تبیان، دستیار زندگی

به گزارش خبرگزاری مهر، گروهی از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس به نتایجی دست یافتند که می تواند توضیح دهد چرا توفانهای خورشیدی روزهای اخیر که خشن ترین موارد ثبت شده از سال 2005 هستند هیچ مشکلی در سیستمهای مخابراتی ایجاد نکردند و تنها یک سری از زیباترین و تماشایی ترین شفقهای قطبی را شکل دادند.

این محققان کشف کردند که در مدت توفانهای ژئومغناطیسی همیشه تندبادهای خورشیدی، ذرات باردار را به طرف زمین نمی رانند، بلکه به دفعات می توانند این ذرات را از سیاره ما دور و به طرف فضای بین سیاره ای هدایت کنند.

در مدت "انفجار توده تاجی" (CME)، خورشید بخشهایی از لایه خارجی تر اتمسفر خود را در فضا پراکنده کرده و توده ای از ذرات باردار را تولید می کند که می توانند با میدان مغناطیسی زمین برخورد کنند و منجر به توفانهای ژئومغناطیسی شوند.

این تندبادهای خورشیدی اثر خاصی روی کمربند تشعشعی"وان آلن" می گذارند. کمربند "وان آلن"، دو منطقه به شکل پیراشکی است که در اطراف زمین می چرخند و غنی از الکترونهای قاتل هستند. الکترونهای قاتل، ذراتی با شارژ انرژی بالا هستند.

براساس گزارش نیچر، اما این پدیده نه تنها همواره رخ نمی دهد بلکه بارها دیده شده که در زمان اوج یک توفان ژئومغناطیسی، الکترونهای حاضر در کمربند وان آلن به روش قابل توجهی کاهش می یابند.

تاکنون، کسی نمی دانست این الکترونهای قاتل گمشده به کجا می روند. اکنون این دانشمندان با کمک 11 ماهواره ناسا توفان ژئومغناطیسی که 6 ژانویه رخ داد را رصد کردند و توانستند الکترونهای "فراری" را ردیابی کنند.

این بررسیها نشان داد که باد خورشیدی، این الکترونها را به سمت فضای بین سیاره ای می راند.

به گزارش خبرگزاری مهر، در گزارش منتشر شده از این مطالعه اعلام شده است که در آفریقا تعداد افراد بزرگسالی که در اثر ابتلا به این بیماری جان خود را از دست می دهند، بیشتر از آمار ارائه شده توسط WHO است. با این همه این گزارش نتوانسته است همه را متقاعد کند.

متخصصان مالاریا در کمیته روبان آبی که در هفته جاری برای اولین بار در دفتر مرکزی سازمان بهداشت جهانی در ژنو برای ارائه راهکارهایی برای مقابله با مالاریا نشستی خواهند داشت، معتقدند نتایج به دست آمده از این مطالعه ناکامل است زیرا به اعتقاد آنها تخمین تعداد افرادی که در اثر ابتلا به مالاریا می میرند کاری بسیار دشوار است زیرا کشورهایی که این بیماری در آنها رایج است، بسیار فقیرتر از آن هستند که بتوانند آمارهای بهداشتی دقیق و درستی ارائه کنند.

این تخمین جدید می تواند بر سرمایه گذاری های میلیارد دلاری خیریه برای کنترل این بیماری تاثیرگذار باشد. این گزارش شرح داده است که مالاریا مشکلی بزرگتر از چیزی است که در گذشته تصور می شد، اما به دلیل ارائه شیوه های پیشگیرانه و درمانی جدید، میزان ابتلا به آن تا حد قابل توجهی کاهش یافته است.

بر اساس محاسبات جدید، میزان مرگ و میر جهانی ناشی از مالاریا در سال 2004 در حدود 1.81 میلیون نفر افزایش یافته است و در سال 2010 به 1.24 میلیون نفر کاهش پیدا کرده است. در آن سال در حدود 524 هزار انسان پنج ساله یا بزرگتر در اثر ابتلا به مالاریا جان خود را از دست داده اند که این تعداد 42 درصد از مرگ و میر جهانی ناشی از مالاریا بوده است. این تیم همچنین دریافته است که تعداد مرگ و میر ناشی از مالاریا در میان کودکان آفریقایی نسبت به گزارش WHO در حدود 24 درصد بالاتر است.

