تبیان، دستیار زندگی

همه ما قربانی زبان خویشیم. عضوی که آرام‌پذیر نیست. به ندرت پیش از تکلّم می‌اندیشیم. حتی در خواب هم حرف می‌زنیم.

برای شنیدن نوای هستی درون دو مانع وجود دارد. اول اصواتی که خود ایجاد می‌کنیم و دوم صداهای دنیای بیرون. قلمرو سکوت، منبع اصوات اول را که در اختیار شماست خاموش می‌کند.

هنگام شنیدن نوای درون به دیگران گوش نمی‌سپارید.
اصوات بسیاری در درون و بیرون شماست.

قلمرو سکوت، آرامشی است برای تنها و پرکارترین عضو اختیاری بدن، یعنی زبان. ابتدا آن را خاموش کنید و سپس صدای جهان را.

هر یک از صداها را ردیابی کرده، بشناسید و به خود بگویید که نباید آن را بشنوم. اگر کلام قوی‌تر از شمشیر است، پس هر کلمه‌ای که می‌گوییم باید ارزش بیان کردن داشته باشد.

شما انتخاب نکرده‌اید که دو دست یا دو چشم یا یک دهان داشته باشید. والدین شما هم نظری درباره نحوه طراحی بدنتان نداده‌اند. اگر به بدن خود نگاه کنید اغلب اعضاء را جفت می‌بینید. چشم‌ها، سوراخ‌های بینی، گوش‌ها، نیمه چپ و راست مغز، دست و پای چپ و راست و بطن چپ و راست قلب. اما در مرکز صورت شما عضوی یگانه وجود دارد. دهان، زبان شما. جایی که می‌توان از آن معناهای بزرگ را بیان کرد.

پیش از آنکه جان بتواند بشنود، انسان باید چنان کر شود که نعره را چون زمزمه و غرش فیل‌ها را چون وز وز کرم‌های شب‌تاب بشنود

تا حد امکان هر چه کمتر دربارۀ آرزوهای خود صحبت کنید. آن هم تنها با کسانی که به شما دلگرمی و الهام می بخشند. چون دنیا پر از آدم هایی است که "نفوس بد" می زنند. مردمی که تنها بلدند بگویند: " اینکه محال است" یا " واقعا که تو زیادی بلند پروازی".

شما باید یاد بگیرید که در زندگی اگر می خواهید به موفقیتهای بزرگ دست یابید؛ باید خودتان منشأ اثر باشید، نه اینکه منتظر باشید تا دیگران بر روی شما اثر بگذارند. همیشه بزرگترین امید، انرژی و تشویق ها باید از جانب خودتان باشد. باید در ذهنتان شخصیتی از خود بسازید که مدام شما را تشویق می کند. چون این شما هستید که همواره در بطن تلاش ها و مبارزات خودتان حضور دارید و بهترین مشوق و همراه برای خودتان خواهید بود و این ایمان شماست که اگر وجود داشته باشد، همیشه و در همه جا یار و همراه شما خواهد بود.

پرندگان به این دلیل پرواز نمی کند که بال دارند؛ بلکه ازآن رو بال دارند که آرزومند پرواز بودند. یعنی پرواز حاصل فشار "نیروی آرزو" ی پرواز است.

ایمان یعنی اینکه خود را در حال ستاندن آنچه می خواهید ببینید. تا نتوانید خود را در حال انجام کاری ببینید، محال است بتوانید خود را در آن مکان یا در آن مقام بیابید.

ایمان به انسان یقین می بخشد که چه چیزی در انتظار اوست؟ اگر ایمان دارید که شکست می خورید؛ قطعا همان نتیجه را خواهید دید و اگر به موفقیت و پیروزی ایمان دارید؛ مطمئنا همان نتیجه انتظار شما را می کشد.

