تبیان، دستیار زندگی

اغلب شبکه های خانگی، با استفاده از یک روتر به اینترنت متصل می شوند. این ابزار (روتر)، همانند یک هاب مرکزی عمل کرده، تمام کامپیوترها را به یکدیگر متصل نموده و در عین حال آن ها را از طریق یک مودم باند پهن به اینترنت متصل می کند. روتر مابین شبکه ی شما و اینترنت قرار می گیرد، بنابراین یک محل ایده آل برای مسدود کردن حملات به شبکه ی شما خواهد بود. بسیاری از روترهای امروزی، دارای ابزارهای امنیتی مفیدی هستند. اکثر مراحل مورد نیاز برای ایمن سازی یک کامپیوتر، شامل مواردی نظیر نصب آنتی ویروس، Anti-Spyware و نرم افزار فایروال هستند. با این حال اگر یک شبکه ی خانگی داشته باشید، احتمالاً می توانید معیارهای امنیتی بیشتری را اعمال نمایید. تأمین امنیت شبکه ی بی سیم، کاملاً به لایه ها مربوط می شود. بهره گیری از مکانیزم های رمزنگاری، از اتصال افراد بیگانه به شبکه ی Wi-Fi جلوگیری نموده و در عین حال، ترافیکی که از طریق امواج رادیویی در حال انتقال می باشد را غیرقابل مشاهده می کند. با این حال، اگر شخصی بتواند وارد ساختمان شده و ماشین خود را به شبکه ی کابلی شما متصل نماید، این مکانیزم ها دیگر کمکی نخواهند کرد. از سوی دیگر، اگر کلید رمزگذاری، مهم ترین لایه ی امنیتی برای شبکه های بی سیم به حساب می آید، اما شما باید از مکانیزم ها و لایه های بیشتری برای محافظت از خود استفاده نمایید. هر چه از تکنیک های بیشتری استفاده کنید، شبکه ی شما و داده های آن نیز امن تر خواهند بود.
ما در این مقاله به بررسی تکنیک ها و شیوه هایی خواهیم پرداخت که می توانند امنیت شبکه ی LAN بی سیم شما را بهبود ببخشند.

بررسی تنظیمات پیکربندی روتر
 

پیش از آنکه بتوانید هریک از تنظیمات مورد نظر خود را بررسی نموده یا تغییر دهید، ابتدا باید به تنظیمات پیکربندی روتر دسترسی پیدا کنید. تقریباً تمام روترهای مدرن به شما امکان می دهند که این کار را با استفاده از یک مرورگر وب انجام دهید، اما شما برای این منظور به دو مؤلفه نیاز خواهید داشت: آدرس شبکه یا آدرس IP روتر و کدهای امنیتی آن (بصورت یک کلمه ی عبور یا یک کلمه ی عبور و یک نام کاربری).
اگر خودتان روتر را خریداری کرده اید و تاکنون هیچ یک از تنظیمات آن را تغییر نداده اید، این اطلاعات در دفترچه ی راهنمای آن قید شده است. اگر روتر را از تأمین کننده ی سرویس اینترنت خود دریافت کرده اید، می توانید به مستندات ارایه شده به همراه آن مراجعه کرده و یا با بخش پشتیبانی ISP خود تماس بگیرید. در بعضی از موارد، این اطلاعات بر روی قسمتی از بدنه ی خود روتر چاپ شده است. پس از مشخص نمودن آدرس روتر، آن را در فیلد آدرس مرورگر وب خود وارد کنید تا صفحه ای شبیه به شکل [1] را مشاهده نمایید. حالا برای دسترسی به تنظیمات، نام کاربری و کلمه ی عبور را وارد کنید.

انتخاب قویترین گزینه ی رمزگذاری
 

پیش از هر کار دیگری، باید مطمئن شوید که شبکه ی بی سیم شما بطور صحیح ایمن سازی شده است. لینک مربوط به تنظیمات امنیت بی سیم روتر خود را پیدا کنید. اگر روتر شما از قبل با مکانیزم های امنیتی WPA یا WPA2 تنظیم شده است، آن را در همان وضعیت باقی بگذارید. اگر تنظیمات روتر شما در حال حاضر از هیچ مکانیزم امنیتی استفاده نمی کند، بایستی امنیت WPA یا WPA2 را فعال نموده، یک کلمه ی عبور را انتخاب کرده و این تنظیمات را اعمال نمایید. به این ترتیب روتر شما Restart خواهد شد و شما باید مجدداً با استفاده از کلمه ی عبوری که تازه مشخص کرده اید به شبکه متصل شوید. اگر روتر با مکانیزم امنیتی WEP تنظیم شده است، قویاً توصیه می کنیم که در صورت امکان آن را به WPA یا WPA2 تغییر دهید. WEP سطح معینی از امنیت را فراهم می کند، اما رد شدن از آن برای مهاجمین باتجریه بسیار آسان خواهد بود.
شیوه ی رمزگذاری (Wired Equivalent Privacy) WEP از مدت ها پیش، اعتبار خود را از دست داده و امنیت کافی را برای Wi-Fi تأمین نمی کند. کلیدهای رمزگذاری WEP قابل شکسته شدن هستند و در بعضی از موارد، این کار تنها در چند دقیقه انجام می شود. شما باید از شیوه ی رمزگذاری WPE (Wi-Fi Protected Access) یا WPA2 استفاده نمایید.
اولین نسخه ی WPA که از الگوریتم TKIP (Temporal Key Integrity Protocol) استفاده می کند نیز اخیراً آسیب پذیر شده است. با این حال، نقطه ضعف WPA، هنوز به بدی WEP نیست و استفاده از Passpharse های قدرتمند می تواند به آن کمک کند. با این حال، اگر کامپیوترها و تجهیزات شبکه سازی شما از WPA2 با الگوریتم (Advanced Encryption) AES Standard پشتیبانی می کنند، حتماً از آن استفاده نمایید.

انتخاب قوی ترین مود مکانیسم رمزگذاری
 

برای آنکه کارکنان شما نتوانند کلیدهای رمزگذاری یا Passpharseها را مشاهده کرده و یا بر روی کامپیوترهای خود بارگذاری نمایند، باید از نسخه ی Enterprise مکانیزم های رمزگذاری WPA/WPA2 (و نه PSK یا نسخه ی شخصی آن ها) استفاده کنید. در غیر این صورت، هنگامی که یکی از کارکنان، شرکت شما را ترک می کند، هنوز کلید مورد نیاز برای باز کردن شبکه را در اختیار خواهد داشت. بعلاوه، امکان سرقت لپ تاپ های آنها وجود دارد و به این ترتیب، سارقین می توانند به کلید رمز، دسترسی پیدا کنند. مطمئناً شما می توانید تنظیمات رمزگذاری را تغییر دهید، اما این کار واقعاً دردسر ساز است. WPA/WPA2-Enterprise، کلید رمزگذاری واقعی را مخفی می کند و این کلید هرگز بر روی کامپیوترها بارگذاری نخواهد شد. پس از اینکه همه چیز پیکربندی شد، کاربر با یک نام کاربری و کلمه ی عبور، بر روی شبکه Log-on می نماید که قابل تغییر یا ابطال خواهد بود. WPA/WPA2-Enterprise به یک سرور RADIUS نیاز دارد که مدیریت Accountهای کاربران را فراهم می کند. مجموعه ای از سرورهای RADIUS نظیر Elektron و ClearBox که برای شرکت تجاری کوچک در نظر گرفته شده اند در بازار موجود هستند. برای صرفه جویی در هزینه، ممکن است ترجیح دهید سرویسی نظیر WiTopia را انتخاب کنید که سرور را برای شما میزبانی می کند. گزینه ی بعدی، خرید یک Access Point نظیر NWA-3160 شرکت ZYXEL است که از یک سرور RADIUS توکار ساده برخوردار می باشد.

درگاه های امن اترنت
 

با وجود آنکه شما می توانید از آخرین و بهترین مکانیزم رمزگذاری Wi-Fi در جهان استفاده کنید، اما اگر فردی لپ تاپ خود را به یک درگاه شبکه در داخل ساختمان شما متصل نموده و بتواند به شبکه تان دسترسی پیدا کند، این قابلیت هیچ مزیتی برای شما نخواهد داشت. بعلاوه، حتی کارکنان شما نیز می توانند APهای خودشان را به یک درگاه متصل نموده و عمداً یا سهواً دسترسی بی سیم باز را در اختیار افراد بیگانه قرار دهند. برای کاهش احتمال این گونه حوادث، مطمئن شوید که تمام روترها، APها و ابزارهای شبکه کاملاً مخفی و امن هستند. شما می توانید از کابینت های مخصوص، محل هایی که در ارتفاع بالا قرار گرفته اند و فضای بالای سقف کاذب برای این منظور استفاده کنید. برای افزایش امنیت شبکه ی کابلی، شما می توانید از تایید اعتبار X802.1 استفاده کنید (البته به شرط آنکه تجهیزات کلاس Business را در اختیار داشته باشید که از آن پشتیبانی می نمایند). استفاده از فیلترگذاری آدرس MAC بر روی شبکه نیز به جلوگیری از دسترسی کاربران غیرمجاز به شبکه کمک خواهد کرد. با این حال، هیچ یک از این شیوه ها نمی تواند ترافیک شما را از دید استراق سمع کنندگان بر روی شبکه های کابلی پنهان نماید.

استفاده از VPNها
 

برای رمزگذاری طرف کابلی شبکه و همچنین دو برابر نمودن قدرت رمزگذاری Wi-Fi، می توانید از VPNها استفاده کنید. شما می توانید یک سرور VPN مستقل را خریداری کرده، نرم افزار سرور را بر روی یک کامپیوتر نصب نموده و یا یک سرویس میزبانی شده را خریداری کنید. هر کامپیوتر بر روی شبکه می تواند برای اتصال به سرور VPN پیکربندی شود. سپس، حتی ترافیک کاربران بر روی طرف کابلی شبکه نیز رمزگذاری گردیده و رمزگذاری بر روی امواج رادیویی نیز دو برابر خواهد شد.

اجتناب از شبکه های بیگانه
 

از آنجائیکه ممکن است کامپیوترهای شما فایل هایی را به اشتراک بگذارند و یا داده های حساس بر روی آنها وجود داشته باشد، باید از اتصال آنها به سایر شبکه ها جلوگیری کنید. ویندوز را بررسی نمایید تا مطمئن شوید که برای اتصال خودکار به شبکه های قابل دسترسی تنظیم نشده است. در ویندوز ویستا و 7، شما حتی می توانید از فرامین WLAN یوتیلیتی Netsh برای مسدود کردن تمام شبکه ها غیر از شبکه ی خودتان استفاده کنید. این کار مانع از آن خواهد شد که کارکنان شما عمداً یا سهواً با شبکه های همسایه ارتباط برقرار نمایند.

جداسازی ترافیک با VLANها
 

تقسیم کردن شبکه تان به VLANهای (Virtual LAN) مجزا، امنیت داخلی بیشتری را تأمین خواهد کرد. شما به این ترتیب می توانید کنترل بهتری بر منابع و ترافیک شبکه ی قابل دسترسی و دریافت، توسط کارکنان خود داشته باشید. بنابراین، یک کارمند معمولی نمی تواند فایل هایی را باز کند که بر روی کامپیوترهای گروه مدیریت به اشتراک گذاشته شده است. به علاوه، اگر یک کارمند، به بازبینی ترافیک خام شبکه بپردازد، تنها ترافیک موجود بر روی شبکه ی مجازی خودش را خواهد دید. VLANها در عین حال می توانند امنیت خارجی را نیز تأمین نمایند، زیرا کاربرانی که اعتبار آنها تایید نشده است می توانند بر روی یک VLAN جداگانه قرار داده شوند. از سوی دیگر، اگر فردی بتواند به شبکه ی شما دسترسی غیرمجاز پیدا کند، تنها به یک بخش از شبکه دسترسی خواهد داشت.