در مقابل سازمان بهداشت جهانی، WHO، تخمین زده است که در سال 2010 در حدود 655 هزار نفر در اثر ابتلا به مالاریا جان خود را از دست داده اند که 91 هزار نفر از این میان، یعنی در حدود 14 درصد از آنها افراد پنج ساله یا بزرگتر بوده اند. WHO درباره افزایش مرگ میر در سال 2004 با این گزارش جدید توافق دارد.

مالاریا در سال 1951 در آمریکا و در سال 2009 در اروپا ریشه کن شد، اکنون بیش از 90 درصد مرگ و میرها در کشورهای آفریقایی رخ می دهند و کودکان در بالاترین میزان خطر ابتلا قرار دارند. این بیماری که توسط نوعی پشه منتقل می شود، طی دهه گذشته مورد توجه کشورهای ثروتمند جهان قرار گرفته و میزان کمکهای مالی این کشورها به آفریقا برای نابودی بیماری از 150 میلیون دلار در سال 2000 به دو میلیارد دلار در سال 2011 افزایش پیدا کرده است.

"ریچارد سیبولسکیس" از اعضای برنامه جهانی مالاریای سازمان بهداشت جهانی با نتایج این گزارش جدید کاملا مخالف بوده و معتقد است که خطای محاسباتی بزرگی در مطالعه جدید رخ داده است، به اعتقاد وی تفاوت میان آمارهای سازمان بهداشت جهانی و مطالعه جدید نمی توانند به این اندازه زیاد باشند.

بر اساس گزارش واشنگتن پست، یکی از بخشهایی که میان این دو گزارش ناهمخوانی کاملی وجود دارد، میزان مرگ و میر میان آفریقایی های پنج ساله و بالاتر است، تخمینهای انجام گرفته در مطالعه جدید حدودا هشت برابر تخمینهایی است که توسط WHO ارائه شده است. 

مدلی برای تخمین تعداد مرگ

تیم IHME نتایج جدید و جنجال برانگیز خود را با استفاده از تکنیک جدید مدل سازی ارائه کرده است. به گفته محققان مطالعه بر روی آمار مرگ ناشی از مالاریا معمولا در مناطق کوچک و در دوره های کوتاه مدت انجام می گیرند. محققان با مطالعه بر روی انواع عوامل ابتلا به مالاریا، رشد جمعیت، عوامل مرتبط با کنترل پشه آنوفل، میزان بارش باران، مقاومت در برابر دارو و ارتباط دادن این عوامل با تعداد مرگ و میر توانستند مدلی آماری به دست آورند که می تواند تعداد مرگ و میر ناشی از این بیماری را در سرتاسر جهان و در هر بازه زمانی تعیین کند.

این در حالی است که مدل سازمان بهداشت جهانی نسبت به این شیوه جدید بسیار ساده تر بوده و تنها عواملی مانند رشد جمعیت و کنترل پشه ها را مورد نظر قرار می دهد. از این رو با وجود اینکه تعداد زیادی از محققان با نتایج مطالعه جدید مخالف بوده و آن را خطای محاسباتی می دانند، عده ای دیگر از محققان به ویژه یکی از محققان دانشگاه آکسفورد در نایروبی بر این باورند که سازمان بهداشت جهانی میزان مرگ و میر ناشی از ابتلا به مالاریا را دست کم گرفته است.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، "باب اسنو" با تاکید بر ضعف سازمان بهداشت جهانی در تخمین درست تعداد مرگها، اشاره ای نیز به نتیجه مطالعه جدید داشته و می گوید مدارک زیادی وجود دارند که نشان می دهند بزرگسالان در آفریقا به ندرت در اثر مالاریا جان خود را از دست می دهند، و بر این اساس IHME آمار خود را بر روی اطلاعات ضعیفی بنا نهاده و درک درستی از بیماری مالاریا نداشته است.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان دانشگاه میسوری موفق شدند فسیل یک جد بسیار قدیمی از کروکودیلهای مدرنی را کشف کنند که سر آنها به شکل یک سپر است.

این فسیل که در مراکش کشف شده است مربوط به هیولایی به طول 9 تا 11 متر ساکن رودخانه است که از سایر حیوانات بزرگ اواخر دوره کرتاسه برای مثال گونه ای ماهی به نام سلاکانت (Coelacanth) به طول 4 متر تغذیه می کرده است.

این کروکودیل که به عنوان یک گونه جدید، Aegisuchus witmeri نامگذاری شده است برخلاف کروکودیلهای امروزی از آرواره نیرومندی برخوردار نبوده است.

