تبیان، دستیار زندگی

متشکرم:
برای همه وقت هایی که مرا به خنده واداشتی.
برای همه وقت هایی که به حر ف هایم گوش کردی.

برای همه وقت هایی که به من شهامت و جرأت دادی.

برای همه وقت هایی که با من شریک شدی.

برای همه وقت هایی که با من به گردش آمدی.

برای همه وقت هایی که خواستی در کنارم باشی.

برای همه وقت هایی که به من اعتماد کردی.

برای همه وقت هایی که مرا تحسین کردی.

برای همه وقت هایی که باعث راحتی و آسایش من هستی.

برای همه وقت هایی که گفتی "دوستت دارم".

برای همه وقت هایی که در فکر من بودی.

برای همه وقت هایی که برایم شادی آوردی.

برای همه وقت هایی که به تو احتیاج داشتم و تو با من بودی.

برای همه وقت هایی که دلتنگم بودی.

برای همه وقت هایی که به من دلداری دادی.

برای همه وقت هایی که در چشمانم نگریستی و صدای قلبم را شنیدی.

به خاطرهمه این ها، هیچ وقت فراموش نکن که:

همیشه برای گوش دادن به حرف هایت آمادگی دارم.

همیشه پشتیبانت هستم.

من مثل کتابی گشوده برایت خواهم بود.

فقط کافی است چیزی از من بخواهی، بلافاصله از آن تو خواهد شد.

می خواهم اوقاتم را در کنار تو باشم.

من کاملاً به تو اطمینان دارم و تو امین من هستی.

در دنیا تو از هر چیزی برایم مهمتر هستی.

چرا مرگ لحظه ها را باور ندارم چرا وقتی کسی دیگر در دنیا نیست او را مرده می پندارم

آیا من لحظه به لحظه نمیمیرم یک لحظه پیش من چه شد  وکجا رفت چرا وقتی کسی میمیرد برایش گریه میکنم در حالی که خود هر لحظه در خود میمیرم بی آن که حتی متوجه آن باشم ؟

گریه وصدای نوزادی که در من مرد  و واژه ها از چه وقت مثل جوانه های تازه رسته  در وجودم شکستند  چرا تا به حال  در سوگ نوزادی خود اشک نریختم؟ آن دختر بازیگوش  با آن دستها  و پاهای کوچک و چشمان بی تابی که عاشق عروسک بازی بود کی با هستی ام خداحافظی کرد  و جوانی من در کدام لحظه مرد ؟

 این مرگ های مکرر چه غم انگیز است بی آن که هرگز به آنها فکر کرده باشم می خواهم به همه ی این مرگ های مکرر که هریک در خود تولدی را پنهان دارند فکر کنم...

 اگر برای نمونه خدا فراموش كند كه من فقط یك عروسك خیمه شب بازیم و به من تكه‌ای بیشتری از زندگی بدهد، من از همه آن زمان سود برده و استفاده خواهم كرد، بهترین كاری كه می‌توانم انجام دهم.»

شاید نگویم هرچه را كه می‌اندیشم اما قطعاً درباره هر چه می‌گویم اندیشه می‌كنم. 

 به هر چیزی ارزش می‌نهم نه فقط برای اینكه با ارزشند، بلكه برای آنچه آنها ارائه می‌كنند و بیان می‌دارند.

كمتر خواهم خوابید و بیشتر رویا خواهم دید. برای هر دقیقه‌ای كه چشمانمان را رویهم می‌گذاریم، بمدت شصت ثانیه روشنایی و نور را از دست می‌دهیم

ادامه می‌دادم از آنجایی كه دیگران متوقف شده‌اند و برمی‌خاستم وقتی كه دیگران می‌خوابند.

اگر خدا تكه‌ای بیشتری از زندگی به من می‌داد، ساده‌تر لباس می‌پوشیدم، در نور آفتاب غوطه می‌خوردم، برهنه خود را رها می‌كردم، نه فقط جسمم را بلكه روحم را نیز.  

به مردم ثابت می‌كردم كه چقدر در اشتباهند كه فكر می‌كنند چونكه پیرتر شده‌اند عاشق شدن را قطع كرده‌اند ، چراكه آنها عملاً از همان زمانی كه عاشق شدن را متوقف كرده‌اند، شروع به پیرتر شدن كرده‌اند

به كودكان دو بال می‌دادم، اما آنها را به تنهایی رها می‌كردم تا هر كدام  بیاموزد كه چگونه با تكیه بر خود پرواز كند.

 به فرد سالخورده، نشان می‌دادم كه آنها  چگونه می‌میرند نه با فرآیند مسن شدن بلكه با غفلت كردن

 چیزهای زیادی از شما یاد گرفته‌ام....
 من یاد گرفته‌ام كه هر كس می‌خواهد تا بر بالای كوه زندگی كند، اما فراموش می‌كند كه اصل مطلب همان چگونگی  راه پیمودن است.

 من یاد گرفته‌ام كه یك فرد تنها وقتی می‌تواند به فردی دیگر از بالا به پائین نگاه كند كه بخواهد به او در برخاستن كمك نماید.

 همیشه بیان كن، آنچه را كه احساس می‌كنی و انجام بده آنچه را كه فكر می‌كنی.

به خودتان نزدیك باشید، به عزیزانتان،و به آنها بگوئید كه چقدر به آنها نیاز دارید و چقدر عاشقشان هستید و چقدر به آنها توجه دارید. زمانی را برای بیان این جملات بگذارید، «متاسفم»، «مرا ببخش»، «لطفاً»، «متشكرم» و همه كلمات قشنگ و دوست‌داشتنی كه شما بلدید.

هیچكسی شما را به خاطر نخواهد آورد اگر شما افكارتان را پیش خود بصورت راز نگه دارید، خودتان را وادار كنید تا آنها را بیان و ابراز دارید.

به دوستان و عزیزانتان نشان دهید كه چقدر به آنها علاقمندید.

For you with much love and care

 برای شما با بیشترین عشق و علاقه

گرچه پرواز فروسوخت ، كبوتر باقیست

وقفس هست اگر ، وسوسه ی پر باقیست

واگر ماه به زندان محاق افتاده ست

شبِ ظلمتكده را پرتو اختر باقیست

در دل جنگل سبزی كه فروسوخته است

نقشی ازقامت رعنای صنوبر باقیست.....

.
 

نظرفراموشنشه