جدّت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به من دستور داد: از پدرت پیروى و اطاعت كن .
امام حسین علیه السّلام فرمود: آیا قول خداوند متعال را در قرآن حكیم نشنیده اى ، كه فرمود: ((وَإِنْ جاهَداكَ عَلى اءَنْ تُشْرِكَ بى مالَیْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلاتُطِعْهُم ا)) یعنى ؛ چنانچه پدر و مادرت سعى كردند كه تو را مشرك و گمراه كنند، از آنان پیروى مكن .
و مقصود جدّم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله این است كه پیروى و اطاعت از پدر و مادر در كارهاى نیك و خوب خواهد بود، كه منطبق با فرامین قرآن و اهل قرآن بوده باشد.
و همچنین فرمود: اطاعت و پیروى از مخلوقى كه انسان را به نافرمانى و معصیت خداوند وادار نماید، حرام است .(1)
-----------------------------------------------
1-نورالثّقلین : ج 4، ص 304، حلیة الا برار: ج 3، ص 125، ح 13.

زراره كه یكى از شاگردان و اصحاب امام صادق علیه السّلام است ، از آن حضرت حكایت كند:
در زمان حضرت اءبا عبداللّه الحسین علیه السّلام شخصى به نام عبداللّه بن شدّاد لیثى ، دچار بیمارى و تب سختى شده بود.
امام حسین علیه السّلام به جهت عیادت و دیدار او راهى منزلش شد، و چون كه حضرت خواست وارد منزل شود بلافاصله تب او برطرف گردید؛ و مریض گفت : راضى شدم به حقّانیّتى كه از طرف خداوند متعال به شما اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام ارزانى شده است تا جائى كه تب از شما فرار مى كند.
امام حسین علیه السّلام فرمود: قسم به خداوند! چیزى آفریده نشده است مگر آن كه تحت فرمان ما خواهد بود.
زراره گوید: سپس صدائى را شنیدیم كه مى گفت : لبّیك یا ابن رسول اللّه ! و آن گاه امام حسین علیه السّلام فرمود: آیا امیرالمؤ منین علیه السّلام تو را دستور نداده است كه فقط به افرادى نزدیك شوى كه یا دشمن ما بوده و یا گناهكار باشد، كه سبب كفّاره گناهش شود، پس چرا به این شخص روى آورده اى .(1)
-----------------------------------------------
1-بحارالا نوار: ج 44، ص 183، مناقب ابن شهرآشوب : ج 4، ص 51، س 6.