تبیان، دستیار زندگی

معاویه در نیمه ماه رجب سال 60 هجرى در دمشق به جهنم واصل شد. یزید وقت مرگ پدرش در حوران بود.  ضحاك بن قیس پس از مرگ معاویه به منبر رفت و كفن معاویه را به دست گرفت ، خداى را سپاس گفت و ستایش كرد و گفت :
معاویه پناه عرب بود. خداوند فتنه ها را به وسیله او از بین برد و او براى عرب پشتیبانى بزرگى بود.
او را بندگان فرمانروایى داد و شهرها را به دست او گشود. اینك معاویه از این جهان رفت و این كفن اوست كه او را در آن بپیچیم و در گور كنیم و او را به اعمالش واگذاریم تا پس از برزخ در قیامت حاضر گردد و نتیجه كارهایش را ببیند. هركس میل دارد او را تشییع كند بیاید. سپس ‍ ضحاك بر وى نماز گزارد و او را در مقبره باب الصغیر دفن كردند، و بلافاصله توسط پیك مخصوص جریان را به یزید اطلاع داد و تاكید كرد كه هر چه زودتر در قصر خلافت حاضر شود و از مردم مجددا بیعت گیرد

با استفاده از مقدمه معجزه تاریخ امام عظیم حسین بن على علیه السلام از علامه كمره اى .
عنصر شجاعت ، ج 6 با عنوان معجزات تاریخ ، ص 462 .
 عنصر شجاعت ، ج 6، ص 462.

چون حسن بن على علیه السلام شهید شد، شیعیان  عراق به جنبش ‍ آمدند و به امام حسین علیه السلام نامه نوشتند در خلع معاویه و بیعت با آن حضرت.
اما او امتناع كرد و فرمود: میان ما و معاویه پیمان و عقدى است كه شكستن آن روا نباشد تا مدت آن سرآید و چون معاویه بمیرد در این كار باید نگریست.

منتهى الامال ج 1، ص 206.
 جلاء العیون ، ص 305.

آثار و نتایج نهضتى كه سیدالشهدا علیه السلام بر پا نمود، مزایاى آن تمام شدنى نیست و درس عبرتى است براى آیندگان و سرمشق نهضتى است بر از جان گذشتگان ، بر آنها كه در راه دین و در احیاى شریعت سیدالمرسلین صلى الله علیه و آله جان خود را نثار مى كنند و نفس هاى خود را قربانى مى دهند و در فكر آنند كه ظلم و ستم هاى بنى امیه را با مرور زمان به یاد علاقمندان اسلام و قرآن بیاورند و جنایاتى كه آن شجره خبیثه در حق خاندان پیغمبر صلى الله علیه و آله كرده اند، با گذشت زمان كهنه و فراموش نمی گردد و جنایتكاران دوران نتوانند انكار نمایند، چنان كه در گذشته اشاره شد كه ابن تیمیه با تمام بى حیایى و پروریى چه كلمات جنایتكارانه اى به قلم آورده و چطور كارى را كه مثل آفتاب است خواسته انكار نماید.
ابن تیمیه ها در هر زمان در كمین اند و در هر دوران مى خواهند طرفداران اهل بیت (ع) را هدف اكاذیب خودشان قرار بدهند.

لذا شیعه در تمامى روزها سوگوار حضرت سیدالشهدا علیه السلام است و از آنهاست روز اربعین آن حضرت كه در تظاهر به زیارت و اقامه ماتم و عزادارى كوتاهى نكرده و نباید بكنند و از این جاست كه امام حسن عسكرى علیه السلام زیارت اربعین را از علایم ایمان شمرده اند، چون مومن واقعى كسى است كه نگذارد آثار نهضت حسینى فراموش شود و از شركت در هدف آن حضرت كوتاهى نورزد

اثبات الوصیه ، ص 125، مدینة المعاجز، ص 237 (چاپ قدیم ).

