فاقدان کمال سیرت،می کوشند جمال صورت را به نمایش عمومی بگذارند.
کسی به خودآرایی و خودنمایی می پردازد که احساس کمبود شخصیت می کند.
حجاب،دژ و قلعه ای برای پاسداری از گوهر عفاف است،نه زندان محدود کننده ی زنان.
بی حجاب،همچون شاخه ای بیرون از حصار باغ است،که طمع هر رهگذر را به سوی خود جلب می کند.
گل عفاف در بوستان حجاب می روید.
دهه ی فجر،سرود حنجره های داوودی است که در رهگذر نسیم ایمان،ترانه ی آزادی خواندند و بر مائده ی استقلال،نعمت پیروزی گستردند.
جواد محدّثی
ایران،ویران بود،و...ایرانی،دربند.اسارت،آزاد بود،و آزادی،اسیر!...
اما...امام آمد و آزادی را از اسارت،نجات داد و به اسلام آبرو و به مسلمانان،اعتبار بخشید،و به اسکلتها،روح،وبه اندیشه ها،تابندگی،و به دلها،شهامت،و به دیده ها،بصیرت،و به زندگیها،جهت داد.
دیو را بیرون کردیم،تا فرشته درآمد.
شب را پشت سر گذاشتیم،تا ولادت روز را شاهد گشتیم.
امام آمد،...و پاکی پیامبران و ایمان امامان را به یاد آورد،
امام آمد و فتح مکه را در خاطره ها زنده کرد،و اعجاز احیاگر عیسای مسیح را،
ید بیضای موسای کلیم را،و سفینه ی نجات نوح را،و عصای سحرآسای فرزند عمران را،و تبر توحیدی ابراهیم بت شکن را،
آری...امام آمد،و مرگ فرعون را آورد،و سقوط ستم را،و شکست شب شوم بیداد را،و ائتلاف امت را،و وحدت کلمه را،و 22بهمن را،و 12فروردین روز جمهوری اسلامی را،و یوم الله های مکرر تاریخمان را.
امام آمد،و چراغ بادیه ی ظلمت شد،و خلیل حادثه ی ایمان.
دهه ی فجر،میثاق دوباره و همواره ی ما با خون شهیدان و خط رهبری و ولایت است.
از آمدن امام،تا دمیدن خورشید یوم الله 22بهمن ده روز طول کشید.
دهه ی فجر،کلید گشاینده ی درهای پیروزی به روی این ملت عظیم بود که استقلال و آزادی و جمهوری اسلامی را به ارمغان آورد.
دهه ی فجر،میقات ده روزه ی یاران امام راحل(ره)است که پیش پای آمدنش ،فرشی از بشریت گستردند و مهرآباد تا بهشت زهرا را از حضور خویش آکندند.بهمن،ماه خداست،فصل صداقت است،بهاران ایمان است،بهمن،بهار در زمستان است.