ابزارهای NAS و فولدرهای اشتراکی امن
 

برای کنترل دقیق فولدرها و منابعی که کارکنان می توانند به آنها دسترسی داشته باشند، مجوزهای اشتراک گذاری فولدر و مجوزهای NTFS فایل ها و فولدرها را بررسی نمایید. بعلاوه، تنظیمات اشتراک گذاری را برای هریک از ابزارهای شبکه یا ابزارهای (network attached storage) NAS، پیکربندی کنید. پیکربندی این تنظیمات در عین حال به جلوگیری از دسترسی افراد غیرمجاز به فایل ها نیز کمک خواهد کرد.

بررسی فایروال
 

برای محافظت از شبکه در برابر حملات و نفوذهای محلی یا اینترنتی، همیشه باید فایروال هایی را بر روی کامپیوترها و روترهای شبکه اجرا کنید. درگاه ها باید تنها هنگام ضرورت باز شوند. برای امنیت بیشتر، می توانید محدوده ی آدرس های IP که اجازه ی استفاده از درگاه ها را دارند، تعریف کنید.

استفاده از فیلترگذاری آدرس MAC
 

با وجود آنکه هکرهای Wi-Fi به آسانی می توانند آدرس های MAC آداپتورهای شبکه ی خود را جعل کنند، اما استفاده از فیلترگذاری آدرس MAC یک لایه ی اضافی از امنیت را فراهم می نماید. این روش، تنها مقداری کار اضافی را برای وارد کردن آدرس های MAC تمام کامپیوترها و یا ابزارهای شما به همراه خواهد داشت.

غیرفعال کردن SSID Broadcasting
 

برای ارتقاء امنیت بی سیم، می توانید SSID یا نام شبکه ی بی سیم خود را مخفی نمایید تا هر فردی که مشغول اسکن شبکه های بی سیم احتمالی است، قادر به مشاهده ی آن نباشد. این کار می تواند یک لایه ی محافظتی دیگر را به شبکه ی شما اضافه کند، خصوصاً اگر به مکانیزم ضعیف تر WEP مجهز هستید. برای مخفی کردن SSID، باید گزینه یا منویی را در صفحه ی تنظیمات بی سیم روتر خود بیابید. بر روی روتر ما، این گزینه با نام Broadcasting مجهز شده است و ما می توانیم آن را غیرفعال نماییم. معمولاً باید روتر خود را پس از تغییر این گزینه مجدداً راه اندازی کنید. پیش از انجام این کار مطمئن شوید که SSID و کلمه ی عبور را یادداشت کرده اید، زیرا برای برقراری ارتباط در آینده به آنها نیاز خواهند داشت.
گرچه عدم پخش (Broadcasting) نام شبکه ی شما نمی تواند هکرهای Wi-Fi را برای مدت زیادی از آن دور نگهدارد، اما یک لایه ی دیگر را به امنیت شما اضافه می کند. در این وضعیت، هنوز امکان بازیابی SSID با ابزارهای ابتدایی و در یک مدت زمان کوتاه وجود خواهد داشت. بعلاوه، مخفی کردن SSID می تواند دردسر بزرگی را برای شما ایجاد کند؛ زیرا ممکن است مشکلات اتصالی را به همراه داشته باشد.

بررسی فایروال روتر
 

پس از ایمن سازی شبکه ی بی سیم، می توانید به سراغ فایروال داخلی روتر خود بروید. تقریباً تمام روترها، دارای یک فایروال توکار هستند که از ورود اطلاعات ناخواسته به شبکه جلوگیری می کند و معمولاً بطور پیش فرض فعال شده است. برخلاف یک فایروال نرم افزاری، فایروال روتر شما نیازی به "یادگیری" ندارد، کافی است آن را فعال نموده و همه چیز را به خودش بسپارید. برای آنکه بدانید فایروال روتر شما دقیقاً مشغول چه کاری است، می توانید صفحه ی گزارش امنیتی (Security log) آن را پیدا کنید. همانطور که در شکل [4] می بینید، روتر آزمایشی ما تعداد زیادی از تماس های ناخواسته را در طول چند دقیقه مسدود کرده است. این موارد همگی الزاماً بدخواهانه نیستند، اما بهتر است ایمن باشید تا متأسف.

تنظیم پورت ها
 

اکثر کارهایی که بر روی اینترنت انجام می دهید، بدون هیچ مشکلی از فایروال عبور خواهند کرد. با این حال، تعداد محدودی از نرم افزارهای کاربردی، نیازمند دسترسی به درگاه های اینترنتی مختلفی هستند که گاهی اوقات توسط فایروال مسدود شده اند. بازی های آنلاین و یا ابزارهای بارگذاری Bittorrent، مثال هایی از این موارد هستند. اگر این نرم افزارهای کاربردی قادر به انجام وظیفه ی خود نیستند، بخشی تحت عنوان Virtual Server و یا Port Forward را در تنظیمات روتر خود پیدا کنید. این بخش به شما امکان می دهد تا درگاه های معینی را مشخص نمایید که کامپیوترهای موجود بر روی شبکه تان بتوانند اطلاعات را از آنها دریافت کنند. شما می توانید اطلاعات کمکی گسترده و تنظیمات مورد نیاز بسیاری از برنامه ها و روترها را در آدرس www.portforward.com پیدا کنید.

تغییر کلمه ی عبور پیش فرض روتر
 

در حالیکه هنوز در یوتیلیتی پیکربندی روتر خود هستید، یک تنظیم نهایی نیز ارزش بررسی را خواهد داشت. اکثر روترها با یک کلمه ی عبور ساده تنظیم شده اند (غالباً admin و یا صرفاً Password) که از تنظیمات شما محافظت می نماید، اما بسیار بهتر خواهد بود که این کلمه ی عبور را به چیزی که خودتان انتخاب کرده اید، تغییر دهید. گزینه ی مربوط به این کار معمولاً در عمق تنظیمات روتر شما قرار دارد. در روتر ما، این گزینه در صفحه ی System Settings قرار گرفته است. کلمه ی عبور را به عبارتی که تنها خودتان می دانید و اطمینان دارید که آن را فراموش نخواهید کرد، تغییر دهید. شاید ترجیح دهید که این کلمه ی عبور را در محل امنی یادداشت نمایید. اگر به هر شکلی یک نفر بتواند به شبکه ی شما نفوذ کند، این کلمه ی عبور از تغییر تنظیمات امنیتی روتر توسط او جلوگیری خواهد کرد.

بروزرسانی سخت افزار
 

امن نگه داشتن شبکه و کامپیوترهای تان مستلزم انجام مقداری نگهداری است. شما باید بصورت دوره ای به بررسی بروزرسانی های Firmware برای روتر، APها و سایر قطعات شبکه ی خود بپردازید. شما همچنین باید وضعیت آداپتورهای شبکه ی نصب شده در کامپیوترهای خود را دنبال کرده و آنها را در صورت ارایه ی درایورهای جدیدتر، بروزرسانی نمایید. بعلاوه، مطمئن شوید که سیستم های عامل تمام ماشین های موجود بر روی شبکه ی شما با آخرین وصله ها و اصلاحات بروزرسانی می شوند. نگهداری همه چیز در شرایط بهینه، به شما کمک می کند تا اطمینان داشته باشید که هر آسیب پذیری شناخته شده برطرف گردیده و از تمام ویژگی های امنیتی جدید پشتیبانی می گردد.

سیگنال های Wi-Fi را محصور کنید
 

اگر بتوانید بطور کامل از ورود یا خروج سیگنال های رادیویی از دیوارهای خارجی ساختمان خود جلوگیری نمایید، دیگر نیازی نخواهد بود که درباره ی مهاجمین Wi-Fi و یا استراق سمع کنندگانی که در یک پارکینگ نزدیک قرار گرفته اند، نگران باشید. با وجود آنکه انجام اینکار بطور کامل عملی نخواهد بود، اما شما می توانید برای کاهش نشت سیگنال رادیویی خود تلاش نمایید. با استقرار مجدد APها و کاهش سطح قدرت آنها، می توانید سیگنال های خود را تا حدودی در ناحیه ی تحت کنترل خودتان محصور نمایید.

منبع: ماهنامه ی کامپیوتری بزرگراه رایانه، شماره ی 136.

سرعت های حیرت انگیز و افزایش سطح پوشش Wireless N کار خود را کرد و شما با خرید تجهیزات مربوطه مشتاقانه پا به دنیایی تحرک پذیر و پویا گذاشتید. اما ممکن است پس از راه اندازی شبکه ی خانگی یا دفتری خود، از نتایج حاصله چنان راضی نباشید. دلایل و عوامل زیادی وجود دارند که می توانند Wireless N را از ارائه ی ماموریت مهم خود باز دارند. بخاطر طبیعت سیگنال های بی سیم، برقراری یک اتصال پایدار و اعتمادپذیر همیشه آسان نخواهد بود. دلایل عادی این مسئله، تداخل با شبکه های مجاور و یا تنظیمات نامناسب هستند.
در این مقاله خواهید دید که چگونه یک مجموعه ی منطقی از بررسی ها را بر روی تجهیزات خود انجام داده و متداول ترین مشکلات در این نوع شبکه ها را برطرف نمایید. با این حال فراموش نکنید که پیش از هر کاری به بررسی مقدمات بپردازید: آیا تمام کابل های شبکه بطور صحیح به روتر متصل شده اند و آیا فراموش نکرده اید که آن را روشن نمایید؟
همچنین پیش از سر و کله زدن با تجهیزات Wi-Fi خود مطمئن شوید که اتصال اینترنت شما بطور صحیح کار می کند.
اگر تمام موارد مذکور بدرستی انجام شده اند، وقت آن رسیده که مراحل زیر را دنبال نمایید.

Wi-Fi را روشن کنید
 

شاید این موضوع کاملاً بدیهی به نظر برسد، اما یکی از متداول ترین دلایل مشکلات در شبکه های Wi-Fi به حساب می آید: خاموش بودن مؤلفه ی شبکه ی بی سیم سیستم شما. این موضوع می تواند به خود روتر بی سیم و یا PC شما مربوط باشد، اما معمولاً PC در این میان مقصر است. برای مثال، بسیاری از کامپیوترهای لپ تاپ دارای روشی برای خاموش کردن Wi-Fi هستند تا مصرف باتری خود را کاهش دهند و یا اینکه استفاده از کامپیوتر در داخل یک هواپیما را ایمن نمایند. گاهی اوقات این کار توسط یک تنظیم نرم افزاری انجام می شود اما غالباً یک سوئیچ معمولاً دارای یک چراغ شاخص در نزدیکی خود و یا بر روی قسمت بالایی صفحه کلید می باشد که روشن یا خاموش بودن Wi-Fi را به شما نشان می دهد. اگر در مورد نحوه ی کار سیستم خود تردید دارید، به مستندات آن مراجعه نمایید.

بررسی وضعیت روتر
 

پس از آنکه مطمئن شدید مؤلفه ی Wi-Fi سیستم شما روشن است و کار می کند، اگر هنوز هیچ شانسی برای برقراری ارتباط با شبکه ندارید، انتهای دیگر ارتباط، یعنی روتر خود را بررسی نمایید.
آیکن شبکه ی بی سیم را در ناحیه ی تذکرات (Notification Area) Taskbar پیدا کرده، بر روی آن کلیک راست نموده و سپس گزینه ی View Avaliable Wireless Networks را انتخاب کنید (در ویندوز ویستا و 7 باید گزینه ی Connect to a Network را انتخاب نمایید).

این گزینه، تمام شبکه های بی سیم قابل دسترسی در نزدیکی شما را نمایش خواهد داد، البته به همراه یک نمودار کوچک که قدرت سیگنال بی سیم و وضعیت محافظت از شبکه ی مورد نظر را نشان می دهد.
شما باید بتوانید شبکه ی بی سیم خودتان را در این فهرست ببینید، در غیر این صورت سیگنال آن بیش از حد ضعیف است و یا Wi-Fi روتر شما روشن نیست.

