تبیان، دستیار زندگی

مرگ مرموز زنبورهای عسل در سال‌های اخیر موجب نگرانی کارشناسان محیط زیست و البته كندوداران شده است. کارشناسان معتقدند سوءتغذیه یکی از مهمترین عواملی است که موجب مرگ دسته‌جمعی تعداد بی‌شماری از زنبورهای عسل شده است.

عكاس ماجراجوی چینی از بخش‌هایی از دیوار چین در عمق 35 متری عكسبرداری كرد.

برایتان دعا می کنم که هیچ گاه چشمهای مهربانتان را در انحصار قطره های اشک نبینم...

دعا می کنم که لبانتان را فقط در غنچه های لبخند ببینم...

دعا می کنم دستانتان که وسعت آسمان و پاکی دریا و بوی بهار را دارد،همیشه از حرارت عشق گرم باشد.

من برایتان دعا می کنم که گلهای وجود نازنینتان هیچ گاه پژمرده نشوند...

برای شاپرکهای باغچه ی خانه تان دعا می کنم که بالهایشان هرگز محتاج مرهم نباشند...

من برای خورشید آسمان زندگیتان دعا می کنم که هیچ گاه غروب نکند...

شما هم برای من دعا کنید...

خوش به حال آسمون كه هر وقت دلش بگیره بی بهونه می باره ... به كسی توجه نمی كنه ... از كسی خجالت نمی كشه ...  می باره و می باره و ... اینقدر می باره تا آبی شه ... ‌آفتابی شه ...!!! کاش ...  کاش می شد مثل آسمون بود ...  كاش می شد وقتی دلت گرفت اونقدر بباری تا بالاخره آفتابی شی ... بعدش هم انگار نه انگار كه بارشی بوده

سرزمین حقیقی ما

 

                    قلب کسانی است که دوستشان داریم

                                                        حتی در سرزمین های دور

فانوس

 

اگر دریای دل آبیست،تویی فانوس زیبایش

 

آگر آئینه یک دنیاست،تویی مفهوم و معنایش

تو یعنی دسته ای گل را از آن سوی افق چیدن

تو یعنی پاکی باران،تو یعنی لذت دیدن

تو یعنی یک شقایق را به یک پروانه بخشیدن

تو یعنی یک کبوتر را ز تنهایی رها کردن

 

تو یعنی روح باران را متین و ساده بوسیدن

و یا در پاسخ یک لطف به روی غنچه خندیدن

 

اگرچه دوری از اینجا،تو یعنی اوج زیبایی

کنارم هستی و هر شب به خوابم باز می آیی

 

اگر هرگز نمی خوابند دوچشم سرخ و غمناکم

اگر در فکر چشمانت شکسته قلب غمناکم

 

ولی یادم نخواهد رفت که یاد تو هنوز اینجاست

میان سایه روشن ها دل شیدای من تنهاست

 

نباید زود می رفتی و از دل کوچ می کردی

افق ها منتظر ماندن که از این راه بر گردی

اگر یک آسمان دل را به قسط عشق بر دارم

 

میان عشق و زیبایی تو را من دوست می دارم!

 

اینقدر تو رو دوست دارم ... که هیچکسی کسی و اینجوری دوست نداره ...

اینقدر برات می میرم قد یه دنیا خوبی ... قد ۱۰۰۰ تا ستاره ...

بی تو دلم می گیره ... وقتی تنها می شم ... کارم انتظاره ...

اینقدر تو رو دوست دارم ... که هیچکسی کسی و اینجوری دوست نداره ...

وقتی نگاهم می کنی ... قشنگیات و دوست دارم ...

حالت معصوم چشات رنگ نگات و دوست دارم ...

وقتی صدات و می شنوم ... دلم برات پر می زنه ...

ترس یه روز ندیدنت غم بزرگ قلبمه ...

وقتی تو بخواهی ......... ناممكن ممكن می شود .

 وقتی تو بخواهی گلی زیبا بكاری .

وقتی تو بخواهی قایقی محكم بسازی .

وقتی تو بخواهی گنجشك آسیب دیده ای را مداوا كنی .

 وقتی تو بخواهی برای اینكه همنوعت زیر باران خیس نشود او را زیر چترت پناه دهی .

وقتی تو بخواهی كه زندگی یكنواختت را به زندگی پر از شور و هیجان تبدیل كنی .

 وقتی تو بخواهی برای راحتی پرندگان اطراف خانه ات لانه ای برایشان درست كنی .

وقتی تو بخواهی موقع غروب در كنار دریا سكوت كنی و در دریای وجود خودت غرق شوی .

 وقتی تو بخواهی در یك شب مهتابی در كنار دریا آتش روشن كنی و محو تماشای آن بشی .

   وقتی تو بخواهی واژه غیر ممكن را از زندگی خودت حذف كنی.

 وقتی تو بخواهی هرگز اشكی را كه از شادی می ریزد پاك نكنی .

  وقتی تو بخواهی انسانهای گریان دور و برت را از ته دل بخندانی ......

معلوم می شود تو برای توانستن منتظر هیچكس نیستی .

