تبیان، دستیار زندگی

آيا تشبيه بعضى انسان‏ها به حيوان در قرآن، جسارت و ناسزاگويى نيست؟
با نگاهى به منافع حيوانات و عملكرد بعضى انسان‏ها، تشبيه «اولئك كالانعام بل هم اضلّ»  را حقّ و منطقى مى‏يابيم؛
گران‏ترين لباس انسان، ابريشم، از حيوانات است.
مهم‏ترين غذاى انسان، شير و عسل و گوشت و ماست، از حيوانات است.
حيوانات وسيله باركشى و شخم زدن و منبع درآمد و اشتغال هستند.
تمام كارخانه‏هاى پشم ريسى، چرم سازى، لبنياتى و مرغدارى ودامدارى‏ها كارشان به حيوانات وابسته است.
حيوانات بعضى معلّم بشرند. كلاغ، دفن مرده را به فرزند آدم و نسل او آموخت.
بعضى گزارشگر انبيا مى‏شوند؛ هدهد گزارش انحراف مردم سبأ را نزد حضرت سليمان آورد.
بعضى محافظ انبيا مى‏شوند؛ تار عنكبوت پيامبر اسلام را در غار حفظ كرد.
حيوانات قابل تربيت و آموزش هستند و لذا شكار سگى كه آموزش ديده حلال است.
حتى حيوانات آزار دهنده مثل مار، تنها كسانى را مى‏گزند كه به آنها نزديك شده باشند.
با توجّه به مطالب فوق، آيا انسان‏هايى كه از دور مردم آزارى مى‏كنند و مناطق دور دست را بمباران و موشك‏باران مى‏كنند، از مار بدتر نيستند؟
افرادى كه شبانه روز براى مردم حيله و خدعه مى‏كنند و به خاطر رسيدن به هوسهاى بى انتهاى خود نسل انسان را به تباهى مى‏كشند، از حيوانات بدتر نيستند؟
آدم‏هايى كه يك تنه صدها پرونده جرم و جنايت دارند، از درّنده‏ترين حيوانات پست‏تر نيستند؟

منبع سایت قرائتی

مرگ انسان به دست كيست؟ خدا، يا عزرائيل؟

در قرآن، گاهى خداوند كارهايى را به خودش نسبت مى‏دهد و گاهى همان كار را به ديگرى، مثلاً در مورد گرفتنِ جان انسان، يك جا مى‏فرمايد: «اللّه يتوفّى الانفس» خدا، جان مردم را مى‏گيرد.
و در جاى ديگر مى‏فرمايد: «يتوفّاكم ملك الموت»  ملك الموت «عزرائيل»، جان مردم را مى‏گيرد.
و جايى ديگر مى‏فرمايد: «تَوفّته رُسُلنا» فرشتگان، جان مردم را مى‏گيرند.
هر سه تعبير قابل قبول است. چنانكه وقتى شما به يك ساختمان نگاه مى‏كنيد، مى‏توانيد بگوييد:
اين ساختمان را مهندس و معمار ساخت،
اين ساختمان را بنّا و كارگران ساختند،
اين ساختمان را صاحبش ساخت،
نسبت ساختن خانه به همه اين‏ها درست است.
چنانكه مى‏توان گفت: كليد، در را باز كرد،
دستم در را باز كرد،
خودم در را باز كردم،
زيرا كليد در اختيار دست و دستم در اختيار من است.
در آيات فوق نيز شايد اين گونه باشد: فرشتگان جان‏ها را مى‏گيرند و به عزرائيل تحويل مى‏دهند و عزرائيل جان‏ها را به خدا تحويل مى‏دهد.
شايد هم اين گونه باشد: جان افراد عادى را فرشتگان مى‏گيرند، جان افراد برجسته را عزرائيل مى‏گيرد و جان اولياى الهى را خداوند مى‏گيرد.
همان‏گونه كه قرآن درباره اهل بهشت تعبيرهاى مختلفى دارد؛ يك جا مى‏فرمايد: «يسقيهم ربّهم» خداوند آنان را سيراب مى‏كند. در جاى ديگر مى‏فرمايد: «يُسقَون فيها كأساً»  اينها از طريقى سيراب مى‏شوند و نامى از خداوند برده نشده است.
منبع سایت استاد قرائتی