قیام امام حسین علیه السلام براى حفظ شجره طیبه لااله الا الله بود، ولى خود آن حضرت مى دانست كه وسیله غلبه ظاهرى فراهم نمى شود. از این رو حركت آن حضرت با هشتاد و چهار تن به همراه زن و فرزند براى یك نتیجه نهایى و اساس بود.
چرا كه امام مى دید شجره طیبه لا اله الا الله را كه جد بزرگوارش خاتم الانبیا صلى الله علیه و آله با خون جگر غرس كرده و آن را با خون شهداى بدر و احد و حنین آبیارى نموده و به دست باغبانى چون على بن ابى طالب علیه السلام سپرد كه از آن نگهدارى نماید، ولى به واسطه خارج نمودن باغبان دانا با ظلم و تعدى و تهدید به شمشیر و قتل و آتش و كوتاه نمودن دست او از آبیارى شجره طیبه ، بنیان باغ توحید و نبوت رو به نابودى مى رفت.
ولو آن كه گاهى به توجه باغبان اصلى تقویتى مى شد، ولى نه تقویت كامل حقیقتى ، تا آن كه زمام باغ به كلى به دست باغبان جهول عنود لجوج (یعنى بنى امیه) افتاد.

از زمان خلافت خلیفه سوم عثمان بن عفان دست بنى امیه باز شد و زمامدار امور شدند. ابوسفیان لعین كه در آن موقع نابینا شده بود، دستش را گرفتند به مجلس آوردند، با صداى بلند گفت :
دولت بى پایان خلافت را دست به دست دهید، زیرا بهشت و دوزخى در كار نیست. اى بنى امیه ، بكوشید و خلافت را مانند گوى به چنگ آورید. سوگند به آن چیزى كه قسم مى خورم به آن (مراد بت هاست كه همیشه به آن قسم مى خوردند) پیوسته طالب و شایق همچو سلطنت و پادشاهى براى شما بوده ام ، شما هم نگهبان آن باشید تا به اولاد خود به ارث برسانید.

آن قوم رسوا تمام راه ها را مسدود نمودند و دست باغبان معنوى و حقیقى را به كلى از تصرف در باغ كوتاه كردد و مانع از ظهور آب حیات شدند. كم كم شجره طیبه رو به ضعف گذارد تا در دوره خلافت یزید پلید نزدیك بود شجره طیبه لااله الاالله به كلى خشك شود و نام خدا از میان برود و حقیقت دین محو گردد.
بدیهى است هر باغبان عالمى وقتى فهمید از هر طرف آفات به باغش روى كرده ، فورى باید در مقام علاج برآید، و الا به كلى ثمرات باغش از میان خواهد رفت .
در آن موقع هم كه باغبانى باغ توحید و رسالت به باغبان عالم دین حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام سپرده شد، متوجه شد كه لجاج و عناد و الحاد بنى امیه كار را به جایى رسانیده كه نزدیك است درخت توحید خشك شود.
بلكه قصد دارند شجره طیبه لااله الا الله را از ریشه بركنند و دور بیندازند.
قامت مردانگى برافراشت . فقط و فقط براى آبیارى باغ رسالت و تقویت شجره طیبه لااله الا الله به سوى كربلا حركت كرد، ولى به خوبى مى دانست بى آبى به ریشه درخت اثر كرده و دیگر آب هاى معمولى اثرى ندارد و احتیاج به تقویت قوى دارند.
چنان كه در كشاورزى رسم است وقتى باغبان دانشمند دیدند درختى به كلى بى قوت شده تقویت قوى لازم دارد او را با قربانى علاج مى كنند، یعنى گوسفندى یا موجود جان دارى را كنار آن درخت ذبح و با پوست و گوشت و خون در پاى درخت دفن مى كنند تا درخت از نو قوت و قدرت بگیرد

انوار البهیه ، ص 44.

بعد از رحلت رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله ، حكومت اسلامى دستخوش خواهش هاى دنیاپرستان قرار گرفت و عده اى به عنوان دل سوزى و تعیین سرپرست براى امت در سقیفه بنى ساعده اجتماع كرده و وصى و جانشین واقعى پیغمبر اكرم را كنار زده و مسیر خلافت را تغییر دادند، و در سایه آن توانستند احكام اسلام را دگرگون كنند و به نفع خود توجیه نمایند.
در زمان حكومت ابوبكر، حق مسلم دختر پیغمبر گرفته شد و اعتنایى به موازین قطعى اسلام نكردند.
و نیز در زمان حكومت عمر به گفته خودش :
متعتان محللتان فى زمن رسول الله صلى الله علیه و آله انا احرمهما
دو چیز در زمان پیامبر صلى الله علیه و آله حلال بود كه من (به اجتهاد خود) آنها را حرام مى كنم ...

