تبیان، دستیار زندگی

  أیّها النَّاسُ أَخْلِصُوا أَعْمَالَكُمْ لِلَّهِ تعالى فإِنّ اللَّه لَا یَقْبَلُ إِلَّا مَا كَانَ لَهُ خَالِصاً.

بِالْإِسْنَادِ إِلَى دَارِمٍ عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه وآله مَا أَخْلَصَ عَبْدٌ لِلَّهِ عَزَّ وَجَلَّ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً إِلَّا جَرَتْ یَنَابِیعُ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ

عدة من أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا علیه السلام أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام كَانَ یَقُولُ طُوبَى لِمَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ الْعِبَادَةَ وَالدُّعَاءَ وَلَمْ یَشْغَلْ قَلْبَهُ بِمَا تَرَى عَیْنَاهُ وَلَمْ یَنْسَ ذِكْرَ اللَّهِ بِمَا تَسْمَعُ أُذُنَاهُ وَلَمْ یَحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِیَ غَیْرُهُ

اى سر ناله ها و زلال اشكها،خمار نگاهها و معناى عدالتها!هیچ قلبى ظرافت راز و هیچ گوشى محرم اسرار تو نبود! چرا راز غمها را در اعماق چاه پنهان مى كردى ؟!اگر بشریت از این غصه جان دهد، بر او ملالى نیست .

فرمانده از تو شیوه رزم و رزمنده در ركاب تو رمز حماسه و ستیز و استاندار و فرماندار از تو راه و رسم كشور دارى و سیاست آموخت . على اى معلم اعظم و مربى اعلى ، اى آنكه تمام فضائل و مكارم در وجود تو جلوه گر شده و همه بدان معترف بودند. آرى معاویه در این باره گفت : هیچ قصرى نبود كه بخواهم و مالك آن نباشم ، هیچ زن زیبا رویى نبود كه میل او كنم و در كنارش ‍ نباشم . هیچ غذاى لذیذ و دلپذیرى نبود كه اشتها داشته باشم و برایم فراهم نباشد،اما ندانستم محبت و عشق چیست . اى كاش تمام آنچه كه داشتم مى دادم تا یك دقیقه زندگى على (ع ) را به من بدهند و در آن دقیقه مى فهمیدم كه محبت و عشق چیست !عشق به خدا و عشق به مردم و عشق به كار و عشق به كار كه خستگى و ملامت در آن نباشد.

عایشه مى گوید كه پیامبر فرمود: الحق مع على (ع ) یزول معه حیث مازال رسول اكرم به حضرت على (ع ) فرمود: براستى حق همراه تو و بر قلب و زبان تو جارى است . حق بین دستها و مقابل چشمان توست . ایمان با گوشت و خون تو آمیخته است ،همچنان كه با گوشت و خون من آمیخته شده است .

اى شخصیت بى كران و جامع اضداد!كه را رسد تا تو را وصف كند؟!اى كه عارف امانت مى آویزد و عاشق در عشق تو سینه چاك مى كند و در شیدایى تو نغمه جانسوز مى سراید،دوستان از شوق مهر و صفاى تو سرمست مى شوند و پهلوانان در میدان سبقت و افتخار و مدال ، با نام تو جرات و جسارت و قدرت مى گیرند و با یا على شهره آفاق مى شوند،یتیمان خود را در آغوش تو مى افكنند و گرمى محبت پدرانه تو را بر رخسار خویش احساس مى كنند و دردمندان ، خود را در سایه لطف تو تسلى مى دهند و محرومان همه جا با هم ناله اند.

دلى مى‌تواند صفا و نورانیّت پیدا كند كه خواست پروردگار را بر هواى خویش مقدّم دارد و جز او هوایى دیگر در سر نپروراند. و به دیگر سخن ، كسى مى تواند در زمره مخلَصین قرار گیرد كه تمام اعمالش حتى ارضاء غرائز بر طبق دستورات الهى و تنها براى خدا باشد ، چنانكه خاتم پیامبران صلّى اللّه علیه و آله به ابلاغ و اعلام این نكته مأمور بوده كه فرمود :

اى جاودانه مرد حقیقت ! اگر به خود جرات نگاشتن درباره ((غدیر)) را دادم ، نه بدان معناست كه لایق توصیف شان توام بلكه امید كه نام بى نشانم در ردیف خریداران محبت و عشق تو باشد. تو چون یوسفى با مشتریان بسیار و قیمتهاى هنگفت و من با دست تهى و كلاف ریسمان ناچیز!اینك تو را در كجا جستجو كنم ؟در دریاى اشك یا لجه خون با شعله آه سوزان ، در دل كعبه و یا در میان مظلومان تاریخ از ازل تا ابد،یا در میدان كارزار و برق شمشیر و فریاد تكبیرت ،اى تمامى شجاعت و همه سخاوت اى جلوه گاه تنهاى تنهایى ، آه كه سرگذشت غمبار تو را جز خدا كه پناه تو و رسول كه مربى تو و همسرت كه رازدار تو بود چه كسى مى داند؟

اى بازو توانمند قرآن و اى شمشیر شكست ناپذیر پیامبر (ص )، اى خون و گوشت جان احمد (ص )، اى لسان صدق الله و اى كبریا، تو، سر بسم الله الرحمن الرحیمى كه همه حسنها و جمالها و كمالها مستجمع در الله است و تو نقطه باء بسم اللهى كه خود فرمودى : تمام اسرار الهى در كتابهاى آسمانى است و همه آنچه در كتابهاى آسمانى است در قرآن و در سوره حمد نهفته است و آنچه در سوره حمد است مندرج در بسم الله است و آنچه مندرج در بسم الله است مجتمع در باء بسم الله و سپس مجتمع در نقطه آن است و آن نقطه منم .

غدیر بركه نیست ،اقیانوسى ناپیدا است كه سراسر هستى را پوشانده است ؛ غدیر یك مقطع تاریخى نیست ، همه تاریخ است . غدیر با على (ع ) پیوند خورده است . سخن از غدیر، سخن از خدا و على (ع ) است . و سخن از محمد (ص ) و ابراهیم (ع ) و موسى (ع ) و عیسى (ع ) است .

غدیر ضرورتى بود كه باید براى هدایت و ارشاد مردم و ادامه رسالت انبیاى الهى به وجود مى آمد،و شخصى كه بتواند چنین رسالتى را عهده دار شود كسى جز على (ع ) نبود. او تربیت شده مكتب پیامبر عظیم الشان اسلام ، حضرت محمد (ص ) و مفسر بزرگ قرآن است .