شاید تا به حال به تماشای سیرک و هنر نمایی سیرک بازان رفته باشید. سیرک بازان ازآن رو می توانند به کارهای شگفت دست بزنند که یقین دارند به انجام آن قادرند و خود را در حال انجام آن می بینند.

باید مانند سیرک بازان به اینکه در کارتان موفق می شوید ایمان داشته باشید، مثل شخصی که روی یک طناب راه می رود. مهم نیست که چند بار شکست می خورید، دیگر بار برخیزید و از نو آغاز کنید. مهم اینست که اگر با ایمان به کارتان ادامه دهید سرانجام پیروز می شوید و به آن سوی طناب خواهید رسید.

ظاهرا همۀ سیرک بازان به رغم دشواری کارشان به آن عشق می ورزند، گروه سیرک بازان به بازی ادامه میدهد و مردم هلهله کنان کف می زنند و آنها تبسمی آرام به لب می آورند. اما به یاد داشته باشید که وقتی تمرین می کردند از موسیقی و تشویق تماشاچیان خبری نبود.

علاقه انسان به كمال و خود شكوفائی و دستیابی به موفقیت و پیروزی اهداف

در واقع از نیازهای اساسی انسانها به شمار می رود

حال واقعا موفق میشوند یا نه؟ این به اراده و عزم راسخ و شورو شوق

و شهامت و جسارت و بصیرت و دانائی و اعتماد به نفس و توانائی

خودشان بستگی دارد

و فقط مهم این است كه انسان خودش را بشناسد.

هنگامی كه یك ولگرد یا بی خانمان زمین میخورد، توان بر خاستن مجدد را پیدا نمیكند همان جا می ماند و به تدریج خرد می شود.

آدمی معمولی در برخورد با تجربه ای مشابه دست بر روی زانو های خود میگذارد و میایستد، ولی چهار دست و پا از میدان میگریزد و وقتی به كلی از انظار پنهان شد ، خود را از مسیر تلاش خارج میكند تا دیگر مورد ضرب یا اهانت قرار نگیرد .

ولی هنگامی كه انسان موفق بر زمین می افتد به گونه ای دیگر عمل میكند، او فوراْ بر می خیزد، خود را می تكاند ،درسی میگیرد، ضربه را از یاد میبرد، راه را ادامه میدهد و به سوی جایگاهی بالتر حركت می كند. این انسان، انسانی موفق است.

راز هر افتادنی اینطور است بلند شو و حرکت کن.»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

در دنیا به كمتر كسی بر می خورید كه برای تحقق رؤیاها و آرزوهایش دچار هراس نشده باشد. ترس از انجام كارهایی كه چندان هم آسان به نظر نمی رسند، ترسی طبیعی بوده و یكی از واكنش های روانی است كه همه ما به نحوی در آغاز كار دچار آن می شویم. ما همیشه نگران آینده فعالیتی هستیم كه آغاز كرده ایم و ترس از شكست احتمالی و سرزنش های بی شمار از هر طرف ، ذهنمان را به خود مشغول میكند. اما این نگرانی ها بی اساس، گذرا و فقط كمی بازدارنده اند. ما قادر هستیم حتی شكست ها را نیز سرآغاز یك پیروزی به حساب آوریم. چیزی به نام شكست وجود ندارد.همواره به یاد داشته باشیم نتایج فعالیت های ما با احساس درونی ما تركیب میشوند، اگر ناخوشایند باشد آن را «شكست» و اگر خوشایند باشد ، « موفقیت» مینامیم. با داشتن انگیزه ای قوی و هدفی مشخص رفته رفته بر ترس های درونی فائق میشویم. تجربه ثابت كرده است كه اشتیاق و علاقه ، بیش از استعداد و قابلیت در موفقیت نقش دارد.

«با استعداد متوسط اما پشتكاری بیش از حد به هرچه بخواهید می رسید. پشتكار همیشه جایگزین استعداد شده است.»

از آن نترسید كه روزی زندگیتان به پایان خواهد رسید