حلال مبین شرعى را حرام اعلام و دو حكم مسلم اسلام را نسخ كرد همچنین عثمان كه حكومت را به دست گرفت ، دوستان امیرالمومنین و مردان حق پرست را به هر بهانه اى آزار و شكنجه مى داد و از طرفى خاندان كثیف بنى امیه را وارد حكومت اسلامى نمود و بیت المال مسلمین را بر خلاف سیره رسول الله صلى الله علیه و آله در تیول آنها قرار داد، تا آن كه امت اسلامى از تحمل آن همه ظلم و ستم به ستوه آمده و در حقیقت نتیجه كارهایش دامنگیرش شده و به زندگى ننگینش خاتمه داد.
امت اسلامى كه از بى سرو سامانى به جان آمده براى سر و سامان گرفتن اوضاع مسلمین با اصرار تمام با امیرالمومنین (ع)بیعت كردند، اما در زمان خلفاى سه گانه مسیر افكار مردم آنچنان به انحراف كشانده شده بود كه آن حضرت با تمام تدبیر و لیاقت نتوانست آنها را به راه راست و مسیر پیغمبر صلى الله علیه و آله باز گرداند.
گویى مردم استعداد و فكر خود را از دست داده بودند و نتوانست به مردم بفهماند كه معاویه صلاحیت زعامت امت اسلامى را ندارد، تا این كه به دست بدترین خلق در محراب عبادت ، و در حالى كه جرمى جز حق طلبى و عدالت خواهى نداشت به شهادت رسید.
پس از كشته شدن آن حضرت ، حسن بن على علیه السلام فرزند برومندش كه از هر جهت صلاحیت رهبرى مسلمین را داشت با وضع آشفته ترى روبه رو گردید، چنان كه عده اى از كسانى كه با او بیعت كرده بودند با تطمیع معاویه او را وادار به صلح كردند و در نتیجه پسر ابوسفیان حكومت اسلامى را قبضه كرد، و با اعمال قدرت ، شرایط صلح از جمله انتخاب نكردن یزید به ولایت عهدى را نادیده گرفته بلكه براى باقى ماندن قدرت و حكومت و سلطنت در خاندان بنى امیه در مقام كشتن حسن بن على علیه السلام بر آمد تا آن كه یزید را ولیعهد خود قرار دهد و با مسموم كردن فرزند پیغمبر نور چشمى خود یزید را به جامعه اسلامى تحمیل كند.

ولیعهدى یزید نه تنها بر خلاف مصالح على اسلام و مسلمین بود بلكه با قوانین و مقررات اجتماعى هم توافق نداشت ، زیرا پر واضح است جوانى قمار باز سگ باز دائم الخمر هرزه و بیگانه از احكام اسلام نه تنها جامعه مسلمین را رهبرى نمى كند، بلكه موجب انحطاط و سقوط اسلام و مسلمین خواهد شد.
هر چه بود خواسته معاویه است باید انجام شود، و مخالفت شخصیت هایى چون امام حسین علیه السلام و بزرگانى از مردان حق او را از راه باز نداشت و سرانجام یزید وارث مقام خلافت كه در زمان معاویه از آن صورت ساده و بى آلایش به طور كلى خارج شده و به صورت دربار امپراتوران روم درآمده بوده گردید.

به موجب عوامل وراثت و تربیت و وضع خانوادگى كه شقاوت و پستى را از ابوسفیان و آل امیه به ارث برده و در دامن مادرى هم چون میسون كه سابقه مسیحیت داشته تربیت شده و در نتیجه ، بغضى نسبت به اسلام در قلب او رسوخ كرده و نیز با فراهم بودن همه گونه وسایل عیاشى و هرزگى در دربار معاویه جرثومه اى از رذالت و ناپاكى و بوالهوسى زمام حكومت را به دست گرفته بود و همچون كرم درخت كه ارتزاقش از درخت است ، اما درخت را مى خشكاند، یزید هم عنوان و شخصیتش به اسلام بستگى دارد، و به عنوان خلیفه مسلمین بر مقدرات امت اسلامى حكومت مى كند، اما در صدد محو اسلام و نابودى احكام قرآن است.
این جاست حسین بن على علیه السلام كه در حقیقت حافظ حوزه دیانت است و به حكم یك وظیفه الهى مى بایست از حریم اسلام و مسلمین دفاع كند، حاضر نمى شود خلافت او را امضا كند و دست بیعت به او بدهد و در پاسخ مروان كه به عنوان نصیحت و خیرخواهى او را به بیعت با یزید مى خواند مى گوید: على الاسلام السلام اذ قد بلیت الامه براع مثل یزید
اگر چنین است كه یزید زمامدار امر مسلمین باشد باید با اسلام وداع كرد و براى همیشه فاتحه اش خواند

 پرتوى از عظمت حسین علیه السلام ، ص 58.

