تبیان، دستیار زندگی

ره وا کنید قافله سالار می رسد

یک قافله اسیر عزادار می رسد

برخیز یا حسین سری دست و پا نما

دلبر برای دیدن دلدار می رسد

حالا که پیر عشق شدم ناز می کنی

باشد تو ناز کن که خریدار می رسد

سِرّ الحسین سینه سینای زینب است

آری حقیقت همه اسرار می رسد

بالا بلند بودم و حالا خمیده ام

پر غم ترین زمانه دیدار می رسد

عباس کو که صبر عقیله سر آمده

ناموس حق ز کوچه و بازار می رسد

بر روی قبر پیرهنت پهن می کنم

جانم به لب ز گریه بسیار می رسد

تکرار صحنه ها شده در پیش دیده ام

نیزه به دست لشگر اشرار می رسد

گویا هنوز می شنوم زیر دست و پا

فریاد العطش ز لب یار می رسد

آن بار گر نشد بدنت را بغل کنم

قبرت به روی سینه ام این بار می رسد

هر جا که شد غرور مرا دشمنت شکست

زینب غمین از آن همه آزار می رسد

آه رباب و قبر به هم خورده علی

لالایی اش از آن دل غم دار می رسد

اَلسَّلامُ عَلى وَلِىِّ اللَّهِ وَ حَبیبِهِ؛

سلام بر ولى خدا و دوست او

اَلسَّلامُ عَلى خَلیلِ اللَّهِ وَ نَجیبِهِ ؛

سلام بر خلیل خدا و بنده نجیب او

اَلسَّلامُ عَلى صَفِىِّ اللَّهِ وَابْنِ صَفِیِّهِ

سلام بر بنده برگزیده خدا و فرزند برگزیده‌اش

اَلسَّلامُ عَلىَ الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهیدِ

سلام بر حسین مظلوم و شهید

اَلسَّلامُ على اَسیرِ الْكُرُباتِ وَ قَتیلِ الْعَبَراتِ

سلام بر آن بزرگوارى كه به گرفتاری‌ها اسیر بود و كشته اشكِ روان گردید

اَللّهُمَّ اِنّى اَشْهَدُ اَنَّهُ وَلِیُّكَ وَابْنُ وَلِیِّكَ وَ صَفِیُّكَ وَابْنُ صَفِیِّكَ الْفاَّئِزُ

خدایا من به راستى گواهى دهم كه آن حضرت ولىّ (و نماینده) تو و فرزند ولىّ تو بود و برگزیده‌ات و فرزند برگزیده‌ات بود كه كامیاب شد

بِكَرامَتِكَ اَكْرَمْتَهُ بِالشَّهادَةِ وَ حَبَوْتَهُ بِالسَّعادَةِ وَاَجْتَبَیْتَهُ بِطیبِ الْوِلادَةِ

به بزرگداشت تو، گرامیش كردى به وسیله شهادت و مخصوصش داشتى به سعادت و برگزیدى او را به پاكزادى

وَ جَعَلْتَهُ سَیِّداً مِنَ السّادَةِ وَ قآئِداً مِنَ الْقادَةِ وَ ذآئِداً مِنْ الْذادَةِ

و قرارش دادى یكى از آقایان (بزرگ) و از رهروان پیشرو و یكى از كسانى كه از حق دفاع كردند

وَاَعْطَیْتَهُ مَواریثَ الاَْنْبِیاَّءِ وَ جَعَلْتَهُ حُجَّةً عَلى خَلْقِكَ مِنَ الاَْوْصِیاَّءِ

و میراث‌هاى پیمبران را به او دادى و از اوصیائى كه حجت تو بر خلقت هستند قرارش دادى

فَاَعْذَرَ فىِ الدُّعآءِ وَ مَنَحَ النُّصْحَ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فیكَ

او نیز در دعوت مردم جاى عذر و بهانه‌اى (براى كسى) نگذارد و بی‌دریغ خیرخواهى كرد و جان خود را در راه تو داد