ورود به صفحه ی روتر
 

اکثر روترها از طریق یک مرورگر، پیکربندی می شوند، گر چه تعدادی از آن ها دارای یک سوئیچ خارجی برای روشن یا خاموش نمودن بخش Wi-Fi خود هستند. اگ روتر شما فاقد چنین سوئیچی است، مرورگر وب خود را باز کرده و آدرس IP روتر را در نوار آدرس آن وارد نمایید. این آدرس در دفترچه ی راهنمای روتر شما ذکر شده است. در عین حال، شما باید برای دسترسی به یوتیلیتی پیکربندی روتر خود، یک نام سرپرستی و کلمه ی عبور را وارد کنید که باز هم می توانید آنها را در مستندات روتر خود بیابید (البته اگر تنظیمات پیش فرض مربوطه را تغییر نداده باشید).
بخشی از منو که به Wi-Fi مربوط می شود را یافته و بررسی کنید که بصورت Enable تنظیم شده باشد. شما در عین حال می توانید SSID (یا نام شبکه ی بی سیم) خود را بررسی کرده یا تغییر دهید. این همان نامی است که در قدم 2 آن را جستجو می کردید. در این جا می توانید مکانیزم امنیتی روتر خود را نیز پیکربندی نمایید.

ما توصیه می کنیم که در صورت وجود گزینه ی WPA2، حتماً از آن استفاده کنید. در غیر این صورت، بهتر است گزینه ی WPA-PSK را انتخاب نمایید.
تمام تغییرات خود را ذخیره کرده، مرورگر را ببندید و روتر را مجدداً راه اندازی نمایید.

بررسی کیفیت ارتباط
 

حالا روتر و PCهای شما باید قادر به برقراری ارتباط با یکدیگر باشند، پس زمان آن رسیده است که کیفیت ارتباط خود را بررسی نمایید. سیگنال های بی سیم، بخوبی از دیوارها عبور نمی کنند. برای بررسی قدرت سیگنال، آیکن شبکه ی بی سیم خود را در Notification Area پیدا کرده و بر روی آن دو بار کلیک نمایید.
در ویندوز 7، فرمان NCPA.CPL را در فیلد جستجوی منوی Start وارد کنید. حالا باید صفحه ای را ببینید که جزئیات مربوط به اتصال بی سیم شما را فهرست می نماید. در این جعبه ی محاوره ای، یک نمودار میله ای کوچک دیده می شود که قدرت سیگنال را نمایش می دهد. سرعت نشان داده شده، باید سرعت روتر شما باشد: برای یک روتر 802.11g، این سرعت باید معادل 54 مگابیت بر ثانیه و برای یک روتر 802.11n این سرعت باید بطور ایده آل معادل 300 مگابیت بر ثانیه باشد. اگر مقدار نشان داده شده بطور چشمگیری پایین تر از این ارقام است و تنها یک یا دو میله ی سبز رنگ در نمودار قدرت سیگنال به چشم می خورد، سیگنال بیش از حد ضعف است و شما باید تجهیزات خود را برای یافتن محلی با بهترین سیگنال، جابجا نمایید.

جانمایی مناسب روتر
 

اگر هنوز نمی توانید یک سیگنال خوب را پیدا کنید، به محل قرارگیری روتر خود نگاهی بیندازید. سیگنال های بی سیم می توانند از سقف و کف اتاق ها منعکس شده و دریافت را غیرقابل پیش بینی نمایند. سیگنال های روتر بی سیم شما (و سایر APها) عموماً بطور یکسانی در تمام جهات ارسال می شوند. این روشی است که تحت عنوان ارسال همه سویه (Omnidirectional) شناخته می شود. قرار دادن روتر خود در یک محل متفاوت را امتحان کنید. بهتر است که روتر در مرکز ناحیه ی تحت پوشش مورد نظر قرار داشته باشد. روتر را تا حد امکان در ارتفاع بالاتری قرار داده و از تجهیزات الکتریکی دور نگهدارید. در محل قرارگیری، مطمئن شوید که تمام آنتن های آن با زاویه ی مناسبی از دستگاه پایه، بطور موازی با یکدیگر قرار گرفته اند. اگر تمام این اقدامات همچنان ناموفق هستند، احتمالاً با یک مشکل تداخلی جدی مواجه شده اید. غالباً در اینگونه موارد یک فرستنده ی AV بی سیم که برای ارسال سیگنالها مابین تلویزیون ها مورد استفاده قرار می گیرد، مقصر است. دلیل این مشکل می تواند تراکم و انسداد شبکه باشد.

برای نمونه، اگر در برقراری ارتباط با سمت چپ ساختمان، مشکل دارید و روتر شما در سمت راست ساختمان قرار گرفته است، تلاش کنید مودم و روتر را تا حدودی به سمت چپ انتقال دهید تا در یک موقعیت مرکزی قرار گیرد. برای سرویس کابلی یا DSL، شما معمولاً می توانید به سادگی ارتباط مودم را قطع کرده و سپس آن را در یک قسمت متفاوت از ساختمان مجدداً متصل نمایید. اگر با مشکل فقدان فیش تلفن یا کابل در محل مورد نظر خود مواجه هستید، می توانید به فکر خریدن یک کابل اترنت بلندتر باشید، البته اگر امکان استقرار منطقی آن مابین روتر و مودم وجود داشته باشد.

حذف عوامل بروز تداخل با سیگنال اصلی
 

پیش از آنکه به فکر مراجعه به فروشگاه های کامپیوتری بیفتید، باید مطمئن شوید که تداخل سایر شبکه های Wi-Fi یا سایر ابزارهایی که امواج رادیویی ساطع می کنند باعث اختلال در سیگنال شما نشده اند.
شبکه های بی سیم مجاوری که بر روی کانال های یکسان یا کانال های همپوشان کار می کنند، ابزارهای بی سیمی که از باند فرکانس 2/4 گیگاهرتز استفاده می نمایند (نظیر آداپتورهای Bluetooth، تلفن های بی سیم، نمایشگرهای نظارتی کودکان، دوربین های بی سیم، ماوس ها و صفحه کلیدهای بی سیم و امثالهم) و حتی اجاق های مایکروویو می توانند باعث افت سیگنال شما و یا حتی از دست رفتن آن بطور کامل شوند.

در منزل یا محل کار خود به جستجوی هر نوع ابزار بی سیم بپردازید. اگر مشکل سیگنال بطور بی قاعده ای خودنمایی می کند، مطمئن شوید جستجو را در زمان هایی که مشکل ایجاد شده است، انجام می دهید. اگر ابزارهای مشکوک را یافتید، آنها را غیرفعال کنید، حداقل به اندازه ای که مطمئن شوید در بروز مشکل شما مقصر بوده اند یا خیر.
برای بررسی احتمال تداخل با شبکه های Wi-Fi، می توانید NetStumbler را بارگذاری نمایید. NetStumbler برنامه ای است که تمام شبکه های بی سیم موجود در محیط اطراف شما (حتی اگر "Hidden" باشند) را به همراه جزئیاتی نظیر کانال و قدرت سیگنال آنها نمایش خواهد داد. برنامه NetStumbler را باز کرده و اجازه دهید تا شبکه های نزدیک شما را بیابد. بهتر است این کار را بر روی یک لپ تاپ و در حالیکه مشغول قدم زدن در اطراف ساختمان خود هستید، انجام دهید.
اگر شبکه ای را یافتید که 4 کانال (یا کمتر) با شبکه ی شما فاصله دارد (مثلاً اگر شبکه ی شما در کانال 1 کار می کند، شبکه ای که در کانال 4 فعال است شامل این وضعیت خواهد شد)، بهتر است شبکه ی خود را به بهترین کانال بدون همپوشانی (1، 6 یا 11) انتقال دهید. اگر شبکه های متعددی در اطراف شما وجود دارند، بهترین کانال بدون همپوشانی را با در نظر گرفتن قدرت سیگنال انتخاب نمایید. برای تغییر کانال روتر بی سیم خود، با استفاده از آدرس IP مربوطه بر روی پانل کنترل مبتنی بر وب آن log-in نموده و تنظیمات ابتدائی بی سیم را پیدا کنید.

یافتن خلوت ترین کانال
 

با دنبال کردن قدم 3، یوتیلیتی پیکربندی روتر خود را باز کنید. به بخش تنظیمات بی سیم رفته و یک ورودی با نامی شبیه به Channel Number یا Wireless Channel را پیدا کنید. در صورت امکان، این گزینه را بصورت Automatic تنظیم نمایید تا روتر بتواند برای یافتن خلوت ترین کانال موجود تلاش کند. اگر گزینه ای با عنوان Protected Mode را در اختیار دارید، فعال کردن آن را امتحان نمایید زیرا اگر تداخل از تجهیزات بی سیم قدیمی تر 802.11b سرچشمه گرفته باشد، این گزینه می تواند با شما کمک کند. اگر هیچ یک از این اقدامات مؤثر نبودند، احتمالاً باید ارتقاء روتر خود به یک مدل جدید 802.11n را در نظر بگیرید. این مدل ها دارای برد بهتری در مقایسه با مدلهای 802.11g هستند و آخرین نمونه های Dual-band آن ها می توانند با استفاده از باند رادیویی 5 گیگاهرتز (بجای باند 2/4 گیگاهرتزی معمولی) نیز کار کنند.
این باند کمتر در معرض تداخل قرار دارد، گرچه با این مشکل مواجه است که نمی تواند به خوبی از موانع عبور کند.

ارزش های Wireless N
 

اگر دو عامل محل قرارگیری و تداخل را از اختلال سیگنال خود حذف کرده اید، اما هنوز فکر می کنید که برد کافی را در اختیار ندارید، دیگر باید حتماً ابزارهای خود را به 802.11n ارتقاء دهید. این کار مستلزم خرید تجهیزات کاملاً جدیدی است زیرا 802.11b/g نمی توانند با یک Firmware، به این استاندارد ارتقاء پیدا کنند.
Wireless N از مکانیزم (multiple-in-multiple-out) MIMO، یک فناوری آنتن هوشمند و فناوری های دیگری بهره گیری می نماید که برای ناحیه ی پوشش بسیار بزرگتر و اتصالات سریعتر، طراحی شده اند.
اگر تصمیم به ارتقاء گرفته اید، مطمئن شوید که تمام تجهیزات مورد نیاز خود را از یک تولیدکننده ی واحد تهیه می کنید، زیرا ممکن است با مشکلاتی در رابطه با ناهمخوانی تجهیزات فروشندگان مختلف در زمینه ی Draft N و ویژگی های انحصاری مواجه شوید. برای دستیابی به بهسازی کامل، باید تمام تجهیزات شما (روتر، APها و آداپتورهای بی سیم) از Wireless N پشتیبانی کنند. به یاد داشته باشید که یک شبکه ی بی سیم سریع تر به معنای افزایش سرعت دسترسی به اینترنت نخواهد بود. یک اتصال اینترنت 512 کیلوبیت بر ثانیه ای، گلوگاه مشخصی برای سرعت 20 مگابیت بر ثانیه یا بیشتر (در دنیای واقعی) شبکه های Wireless G (یا بیش از 100 مگابیت بر ثانیه در شبکه های Wireless N به حساب می آید.
با این حال، یک شبکه ی بی سیم سریع تر به معنای انتقال سریع تر فایل ها در بین کامپیوترهای متصل به آن شبکه و همچنین پشتیبانی بهتر از جریان HD و سایر کاربردهایی است که استفاده ی بالایی از شبکه دارند. بخاطر قیمت های پایین تر تجهیزات Wireless N، توصیه می کنیم تجهیزات هسته ای خود را ارتقاء دهید، نه اینکه آنتن فعلی خود را با مدلی که Gain بالاتری دارد، تعویض نمایید (یکی از توصیه های نامناسبی که معمولاً در این زمینه شنیده می شود).
برای دستیابی به برد بیشتر، در طول زمان آداپتورهای تمام کامپیوترهای خود را به Wireless N ارتقاء دهید.

