تبیان، دستیار زندگی

در بغداد فاسقى عمر خود را به بدى طى كرد و اموال زیادى داشت وقت مرگ وصیت كرد مرا در نجف دفن كنید شاید از بركت جناب امیر حقتعالى مرا عفو فرماید خویشانش به وصیت او عمل نموده بعد از تغسیل ، و تكفین او را برداشته متوجه نجف شدند، خدمه علوى شب در خواب دیدند جناب امیر علیه السلام بر سر صندوق (قبر) آمده خدمه را طلبید و فرمود: فردا صبح فاسقى را در تابوت به این خانه جا خواهند آورد، باید شما مانع شوید و نگذارید او در زمین نجف دفن كنند، زیرا زنانكار و بدكار است و گناهش از شمار بیرون است .
صبح خدمه جمع شده و خواب را به همه گفتند ، آمدند به انتظار نشسته كسى را ندیده متفكر برگشتند از قضا آن جماعت راه نجف را گم كرده و به كربلا برخوردند چون روز شد از آنجا به نجف رفتند شب باز خدمه در خواب دیدند حضرت فرمود چون صبح شد همه بیرون روید و آن تابوتى كه شب قبل از ورود منع كردم با عزت بیاورید و ساعتى در روضه من بگذارید بعد او را در بهترین جا دفن كنید.
ایشان علت منافى دو امر را پرسیدند: كه در این دو امر چه سرى است ؟
فرمود: شب گذشته آن جماعت راه گم كرده به زمین كربلا حسینم رسیدند و باد خاك كربلا را داخل تابوت او كرد و از براى خاطر فرزند مظلومم حسین حق تعالى از گناهان او گذشته.
خدمه صبح پیشواز رفته بعد از ساعتى جنازه گرد آلوده را آوردند و به امر حضرت عمل كردند و صورت واقعه را براى آن جماعت بیان كردند

 مقتل جامع ، ج 2، ص 278 .

روایت شده كه هر گاه یكى از شما خواهد كه بر دارد تربت را به طواف انگشتان بردارد و قدر آن مثل نخود است پس ببوسد آن را را وبر هر دو دیده بگذارد و بر سایر بدن بمالد و بگوید:
الهم بحق هذه من حل بها و ثوى فیها و بحق جده و ابیه و اخیه و الائمه من ولده بحق الملائكه الحافین به الا جعلتها شفاء من كل داء و برءا من كل و نجاة من كل افه و حرزا مما اخاف و احذر.
ترجمه دعا: خداى بحق این تربت و بحق هر كه در آن وارد شده و اقامت گزیده در آن بحق جدش و پدرش و مادرش و برادرش و امامان از اولادش و بحق فرشتگانى كه گرد اویند كه بگردانى آن را درمان هر درد و بهبودى از هر بیمارى و نجات از هر آفت و حرز از هر چه بیم دارم و بهراسم .

پس آن را استعمال نماید و روایت شده كه مهر كردن تربت امام حسین علیه السلام آن است كه بر آن سوره انا انزلناه فى لیلة القدر بخوانى و نیز روایت شده كه هر گاه تربت را بخورى یا به كسى بخورانى بگو :
بسم الله و بالله ، اللهم اجعله رزقا واسعا، و علما نافعا، و شفاء من كل داء، انك على كل شى ء قدیر.
به نام خدا و بذات خدا، خدایا بگرداش روزى واسع و دانش سودمند و درمان هر درد بدرستى كه تو بر هر چیز توانایى

از مفاتیح الجنان ، شیخ عباس قمى رحمة الله علیه ، ص 778، چاپ پیام آزادى .

از چیزهایى كه باعث قبولى نماز مى شود روى مهر تربت نماز خواندن است چنانچه در خبر است :
السجود على تربد الحسین یتم الصلاة و ان كانت ناقصة .
سجده بر تربت حسین علیه السلام نماز را تمام و تكمیل مى كند و اگر چه ناتمام شد.
در خبر دیگر است كه در بحار و تظلم الزهراء علیها السلام نقل شده ، امام صادق علیه السلام فرمود: السجود على تربة الحسن یخرق الحجب السبه. سجده بر تربت حسین علیه السلام حجاب هاى هفت گانه را پاره مى كند
مراد هفت آسمان است یعنى به درجه قبول مى رسد.

 ثمرات الحیاة ، ج 3، ص 415.