لِیَسْتَنْقِذَ عِبادَكَ مِنَ الْجَهالَةِ وَ حَیْرَةِ الضَّلالَةِ وَ قَدْ تَوازَرَ عَلَیْهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْیا وَ باعَ حَظَّهُ بِالاَْرْذَلِ الاَْدْنى؛

تا برهاند بندگانت را از (گرداب) جهالت و نادانى و سرگردانى (در وادى) گمراهى و چنان شد كه همدست شدند بر علیه آن حضرت كسانى كه دنیا فریبشان داد.

وَ شَرى آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الاَْوْكَسِ وَ تَغَطْرَسَ وَ تَرَدّى فى هَواهُ

و فروختند بهره (كامل و سعادت خود را) به بهاى پست ناچیزى و بداد آخرتش را در مقابل بهائى اندك و بى مقدار و بزرگى كردند و خود را در چاه هوا و هوس سرنگون كردند،

وَاَسْخَطَكَ وَاَسْخَطَ نَبِیَّكَ

و تو و پیامبرت را به خشم آوردند

وَ اَطاعَ مِنْ عِبادِكَ اَهْلَ الشِّقاقِ وَالنِّفاقِ وَ حَمَلَةَ الاَْوْزارِ

و پیروى كردند از میان بندگانت آنانى را كه اهل دو دستگى و نفاق بودند و كسانى را كه بارهاى سنگین گناه به دوش مى‌كشیدند

الْمُسْتَوْجِبینَ النّارَ فَجاهَدَهُمْ فیكَ صابِراً مُحْتَسِباً حَتّى سُفِكَ فى طاعَتِكَ دَمُهُ وَاسْتُبیحَ حَریمُهُ

و بدین جهت مستوجب دوزخ گشته بودند آن حضرت (كه چنان دید) با شكیبائى و پاداش جوئى با آنها جهاد كرد تا خونش در راه پیروى تو ریخت و حریم مقدسش شكسته شد

اَللّهُمَّ فَالْعَنْهُمْ لَعْناً وَبیلاً وَ عَذِّبْهُمْ عَذاباً اَلیماً

خدایا آنان را لعنت كن به لعنتى وبال دار و عذابشان كن به عذابى دردناك

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یَابْنَ سَیِّدِ الاَْوْصِیاَّءِ

سلام بر تو اى فرزند رسول خدا، سلام بر تو اى فرزند آقاى اوصیاء

اَشْهَدُ اَنَّكَ اَمینُ اللهِ وَابْنُ اَمینِهِ عِشْتَ سَعیداً وَ مَضَیْتَ

گواهى دهم كه به راستى تو امانتدار خدا و فرزند امانت‌‌دار اویى سعادتمند زیستى و ستوده از دنیا رفتى

حَمیداً وَ مُتَّ فَقیداً مَظْلُوماً شَهیداً وَ اَشْهَدُ اَنَّ اللَّهَ مُنْجِزٌ ما وَعَدَكَ

و گمگشته و ستمدیده و شهید درگذشتى و نیز گواهى دهم كه خدا به راستى وفا كند بدان وعده‌اى كه به تو داده،

وَ مُهْلِكٌ مَنْ خَذَلَكَ وَ مُعَذِّبٌ مَنْ قَتَلَكَ وَ اَشْهَدُ اَنَّكَ وَفَیْتَ بِعَهْدِاللهِ

و به هلاكت رساند هر كه را كه دست از یاریت برداشت و عذاب كند كسى كه تو را كشت و گواهی دهم كه تو به خوبى وفا كردى به عهد خدا،

وَ جاهَدْتَ فى سَبیلِهِ حَتّى اَتیكَ الْیَقینُ فَلَعَنَ اللهُ مَنْ قَتَلَكَ،

و جهاد كردى در راه او تا مرگت فرا رسید خدا لعنت كند كسى كه تو را كشت

وَ لَعَنَ اللهُ مَنْ ظَلَمَكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِكَ فَرَضِیَتْ بِهِ

و خدا لعنت كند كسى كه به تو ستم كرد و خدا لعنت كند مردمى كه شنیدند جریان كشتن و ستم تو را و بدان راضى بودند،

اَللّهُمَّ اِنّى اُشْهِدُكَ اَنّى وَلِىُّ لِمَنْ والاهُ وَ عَدُوُّ لِمَنْ عاداهُ بِاَبى اَنْتَ وَ اُمّى یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ.