چرا زن نمى‏تواند قاضى شود؟
خداوند زن را براى تربيت نسل آفريده است و تربيت به مهربانى و دلسوزى و عاطفه سرشار نياز دارد كه در وجود زن به وديعه گذارده شده است. اين احساسات و عاطفه، در قضاوت خطرناك است. زيرا قاضى، با افراد خلافكارى برخورد دارد كه با اشك و ناله و دروغ و تهديد و تطميع، سعى در فرار از حكم دارند و اگر قاطعيّت و صلابت نباشد، احساسات ظريف و آسيب‏پذير زن باعث مى‏شود تا با اشكى يا تهديدى، حقوقى جابه‏جا يا ناديده گرفته شود.
ناگفته پيداست كه قوانين براساس حال عموم افراد وضع مى‏شود نه افراد نادر، تا گفته شود ممكن است بعضى از مردها احساساتى و ظريف باشند و بعضى از زنان با صلابت و قاطع.
علاوه بر آنكه، قضاوت حقّى نيست كه از زن سلب شده باشد، بلكه مسئوليّتى است كه از دوش او برداشته شده و هيچ امتيازى براى مرد محسوب نمى‏شود.

چگونه با غرائز جنسى برخورد كنيم؟
اين غرائز را خداوند در انسان آفريده و لذا سركوب آن جايز نيست، بلكه بايد آن را كنترل و مهار كنيم. وجود غرائز براى حفظ و بقا و تكامل نسل بشر ضرورت دارد. اگر شكم نباشد، انسان از گرسنگى مى‏ميرد، اگر غضب نباشد، انسان از خود دفاع نمى‏كند و اگر شهوت نباشد، نسل بشر قطع مى‏گردد. ولى براى ارضاى غرائز بايد مسير صحيح طى شود. غرائز مثل كپسول گاز هستند كه اگر از طريق صحيح وارد اجاق گاز شود، نتيجه‏اش حرارت و پخت و پز است، ولى اگر بدون كنترل باشد، انفجار و خطر را در پى خواهد داشت.
خودآرايى براى زن يك غريزه است، اين غريزه اگر در خانه به كار گرفته شود زندگى را شيرين و پر محبت خواهد كرد، امّا اگر اين خودآرايى در خيابان انجام گرفت، سبب متزلزل كردن خانواده‏هاى ديگر خواهد شد. مردى كه در خيابان صدها زن آرايش كرده مى‏بيند، وقتى به خانه برمى‏گردد نسبت به همسر خود علاقه چندانى نشان نمى‏دهد، زيرا جلوه‏هاى خيابانى علاقه او را نسبت به همسرش متلاشى كرده است.
به علاوه اين جلوه‏ها در دل افرادى كه ازدواج نكرده‏اند طوفانى برپا مى‏كند كه يا او را مثل شمع آب مى‏كند و مى‏سوزاند و يا او را به فكر تجاوز و سوء قصد مى‏اندازد و آثار سوئى همچون فرار از خانه، تهديد، خودكشى، امراض مقاربتى و روانى و بچه‏هاى سر راهى را به دنبال دارد.

چرا از مرگ مى‏ترسيم؟
راننده زمانى در جاده مى‏ترسد كه يا بنزين ندارد يا قاچاق حمل كرده يا اضافه سوار كرده يا با سرعت غير مجاز رفته يا جاده را گم كرده يا در مقصد جايى را آماده نكرده و يا همراهانش نا اهل باشند.
اگر انسان براى بعد از مرگ خود، زاد و توشه لازم را برداشته باشد، كار خلاف نكرده باشد، راه را بداند، در مقصد جايى را در نظر گرفته باشد و دوستانش افراد صالح باشند و حركتش طبق مقررات و مجاز باشد، نگرانى نخواهد داشت.