گسترش سطح پوشش شبکه با استفاده از پریزهای برق خانگی
 

اگر واقعاً نیاز دارید که سیگنال خود را تقویت نمایید، می توانید پوشش شبکه تان را به آسانی با استفاده از سیم کشی برق ساختمان گسترش دهید. برای این کار شما می توانید یک AP بی سیم دیگر با به شبکه ی خود اضافه کنید؛ اما بجای استفاده از کابل های اترنت (که استفاده از آنها در بعضی از قسمت های ساختمان می تواند مشکل ساز باشد)، از آداپتورهای خط برق برای انتقال داده ها از طریق سیم کشی برق ساختمان بهره گیری نمایید. برای استفاده از خط برق ساختمان جهت برقراری ارتباط شبکه، باید یک آداپتور را به پریز برقی که در نزدیکی روتر قرار گرفته است متصل نموده و سپس آن را با یک کابل به روتر متصل کنید.
سپس از هر پریز دیگری در خانه یا محل کار خود، می توانید با اتصال یک آداپتور یا adapter/AP combo برای افزایش تعداد APهای خود بهره گیری نمایید. اگر از یک آداپتور استفاده می کنید، می توانید یک کابل اترنت را مستقیماً به کامپیوتر یا AP متصل نمایید. اگر از یک ابزار Combo استفاده می کنید، بلافاصله یک اتصال بی سیم اضافی را در اختیار خواهید داشت.
اگر یک روتر یا AP اضافی در اختیار دارید (مثلاً پس از ارتقاء به Wireless N) می توانید برای صرفه جویی در هزینه ها از یک آداپتور معمولی برای اتصال آن به پریز برق استفاده کنید. این یک روش جایگزین برای استفاده از Extender و Repeater های بی سیم است که در بسیاری از سایت ها و مقالات شدیداً توصیه می شوند. با وجود آنکه گسترش پوشش شبکه با استفاده از شبکه سازی خط برق ساختمان می توانند اندکی گرانتر باشد، اما برخلاف استفاده ازدو ابزار فوق بر عملکرد شبکه ی شما تأثیر منفی نخواهد گذاشت.
اگر متوجه شدید که باز هم به پوشش بیشتری نیاز دارید، صرفه جویی انجام شده با روش سیم کشی برق بسیار چشمگیرتر خواهد بود.

افزایش نقاط دسترسی
 

همانند روشی که در بالا توضیح دادیم، افزایش نقاط دسترسی نیز مستلزم اضافه نمودن APهایی به شبکه ی شما خواهد بود. این شیوه ی سنتی از کابل های اترنت جهت برقراری ارتباط APهای بیشتر با روتر شما استفاده می کند.
با وجود آنکه ممکن است شیوه ی مذکور به کار فیزیکی بیشتری نیاز داشته باشد، اما احتمالاً ارزانتر خواهد بود. البته شما ترجیح می دهید که کابل ها را تا حدودی مخفی نمایید. اگر یک زیرزمین بلااستفاده و یک کف سازی کاذب دارید، می توانید به انتقال کابل ها به آن فضا و سپس ایجاد حفره هایی در کف اتاق ها برای خارج نمودن کابل فکر کنید.
شما همچنین می توانید کابل ها را از طریق سقف انتقال دهید. همانند روش خط برق ساختمان، در اینجا نیز شما می توانید از یک AP یا روتر اضافی استفاده کنید، حتی اگر از نوع Wireless G باشد.

نتیجه گیری
 

به یاد داشته باشید پیش از صرف هر گونه هزینه ای برای رفع مشکلات شبکه Wi-Fi خود، مطمئن شوید که روتر شما در مکان مناسبی استقرار یافته و تداخل باعث اختلال در سیگنال شما نمی شود. سپس، می توانید به فکر استفاده از سیم کشی برق ساختمان یا کابل های شبکه ی استاندارد برای ارتقاء شبکه ی خود به Wireless N باشید.
همیشه نکات زیر را در نظر داشته باشید:
• تجهیزات شبکه سازی خود را با درایوری جدید برای آداپتورهایتان و عرضه های Firmware برای روتر ها یا APهای خود، بروزرسانی کنید.
• شبکه ی خود را حداقل با بهره گیری از WPA-PSK/Personal با یک Passpharse قدرتمند، امن نگهدارید.
• مطمئناً WPA2 یک گزینه ی بهتر به حساب می آید.
منبع: ماهنامه ی کامپیوتری بزرگراه رایانه، شماره ی 136.

برای مدت چندین سال، همواره دو سوال ذهن معلمان، والدین، مدیران فنی و متخصصین علم کامپیوتر را به خود مشغول کرده بود و آن اینکه چگونه می توان یک PC را در سراسر روز به چندین کاربر مختلف اختصاص داد، بدون آنکه فایل ها و تنظیمات آنها با یکدیگر تداخل پیدا کنند؟
و سوال دوم اینکه چگونه یک PC را در مقابل سوء استفاده های احتمالی برخی کاربران بی تعهد محافظت نماییم؟ ویندوز 7 از بنیاد به عنوان یک سیستم عامل چند کاربره طراحی شده است، لذا تامین ملزومات این رویکرد، همواره مد نظر طراحان این سیستم عامل، قرار داشته است.
از سویی به ندرت می توانید یک ماشین مبتنی بر ویندوز را بیابید که به نوعی از شبکه متصل نباشد. همین که یک شبکه را ایجاد نمودید، می توانید فایل ها را از یک ماشین به ماشین دیگر (به سادگی درگ نمودن فایل ها بین فولدرهای PC خود)، منتقل نمایید. می توانید فایل های عکس و موسیقی خود را روی یک کامپیوتر ذخیره کرده و آنها را از هر کامپیوتر دیگر به اجرا درآورده یا مشاهده نمایید. هر کاربر روی شبکه می تواند به یک بانک اطلاعاتی واحد، دفترچه تلفن و ... دسترسی داشته باشد. در پایان یک روز کاری سخت، می توانید روی شبکه به اجرای بازی ها بپردازید.
مهم تر از همه اینکه، می توانید یک پرینتر، مودم DSL، یا خط تلفن در منزل را بین همه ی PCهای خود به اشتراک بگذارید. ویندوز 7 به گونه ای طراحی شده است که انجام کارها با کامپیوتر شخصی را آسان تر نماید و یکی از این کارها، اتصال به یک شبکه ی بی سیم است. همانند ویندوز XP، این سیستم عامل نیز با ابزارهای مخصوص به خودش برای برقراری یک ارتباط Wi-Fi همراه است، اما با شیوه ی متفاوتی کار می کند.
ما در این مقاله به بررسی کامل نحوه ی اتصال به یک شبکه ی بی سیم (عمومی و یا خصوصی) در شرایطی که کامپیوتر شما از ویندوز7 یا XP استفاده می کند، خواهیم پرداخت. ما کل فرآیند مذکور را (از اتصال به شبکه تا راه اندازی انواع مختلف شبکه)، بصورت گام به گام دنبال خواهیم کرد. در عین حال به شما نشان خواهیم داد که چگونه فایل ها و چاپگرهای خود را در بین کامپیوترهای مبتنی بر ویندوز 7 و کامپیوترهایی که از ویندوز XP استفاده می کنند، به اشتراک بگذارید.

بررسی قابلیت های بی سیم کامپیوتر
 

بدیهی است که کامپیوتر شما باید دارای نوعی ابزار شبکه سازی بی سیم باشد. اکثر لپ تاپ ها و بعضی از کامپیوترهای دسک تاپ جدید، با یک سخت افزار بی سیم داخلی ارائه می شوند. این ابزارها، پس از خروج از بسته بندی خود باید برای برقراری ارتباط بی سیم پیکربندی شوند؛ گر چه بعضی از لپ تاپ ها، دارای یک سوئیچ مجزا برای فعال سازی بخش رادیویی بی سیم خود هستند؛ بنابراین بهتر است به مستندات سیستم خود مراجعه کنید. بر روی بعضی از سیستم ها و یا لپ تاپ های قدیمی تر، شما باید امکان شبکه سازی بی سیم را با یک آداپتور بی سیم جداگانه فراهم کنید (مثلاً از طریق یک درگاه USB). بنابراین مطمئن شوید که درایورهای مربوطه را نصب کرده اید. صرف نظر از این که مؤلف های بی سیم، بصورت توکار در سیستم شما تعبیه شده اند و یا بعداً آنها را اضافه کرده اید، ممکن است متوجه شوید که نرم افزاری برای برقراری ارتباط با شبکه های بی سیم، به همراه آداپتور بی سیم شما ارائه شده است. با این حال، ما در این مقاله از ابزارهای داخلی خود ویندوز 7 استفاده خواهیم کرد.

بررسی تنظیمات اولیه ی روتر
 

مطمئن شوید که Access Point بی سیم شما به طور صحیح راه اندازی شده است. اگر شبکه ی مورد نظر شما، شبکه ی خانگی خصوصی خودتان است، مطمئن شوید روتر یا AP، به گونه ای تنظیم شده است که نام شبکه یا SSID آن را مخفی نکرده و یا ارتباطات را به کامپیوترهای معینی، محدود نمی کند. دستورالعمل های پیکربندی روتر تا حدود زیادی در بین مدل ها و مارک های گوناگون متفاوت خواهند بود، بنابراین، برای بدست آوردن اطلاعات بیشتر باید به دفترچه ی راهنمای روتر خودتان مراجعه کنید؛ اما تنظیمات پیش فرض، در بسیاری از موارد برای اکثر کاربران کاملاً مناسب و کافی هستند. مطمئن شوید که کلمه ی عبور صحیحِ روتر خود را در اختیار دارید. در ناحیه ی Connections در سمتِ راست نوار وظیفه، بر روی آیکن اتصال به شبکه (یک آیکن با نوارهای میله ای که تصویر کوچک زرد رنگی با حالتِ انفجار روی خود دارد)، کلیک نمایید و روی پنجره ای که باز می شود، تمام شبکه های بی سیم موجود را می بینید.

سپس روی آیکن شبکه ی خود (که SSID آن با میزان قدرت دریافت سیگنال، نشان داده شده است) کلیک کنید. این فضا باز شده و دکمه ی Connect ظاهر می گردد. روی دکمه ی Connect کلیک کنید؛ کادر محاوره ای Connect to a Network باز می شود و از شما کلید امنیتی را درخواست می کند. رمز را وارد نموده و بلافاصله ارتباط برقرار می گردد.

شبکه های غیرایمن
 

اگر شبکه ای که تلاش می کنید به آن متصل شوید "محافظت نشده" باشد، پیامی را خواهید دید که از شما می پرسد آیا باز هم مایل به اتصال هستید یا خیر. شبکه های محافظت نشده بطور کلی ناامن در نظر گرفته می شوند، اما یک استثناء بزرگ در این میان وجود دارد: اکثر شبکه های بی سیم عمومی به این ترتیب راه اندازی می شوند. در غیر اینصورت، برای عموم مردم کاملاً غیرممکن خواهد بود که به چنین شبکه هایی متصل شوند. اگر از تصمیم خود برای اتصال به شبکه ی مورد نظر اطمینان دارید، بر روی گزینه ی Connect Anyway کلیک کرده و منتظر بمانید تا ویندوز 7 ارتباط را برقرار نماید. اگر اتصال با شکست مواجه شد، به "قدم 6" بروید، در غیر این صورت از شما پرسیده می شود که آیا مایل به ذخیره سای این شبکه هستید تا بعداً مجبور نباشید جزئیات مربوط به آن را مجدداً وارد کنید.