پس تو یك شاهكار هستی

 

      فروغ فرخزاد

 

 

بیا در کوچه باغ شهر احساس

                         شکست لاله را جدی بگیریم

اگر نیلوفری دیدیم زخمی

                          برای قلب پر دردش بمیریم

                        

بیا در کوچه های تنگ غربت

                        برای هر غریبی سایه باشیم

بیا هر شب کنار نور یک شمع

                          به فکر پیچک همسایه باشیم

بیا ما نیز مثل روح باران

                         به روی یک رز تنها بباریم

بیا در باغ بی روح دلی سرد

                      کمی رویا ی نیلوفر بکاریم

بیا در یک شب آرام و مهتاب

                   کمی هم صحبت یک یاس باشیم

اگر صد بار قلبی را شکستیم

                    بیا یک بار با احساس باشیم

بیا به احترام قصه عشق

                   به قدر شبنمی مجنون بمانیم

بیا گه گاه از روی محبت

                    کمی از درد لیلی بخوانیم

بیا از جنگل سبز صداقت

                  زمانی یک گل لادن بچینیم

 کنار پنجره تنها و بی تاب

                     طلوع آرزوها را ببینیم

بیا یک شب به این اندیشه باشیم

                  چرا این آبی زیبا کبود است

 شبی که بینوا می سوخت از تب

                  کنار او افق شاید نبوده ست

بیا یک شب برای قلبهامان

                  ز نور عاطفه قابی بسازیم

برای آسمان این دل پاک

                  بیا یک بار مهتابی بسازیم

بیا تا رنگ اقیانوس آبیست

                    برای موج ها دیوانه باشیم

کنار هر دلی یک شمع سرخست

                     بیا به حرمتش پروانه باشیم

بیا با دستی از جنس سپیده

                    زلال اشک از چشمی بشوییم

بیا راز غم پروانه ها را

                       به موج آبی دریا بگوییم

بیا لای افق های طلایی

                     بدنبال دل ماهی بگردیم

بیا از قلبمان روزی بپرسیم

                  که تا حالا در این دنیا چه کردیم

بیا یک شب به این اندیشه باشیم

                       به فکر درد دلهای شکسته

به فکر سیل بی پیایان اشکی

                   که روی چشم یک کودک نشسته

 

به فکر اینکه باید تا سحرگاه

                     برای پیوند یک شب دعا کند

ز ژرفای نگاه یک گل سرخ

                    زمانی مرغ آمین را صدا کرد

به او یک قلب صاف و بی ریا داد

                     که در آن موجی از آه و تمناست

پر از احساس سرخ لاله بودن

                        پر از اندوه دلهای شکیباست

بیا در خلوت افسانه هامان

                         برای یک کبوتر دانه باشیم

اگر روزی پرستو بی پناهست

                         برای بالهایش لانه باشیم

بیا با یک نگاه آسمانی

                      ز درد یک ستاره کم نماییم

 بیا روزی فضای شهرمان را

                       پر از آرامش شبنم نماییم

بیا با بر گ های گل سرخ

                      به درد زنبقی مرهم گذاریم

اگر دل را طلب کردند از تو

                        مبادا که بگویی ما نداریم

بیا در لحظه های بی قراری

                     به یاد غصه مجنون بخوابیم

بیا دلهای عاشق را بگردیم

                    که شاید ردی از قلبش بیا بیم

بیا در ساحل نمنک بودن

                    برای لحظه ای یکرنگ باشیم

بیا تا مثل شب بوهای عاشق

                      شبی هم ما کمی دلتنگ باشیم

کنار دفتر نقاشی دل

                        گلی از انتظار سرخ رویید

و باران قطره های آبیش را

                     به روی حجم احساس پاشید

اگر چه قصه دل ها درازست

                     بیا به آرزو عادت نماییم

بیا با آسمان پیمان ببندیم

                      که تا او هست ما هم با وفاییم

بیا در لحظه سرخ نیایش

                    چو روح اشک پک و ساده باشیم

بیا هر وقت باران باز بارید

                    برای گل شدن آماده باشیم

 

بگو به باران

ببارد امشب

بشوید از رخ

غبار این كوچه باغ ها را

كه در زلالش

سحر بجوید

ز بی كران ها

حضور ما را

به جست و جوی كرانه هایی

كه راه برگشت از آن ندانیم

من و تو بیدار و

محو دیدار

سبك تر از ماهتاب و

از خواب

روانه در شط نور و نرما

ترانه ای بر لبان بادیم

به تن همه شرم و شوخ ماندن

به جان جویان

روان پویان بامدادیم

ندانم از دور و دور دستان

نسیم لرزان بال مرغی ست

و یا پیام از ستاره ای دور

كه می كشاند

بدان دیاران

تمام بود و نبود ما را

درین خموشی و پرده پوشی

به گوش آفاق می رساند

طنین شوق و سرود ما را

چه شعرهایی

كه واژه های برهنه امشب

نوشته بر خاك و خار و خارا

چه زاد راهی به از رهایی

شبی چنان سرخوش و گوارا

درین شب پای مانده در قیر

ستاره سنگین و پا به زنجیر

كرانه لرزان در ابر خونین

تو دانی آری

تو دانی آری

دلم ازین تنگنا گرفته

بگو به باران

ببارد امشب

بشوید از رخ

غبار این كوچه باغ ها را

كه در زلالش سحر بجوید

ز بی كران ها

حضور ما را

زندگی پدیده‏ ای اسرارآمیز است
خنده و گریه نیز جزئی از آن است
واقعا غمگین، بد نیست گهگاه غمگین باشی.
غمگین بودن زیبایی خود را داراست
فقط باید بیاموزی که از این زیبایی لذت ببری.
از سکوت آن و از ژرفای آن.