این محققان در این خصوص توضیح دادند: "تقریباً مطمئن هستیم که این فسیل مربوط به گروهی از کروکودیلها است که در بین آنها خزندگانی چون کروکودیلهای سر تخت که آرواره بسیار ضعیف و باریکی دارند دیده می شود. بنابراین ما نباید این حیوانات را درحال مبارزه با دایناسورها یا سایر حیوانات بزرگ تصور کنیم. درحقیقت، احتمال بیشتری وجود دارد که این فسیل مربوط به شکارچیانی سریع و مخفی کار باشد که منتظر می ماندند و به محض عبور شکار خود، آن را با دهان بزرگی که به شکل سبد و کمی شبیه به دهان پلیکانهای امروزی بوده است به دام می انداختند."

براساس گزارش NextMe، هنوز مشخص نیست که سر سپر- مانند این کروکودیل که 99 میلیون سال قبل زندگی می کرده چه کاربردی داشته است. اما به اعتقاد این دیرینه شناسان این سپر برای تنظیم دمای بدن این حیوان به کار می رفته است.

به گزارش خبرگزاری مهر، مردی در منطقه "دورست" بریتانیا در زمانی که هفته گذشته در حین وقوع توفانی از تگرگ شاهد بارش بارانی از کره های آبی رنگ ژلاتینی از آسمان بود.

این کره های ریز ژلاتینی بدون بو بوده و چسبنده نیستند و به گفته مقامات بریتانیایی در دسته پدیده های آب و هوایی قرار ندارند. در واقع تا کنون هیچ نشانه ای که بتوان با استفاده از آن هویت این کره های ژلاتینی را مشخص کرد، به دست نیامده است.

"استیو هورنزبی" مهندس بازنشسته هواپیما این کره های آبی را در میان توفان تگرگ در حیاط خانه خود مشاهده کرد، به گفته وی آسمان پیش از اینکه بارش این کره های آبی رنگ آغاز شود به رنگ زرد عجیبی تغییر پیدا کرد و پس از آن این گلوله های ژلاتینی برای 20 ثانیه به زمین باریدند.

وی ابتدا گمان برد که این کره ها نوعی آلودگی هستند که به این شکل در هنگام توفان به زمین باریده اند اما مقامات محلی "دورست" اعلام کردند این تکه های ژلاتینی دردسته هیچ یک از پدیده های آب و هوایی قرار ندارند. سپس دانشمندی محلی پیشنهاد داد که شاید این کره های آبی رنگ تخم جانداران دریایی بوده که توسط پرنده ای به آسمان برده شده و از بالای خانه هورنزبی به زمین ریخته شده اند، فرضیه ای که بسیار بعید به نظر می رسد.

بر اساس گزارش بی بی سی، دیگر نظریه ها بر این اساسند که تکه های ژلاتینی کریستالهای پلیکریلات سدیم هستند، ماده ای که در نمایشگاه های گل یا ساخت مهمات برای تنفنگهای اسباب بازی به کار گرفته می شوند.

هورنزبی می گوید جمع آوری آنها به دلیل ژلاتینی بودن بیش از اندازه تقریبا غیر ممکن بود و از این رو وی با کمک یک قاشق آنها را به درون یک کاسه پرتاب می کرد. این کره های آبی رنگ از پوسته ای خارجی و ماده ای درونی و نرم برخوردارند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، اکنون محققان و شیمیدانان دانشگاه بورنموث قصد دارند با کمک میکروسکوپهای قدرتمند ساختار واقعی این ماده مرموز را بررسی کرده و آن را آشکار سازند.

به گزارش خبرگزاری مهر، این سیاره مانند زمین سیاره ای سنگی بوده و در منطقه ای قابل سکونت از مدار ستاره اش در حرکت است، جایی که حرارت برای وجود آب مایع بر روی سطح سیاره کاملا مناسب است.

به گفته اخترشناسان درجه حرارت بر روی این سیاره بسیار به زمین نزدیک است. این سیاره با استفاده از اطلاعات به ثبت رسیده تلسکوپ رصدخانه جنوبی اروپا رصد شده است، این اطلاعات میزان نوسانات در حرکت ستاره ها را تحت تاثیر کشش گرانشی سیاره هایی که در مدار ستاره در حرکتند، محاسبه می کند.

جرم سیاره جدید 4.5 برابر زمین است و در مدار ستاره ای به نام GJ 667C در فاصله 22 سال نوری از زمین در حرکت است، 22 سال نوری در مقیاس زمان کیهانی فاصله ای بسیار نزدیک بوده و می توان این ستاره را همسایه زمین برشمرد.