وارد نمودن کلمه ی عبور شبکه
 

اگر در حال اتصال به یک شبکه ی محافظت شده (همانند اکثر شبکه های Wi-Fi دفتری یا خانگی) هستید، پیش از آنکه کامپیوترتان بتواند به شبکه متصل گردد از شما خواسته می شود تا یک کلید یا کلمه ی عبور را وارد نمایید. کامیپوتر شما باید تشخیص دهد که شبکه از کدام مکانیزم امنیتی استفاده می کند. شما صرفاً باید کلید مربوطه را در کادر محاوره ای ارائه شده وارد نمایید. برای آنکه ببینید در حال تایپ چه کاراکترهایی هستید، تیک "Hide Characters" را بردارید. مطمئن شوید که کلید صحیح را تایپ کرده اید و سپس بر روی OK کلیک نمایید. کامپیوتر شما برای اتصال به شبکه تلاش خواهد کرد. همانند یک اتصال محافظت نشده، در این مرحله درباره ی ذخیره سازی جزئیات مربوط به اتصال مورد نظر از شما سئوال خواهد شد.

ذخیره سازی کلمه ی عبور و تعیین نوع شبکه
 

برای ذخیره سازی جزئیات، گزینه ی Save this Network را فعال کنید. این بدان معنی است که هر وقت شبکه ی مذکور در برد کامپیوتر شما قرار داشته باشد، بطور خودکار به آن متصل خواهید شد. اگر مایل به انجام اینکار نیستید، گزینه ی "connect automatically" را غیرفعال نمایید. از شما خواسته می شود تا مشخص کنید که این اتصال از چه نوعی است. گزینه های "Home" و "Work" مشابه یکدیگر هستند اما گزینه ی سوم یعنی "Public locaion" بطور خودکار از اتصال سایر افراد به کامپیوتر شما و مشاهده ی فایل هایتان جلوگیری خواهد کرد. گزینه ی مورد نظر خود را انتخاب کرده و سپس بر روی Close کلیک نمایید.

به یاد داشته باشید که اگر این یک شبکه ی عمومی Paid-for باشد، تا وقتی که هزینه ی مربوطه را برای اتصال پرداخت نکرده باشید، نمی توانید به هیچ سایت وبی دسترسی داشته باشید.

یافتن مشکل اتصال به شبکه
 

اگر ویندوز 7 نتواند به شبکه متصل شود، از شما پرسیده می شود که آیا مایل به تلاش برای برطرف نمودن مشکل هستید یا خیر. بر روی Troubleshoot Problems کلیک نمایید. پس از مدتی یک پیام ظاهر خواهد شد که مشکل را تشریح می کند.
ممکن است مشکل شما به آسانی قابل رفع باشد. برای نمونه، اگر شبکه اتصال شما را رد کرده باشد، احتمالاً باید روتر خود را برای پذیرش کامپیوتر خود از طریق گزینه ی فیلترگذاری MAC آن پیکربندی نمایید. اگر پیام شما به اتصال محدوده شده (Limited Connectivity) اشاره می کند، احتمالاً به معنای آن است که روتر شما قادر به برقراری ارتباط با اینترنت نمی باشد و یا بطور صحیح پیکربندی نشده است.

تنظیمات بیشتر
 

برای مشاهده ی اطلاعات بیشتری درباره ی یک اتصال، بر روی آیکن شبکه ی بی سیم در Notification Area کلیک کرده و سپس گزینه ی Network and Sharing Center Open را انتخاب نمایید. در پنجره ای که ظاهر می شود، می توانید شبکه ای که کامپیوتر شما به آن متصل شده است را مشاهده کرده و تنظیمات آن را تغییر دهید. برای تغییر نوع شبکه، بر روی گزینه ی Change Advanced Sharing settings کلیک نموده و در صفحه ی باز شده یکی از گزینه های Home or Work یا Public را انتخاب کنید و در بخشی که از گسترش صفحه حاصل می شود، و هر گزینه، دارای دکمه های رادیویی است، تنظیمات دلخواه را اعمال کنید. گزینه های بیشتری در قسمت پایین صفحه ی اصلی وجود دارند که به اشتراک گذاری فایل مربوط می شوند.

اگر این یک شبکه ی خصوصی است و شما به سایر کامپیوترهای موجود بر روی آن اعتماد دارید، می توانید اشتراک گذاری فایل را با اطمینان از این موضوع که گزینه های Network Discovery و File and Printer فعال هستند، راه اندازی نمایید.

مدیریت شبکه های بی سیم
 

شما می توانید ردپای شبکه هایی که ویندوز با آنها آشنایی دارد را با کلیک بر روی Manage Wireless Network در پانل سمت چپ پنجره ی Network and Sharing Center دنبال کنید. اگر در هنگام اتصال به یک شبکه ی جدید، گزینه ی ذخیره سازی آن را انتخاب نکرده باشید، در اینجا فهرست نخواهید شد اما شما می توانید شبکه ای که در حال حاضر به آن متصل شده اید را با کلیک بر روی کلید Add، وارد کردن کلمه ی عبور و جزئیات مربوطه و نهایتاً انتخاب گزینه ی Save به این فهرست اضافه نمایید. برای تغییر وضعیت گزینه ی اتصال خودکار به یک شبکه نیز بر روی نام آن کلیک راست کرده، گزینه ی Properties را انتخاب نموده، سپس گزینه ی "...Connect automatically" را فعال یا غیرفعال کرده و نهایتاً بر روی OK کلیک نمایید. همچنین اگر دیگر نمی خواهید از یک شبکه استفاده کنید، می توانید آن را از فهرست حذف نمایید.

WorkGroup
 

شما تنها در صورتی می توانید فایل هایی را با سایر کامپیوترها بر روی یک شبکه به اشتراک بگذارید که شبکه بصورت Private تنظیم شده باشد. برای به اشتراک گذاری آسان فایل ها و چاپ گرها، تمام کامپیوترهای شما باید در یک گروه کاری مشترک باشند اما ویندوز 7 و ویندوز XP بطور پیش فرض از نام های متفاوتی برای گروه کاری استفاده می کنند. برای تغییر این نام در ویندوز 7، بر روی آیکن Computer کلیک راست کرده و سپس گزینه ی Properties را انتخاب نمایید. در سمت چپ صفحه ای که باز می شود، بر روی گزینه ی Advanced System Settings کلیک کنید. حالا جعبه ی محاوره ای System Properties را خواهید دید که نام گروه کاری را نمایش خواهد داد و شما باید آن را از "WORKGROUP" ویندوز 7 به "MSHOME" ویندوز XP تغییر دهید. در برگه ی Computer Name بر روی گزینه ی ...Change کلیک کنید. حال نام گروه کاری را تغییر داده و سپس بر روی OK کلیک نمایید. برای اعمال تغییرات انجام شده، کامپیوتر خود را مجدداً راه اندازی کنید.

Public Folder
 

برای یافتن سایر کامپیوترها، گزینه ی Network را در کادر جستجو (در منوی Start) وارد کنید. شما احتمالاً پیامی را در بالای پنجره مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد Network Discovery غیرفعال است. در این حالت بر روی پیام مذکور کلیک کرده و گزینه ی مربوطه را فعال نمایید.
ویندوز XP دو نوع اشتراک گذاری را امکان می سازد: ساده و محافظت شده با کلمه ی عبور. اما آسان ترین راه برای به اشتراک گذاشتن فایل ها در ویندوز 7 این است که آنها را به Public Folder انتقال دهید. برای یافتن این بخش، در منوی Start بر روی Computer کلیک کرده و سپس گزینه ی Public را از پانل سمت چپ پنجره انتخاب کنید. هر فایلی که به این فولدر انتقال پیدا کرده باشد بطور خودکار در سراسر شبکه به اشتراک گذاشته می شود و کاربران سیستمهای XP نیز قادر به مشاهده ی آنها خواهند بود./>

شبکه سازی بی سیم با ویندوز XP
 

راه اندازی یک شبکه ی بی سیم در ویندوز XP کار نسبتاً ساده ای است، ما در این مقاله فرآیند مذکور را طی 4 مرحله برای شما تشریح خواهیم کرد:

ورود به ویزارد نصب شبکه
 

اگر کامپیوتر شما از ویندوز XP با سرویس پک های 2 یا 3 استفاده می کند، ایجاد یک شبکه ی بی سیم، فوق العاده آسان خواهد بود. شما برای این منظور به تعدادی تجهیزات Wi-Fi نظیر یک روتر و آداپتور بی سیم نیاز خواهید داشت. برای راه اندازی شبکه، پانل کنترل ویندوز را از منوی Start باز کنید. بر روی گزینه ی Network and Inernet Connections کلیک کرده و سپس ویزارد Wireless Network Setup را اجرا نمایید.

تنظیمات امنیتی
 

حالا دستورالعمل های ویزارد مذکور (که کاملاً ساده و سرراست هستند) را دنبال کنید. ابتدا، از شما خواسته می شود تا نام شبکه ی خود را وارد کنید. شما می توانید از هر کلمه و یا عباراتی با حداکثر 32 کاراکتر استفاده نمایید. به گزینه ی "Use WPA encryprion instead of WEP" توجه داشته باشید. اگر سخت افزار شما از مکانیزم جدیدتر WPA پشتیبانی می کند و می خواهید از رمزگذاری قدرتمند تری که توسط آن تأمین می شود، استفاده نمایید، حتماً این گزینه را فعال کنید. اگر مطمئن نیستید، باید به دفترچه ی راهنمایی که به همراه تجهیزات بی سیم شما ارائه شده است، مراجعه نمایید.

وقتی ویزارد به مرحله ای می رسد که در آن به کلیدهای رمزگذاری اشاره می شود، توصیه می کنیم گزینه ی ایجاد خودکار کلید را انتخاب نمایید. سپس از شما خواسته می شود تا بین دو شیوه ی استفاده از این اطلاعات برای پیکربندی شبکه ی بی سیم، یکی را انتخاب کنید. یک گزینه، استفاده از یک درایو USB Flash و گزینه ی دیگر، راه اندازی دستی است. ما قویاً توصیه می کنیم که از گزینه ی "Use a USB Flash drive (recommended)" بهره گیری نمایید. برای ادامه ی کار بر روی گزینه ی Next کلیک کنید.

ذخیره سازی تنظیمات شبکه
 

وقتی از شما خواسته شد، یک درایو USB Flash را به PC خود متصل کرده و حرف درایوی که توسط ویندوز به آن اختصاص داده می شود را انتخاب نمایید. بر روی Next کلیک کنید تا ویزارد، تنظیمات شبکه ی بی سیم شما را بر روی درایو ذخیره نماید. سپس شما باید درایو USB خود را به هر PC یا ابزار بی سیم دیگری در شبکه تان، متصل نمایید. به این ترتیب تنظیمات، بطور خودکار به تمام ابزارهای دیگر انتقال پیدا می کنند. سپس، درایو USB را یکبار دیگر به سیستمی که ویزارد Wireless Network Setup را بر روی آن اجرا کرده اید، متصل نموده و بر روی کلید Next کلیک کنید. حالا گزینه ی چاپ تنظیمات شبکه را انتخاب نموده و از آنها برای پیکربندی Access Point خود (در صورتیکه قبلاً آن را با درایو USB پیکربندی نکرده اید) استفاده نمایید.

منبع: ماهنامه ی کامپیوتری بزرگراه رایانه، شماره ی 136.

زیر ساختار سخت افزاری LAN بی سیم، یک بخش مهم و حیاتی یک پروژه ی موفق WLAN محسوب می گردد. در این مقاله ما نگاهی مختصر و مفید به سخت افزارهای بی سیم شامل Access pointها، پل ها، repeaterها، سوئیچ/روترهای LAN بی سیم، آداپتورهای بی سیم و آنتن ها خواهیم داشت.