بدیهى است قیام و انقلاب پاك و خونین اباعبدالله الحسین علیه السلام به بشر درس فداكارى آموخت.
نتیجه قیام تنها این نبود كه یزید را نابود كند، بلكه او مى خواست با مجاهدت خود لكه هاى ننگین را از دامن اجتماع پاك كند و ریشه اهریمنان را از بن براندازد و كاخ ستمگران را ویران كند و درس ‍ شجاعت به جهانیان بیاموزد و محیط تازه اى به وجود آورد و جامعه اى بر اساس عقل و منطق و عدل و انصاف پایه گذارى كند. لذا نتیجه زحمات طاقت فرساى حضرت آن شد كه موقعیت درخشان و بى نظیر نصیبش ‍ گردد. واقعا این فداكار قرآن را نمى شود گفت مرده است ، بلكه به مصداق آیه شریفه :
و لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون قیام سید الشهدا علیه السلام براى این بود كه پرده از كار بنى امیه بردارد و آنها را به جوامع اسلامى معرفى كند و هم احساسات دینى مردم را علیه آنان بسیج كند و عواطف جامعه را به سوى خاندان پیغمبر و اهل بیت علیهم السلام جلب نماید تا بنى امیه بر قلوب مردم حكمرانى كنند و مالك دل ها شوند و شعایر اسلام مانند اذان را موقوف سازند

مقتل خوارزمى ، ج 1 ص 88.
 منتهى الامال ، ج 1، ص 206.

یزید را میمونى بود كه آن را ابوقیس نامیده بود. این میمون را همیشه در كنار خود مى گذاشت و از زیادى كاسه شراب خود به او مى نوشانید و مى گفت این میمون یكى از پیرمردان بنى اسرائیل است كه در اثر گناه مسخ شده است . این میمون را بر گردن خر ماده اى كه جهت مسابقه اسب دوانى تربیت شده بود سوار مى كرد و همراه اسب ها به اسب دوانى و مسابقه مى فرستاد. یك روز این میمون در مسابقه پیش افتاد، یزید شاد شد و شعرى در تشویق آن حیوان سرود شگفت آورتر آن كه وقتى این میمون مرد جناب پادشاه اموى سخت افسرده شد و دستور داد مردار میمون را كفن و دفن كنند و مردم شام برایش عزادارى نمایند

احقاق الحق ، ج 10، ص 490، عیون اخبار الرضا علیه السلام ، ج 2، ص 26.

روایت شده كه خون امام حسین علیه السلام از جوشش نیفتاد تا این كه مختار بن ابى عبیده ثقفى خروج كرد و به انتقام خون امام حسین علیه السلام هفتاد هزار نفر را كشت . مختار گفت : من براى امام حسین علیه السلام هفتاد هزار نفر را كشتم ، به خدا قسم اگر جمیع اهل زمین را مى كشتم جبران آن ناخنى را كه از آن حضرت گرفته مى شد نمى گردد.

امالى صدوق ، ص 82.

ابوریحان بیرونى مى گوید: ستم هایى كه به حسین بن على علیه السلام كردند در هیچ ملتى با بدترین افراد انجالم ندادند.
او را با شمشیر و نیزه و سنگ باران از پا درآوردند و سپس اسب بر بدنش تاختند. بعضى از این اسب ها به مصر رسیدند. گروهى از مردم نعل این اسب ها را كندند و براى تبرك بر در خانه هاى خود نصب كردند و این عمل در میان مردم مصر سنتى شد كه بعد از آن هر كس بالاى در خانه خود نعل نصب مى كرد

 اعیان الشیعه ج 4، ص 95.

شیخ صدوق رحمه الله مى نویسد: زمانى كه سر اباعبدالله الحسین علیه السلام را در طشت طلا به مجلس یزید آورده اند، یزید با چوب خیزران به آن اشاره مى كرد و مى گفت : حسین ، عجب لب دندان هاى خوبى دارى ! كسى كه در آن جا حاضر بود گفت : اى یزید چطور اشاره مى نمایى چوب خیزران را در حالى كه من دیدم پیغمبر خدا صلى الله علیه و آله لبان امام حسین علیه السلام را مى بوسید

منتهى الامال ، ج 2 ص 432.