خدایا من تو را گواه مى‌گیرم كه من دوست دارم هر كه او را دوست دارد و دشمنم با هر كه او را دشمن دارد پدرم و مادرم به فدایت اى فرزند رسول خدا.

اَشْهَدُ اَنَّكَ كُنْتَ نُوراً فىِ الاَْصْلابِ الشّامِخَةِ وَالاَْرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ،

گواهى دهم كه تو به راستى نورى بودى در پشت پدرانى بلند مرتبه و رحم‌هایى پاكیزه

لَمْ تُنَجِّسْكَ الْجاهِلِیَّةُ بِاَنْجاسِها وَ لَمْ تُلْبِسْكَ الْمُدْلَهِمّاتُ مِنْ ثِیابِها،

كه آلوده‌ات نكرد اوضاع زمان جاهلیت به آلودگی‌هایش و در برت نكرد از لباس‌هاى چركینش

وَ اَشْهَدُ اَنَّكَ مِنْ دَعاَّئِمِ الدّینِ وَ اَرْكانِ الْمُسْلِمینَ وَ مَعْقِلِ الْمُؤْمِنینَ،

و گواهى دهم كه به راستى تو از پایه‌هاى دین و ستون‌هاى محكم مسلمانان و پناهگاه مردمان با ایمان هستی

وَ اَشْهَدُ اَنَّكَ الاِْمامُ الْبَرُّ التَّقِىُّ الرَّضِىُّ الزَّكِىُّ الْهادِى الْمَهْدِىُّ،

و گواهى دهم كه تو به راستى پیشواى نیكوكار با تقوا و پسندیده و پاكیزه و راهنماى راه یافته‌اى

وَ اَشْهَدُ اَنَّ الاَْئِمَّةَ مِنْ وُلْدِكَ كَلِمَةُ التَّقْوى وَ اَعْلامُ الْهُدى

و گواهى دهم كه همانا امامان از فرزندانت روح و حقیقت تقوا و نشانه‌هاى هدایت

وَالْعُرْوَةُ الْوُثْقى وَالْحُجَّةُ على اَهْلِ الدُّنْیا وَ اَشْهَدُ اَنّى بِكُمْ مُؤْمِنٌ

و رشته‌هاى محكم (حق و فضیلت) و حجت‌هایى بر مردم دنیا هستند و گواهى دهم كه من به شما ایمان دارم

وَ بِاِیابِكُمْ مُوقِنٌ بِشَرایِعِ دینى وَ خَواتیمِ عَمَلى وَ قَلْبى لِقَلْبِكُمْ سِلْمٌ،

و به بازگشتتان یقین دارم با قوانین دینم و عواقب كردارم و دلم تسلیم دل شما است

وَ اَمْرى لاَِمْرِكُمْ مُتَّبِعٌ وَ نُصْرَتى لَكُمْ مُعَدَّةٌ حَتّى یَاْذَنَ اللَّهُ لَكُمْ،

و كارم پیرو كار شما است و یاریم برایتان آماده است تا آن كه خدا در ظهورتان اجازه دهد

فَمَعَكُمْ مَعَكُمْ لامَعَ عَدُوِّكُمْ صَلَواتُ اللهِ عَلَیْكُمْ وَ على اَرْواحِكُمْ،

پس با شمایم نه با دشمنان شما، درودهاى خدا بر شما و بر روان‌هاى شما

وَ اَجْسادِكُمْ وَ شاهِدِكُمْ وَ غاَّئِبِكُمْ وَ ظاهِرِكُمْ وَ باطِنِكُمْ.