Access Pointها (AP)
 

Access Point، یک بازیگر اصلی در زیر ساختار شبکه ی LAN بی سیم محسوب می گردد. Access Pointها در سه نوع خودمختار (autonomous)، سبک (lightweight) و mesh عرضه می شوند. Access Pointهای خودمختار، دستگاه های مستقلی هستند که به تنهایی و به عنوان یک عنصر مستقل در شبکه، نقش ایفا می کنند.
Lightweight access pointها، به عنوان بخشی از یک سوئیچ LAN بی سیم عمل می کنند. Access Pointهای نوع mesh، به یکدیگر متصل گشته و یک شبکه ی هوشمند و موثر را بوجود می آورند. AP از سیگنال RF برای اتصال کامپیوترها در یک شبکه ی LAN استفاده می کند. هنگامی که یک دستگاه بی سیم به یک AP متصل می شود، اصطلاحاً گفته می شود که در مود infrastructure قرار دارد. در این مود عمل، همه ی ترافیک داده از طریق Access Point عبور داده می شود.
یک AP، می تواند به عنوان یک دستگاه مستقل شبکه ی بی سیم عمل کند. همچنین به عنوان بخشی از یک شبکه ی بی سیم بزرگتر (با اشتراک گذاری برخی از پیکربندی های همسان، مثل (SSID) می تواند وارد میدان شود. SSID، نام یا شناساگر همه ی دستگاه های متصل به Access Point می باشد. Access Pointها، دستگاه های half-duplex محسوب می شوند. در اصطلاح کامپیوتر، half-duplex به ارتباط دو طرفه ای اطلاق می شود که در آن واحد، فقط در یک جهت امکان برقراری ارتباط وجود دارد. در مقابل، full duplex، امکان ارتباط دو طرفه ی همزمان را بوجود می آورد.
AP به سیستم توزیع (DS) که نوعاً یک کابل اترنت است، متصل گشته و امکان می دهد تا کاربران بی سیم شبکه، به منابع آن دسترسی داشته باشند. در استاندارد 802.11، از APها به عنوان ایستگاه (station یا مختصراً STA) یاد می شود.

روش ارتباطی دیگر در شبکه، full-duplex است که در یک شبکه ی اترنت کامل مبتنی بر سوئیچ، دستگاه ها مستقیماً با سوئیچ اترنت ارتباط برقرار می کنند. شکل (2)، ارتباط half-duplex را در یک شبکه ی بی سیم نشان می دهد.

روترهای WLAN
 

روترهای LAN بی سیم، وابسته به کاربرد، می توانند به طور متفاوتی تعریف گردند. در حوزه ی کاربرد خانگی یا SOHO، یک روتر بی سیم LAN را می توان همچنین به عنوان یک روتر باند پهن بی سیم در نظر گرفت. در محیط Enterprise، یک روتر LAN بی سیم، علاوه بر وظایف متعارف خود، می تواند نقش یک گسترش دهنده ی برد شبکه (Extender) و یا یک روتر VPN بی سیم را بازی کند.

روترهای خانگی بی سیم
 

روترهای باند پهن خانگی و یا SOHO، معمولاً مجهز به یک پورت اینترنت، چندین پورت برای سوئیچ اترنت، و یک AP بی سیم هستند. این روترها از طریق یک مرورگر وب (با استفاده از پروتکل HTTP یا HTTPS) پیکربندی می شوند. پیکربندی این دستگاه ها برای افراد غیرحرفه ای با استفاده از یک مرورگر وب و از طریق یک سرور وب داخلی بسیار آسان می باشد. در اغلب موارد، یک روتر بی سیم به یک مودم ADSL متصل و درنهایت به یک ISP متصل می گردد. برخی از ویژگی های روتر باند پهن بی سیم عبارتند از:
• تبدیل و مخفی سازی آدرس واقعی شبکه (NAT)
• نقش سرور DHCP
• مسیریابی IP
• سرویس های DNS
• فایروال

روتر VPN بی سیم
 

یک روتر VPN بی سیم نوعاً سه پورت ذیل را در بر دارد:
• پورت اترنت، برای اتصال به یک LAN
• پورت اینترنت، برای اتصال به یک شبکه ی WAN
• پورت بی سیم، برای امکان دادن به کامپیوترها و دستگاه های IEEE 802.11 که به یک شبکه متصل شوند.

روترهای VPN بی سیم دارای یک مجموعه ویژگی های قوی تر از روترهای باند پهن بی سیم هستند. تونل های VPN لایه 3، بین دو دستگاه و روتر (روی هر طرف ارتباط)، به عنوان یک VPN endpoint عمل می کنند. ویژگی های دیگر عبارتند از:
• پروتکل PPTP
• پروتکل L2TP/IPSec
• SSH2
• سرویس های پیشرفته ی شبکه سازی IP
شکل 4 یک روتر VPN بی سیم را نشان می دهد.

پل های بی سیم
 

پل های بی سیم، دو یا چند LAN کابلی را به یکدیگر متصل می کنند. اصولاً دو پیکربندی برای پل های بی سیم وجود دارد: "نقطه به نقطه" و "نقطه به چند نقطه". یک پل بی سیم یک دستگاه اختصاصی است که خیلی شبیه به یک AP در مود bridge عمل می کند. پل های بی سیم دارای ویژگی هایی همسان با APهای enterprise (مثل آنتن های قابل جدا شدن و سطوح توان قابل انتخاب) هستند. اتصال مکان ها به یکدیگر با استفاده از پل های بی سیم، دارای مزایای زیادی شامل نصب سریع، صرفه جویی در هزینه و نرخ انتقال داده ی بالاست. تفاوت هزینه در نصب پل های بی سیم، برای اتصال ساختمان ها به یکدیگر (نسبت به روش کابلی کشی اترنت)، گاهی اوقات بسیار زیاد است. پل های بی سیم در یکی از دو باند ISM 2.4 GHz یا UNII 5 GHz کار می کنند. از آنجایی که این پل ها، فواصل طولانی را می توانند پوشش دهند، در نظر گرفتن جنبه های امنیتی در طرح از اهمیت بالایی برخوردار است.

تکرار کننده های بی سیم (repeaters)
 

تکرار کننده های بی سیم، برای گسترش فیزیکی سلول رادیویی مورد استفاده قرار می گیرند. در یک شبکه ی اترنت کابلی، تکرار کننده ها در لایه ی 1 مدل OSI، برای گسترش سگمنت اترنت مورد استفاده قرار می گیرند. یک تکرار کننده ی اترنت، فاقد هوش می باشد؛ بدان معنا که نمی تواند نوع ترافیک داده را تشخیص دهد، بلکه به سادگی همه ی ترافیک داده را از داخل دستگاه عبور می دهد. اما چرا از تکرار کننده ها استفاده می کنیم؟ درست همانطور که یک سگمنت اترنت برای ارسال موفق داده ها، دارای یک برد یا حداکثر فاصله دارد، LANهای بی سیم نیز از این قاعده مستثنی نیستند. از تکرار کننده ها، برای افزایش برد شبکه ی بی سیم استفاده می شود. شکل 6 نشان می دهد که چگونه از تکرار کننده ها برای افزایش برد شبکه ی بی سیم استفاده می شود.

دستگاه سرویس گیرنده ی WLAN
 

علیرغم اینگه هنگام بکار بردن عبارت "دستگاه های سرویس گیرنده"، فوراً کامپیوترها و لپ تاپ ها به ذهن خطور می کنند، اما دستگاه های سرویس گیرنده طیف وسیعی از محصولات دیجیتالی مثل کامپیوتر، لپ تاپ، اسکنر، سرورهای پرینت، انواع دوربین ها، و بسیاری موارد دیگر را دربر می گیرند.
در بسیاری از مکان های عمومی مثل رستوران ها، فرودگاه ها و هتل ها، مدت ها است که امکان دسترسی رایگان به اینترنت به صورت بی سیم وجود دارد.
این امکان از طریق نصب فرستنده/گیرنده هایی معروف به Wi-Fi Hotspot میسر می گردد. این Hot-Spot ها معمولاً از طریق سیم و یا کابل شبکه، به شبکه های بزرگتر، متصل و سیگنال اینترنت را به صورت بی سیم به کامپیوترهای جداگانه ای که از فرکانس رادیویی استفاده می کنند، Broadcast می نمایند.
بسیاری از کامپیوترهای شخصی، این سیگنال را با استفاده از یک کارت آداپتور بی سیم دریافت می کنند. یک آداپتور شبکه ی بی سیم، امکان می دهد تا یک سیستم محاسباتی، به یک LAN بی سیم متصل شود. آداپتورهای شبکه ی بی سیم، دارای یک فرستنده و گیرنده ی رادیویی داخلی هستند. هر آداپتور از یک یا چند استاندارد 802.11a/b/g/n پشتیبانی می کند.
امروزه اکثر کامپیوترهای نوت بوک، دارای قابلیت اتصال به شبکه های بی سیم بطور داخلی هستند. تراشه های کوچکی در داخل کامپیوتر، وظایف یک آداپتور بی سیم را به خوبی انجام می دهند و نیاز به یک آداپتور جداگانه نیست. کارت های اینترنت بی سیم که تحت عنوان کارت های (WLAN (Wireless Local Area Nework نیز شناخته می شوند، یکی از انواع مختلف کارت های آداپتوری هستند که قابلیت هایی را به کامپیوتر شما اضافه می کنند.

در میان سایر کارت ها می توان به مدل هایی که برای کنفرانس از راه دور (Teleconferencing)، بهبود سیستم های صوتی و یا بارگذاری عکس ها از یک دوربین دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرند، اشاره کرد. کارت های اینترنت بی سیم در قالب های مختلفی ارایه می شوند. کارت های متفاوتی برای لپ تاپ ها، دسک تاپ ها و PDAها ارایه می شوند. بسیاری از کامپیوترها به همراه یک نمونه از این کارت ها (که از قبل در داخل آنها نصب شده است)، ارائه می شوند؛ اما شما می توانید چنین کارت هایی را با قیمت های نسبتاً پایینی خریداری کرده و در یک شکاف مناسب در داخل کامپیوترتان نصب نمایید.
تعداد بسیار زیاد Hot-spotهای Wi-Fi باعث شده است که کارت های اینترنت بی سیم بیش از پیش مورد توجه قرار گیرند. این کارت ها که در ابتدا در منازل یا بنگاه های تجاری مورد استفاده قرار می گرفتند تا افراد متعددی بتوانند یک اتصال اینترنت را به اشتراک بگذارند، اکنون به یک کالای داغ برای هر فردی که از یک کامیپوتر استفاده می کند تبدیل شده اند، خصوصاً با گسترش شبکه های بی سیم در سراسر شهرهای بزرگ. ما در این مقاله شما را با نحوه ی برقراری ارتباط کارت های اینترنت بی سیم با Hot-Spotها برای اتصال به اینترنت آشنا خواهیم کرد. شما همچنین با کارت های بی سیم مختلفی که قابل دسترسی هستند و چیزی که در هنگام خرید باید به دنبال آن باشید، نیز آشنا خواهید شد.

