تبیان، دستیار زندگی

گل خوشبو

گواهی ای خدا زهرای خود را
با اشك دیده ام می شویم امشب

برای آخرین بار ای خدایا
گل خوشبوی خود می بویم امشب

مصیبت های پی در پی الهی
هجوم آورده از هرسویم امشب

هر آنچه دیده ام امشب ززهرا
خدایا با تو من می گویم امشب

نمودم در میان خاك تیره
بدست خود نهان بانویم امشب

بیاد سینه سوزان زهرا
بریزد ژاله ها بر رویم امشب

زجا خواهم اگر خیزم من زار
بیفتد لرزه بر زانویم امشب

عزای فاطمه هرجا كه باشد
من ای آرام دل می پویم امشب

فخر ملائک

یه روز و یه روزگاری، مادرم خیلی جوون بود

مایه فخر ملائک ، تو زمین و آسمون بود


آسمونی ها همیشه، مادرو نشون می دادن

که درخشش نمازش، تا شعاع کهکشون بود


نیمه شبها تو نمازش، دستشو بالا می آورد

تک تک همسایه هارو، یاد می کرد و یادشون بود


همه منت گدایی، درخونمونو داشتن

خاطر اونو می خواستن، بسکه خوب و مهربون بود


افتخار مادر ما ،تو بهار زندگانیش

پاکی و صفا به پیش، دشمنان بد زبون بود


تا یه روز یه عده نامرد آتیش و هیزم آوردن

خونشو آتیش کشیدن، تا دیدن تو آشیون بود


یه طرف صدای ناله، یه طرف صدای ضجه

خودمونو تا رسوندیم، مادرم غرقه ی خون بود


با تن مجروح و خونی، خودشو سپر قرار داد

تا که دید امام عصرش، با طناب و ریسمون بود


دشمنا امون ندادن، راهشو یک باره بستن

شلاق مغیره ای وای، سد راه تو اون میون بود


اشکای چشمای بابا، گریه هامو در میاره

آخه چشمای پر آبش ،نشون مظلومی مون بود


گلای باغ نبوت ، با دو چشمای پر از اشک

نگاشون تو این میونه، به نگاه باغبون بود

حسرت زده

ای كاش كه بند دل او پاره نمی شد

حسرت زده ی دیدن گهواره نمی شد

ای كاش نمی گفت نبی ام ابیها

تا شعله ور از كید ستمكاره نمی شد

گر عشق علی در دل او جای نمی داشت

هرگز هدف كینه ی قدّاره نمی شد

می ماند اگر پشت در خانه نمی رفت

دلخون زغم محسن مه پاره نمی شد

انگار كه زود است سخن گفتن از آن روز

در كربوبلا زینش آواره نمی شد

او پشت در خانه و دشمن به تماشا

جز صبر علی جان مگرت چاره نمی شد؟

گربود و نمی رفت زدنیا به غریبی

هر شب علی اش این همه آواره نمی شد

آخر یه روز

مادر یه روز مهدی می‌آد، برای یاری

میشه که روز فرجش، مارم بیاری

تکیه می ده به کعبه و ،با صوت اعلا

می گه انابن و حیدرو، انابن و زهرا

غصه نخور مهدی می‌آد، با شور و احساس

منتقمت با اون می‌شه، حضرت عباس

حسینی ها به عشق اون، می آن به یاری

دشمنای علی می شن، همه فراری

آخر یه روز گل می کنه، تو آسمونها

نغمه یا علی و با، ذکر یا زهرا

نشون می ده به شیعه ها، یه قبر خاکی

میگه که قبر مادره، اسوه پاکی

از توی قبر اون دوتا رو، بیرون میآره

توی آتیش هردوشونو، باهم می‌زاره

میگه چرا یه خونه رو شما سوزوندین

حرمت صاحب خونشو ، شما شکوندین

میگه گناه مادرم مگر چه بوده

که مزد یاری علی ، رخ کبوده

خدا می دونه مادرم ،خیلی جوون بود

چرا روزای آخرش، قدش کمون بود