یكى از اساتید بزرگوار از مرجع فقید شیعه علامه بزرگوار مرعشى نجفى نقل مى كند:
شریف مكه كه از سادات حسنى بود و مذهب اهل سنت داشت در زمان ناصرالدین شاه قاجاریه به ایران سفر كرد او مهمان امیر كبیر شد و امیر كبیر هم به احترام او جمعى از عالمان و بزرگان را دعوت كرد هنگام صرف غذا كه امیر كبیر شریف را دعوت به حضور بر سر سفره كرد او عذر آورد كه : در بین عرب مرسوم است چنانچه مهمان خواهشى از میزبان داشته باشد از صرف غذا امتناع مى كند تا این كه میزبان برآوردن حاجت او را به عهده بگیرد من نیز الان از شما خواهشى دارم !
امیر كبیر گفت : چه خواهشى دارید ؟ او گفت : از شما آشپزى مى خواهم كه بتوانم برایم چنین غذاهایى تهیه كند.
امیر كبیر پذیرفت و پس از صرف غذا به كنیزى كه آشپز او بود ، قضیه را خبر داد او بسیار متاثر شد و گفت : من شیعه هستم و چگونه مى توانم در ین اهل سنت زندگى كنم ؟ ولى كار از كار گذشته بود و شریف او را با خود به حجاز برد.
پس از مدتى شریف مكه به چشم درد شدیدى مبتلا شد كه پزشكان از معالجه آن ناتوان بودند او به دعا و توسل رو آورد، ولى سودى نبخشید تا نابینا شد به خاطرش رسید از آشپز ایرانى نیز سوالى كند وقتى قضیه را با او در میان گذاشت او قدرى تربت امام حسین علیه السلام بر دیدگان شریف مالید و پس از آن دیدگانش بینا شد.
شریف پرسید: آیا تو جادوگرى كردى ؟گفت به خدا پناه مى برم .
پرسید: پس چه چیزى بود؟ گفت : از این مطلب بگذر، لازم نیست بدانى.
شریف اصرار زیادى كرد و آن بانو شیعه ایرانى گفت : به من قول بده كه در امانم تا حقیقت مطلب را برایت بگویم.
شریف گفت تو در امانى ، و از جانب من اذیتى به تو نخواهد رسید.
او گفت : ما شیعیان هنگامى كه خود را ناچار مى بینیم ، به تربت امام حسین علیه السلام استشفا مى كنیم ، واین هم تربت آن عزیز گرامى بود از زمین كربلا.
شریف ، پس از این قضیه تشیع اختیار كرد و به نزدیكان خویش نیز خبر داد و از آنها درخواست كرد كه به مذهب شیعه در آیند.

شیخ طوسى علیه الرحمه از مشایخ كرام خود روایت نموده است كه محمد رازدى مى گوید: من در مسجد جامع مدینه نماز مى خواندم در كنار من دو مرد بودند كه یكى از آنها جامه سفید بر تن داشت و یكى از آنها به دیگرى گفت : كه در تربت امام حسین علیه السلام شفایى از هر درد است و من مرضى داشتم و به هر دوا كه مداوا كردم عافیت نیافتم تا آنكه خوف هلاك بر من مستولى شد و از خود ناامید شدم و نزد ما پیر زالى بود از اهل كوفه كه به نزد ما مى آمد در وقتى كه مرضم نهایت شدت را داشت او گفت : در تو را هر روز در زیادتى مى بینم ، مى خواهى تو را معالجه كنم كه از این مرض ‍ نجات یافتى .
گفتم : بسى محتاجم به چنین چیزى ، پس آبى در قدحى كرد و به نزد من آورد چون آن آب را آشامیدم سالم شدم كه گویا هرگز آزارى نداشتم .
بعد از چند ماه آن زن نزد من آمد و او سلمه نام داشت گفتم : بالله اى سلمه آن چه دواى بود كه به من دادى ؟
گفت : با یك دانه از تسبیح كه در دست دارم تو را مداوا كردم گفتم : این تسبیح چیست ؟
گفت : خاك قبر امام حسین علیه السلام است.
من به او گفتم  ، مرا مداوا به خاك قبر امام حسین علیه السلام مى كنى ؟
پس آن زن خشمناك شد و از پیش من بیرون رفت و در همان ساعت آزار من عود كرد و چنان شدت به هم رسانیده است كه خوف هلاك بر خود دارم

تاریخ كربلا، ص 30، به نقل از تحفة الزائر، علامه مجلسى ره چاپ سنگى .

