تبیان، دستیار زندگی

تا كی ورق ورق كنم این سر رسید را
چون كودكی رسیدن سال جدید را

با دست زیر چانه تو را آه می كشم
چون غنچه ای كه آخر اسفند، عید را

برخیز و خاك را بنشان بر عزای باد
كافی ست هرچقدر كه رقصانده بید را

با شعر مثل زورقی آشفته كرده ام
آرام روزهای كران ناپدید را

بی شعر، شاهی ام كه پس از سال ها نبرد
در پیشگاه قلعه نیابد كلید را

چشمت اگر مجال دهد ترجمان شوم
با لهجه صریح تغزل شهید* را

*شهید تخلص شاعر است

ماهی کوچک هفت سین باله هایش را نرم نرمک تکان می دهد و دهانش را دوباره پر از آب می کند.

گاهی فکر می کنم ماهی آنقدر غرق در آب است که دیگر فراموش می کند اگر او را از دنیای آبی اش جدا کنند برای همیشه نفس کشیدن یادش می رود. مثل ما آدم ها!

که وقتی یک روز خورشید را نداریم از آسمان و ابرها و همه چیز گله می کنیم و یادمان می رود آفتاب راه دوری نرفته، پشت همین ابرهاست و آرام به مردم شهر لبخند می زند.

بعد به یاد آفتاب واقعی پشت ابر می افتم ...که مدت هاست پشت ابرها خانه کرده...

که مدت هاست آرام و بی صدا دعایش را بدرقه ی مردم شهر می کند...

که مدت هاست هرروز وقتی خورشید انوار طلایی اش را بر سر مردم می ریزد چشم به راه 313 مرد واقعی است!...

که مدت هاست مهربانانه لطفش را نثار مردم این فریبستان می کند...

باد که می وزد، قاصدکم را به هوا می فرستم، شاید به پشت همان ابرهای دور که تو در آن خانه کرده ای؛ تا بیاید و سلامم را به تو برساند و بگوید: چقدر امسال آفتاب را بر هفت سین های دلمان کم داریم...

گفتی: «اگر که عاشقمی، کو نشانه ات؟»
من عاشقم، نشان به همین قلب بیقــــرار

حرف دلم عصــــــاره ی این چند واژه است:
تا کِی شکست، خُرد شدن، بغض، انتظار؟

تقــــــــــویم ها نبود تو را ناله می کنند
در سال های ساکت و بی روح و مرگبار

حتی تمام فلسفه ها بی تو مبهم اند
مرزی نمانده بین جهان، جبر، اختیـــار!

دنیا پر است از همه ی چیزهای شوم
از هرچه اتفاق عبث، تلخ، ناگــــــــــوار

از زندگی به شیوه ی حیوان ولی MODERN
یعنی که کار، پول، هــــوس، کار، کار، کار...

از هرچه ریشه اش به حقیقت نمی رسد
از ماسک های چهره نما، اسم مستعار

از جنگ های خـــانه برانداز و بی دلیل
از قتل عام، بمب، ترور، چوبه های دار

من شرط بسته ام که می آیی و مطمئن ـ
هستم، برنده می شوم آخر در این کنار

یعنی که می رسی و جهان پاک می شود
از هرچه جسم فاسد و اشباح نابکار

آن وقت با دو دست خودت پخش می کنی
در بین تشنگان جهان، سیب آبدار

حرف دلم عصــــــاره ی این چند واژه است:
تا کِی شکست، خُرد شدن، بغض، انتظار؟

این شعر اگرچه قابلتان را نداشته
آقا! فقط قبول کنیدش به یادگــــار

اصلا برای این که بفهمم چه گفته ام
انگشت روی مصرع دلخواه خود گذار:

«یک شعر عاشقانه که می خوانی اش» و یا
«یک مشــــــت درد دل که نمی آیدت به کار»

مردان جنگی شانه به شانه روی اسبهای خوش تراش نشسته بودند. زره های سنگین و کلاه خودهایی از جنس فولاد، چنین می نمایاند که این لشکر شکستی ندارد. اسبها با عصبانیت پا بر زمین می کوفتند و گاهی شیهه ای می کشیدند که به نعره ی شیر می مانست.

نود هزار سواره، نیزه در دست داشتند و کیسه ای از خاک سرخ به کمر بسته بودند.

متوکل با تاج درخشان و حریر سرخی که به کمر بسته بود، در میان سپاه می درخشید. ابروهایش را بالا داده بود و گاهی به سربازان سری تکان می داد.

امام، با بی توجهی به سربازان نگاه می کرد و گاهی نگاهی به آسمان می کرد.

امام (ع) نگاهی به متوکل انداخت که بادی در غبغب و پایی در رکاب داشت، سر تکان داد و زیر لب «استغفرالله» ی گفت.

سربازان رژه را شروع کردند. ناظران تازه فهمیدند از آن کیسه های خاک قرار است تلی برای خلیفه ساخته شود. وقتی گرد و خاک فرو نشست، خلیفه خرامان از آن بالا و رفت و امام را با چاپلوسی تعارف کرد که بالا بیاید.

وقتی بالای تپه رسید ایستاد و دستهایش را از هم گشود. لبخندی خودخواهانه بر لب کاشت و با صدای بلند فریاد زد:

-این است قدرت! این است هیبت و شکوه! رژه به این می گویند! چه کسی با این سپاه عظیم، یارای مقابله با من را دارد؟

همان طور که می گفت از زیر چشم نگاهی مخفیانه به امام می انداخت که عکس العمل او را ببیند و حتی ترس او را!

امام با خونسردی به سخنرانی او گوش می داد و در نهایت آرام گفت:

-سپاه مرا ببینی چه می کنی؟

لبخند مانند یخ بر صورت متوکل آب شد. کمی دست و پایش را گم کرد و در نهایت با صدای بلند خندید. اطرافیان نیز خندیدند تا خلیفه خوشش بیاید! خلیفه با پشت دست اشکی که گوشه ی چشمش آمده بود پاک کرد و با تمسخر پرسید:

-سپاه؟ کدام سپاه؟ مگر تو سپاه داری؟

امام (ع) لبخندی زد و گفت:

-البته!

دوباره صدای خنده بلند شد. خلیفه با دستپاچگی چشم گرداند تا سپاه را ببیند. با دست صدای خنده را ساکت کرد:

-پس کجاست که ما نمی بینیمش؟

امام رو به آسمان کرد و دست بالا برد. آبیِ آسمان چون پرده ی نمایش بالا رفت و گوش تا گوش جهان، لشکر به دندان مسلح فرشتگان نمایان شد. امام همچون فرمانده ای مقتدر لبخندی بر لب نشاند و نگاهی به متوکل کرد که بیهوش بر زمین افتاده بود!

***

آتش متوکل خاموش شده بود. انگار آبی بر آتشش ریخته بودند. با افسردگی به امام که پیش رویش از تپه پایین می آمد گفت:

-افسانه نبود!دروغ نبود‍! شعبده نبود! راست بود! راست بود! باور نمی کنم...!

امام با نشاط لبخندی زد و با آرامش گفت:

-ریاست دنیا ارزانی تان! برای آن با شما نمی جنگیم؛ هرچند کار مشکلی نیست. ما به آخرت مشغولیم که سرای ابدی است نه فانی و گذرا!

نترس! خیال زیان رساندن به تو نداریم!