چرا بعضى دعاها مستجاب نمى‏شود؟

اگر به جاى بنزين مخصوص، گازوئيل يا آب در باك هواپيما بريزيم، پرواز صورت نمى‏گيرد، دعاى كسانى مستجاب مى‏شود كه در شكم آنان لقمه حرام نباشد.
در حديث مى‏خوانيم: «مَن سرّه أن يُستجاب دعائه فَليطيّب كسبه»  هركس دوست دارد دعايش مستجاب شود، درآمد و لقمه خود را پاكيزه و حلال كند. بگذريم كه دعا به معناى طلب خير است و بسيارى از خواسته‏هاى ما خير نيست و ما خيال مى‏كنيم خير را طلب مى‏كنيم.

آيا اسلام مى‏خواهد در تمام ساعات مشغول دعا باشيم كه اين همه دعا وارد شده
است؟
گرچه در كتاب‏هاى دعا، همچون مفاتيح الجنان، براى تمام ساعات روز و تمام روزهاى سال دعا نقل شده است، امّا اين مثل آن است كه وقتى شما به ترمينال اتوبوس يا فرودگاه يا ايستگاه قطار مراجعه مى‏كنيد، مى‏بينيد كه در تابلو نوشته شده است: براى تمام ساعات شبانه روز، وسيله آماده سفر دارند، ساعت 8 صبح، 9 صبح، 10 صبح تا آخر شب. معناى اين تابلو اين نيست كه همه مردم در همه ساعات مسافرت كنند، بلكه به معناى آن است كه هر مسافرى در هر ساعتى تصميم سفر گرفت وسيله هست. در دعا هم شايد منظور اين باشد كه هركس در هر ساعت، قصد خواندن دعايى داشت، دعاى مخصوص آن ساعت هست.
به علاوه، دعاهاى كوچك، به خصوص اگر انسان آنها را حفظ كند لطمه‏اى به كار نمى‏زند و مى‏تواند در ضمن كار به دعا هم مشغول باشد.

با همسران و فرزندانى كه هم فكر ما نيستند، چگونه برخورد كنيم؟
هنگامى كه پيامبرصلى الله عليه وآله از مكّه به مدينه هجرت كرد، مسلمانان مكّه نيز هجرت كردند، امّا بعضى مسلمانان با مخالفت همسر و فرزند خود مواجه شدند. آيه نازل شد كه بعضى همسران و فرزندان شما دشمن شما هستند، از آنان دورى كنيد. بعضى مسلمانان مهاجر تصميم گرفتند كه حتى اگر همسر و فرزندشان توبه كردند و هجرت كردند، آنان را نپذيرند.
آيه در ادامه مى‏فرمايد: اگر شما مخالفت‏هاى گذشته آنان را ناديده بگيريد و از آنان درگذريد، براى شما بهتر است و خداوند نيز شما را خواهد بخشيد. «يا ايّها الّذين آمنوا اِنّ من أزواجكم و اولادكم عدوّاً لكم فاحذَروهم و اِنْ تَعفوا و تَصفحوا و تَغفروا فانّ اللّه غفورٌ رحيم»

منبع سایت قرائتی

چه گناهانى را خدا نمى‏بخشد؟

در روايات مى‏خوانيم: «اِتّقوا المُحقّرات من الذّنوب فانّها لاتغفر» ، از گناهان كوچك پرهيز كنيد كه بخشيده نمى‏شود. شايد به اين دليل كه در گناهان كوچك، انسان احساس شرمندگى نمى‏كند و لذا به فكر توبه هم نمى‏افتد، بلكه جسارت و جرأت او بر تكرار آن زياد و زمينه‏اى براى بخشش فراهم نمى‏شود.
اگر كسى كه مقدار كمى بدهى دارد، به طلبكار بگويد: تو كه از من‏طلبى ندارى، مقدارى كه مى‏خواهى ارزشى ندارد، او طلب خود را نمى‏بخشد، ولى اگر مبلغ بيشترى بدهكار باشد و نزد طلبكار آيد و عذرخواهى كند، طلبكار يا به او مهلت مى‏دهد و يا او را مى‏بخشد. آرى، طلبكار، مقدار كم را با جسارت نمى‏بخشد، ولى مقدار زياد را ممكن است با عذرخواهى ببخشد.
منبع سایت قرائتی