جعفر بن قولویه قمى طیب الله رمسه در كامل الزیارة گوید:
محمد بن مسلم گفت : به مدینه رفتم و بیمار شدم امام محمد باقر علیه السلام شربتى با غلام خود برایم فرستاد و دستمالى بر آن بود چون غلام آورد گفت : این را بخور كه حضرت به من فرموده نروم تا بیاشامى چون گرفتم و خوردم دیدم شربت سردى بود در نهایت خوش طعمى و بوى مشك مى داد، غلام گفت : چون آشامیدى خدمت حضرت برو.
من تعجب كردم كه قادر به حركت نیستم و نمى توانم بر پابایستم ، ولى چون آن شربت در جوفم قرار گرفت ، گویا از بندى رها شدم ، برخاستم به در خانه آن حضرت آمده رخصت جستم .
حضرت فرمود: صح الجسم فادخل ، گریه كنان داخل شدم و سلام كردم و دست و سر مباركش را بوسیدم فرمود:
چرا گریه مى كنى ؟
گفتم : قربانت شوم بر غربت خود مى گریم و دورى راه از خدمت شما و ناتوانى درماندن و ملازمت شما كه پیوسته به شما بنگرم فرمود: اما كمى قدرت تو خداوند شیعیان و اهل مودت ما را چنین و بلا را به سوى ایشان منعطف كرد

مقتل جامع ، جلد 2، ص 2294.

ابوالفرج از محمد بن حسن اشنائى نقل كرده ، بعد از تخریب قبر سیدالشهداء علیه السلام به دست متوكل عباسى لعنة الله خود را در خطر انداختیم و با مرد عطارى براى زیارت امام حركت كردیم روزها پنهان و شب ها را مى رفتیم تا به غاضریه رسیدیم نیمه شب از دو پاسگاه كه خواب بودند گذشتیم و خود را به قبر رسانیدم نشانى نداشت ، جست وجوى مى كردیم ، تا به صندوقى كه دور قبر بود و سوازنده بودند رسیدیم ، جاى خشت ها چون خندق فرو رفته بود زیارت كردیم ، بوى خوشى از آن استشمام نمودیم كه مانندش بو نكرده بودیم من به رفیق عطر فروش گفتم : بو كن چه عطرى است ؟
گفت : به خدا از هیچ عطرى آن را نبوییده ام.
با قبر وداع كردیم و رفتیم و گرد آن چند جا نشانه گذاشتیم چون متوكل كشته شد با جمعى از سادات و شیعه سر قبر رفته آن نشانه ها را آوردیم و آنان را به صورت اول باز گردانیدیم ، صدق زیارت روشن شد.
اشهد لقد طیب الله لك التراب واوضح بك الكتاب.
گواهى كه خدا خاك را به تو خوشبو كرد و كتاب را به سبب تو روشن كرد

 مقتل جامع ، جلد 2، ص 70.

در غیبت شیخ طوسى آمده كه عبدالله بن جعفر حمیرى به حضرت حجت (عجل الله تعالى فرجه الشریف) نوشت : آیا جایز است در قبر میت از تربت بگذراند یا نه ؟
فرمود: بلى مى گذارند، با حنوط میت مخلوط مى كنند ان شاء الله .

و از حضرت امام رضاعلیه السلام روایت شده چه مانع است یكى از شما را هر گاه میت را دفن كند مقابل رویش تربتى از خاك امام حسین علیه السلام گذارد و زیر سرش مگذارد.

علامه مجلسى علیه الرحمه در تحفة الزائر گوید: مستحب است با میت در قبر نهادن تربت و كفن را با آن نوشتن .

شوشترى در خصائث الحسینیه گوید: از خصائص تربت مقدس یكى آن است كه هر گاه با مرده در قبر باشد براى او در قبر امان است.
آقاى بهبهانى در خواب از امام حسین علیه السلام پرسید: آیا از كسى كه در جوار شما دفن شده سوال مى كنند ؟ فرمود: كدام فرشته را جرات مى كند كه از او بپرسد.

مقتل جامع ، ج 3، ص 294.

فرشته اى خدمت رسول خدا صلى الله علیه و آله آمد و خبر شهادت سید الشهداء را به آن حضرت داد و سپس به دریا نازل شد و بالش را بر دریا پهن كرد و صحیه زد و گفت : یا اهل البحار البسو اثواب الحزن ، فان فرخ الرسول مذبوح . اى اهل دریاها جامه حزن بپوشید كه پسر پیغمبر شهید خواهد شد.
بعد تربت مقدس را بر بالش برداشت و عروج كرد و در آسمان فرشته نماند مگر آنكه آن تربت را بوئید و اثرى از آن تربت مقدس در او ماند و بر كشتگان آن بزرگوار لعن كرد و هو یفوح كالمسلك و آن مانند مشك بوى خوشى مى دهد

مقتل جامع ، ج 2، ص 291.