بازگشت به مبانی
 

برای درک مکانیزم حاکم بر آداپتورهای اینترنت بی سیم، شما ابتدا باید نحوه ی کار خود اینترنت بی سیم را بشناسید. یک شبکه ی اینترنت بی سیم بجای انتقال داده ها از طریق یک خط تلفن، (digital subscriber line) DSL یا کابل پرسرعت، داده ها را همانند رادیوها و تلفن های سلولی مخابره می نماید؛ یعنی با استفاده از امواج رادیویی.
یک Wi-Fi Hot-Spot که معمولاً یک Access Point یا روتر بی سیم است، ابتدا اطلاعات را از اینترنت به همان سبک قدیمی یعنی از طریق کابل ها دریافت می کند. سپس، Hot Spot این داده ها را از قالب باینری (کد کامپیوتری متشکل از صفر و یک) به امواج رادیویی تبدیل می نماید. در مرحله ی بعد، امواج رادیویی تولید شده در ناحیه ی اطراف Hot spot پخش (Broadcast) می شوند. سیگنال های بی سیم معمولاً مسافتی در حدود 23 تا 46 متر را طی می کنند. با این حال در یک ناحیه ی باز و بدون مانع، این سیگنال ها می توانند تا برد 305 متر و در شرایط بهینه حتی به 1/6 کیلومتر نیز برسد. ما بعداً بیشتر درباره ی "شرایط بهینه" صحبت خواهیم کرد.
کارت های اینترنت بی سیمی که در داخل برد سیگنال رادیویی قرار دارند، آن را با استفاده از یک آنتن کوچک دریافت نموده و مجدداً به کد باینری ترجمه می کنند تا کامپیوتر شما قادر به خواندن آن باشد. این فرآیند در جهت عکس نیز عمل می کند یعنی کارت اطلاعات ارسالی کامپیوتر شما را به امواج رادیویی تبدیل نموده و به روتر می فرستد که از آنجا مجدداً به قالب باینری تبدیل شده و بر روی کابل ها به اینترنت ارسال می گردد. ارتباطات رادیویی مورد استفاده ی شبکه های بی سیم تا حدودی با ارتباطات رادیویی تلفن های سلولی و رادیوها تفاوت دارد. برای نمونه، کارت های اینترنت بی سیم به گونه ای طراحی شده اند تا از فرکانس های بالاتری برای اداره ی داده های بیشتر استفاده کنند (معمولاً 2/4 یا 5 گیگاهرتز). بعلاوه، کارت ها و روترها می توانند بر روی یکی از سه کانال فرکانس متفاوت با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند. مواقعی که افراد زیادی مشغول استفاده از سیگنال بی سیم هستند (مثلاً تکنسین ها و تاجرانی که در یک فرودگاه حضور دارند)، کارت ها و روترها همچنین می توانند مابین کانال ها سوئیچ کرده و به این ترتیب تداخل را کاهش دهند.
کارت های بی سیم، تحت استانداردهای شبکه سازی کار می کنند که تنوعی از استاندارد ابتدایی 802.11 به حساب می آیند. این استاندارد توسط (Institute of Electrical and Elecronics Engineers) IEEE توسعه یافته بودند تا فناوری های مختلف را از یکدیگر متمایز نمایند. استانداردهای 802.11g، 802.11b و 802.11n متداول ترین نمونه ها هستند.
با وجود آنکه سیگنال های رادیویی Wi-Fi دارای مزایایی نسبت به سیگنال های رادیویی معمولی هستند، اما هنوز در معرض تداخل موانع فیزیکی قرار دارند. تداخل (Interference) هنگامی روی می دهد که یک سیگنال توسط سیگنالی مشابه و هم فرکانس، مختل گردد.

برای نمونه، اجاق های مایکروویو و بسیاری از تلفن های بی سیم با همان فرکانسی کار می کنند که توسط شبکه های Wi-Fi مورد استفاده قرار می گیرد، بنابراین اگر در هنگام کار با اینترنت تلاش کنید که شام خود را گرم نمایید، ممکن است متوجه کاهش سرعت سرویس شوید. به همین ترتیب، اگر به اتاق دیگری رفته و یا اگر یک "فیل" بین شما و hot spot مورد استفاده تان قرار گیرد، ممکن است سیگنال را از دست بدهید.
اگر شبکه بی سیم خودتان را در خانه یا محل کار در اختیار ندارید، ناراحت نباشید. شما می توانید کارت های اینترنت بی سیم با اعتبار از پیش پرداخت شده را در بسیاری از کشورها خریداری کنید که امکان دسترسی به تمام hot-spotهای شرکت مربوطه را در اختیارتان قرار می دهند.
با این حال، چنین کارت هایی می توانند تا حدودی گران باشند و به همین دلیل شما احتمالاً ترجیح می دهید شبکه ی خودتان را راه اندازی نموده و یا یک Spot محلی را پیدا کنید که یک اتصال WiFi رایگان را تبلیغ می نماید.

آداپتورهای بی سیم برای دستگاه های سیار
 

اگر تاکنون به یک فروشگاه کامپیوتری رفته و به جستجوی بخش ویژه ی کارت های آداپتور پرداخته باشید، متوجه شده اید که چندین نوع کارت مختلف در انتظار شما هستند. کارت هایی که با برچسب PCI مشخص شده اند، به یک زبان خاص اشاره دارند که کارت از آن برای برقراری ارتباط با پردازنده ی مرکزی کامپیوتر استفاده می نماید. PCI سرنام عبارت Peripheral Component Interconnect است که یک استاندارد صنعتی به حساب می آید و به شیوه ی ارتباط یک ابزار متصل شده به کامپیوتر با سیستم میزبان از طریق یک مسیر مرکزی با نام Bus اشاره دارد.
آداپتورهای شبکه PCI در شکل ها و اندازه های مختلفی ارائه می گردند که Form-Factor نامیده می شوند. دو شکل ساخت متداول عبارتند از mini PCI (یک کارت کوچک که در داخل یک کامپیوتر لپ تاپ جاسازی شده است) و کارت های PCI برای کامپیوترهای دسک تاپ. از آنجائیکه گذرگاه (Bus) یک کامپیوتر دسک تاپ در داخل آن قرار دارد، کارت اینترنت بی سیم باید در داخل سیستم نصب گردد. اگر یک آداپتور خارجی را ترجیح می دهید، می توانید به دنبال نمونه ای باشید که از طریق یک درگاه USB به سیستم متصل می شود.
سایر برچسب هایی که می بینید احتمالاً شامل PC Card و ExpressCard هستند. در حالیکه آداپتورهای شبکه ی بی سیم PCI از طریق گذرگاه یک کامپیوتر با آن ارتباط برقرار می کنند، آداپتورهای PC Card در یک شکاف بر روی قسمت جانبی لپ تاپ شما فرو رفته و مورد استفاده قرار می گیرند. فناوری جدیدتر Express Card تدریجاً در حال جایگزین نمودن آداپتورهای PC Card است.
مشخصات PC Card و Express Card در خانواده ی PCMCIA (Personal Computer Memory Card International Association) قرار می گیرند، مؤسسه ای که یک آداپتور شبکه ی استاندارد را با استفاده از شکل ساخت PC توسعه داد. شما گاهی اوقات متوجه خواهید شد که این گونه کارت ها با برچسب PCMCIA نیز ارائه می شوند.

صرف نظر از نام، تمام این کارت ها در یک اسلات بر روی قسمت جانبی لپ تاپ شما نصب می شوند و معمولاً حداقل بخشی از آنها که یک آنتن WiFi 802.11n توکار در آن تعبیه شده است از این شکاف بیرون می ماند. شما همچنین می توانید ابزارهای USB را خریداری کنید که به عنوان آداپتورهای بی سیم مورد استفاده قرار می گیرند. این ابزارها که شباهت زیادی به درایوهای Flash معمولی دارند، بطور فزاینده ای به یک گزینه های محبوب تبدیل می شوند.

نوع دیگری از کارت های اینترنت بی سیم نیز وجود دارد که برای PDAها مورد استفاده قرار می گیرد. برای افرادی که هنوز به کاربران BlackBerry ملحق نشده اند و یا از تلفن های هوشمند مجهز با ساختار Wi-Fi توکار استفاده نمی کنند، هنوز گزینه ی دیگری تحت عنوان WCF وجود دارد. کارت های (Wireles CompactFlash) WCF همانند PC-Card ها در یک شکاف بر روی بدنه ی یک PDA نصب شده و به آن امکان می دهند تا با اینترنت ارتباط برقرار نماید.

شبکه های WAN بی سیم
 

حتی با وجود آنکه اتصال بی سیم بسیار آسان تر از گذشته شده است، اما همیشه خودتان را در یک Wi-Fi Hotspot نخواهید یافت. برای این گونه شرایط، (Wireless Wide Area Network) WWAN در نظر گرفته شده است. WWAN نوع دیگری از اتصال بی سیم به اینترنت است که به کاربران امکان می دهد از هر محلی با یک سرویس سلولی به اینترنت متصل شوند. اگر قابلیت WWAN از قبل در کامپیوتر شما پیاده سازی نشده است، باید یک WWAN PC Card یا یک ابزار USB را به همراه یک طرح سرویس ماهیانه خریداری نمایید.
این کارت های اینترنت بی سیم هوایی که توسط برخی تأمین کنندگان سرویس تلفن سلولی نظیر Verizon نیز ارایه می شوند، هزینه ای در حدود 50 دلار داشته و معمولاً کاربر را ملزم به امضاء یک قرارداد می نمایند. از سوی دیگر، بعضی از تلفن های سلولی می توانند با استفاده از یک کابل USB به لپ تاپ شما متصل شده و همانند یک مودم عمل کنند تا ارتباط شما با اینترنت برقرار گردد.

توجه به استانداردها
 

در هنگام خرید یک کارت اینترنت بی سیم، باید به موارد مختلفی نظیر استاندارد شبکه سازی مورد استفاده ی کارت توجه داشته باشید. برای مثال، 802.11b که بعنوان یک استاندارد غالب شناخته می شد برای شبکه های بی سیمی در نظر گرفته شده است که در دامنه ی فرکانس 2/4 گیگاهرتز کار می کنند. این استاندارد از پهنای باند 11 مگابیت بر ثانیه پشتیبانی می نماید.
پهنای باند (Bandwidth) به مقدار داده ای اشاره دارد که می تواند در یک مدت زمان معین منتقل شود. هر چه این رقم بزرگتر باشد، سرعت انتقال داده ها بالاتر خواهد بود. به این ترتیب، استانداردهای 802.11g و 802.11n که به ترتیب داده ها را با سرعت هایی معادل 54 و 140 مگابیت بر ثانیه انتقال می دهند، ویدئوی مورد نظر شما را بسیار سریع تر از استاندارد سنگین 802.11b بارگذاری خواهند نمود.
توجه به استاندارد شبکه سازی پشتیبانی شده توسط کارتی که قصد خرید آن را دارید بسیار مهم است زیرا باید بتواند با سایر محصولات بی سیمی که در حال حاضر از آنها استفاده می کنید، ارتباط برقرار نماید. برای نمونه، اگر شبکه ی خانگی شما از فرکانس 2/4 گیگاهرتز استفاده می کند و شما کارتی را خریداری نمایید که در دامنه ی 5 گیگاهرتز استفاده می کند و شما کارتی را خریداری کنید که دارای گواهینامه ی Wi-Fi برای همان باند فرکانس و با ویژگی های مشابه (نظیر Codec های رمزنگاری) سایر محصولات مورد استفاده ی شما است، با هیچ مشکلی مواجه نخواهید شد.
البته شما می توانید یک کارت Dual-band را انتخاب کنید که با تمام محصولات WiFi-Certified سازگار خواهد بود. بعلاوه، فراموش نکنید که به نرخ انتقال، برد و سیستم عامل مورد نیاز کارتی که انتخاب کرده اید نیز توجه داشته باشید. همچنین، تصمیم بگیرید که یک کارت با آنتن خارجی را ترجیح می دهید یا با آنتن داخل. مورد بسیار مهم بعدی، امنیت است. هک شبکه های بی سیم بطور آشکاری آسانتر از هک شبکه های کابلی است. این بدان معنی است که شما باید معیارهای بیشتری را برای محافظت از خودتان در نظر بگیرید. ائتلاف Wi-Fi توصیه می کند همیشه از طریق یک تأمین کننده ی قابل اعتماد به اینترنت متصل شوید که از فناوری های رمزنگاری استفاده می نماید، در هنگام استفاده از شبکه ی خودتان توابع امنیتی آن را فعال کنید و بالاخره محصولاتی را برای خرید انتخاب نمایید که دارای گواهینامه ی Wi-Fi برای (Wi-Fi Protected Access) WPA باشند.