کمال مؤمنی

گوهر عصمت

مرحوم رنجی

 عصاره حق

شنیدم من حدیثى آسمانى
ز ابن فهد حلى پر معانى

كه زهرا در دم راز و نیازش
برفتى چون به معراج نمازش

جهان بر روح او حقا قفس بود
تجلى خدا در هر نفس بود

ز بصرى جاى دیگر این شنیدم
كه من عابدتر از زهرا ندیم

زبس در طاعت آن ام الكرم بود
دو پاى نازینش پر ورم بود

گرفتم یك نتیجه زین دو مطلب
كه در اوج بلایا ام زینب

همان روزى كه آتش شعله افروخت
همان روزى كه باب اللَّه مى‏سوخت

ادا مى‏كرد در دهلیز آن در
نماز عشق، آن هم عشق حیدر

نفس‏هایش شمار افتاده بود او
چوگل در رهگذار افتاده بود او

نماز عشق زهرا دیدنى بود
مصلّى و مصلّى دیدنى بود

على محو نماز ساده او
نمى‏از خون دل سجاده او

نماز عشق را نورى جلى بود
تمام نیت او یا على بود

چو او در پشت در تكبیر مى‏زد
عدو با قبضه شمشیر مى‏زد

عجب ذكرى عجب خونین سجودى
شرار و بوستان، یاس و كبودى

قنوتى بر ولایت متهم داشت
سبب این بود بازویش ورم داشت

شنو از خون و دود و شعله تسبیح
كند دشمن خودش این گونه تصریح:
به بیت فاطمیان چون رسیدم
به جز بغض على دیگر ندیدم

دلم لبریز از ناحق خود بود
درون من به‏پا بدر و اُحد بود

شنیدم تا زدم بر درب بسته
صداى استخوانهاى شكسته

همدرد علی

دردم آرام نشد تا كه غمت را دیدم

سوختم تا به سحر از جگرم نالیدم

تو كه بودی یل خیبر شكن هاشمیان

بارها بازوی تو زین سببت بوسیدم

سخنی گو تو كه شاید دلم آرام شود

تا حیاتم دهی و زنده شود امیدم

من اگر ناله كنم درد امانم بُرده

بارها از ستم جور بخود پیچیدم

این همه سال به تو زهره تابان بودم

به امیدت همه شب بهر تو می تابیدم

آن زمان خواست عدو آتش كین افروز

من زجان تو و طفلان خودم لرزیدم

دل لرزان تو را زیر لگد حس كردم

من خودم هیچ برای دل تو لرزیدم

درد برده رمق و تاب و توان نیست مرا

ورنه می شد به خدا بهر تو می خندیدم

این مصیبات كه آمد به سرم هیچ نبود

فقط از غربت و مظلومی تو رنجیدم

وصیت مادر

كاش دیگه حرف وصیت نزنی

نگی از روضه های بی كفنی


هم می گی داغ بابا رو می بینم

می گی از اون روزای بی حسنی


غصه ی در و دیوار برام كمه!

چرا داری می گی از بی وطنی


داری می گی كه حسین و می كشن

نمی مونه به تنش پیروهنی


این چه روزیه كه قلب و می شكنه

كه می گی به جام یه بوسه بزنی


كوفه و شام بلا بگو كجان

كه من اونجا ندارم هم سخنی


وای من به مجلس حرامیان

كه باشه میونشون همچو منی


مادرم تو رو خدا روضه بسه

كه داری قلبم و از جا می كنی

کمال مؤمنی

آب و نان

حیدر که هست پس تو چرا کار می کنی

جارو مکش که سرفه امانت نمی دهد

نانی بخور، عزیز دلم آب رفته ای

این کاسه های آب، توانت نمی دهد

دنبال رنگ چهره در آیینه ات مباش

آیینه شرم کرده نشانت نمی دهد

تابوت قوس دار و عجیبی که ساختم

شرحی زحجم جسم کمانت نمی دهد

دستاس!دست فاطمه ام پینه بسته است

از خواهش من است تکانت نمی دهد

سروده وحید قاسمی