سیاره سنگی جدید به همان اندازه از ستاره اش نور جذب می کند که زمین از خورشید، این سیاره به گفته اخترشناسان در مدار ستاره ای در حرکت است که عضو سامانه خورشیدی سه ستاره ای است، اما دیگر ستاره های این سامانه در فواصل بسیار دورتری قرار دارند.

این ستاره ها از ساختار شیمیایی متفاوتی برخوردارند و عناصری سنگین تر از هلیوم، مانند آهن، کربن و سیلیکون در آنها کمیاب است. ردیابی چنین سیاره ای به این نزدیکی و به این سرعت، نشان می دهد کهکشان راه شیری مملو از میلیاردها سیاره سنگی قابل سکونت است و همچنین به آن معنی است که سیاره های قابل سکونت می توانند در محیطهای متنوعی به وجود بیایند.

بر اساس گزارش تلگراف، محققان بر این باورند که در این سیستم سه ستاره ای جدید یک سیاره گازی و یک ابرزمین نیز وجود داشته باشد که برای تایید وجود این دو سیاره، به مطالعات بیشتری نیاز خواهد بود.

به گزارش خبرگزاری مهر، "جان پریسکو" استاد اکولوژی دانشگاه مونتانا می گوید که طی پنج روز گذشته هیچ خبری از این دانشمندان به دست نیامده است. این تیم روسی از موسسه تحقیقات قطب و قطب جنوب یا AARI برای دسترسی پیدا کردن به دریاچه قدیمی و دورافتاده "وستوک"، حجمی عظیم و تاریک از آب که در عمق چهار کیلومتری از صفحه یخی قرار گرفته و برای بیش از 200 میلیون سال تحت تاثیر هوا قرار نگرفته است، هفته ها بود که مشغول حفاری بودند.

به گفته پریسکو هیچ راهی برای برقراری ارتباط دوباره با این تیم وجود ندارد و این درحالی است که با پایان تابستان قطبی و آغاز زمستان، موجی از آب و هوای سرد در این منطقه آغاز شده است. در این شرایط درجه حرارت در حال کاسته شدن به کمتر از منفی 40 درجه سلسیوس است و از این رو این تیم تنها یک هفته فرصت دارند منطقه را ترک کنند. این رویداد در بدترین شرایط ممکن رخ دهد، زیرا دانشمندان روسی تنها 12 متر تا رسیدن به دریاچه فاصله داشتند.

با آغاز زمستان قطبی، درجه حرارت منطقه به منفی 89.4 نیز خواهد رسید. در صورتی محققان به نمونه آب دسترسی پیدا کرده باشند، نمونه را به میان حفره ایجاد شده بالا آورده و می گذارند تا منجمد شود، سپس سال بعد برای مطالعه بر روی آنچه یافته اند، به این منطقه بازخواهند گشت.

پروژه دریاچه وستوک سالها است که در حال بررسی و اجرا است و از سال 1998 آغاز شده است، محققان در همان ابتدا توانستند خود را به عمق سه هزار و 600 متری برسانند اما به دلیل نگرانی از آلوده شدن آبی که برای میلیونها سال دست نخورده باقی مانده، دست از کار کشیدند.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، در روند حفاری برای جلوگیری از منجمد شدن مسیر و حرکت کردن تکه های یخ، محققان از ماده ای به نام کروسن استفاده می کنند که در صورت کم دقتی می تواند وارد آبهای دست نخورده دریاچه شود. اما اکنون محققان با استفاده از حسگری هوشمند زمان نزدیک شدن به آب آزاد را مشخص کرده و از ورود این ماده به نمونه آب باستانی جلوگیری کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، در عصب زبانشناسی سنتی ناحیه "ورنیکه" اصطلاحی است که به عنوان محل پردازش زبان گفتار شناخته می شود.

اکنون نتایج تحقیق جدیدی که در تازه ترین شماره مجله علمی Pnas منتشر شده به محل جدیدی از فضای مغزی مرتبط با درک زبان دست یافته است.

از سالها قبل، به خاطر مطالعاتی که "کارل ورنیکه"، نورولوژیست مشهور آلمانی در اواخر قرن نوزدهم انجام داد اعتقاد بر این است که فرایند درک زبان نوشتاری و گفتاری در ناحیه "ورنیکه" که در لب گیجگاهی، پشت کورتکس شنوایی قرار گرفته است انجام می شود.

همچنین تاکنون تصور می شد که آسیب دیدگی شدید به این ناحیه منشای اصلی "زبان پریشی دریافتی" است. در این اختلال، فرد آسیب دیده قادر است به طور طبیعی واژگان را بیان کند اما به نظر می رسد که نه زبان گفتاری و نه زبان نوشتاری را درک نمی کند.