دوقلوی شیطانی
 

نگران نباشید، مقصود ما از دوقلوی شیطانی (Evil Twin) همزاد شرور شما نیست، بلکه یک تهدید امنیتی است که هر بار با یک شبکه س بی سیم ارتباط برقرار می کنید، با آن مواجه می شوید.
هکرها می توانند یک Access Point جعلی را راه اندازی نمایند که کامپیوتر شما آن را با شبکه ی واقعی اشتباه گرفته و بر روی آن Sign-in کند. سپس، این دوقلوی شیطانی به سرقت داده های شما نظیر کلمات عبور و اطلاعات کارت اعتباری خواهد پرداخت. هکرها حتی می توانند سایت وبی که قصد دسترسی به آن را داشته اید تقلید نمایند تا اطلاعات شما را سرقت کنند. فناوری بی سیم تاکنون هیچ نشانه ای از توقف تلاش خود برای آنکه به شما امکان دهد در هر زمان و مکانی به بررسی eMail های خود بپردازید، نشان نداده است. احتمالاً در آینده ی نزدیکی خواهیم توانست هنگام پرواز در ارتفاع 30000 پایی نیز به گردش در وب بپردازیم.

آنتن های WLAN
 

آنتن ها یک بخش ضروری در محیط های WLAN محسوب می شوند. از نقطه نظر فرستنده، یک آنتن انژی را سیستم فرستنده گرفته، آن را به امواج رادیویی تبدیل و در نهایت سیگنال از طریق هوای آزاد منتقل می کند. از نقطه نظر گیرنده، یک آنتن عمل عکس طرف فرستنده را انجام می دهد. آنتن امواج رادیویی را دریافت نموده، آن را به سیگنال AC تبدیل و در نهایت اطلاعات را به کامپیوتر ارسال می کند.
فاکتورهای زیادی در تعیین آنتن مناسب در یک شبکه ی LAN بی سیم تأثیر گذارند:
• نصب در محیط سرپوشیده و یا آزاد
• فاصله ی بین فرستنده و گیرنده
• فرکانس مورد استفاده
• پولاریزاسیون افقی یا عمودی
• از جنبه ی زیبایی شناسی
• هزینه
• سازنده ی تجهیزات
• نوع کاربرد
• مشخصه های الکتریکی
• ارتفاع
• مکان نصب

انواع آنتن WLAN
 

نوع آنتنی که برای یک کاربرد خاص می بایست مورد استفاده قرار گیرد، وابسته به الگوی پوشش RF مطلوب می باشد. استفاده از نوع آنتن نامناسب، نتایج نامطلوبی را مثل تداخل با سیستم های مجاور، قدرت ضعیف سیگنال و ... در پی خواهد داشت.

• سه نوع آنتن متداول در شبکه های WLAN عبارتند از:
آنتن های دو قطبی/چند سویه (Omnidirectional)
آنتن های نیمه جهت دار (Semidirectional)
آنتن های کاملا جهت دار (Highly directional)
در این قسمت از مقاله به معرفی دقیق تر هر یک از این آنتن ها می پردازیم.

آنتن های چند سویه
 

آنتن های چند سویه، متداول ترین نوع آنتن در Access Pointها و روترهای بی سیم در رده های SOHO و Enterprise هستند. محدوده ی پوشش افق این آنتن ها 360 درجه است و سیگنال RF را در همه ی جهات منتشر می کند. الگوی انتشار این آنتن ها، به شکل زیر است. آنتن های چند سویه متداول ترین نوع آنتن در LAN های داخلی هستند. این آنتن ها در برخی روترها و Access pointهای بی سیم، قابلیت جدا شدن دارند. اگر آنتن یک روتر بی سیم قابل جدا شدن باشد، می توان آن را با یک آنتن با بهره ی متفاوت تعویض نمود. آنتن های روترهای رده ی enterprise، معمولاً بطور جداگانه فروخته می شوند.

آنتن های نیمه جهت دار
 

آنتن های نیمه جهت دار، توان را از سیستم فرستنده گرفته و آن را با یک الگوی متمرکز تر از آنتن های چند سویه ارسال می کنند. آنتن های نیمه جهت دار، در انواع گوناگونی از قبیل Patch, Panel, Sector و Yagi موجود می باشند. این آنتن ها برای هر دو محیط مسقّف و غیر مسقّف ساخته می شوند و سیگنال با زاویه ی افقی کمتر از 360 درجه منتشر می نمایند. از این آنتن ها برای تمرکز بیشتر سیگنال در یک مسیر استفاده می شود.

آنتن های Patch/Panel
 

در دنیای LAN بی سیم، واژه های Patch و Panel مبین نوع آنتن یکسانی هستند. کاربرد مورد نظر، روی انتخاب آنتن Patch/Panel برای استفاده در یک مکان خاص تاثیر می گذارد. انتخاب آنتن مناسب، نیاز به آگاهی در مورد ابعاد محیط فیزیکی تحت پوشش و میزان gain مورد نیاز دارد.
یک آنتن Patch/Panel دارای پوشش افقی تا 180 درجه است اما معمولاً پوشش افقی متداول بین 50 تا 80 درجه است.
شکل 15 یک آنتن flat Patch در فرکانس 2.4GHz را نشان می دهد.

آنتن های سکتور
 

آنتن های سکتور برای ایجاد الگوهای انتشار چند سویه یا استفاده از آنتن های نیمه جهت می توانند مورد استفاده قرار گیرند. این آنتن ها در ایستگاه های پایه (base station) برای اتصالات نقطه به چند نقطه مورد استفاده قرار می گیرند. آنتن های sector دارای سطح پوشش افقی 90 تا 180 درجه هستند. مثلاً در شبکه ی تلفن همراه از سه آنتن سکتئر هر کدام با سطح پوشش 120 درجه برای ایجاد پوشش 360 درجه ای استفاده می گردد.

آنتن های Yagi
 

آنتن های Yagi، برای استفاده در فضای داخلی در راهروهای طولانی و کریدورها یا در محیطهای باز برای پل زدن تا فواصل حداکثر 2 مایل مورد استفاده قرار می گیرند. آنتن های Yagi، دارای زاویه ی پوشش دهی عمودی و افقی 25 تا 65 درجه هستند. الگوی انتشار مخروطی شکل است.

آنتن های کاملاً جهت دار
 

آنتن های کاملاً جهت دار نوعاً بشقابی شکل بوده و برای پل زدن برای فواصل طولانی به صورت نقطه به نقطه مورد استفاده قرار می گیرند. محدوده ی برد این آنتن ها تا بیش از 25 مایل می رسد. زاویه ی پوشش سیگنال این آنتن ها بسیار باریک (3 تا 15 درجه) می باشد.

منبع: ماهنامه ی کامپیوتری بزرگراه رایانه، شماره ی 136.

دریاچه گهر، نگینی بر قله اشترانكوه
 

در میان رشته كوه های زاگرس و در دامنه اشترانكوه، دریاچه آب شیرین دائمی تشكیل شده كه به صورت یكی از جاذبه های دیدنی استان لرستان و حتی كل كشور شناخته می شود. دریاچه گهر با وسعت 85 هكتار، به طول تقریبی 1700 متر و عرض میانگین 500 متر در ارتفاع 2360 متری از سطح آب های آزاد قرار گرفته است. این دریاچه ی زیبا در فاصله حدود 35 كیلومتری شهرستان دورود واقع شده و مسیر اصلی دسترسی به آن نیز از طریق همین شهرستان است.
این دریاچه در میان دره ای وسیع قرار دارد و آب آن از ذوب برف های اشترانكوه و انباشت آب آن ایجاد می شود. دریاچه گهر مانند آبگیری از چشمه ها، آبشارها و سراب های اشترانكوه پر شده و آب آن در تابستان و زمستان ثابت است. بیشتر سطح دریاچه گهر در زمستان یخ می بندد.

مسیر اصلی دریاچه
 

انواع بوته ها، درختان تنومند بید، گیاهان و گل های زیبای پیرامونی، اطراف دریاچه را به صورت یك پارك طبیعی شگفت انگیز درآورده است. زیبایی خیره كننده و چشم اندازهای بدیع دریاچه، سبب شده است كه هر ساله با وجود سختی راه، انبوهی از مردم لرستان، استان های اطراف و دیگر نقاط كشور، پای پیاده یا سواره به دیدن دریاچه و زیبایی های آن بروند و چند روزی از اوقات فراغت خود را در آن جا سپری كنند.
مسیر اصلی دریاچه از دورود شروع شده و پس از طی مسافت حدود 18 كیلومتر به انتهای آسفالت شده جاده می رسد از این نقطه كه به عنوان چشمه اول شناخته می شود، مسیر پیاده روی شروع شده كه حدود 5 تا 6 ساعت به طول می انجامد. ابتدای مسیر، با شیب ملایم به سمت بالا شروع شده و پس از حدود 1 ساعت، شیب منفی تندی آغاز می شود. مسیر شیب منفی حدود 2 ساعت زمان نیاز داشته كه در انتهای آن چشمه دوم واقع شده است. بعد از چشمه دوم تا انتهای مسیر كه دریاچه بزرگ گهر قرار دارد، حدود 2 ساعت دیگر زمان نیاز دارد.

محل استراحت در كنار دریاچه
 

در ضلع غربی دریاچه، منطقه ای پارك مانند وجود دارد كه به صورت محلی برای استراحت مسافران با تفكیك مجرد و خانواده ایجاد شده است. این محل دارای آب آشامیدنی سالم،‌ روشنایی، سرویس بهداشتی، پاسگاه انتظامی، ایستگاه امداد و كمك های اولیه و همچنین به دلیل وجود BTS دارای سرویس موبایل می باشد.

امكان ماهیگیری در دریاچه
 

دریاچه دارای امكان شنا و ماهیگیری بوده كه البته به دلیل عمیق و سرد بودن آن، كمی برای شنا خطرناك به نظر می رسد. ماهی های موجود در دریاچه از نوع قزل آلای خال سیاه است كه البته اكثر ماهیگیرانی كه به منطقه مراجعه كرده اند، نتوانسته اند بیش از 2-3 ماهی در روز شكار كنند.

منطقه ی جنگلی-ساحلی دریاچه
 

سمت شمال و جنوب دریاچه چسبیده به كوه بوده و محل های زیادی برای چادر زدن ندارد. اما سمت شرق دریاچه، منطقه ای جنگلی-ساحلی است كه با طی مسافت حدود 1500 متر می توان به آن رسید. مساحت این جنگل زیاد نبوده و با حدود 15 دقیقه پیاده روی می توان به انتهای آن رسید.

دریاچه ی دوم (مرداب) لرستان
 

با طی حدود نیم ساعت در امتداد همین مسیر، دریاچه كوچك دیگری كه بیشتر شبیه به مرداب است، نمایان می شود. این دریاچه به دریاچه دوم گهر معروف بوده و به دلیل دور از دسترس بودن، كمی بكرتر از دریاچه ی اول است.
در صورتی كه قصد سفر به این دریاچه را دارید، حتماً به مشكل بودن مسیر توجه داشته باشید. مسیر، طولانی و مشكل است و در صورتی كه به مسیرهای كوهستانی و كوهنوردی عادت ندارید، به مشكل برمی خورید. لازم به ذكر است در كنار دریاچه مغازه ای وجود دارد كه برخی از مایحتاج خود را می توانید از آن تهیه كنید. البته این مغازه فقط در سه ماه تابستان فعال بوده و در سایر ایام سال تعطیل است.
مسیر دیگری از طریق شهر الیگودرز برای رسیدن به دریاچه وجود دارد كه طبق گفته ی اهالی هم كوتاه تر و هم سرسبزتر است. تنها مشكل این مسیر، وجود راه ماشین رو نامناسب است كه هر اتومبیلی قادر به طی آن نیست.
منبع: نشریه بانو، شماره 31.