تبیان، دستیار زندگی

در یک دهکده ای دور افتاده دو تا دوست زندگی می کردند. یکی از اونها جانسون و دیگری پیتر بود. این دو تا از کودکی با هم بزرگ شده بودند. آنقدر این دو دوست رابطه خوبی با هم داشتند که نصف اهالی دهکده فکر میکردند که ِاین دو نفر با هم برادرند. با این حال که هیچ شباهتی به هم نداشتند. اما این حرف اهالی نشان از اوج محبتی بود که بین این دو نفر وجود داشت. همیشه پیتر و جانسون راز دلشون رو به همدیگه میگفتند و برای مشکلاتشون با همدیگه همفکری میکردند و بالاخره یه راه چاره براش پیدا می کردند. اما اکثر اوقات جانسون این مسائل رو بدون اینکه پیتر بدونه با دوستای دیگه اش در میان میگذاشت.

وقتی پیتر متوجه این کار جانسون می شد ناراحت می شد اما به روش هم نمی آورد. چون آنقدر جانسون رو دوست داشت که حاضر نبود حتی برای یک دقیقه تلخی این رابطه رو شاهد باشه. به خاطر همین احترام جانسون رو نگه می داشت و باز هم مثل همیشه با اون درد دل می کرد. سالها گذشت و پیتر ازدواج کرد و رفت سر خونه زندگیش، اما این رابطه همچنان ادامه داشت و روز به روز عمیق تر می شد. یه روز پیتر می خواست برای یه کار خیلی مهم با خانواده اش بره به شهر. به خاطر همین اومد و به جانسون گفت من دارم می رم به طرف شهر، اما اگه امکان داره این کیسه پول رو توی خونت نگهدار تا من از شهر برگردم.

 جانسون هم پول رو گرفت و رفیقش رو تا دروازه خروجی بدرقه کرد. وقتی داشت به خونه برمی گشت، سر راه رفت پاتوق خودش و شروع کرد با دوستاش تفریح کردن. هوا دیگه داشت کم کم تاریک می شد و جانسون با دوستاش می خواست خداحافظی کنه. اما دوستاش گفتن هنوز که زوده چرا مثل هر شب نمی ری؟ اونم گفت که پولهای پیتر توی خونست و باید زودتر بره خونه و از پولها مراقبت کنه. خلاصه خداحافظی کرد و رفت. وقتی رسید خونه سریع غذاشو خورد و رفت توی اتاقش. پولها رو هم گذاشت توی صندوقش و گرفت تخت تخت خوابید. بی خبر از اتفاقی که در انتظارش بود ...

بله درست حدس زدید. چند نفر شبونه ریختن توی خونه و پولها رو با خودشون بردند! جانسون صبح که از خواب بیدار شد متوجه این موضوع شد و از ناراحتی داشت سكته می كرد ! تمام زندگیش رو هم اگه می فروخت نمی تونست جبران پولهای دزدیده شده رو بكنه. از ناراحتی لب به غذا هم نزد. دم دمای غروب بود که دید صدای در میاد. در رو که باز کرد دید پیتر اومده تا پولها رو با خودش ببره. وقتی جانسون ماجرا رو براش تعریف کرد، پیتر به جای اینکه ناراحت بشه و از دست جانسون عصبانی باشه، شروع کرد به خندیدن و گفت می دونستم، می دونستم که بازم مثل همیشه نمی تونی جلوی زبونت رو بگیری. اما اصلاً نترس. چون من فکرشو می کردم که این اتفاق بیافته. به خاطر همین چند تا سکه از آهن درست کردم و توی اون کیسه ریختم و اصل سکه ها رو توی خونه خودم نگه داشتم و چون می دونستم که کسی از این موضوع با خبر می شه و تو به همه می گی که سکه ها پیش تو بوده، خونه من امن تر از تو بود. الآن هم اصلاً نگران و ناراحت نباش شاید از دست من و این رفتارم ناراحت بشی، اما این درسی برات می شه که همیشه مسائلی رو که دیگران با تو در میون میگذارند توی قلبت محفوظ نگه داری و به شخص ناشناسی راز دلت رو بازگو نكنی ...

سالها گذشت و جانسون از اون اتفاق درس بسیار بزرگی گرفت. اینکه راز دیگران مثل راز دل خودش می مونه و باید برای حفظ اون راز تلاش کنه. همونطور که خودش از فاش شدن راز دلش ناراحت می شه دیگران هم از این موضوع امكان داره تحت تاثیر قرار بگیرند و چه بسا موجب سلب اطمینان و تیرگی رابطه دوستی هم بشود. بطوریكه صداقت و صفای دل شما نباید تحت هیچ شرایطی موجبات آسیب و نگرانی شما را فراهم نماید

1-

فرض كنید یه رود خونه خیلی طویل بین یه شهر و یه بیابان باشه.

3 نفر تو بیابان اند به اسمهای رضا و علی و محمد و میخوان برن شهر.

یه قایق هم وجود داره كه راننده نداره.

وزن رضا 200 كیلو است،  اما وزن علی و محمد هر كدام 100 كیلو.

قایق هم فقط و فقط میتونه وزن 200 كیلو رو تحمل كنه.

حالا به نظر شما این سه تا چطوری میتونن با قایق برن شهر؟ نكته انحرافی هم نداره.