و پیكرهایتان و حاضرتان و غائبتان و آشكارتان و نهانتان.

آمینَ رَبَّ الْعالَمینَ.

behroozraha

آمین اى پروردگار جهانیان.

مهر تو خواهد از خدا زهره جدا، زُحل جدا

ستـاره مـی‌زند صـدا لبیـک مــاه علقمــه

لبیک شاه علقمه

از حـرمِ امـام خـود عاشق و مست آمدی

مشک به دست آمدی گــرفته راه علقمــه

لبیک شاه علقمه

تـا کـه اجـازه یافتی ز خیمه‌هـا شتافتـی

بـه تیغ خود شکافتی قــلب سپـاه علقمه

لبیک شاه علقمه

یک سره طیِّ راه کن پشت به خیمه‌گاه کن

پلک مـزن، نگاه کن بـه اشک و آه علقمه

لبیک شاه علقمه

آب شـده اسیـر تـو عاشق سر به زیر تو

کیست مگـر امیر تو؟ لبیک مــاه علقمــه

لبیک شاه علقمه

مهر تـو و وفای تو سعی تو و صفای تو

دست گره‌گشای تو هسـت پنـاه علقمـه

لبیک شاه علقمه
محمد جواد غفور زاده ( شفق )

behroozraha

منكــه از اهــل حـرم، آبــرو دارترم

تیــر كیــن آمــد و گفت، آبرویت ببرم

نـه همین چشم زِره قامت من تر كرده

اشك مشك آمده و گریه به من سركرده

یا اَخا كن نظری در خیامم مَبری

پرچم از دست جدا، جام از مست جدا

پشت تو با سر من هر دو بشكست جدا

مـادرت آمـده نتـوان بـه بـرش بـرخیزم

خون چشمم عوض گل بر رهش می‌ریزم

یا اَخا كن نظری در خیامم مَبری

  علی انسانی

گل بی‌خار كجاست؟ سرو سردار كجاست؟

علقمه ای علقمه دسـت علمـدار كجاست؟


لالۀ یـاس مـرا در چمـن انداخته‌اند

طوطی عشق مرا از سخن انداخته‌اند

دست عباس مـرا از بـدن انداخته‌اند

دیده‌ام زار گریست بـه علمــدار گــریست

وایِ من وای به من قاتل لشگر كفّار كجاست؟

****

قسمتم محنت و ماتم شده سبحان الله

پُشتم از ماتم او خم شده سبحان الله

گل یاسم ز چمن كم شده سبحان الله

بی علمدار شدم بــی كـس و یــار شــدم

آنكه او آنكه بود به دل غمزده‌غمخوار كجاست؟

رفت بی تاب ولی خواست به دل تاب آرد

رفـت دریـا كـه برایـم گهـر نــاب آرد

از بــرای علــیِ اصغــر مــن آب آرد

بی معین گردیدم دل غمیـــن گردیـــــدم

ای خدا ای تو خدا دست‌ومشك وعَلَم ویار كجاست

****

زینت گـلشن مـن دستـه گـل یــاسم بود

بـه خــدا روشنـیِ دیــده‌ام عبــاسم بود

روح عشق و ادب و غیرت و احساسم بود

هستی‌ام رفت زدست پشتـــم از داغ شكــست

بعــدِ او، بعـد از او به من تشنه طرفدار كجاست

  حسن هارونی ( آیت ).