این درحالی است که مکان یابی های عملکردهای مغزی نه تنها نسبت به فرد تحت مطالعه بلکه همچنین نسبت به دقت تکنیکهای به کار رفته نیز می توانند تغییر کنند.

در این بررسی جدید، تیم "جوزف راشکر"، استاد دپارتمان نورولوژی مرکز پزشکی دانشگاه جورج تاون با مطالعه روی بیش از 100مطالعه انجام شده با تصویربرداری مغزی محل جدیدی از ناحیه ورنیکه را شناسایی کردند که در حدود 3 سانتیمتر جلوتر از بخش قدامی و در طرف مخالف کورتکس شنوایی واقع شده است.

این محققان به منظور دستیابی به این نتایج، 115 مطالعه ای را که در مجموع با شرکت هزار و 900 نفر و برپایه دو تکنیک "تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی کاربردی" (fMRI) و "پرتونگاری مقطعی انتشار پوزیترونی (PET) و برای تعیین محل پردازش زبان انجام شده بود بازبینی کردند.

سپس از نوع ویژه ای از تحلیلها استفاده کردند که قادر است از میان اطلاعات جمع آوری شده به یک توافق برسد.

نتایج این بررسیها نشان داد که محل دقیق ناحیه ورنیکه در لب گیجگاهی چپ و به طور تخصصی در چین خوردگی گیجگاهی فوقانی، مایل به کورتکس شنوایی اولیه قرار داد. این منطقه ویژه، مسئول پردازش زبان گفتاری است که در اصطلاح به آن "ناحیه ورنیکه" گفته می شود

به گزارش خبرگزاری مهر، نوشتن یک توئیت روی توئیتر حتی اگر دیر وقت باشد یا کلیک روی "می پسندم" در کنار پست یک دوست روی فیسبوک در اداره و در اوج کار عادتی است که به اعتقاد محققان مدرسه بازرگانی دانشگاه شیکاگو ترک آن از ترک اعتیاد به مواد مخدر، سیگار و الکل دشوارتر است.

این تحقیق با کنترل آرزوها و تمایلات 205 بزرگسال کاربر شبکه های اجتماعی و با ثبت مجموع 7 هزار و 827 نشانه مبنی بر تمایلات و خواسته های هر یک از آنها به این نتیجه دست یافت.

براساس گزارش تاپ نیوز اینترنشنال، این بررسیها نشان داد که هرچند خوابیدن، بزرگترین و قویترین خواسته این افراد بود اما تمایل به استفاده از دستگاههای ارتباطات چندرسانه ای در این افراد انکارناپذیر بسیار بالا و انکارناپذیر بود.

درحقیقت، در تصور عمومی، سیگار و الکل موادی هستند که به شدت اعتیادآور به نظر می رسند این درحالی است که نتایج این تحقیق نشان می دهد تمایلات مرتبط با این دو ماده نسبت به سایر خواسته ها به ویژه خوابیدن و دسترسی به شبکه های اجتماعی بسیار ضعیف هستند.

به گزارش خبرگزاری مهر، پلاستیک ماده ای است که تقریباً تجزیه آن در طبیعت غیرممکن است و یا در دوره های زمانی بسیار طولانی انجام می شود.

اکنون پژوهشگران جوان دانشگاه ییل در جریان یک اکتشاف سالانه در جنگلهای گرمسیری آمازون به همراه، اسکات استرابل، استاد شیمی زیستی این داشنگاه در اکوادور نوعی قارچ تاکنون ناشناخته را کشف کردند که از اشتهای بالایی برای ماده "پلی اورتان" برخوردار است. "پلی اورتان" رایج ترین پلاستیکی است که فرایند تجزیه آن در طبیعت صدها سال به طول می انجامد.

براساس گزارش پاپ ساینس، این پلاستیک به طور معمول در ساخت تمام ابزارهای پلاستیکی از شلنگهای آبیاری تا کفشها و صندلی خودروها کاربرد دارد، اما به محض اینکه به عنوان زباله در طبیعت رها شود قادر است برای یک مدت طولانی دربرابر تجزیه شدن مقاومت کند.

این قارچ جدید که Pestalotiopsis Microspora نام دارد اولین ارگانیسمی است که می تواند با رژیم غذایی ثابت "پلی اورتان" زندگی کند و فرایند تجزیه این ماده را بدون نیاز به اکسیژن انجام دهد.