behroozraha

مکـن از داس هراس بـاغ اگـر دارد، یاس

یـک بیابـان دشمـن منم و یک عباس

آسمانم مـن و عبـاس علـی ماه من است

چه غم از روبهیان، شیر به همراه من است

مرحبا عباسم

سفـر مــا شــد طـی یک سفر هست از پـی

تــو ولــی بـر ناقــه مـن ولـی بـر سـر نی

دست گلچین ننهد هیچ گلی در باغت

غم نهـد روی غم و داغ به روی داغت

مرحبا عباسم

وه از ایــن، اقبالــم فاطمـــه، دنبالـــم

همه جا با من هست تــا لــب گــودالم

منکه شمع و گل و پروانه و بلبل دارم

گلفروشـم مـن و هفتاد سبد گل دارم
مرحبا عباسم
  علی انسانی

behroozraha

تیــر بـــر چشــم یـقین مــی‌زنند ایــن مشــرکین

آه از داغ دلِ مادرش ام‌البنین

آه از داغ دلِ مادرش ام‌البنین

واژگـون شد ساغرش غـرق خون شد پیکرش

چشـم ساقـی را نگـر دســت سقّـا را ببیــن

آه از داغ دلِ مادرش ام‌البنین

واژگون شـد واژگـون غرق خون شد غرق خون

تـا فتاد از روی اسب مــاه آمــد بــر زمیـن

آه از داغ دلِ مادرش ام‌البنین

آه! مــی‌آید فــرود بـر سـر ساقـی عمـود

رفت سقّا در سجود یــا امیــرالمؤمنین

آه از داغ دلِ مادرش ام‌البنین

در میــان همهمـه شــد معطّـر علقمه

آمـد از ره فاطمـه ای برادرجــان ببین

آه از داغ دلِ مادرش ام‌البنین

 جواد زهتاب

behroozraha

ای ماه پشت ابر خون نشستۀ من

ببیـن قـد خمیـده و شكستـۀ من

خزان شدی ای بهار آرزویم چگونه با زینب از داغت بگویم

ز داغت ای دسته گل باغ امیدم

ز خیمـه بـانگ وامحمّدا شنیدم

كودست تو تا كه دستم را بگیری زینب من شد مهیّای اسیری

بنفسـی انـت یـا اخـا ای مـاه زینب

برخیز و كن رو سوی خیمه‌گاه زینب

اهل‌حرم در حرم چشم انتظارند برای تو گل اشك وخون ببارند

امـان ز بـی بـرادری بـرادر من

دشمـن كنـد هلهله در برابر من

زخم زبان می‌زند به اشك و آهم رفتی و من بی علمدار سپاهم

ببین كه در علقمه بالایِ سر تو

مـادر مـن آمد بجـای مادر تو

ز داغ تـو دست بر پهلو بگیرد سـر تـو را بر سر زانو بگیرد

  علی انسانی

behroozraha

ز تشنگی مرا نمی‌برد خواب عطش گرفته دیگر از تنم تاب

کبوتران تشنه را تو دریاب

آب آب آب

عمو تو رفته‌ای بیاوری آب در این قبیله آب گشته نایاب

به سوی غنچه‌های تشنه بشتاب

آب آب آب

تو سیدی تو سروری عموجان تو از تبار حیدری عموجان

تـو بهتریـن برادری عموجان

ز خیمه‌ها رسد صدای شیون گرفته هر طرف سپاه دشمن

مگر تو حمله آوری عموجان

که حاجت دل مرا تویی باب

آب آب آب

ببین گرفته مشک را به دندان میان چشم او نشسته پیکان

چنین بُوَد زبان حال آن شیر:

آب آب آب

دو بازویم اگر زنی به شمشیر مرا ز اسب من بیاوری زیر

چرا دگر به مشک من زنی تیر؟

خـدا کنـد علـی بیـاورد تاب

آب آب آب

تو لشکر حسین را علمدار به کاروان عاشقی تو سالار

همه جهان به جان ترا خریدار

فدای مشک پارۀ تو ساقی همیشه یاد مردیِ تو باقی

تـو روح غیرتـی و جان ایثار

تو سیدی تو سروری تو ارباب

آب آب آب
 
  محمد سعید میرزایی

behroozraha