جواب:

اول علی و محمد با قایق میرن اونور رودخونه (چون وزنشون روهم میشه 200 كیلو) علی تو شهر پیاده میشه اما محمد با قایق برمیگرده بیابان. قایق رو میده دست رضا (چون رضا وزنش 200 كیلوهه باید خودش تنها سوار قایق بشه) و خودش تو بیابان پیاده میشه. رضا هم میره شهر و قایق رو ومیده دست علی كه تو شهر بود و میگه برو محمد رو بیار.علی هم میره محمد رو میاره.

2-

این یكی هم مثل بالاییه اگه تونسته باشی بالایی رو جواب بدی این رو هم جواب میدی (خودم از عمد 2 تا مثل هم گذاشتم كه اگه اونو جواب ندادین این یه فرصت دیگه بشه براتون)

یه چوپان بود كه 1 گرگ و یه بز و یه گونی علف داشت. این چوپان تو بیابانه و میخواد بره شهر. حالا هم باید گرگ هم بز هم علفا رو باخودش بره.

سوال اینه كه آقا چوپان چطوری باید این سه تا رو ببره شهر.

نكات:

هر دفعه كه میخواد بره شهر فقط میتونه یه چیز رو با خودش ببره. اگر علف رو اول ببره گرگ بز رو میخوره اگر گرگ رو اول ببره بز علف رو

میخوره و اگر اونور شهر بازهم بز و گرگ یا بز و علف در كنار هم باشند و چوپان تو بیابان باشه یكی خورده میشه.

جواب:

اول بز رو میبره شهر بعد بر میگرده بیابان گرگ رو میبره شهر همزمان گرگ رو كه گذاشت شهر بز رو بر میداره میاره بیابان و بز رو همونجا میذاره و علف رو بر میداره میبره پیش گرگ تو شهر (چون گرگ علف نمیخوره)بعد هم بر میگرده بیابان خودش و بز میان شهر و با خوبی و خوشی میرن سر خونه زندگیشون.

آیا تا به حال به این موضوع فكر كرده‏اید كه اگر در زمان دانشمندان، قهرمانان، ورزشكاران، پادشاهان و آدم‏های مهم گذشته كنكور وجود داشت شاید سرنوشت آن‏ها هم عوض می‏شد و چیزی می‏شدند به جز شخصیت‏هایی كه امروزه از آن‏ها می‏شناسیم؟ البته چون وقت شما كنكوری‏های عزیز بسیار ارزشمند است، لازم نیست بنشینید و به مصادیق این پیش‏فرض فكر كنید. ما ساعت‏ها و روزها به جای همه شما فكر كردیم و به نتایج احتمالی زیر رسیدیم:

مشاهیر کنکوری!

ادیسون: خوشبختانه وجود كنكور هیچ تغییری در مسیر زندگی این مخترع بزرگ ایجاد نمی‏كند. چون احتمالاً وی پس از مشاهده این‏كه به دلیل انتخاب رشته نادرست یا هر دلیل درست دیگری با رتبه 25 در هیچ دانشگاهی قبول نشده، برق از سه فازش می‏پرید و درست در این لحظه سرنوشت‏ساز موفق به اختراع لامپ و سایر اختراعات برقی‏اش می‏شد!

آقا محمدخان قاجار: این شاه قاجار محال بود همان سال اول كنكور قبول نشود چون علاوه بر رشته‏هایی كه آقا پسرها می‏توانند انتخاب كنند، در شرایط اضطراری می‏توانست رشته‏های كاملاً دخترانه را هم وارد فرم انتخاب رشته‏اش كند.

انیشتین: این دانشمند چون بچه (... خوانی) بوده قطعاً در رشته فیزیك با رتبه بالا قبول می‏شد اما پس از فارغ‏التحصیلی، وقتی می‏دید با این مدرك نمی‏توان كار درست و حسابی دست و پا كرد، می‏رفت كلاس كنكور بازمی‏كرد و خودش از عكس‏های خودش برای تبلیغ كلاس كنكورش استفاده می‏كرد.

ابوعلی‏سینا: این اندیشمند و دانشمند و فیلسوف بدون هیچ مشكلی در رشته‏های خوب قبول می‏شد ولی متاسفانه سرانجام یكی از پیشنهادها و بورس‏های تحصیلی دانشگاه‏های خارجی وسوسه‏اش می‏كرد و باعث فرار مغزهایش به ری، بلخ یا شوشتر می‏شد!

اسكندر مقدونی: وقتی اسكندر و سپاهیانش به ایران حمله كردند و رسیدند لب مرز، متوجه می‏شوند برای ورود به كشور باید كنكور بدهند و طبق قوانین موجود، كسی نمی‏تواند همین‏طوری الكی سرش را بیندازد پایین و بیاید كشور ما را اشغال كند. اسكندر همان‏جا لب مرز مرتب كنكور می‏داد و هی رتبه لازم را به دست نمی‏آورد و به این ترتیب نه تنها عمر خودش، بلكه عمر نوح و نتیجه‏هایش هم به اشغال كشورمان قد نمی‏داد!

فردوسی: چون پادشاهان و بزرگان هم عصر این شاعر بزرگ از درك هنر او عاجز بودند و از طرفی سرودن شاهنامه درآمد چندانی برای او نداشت و دخل و خرجش با هم جور نمی‏شد و مرتب به كاسب و بقال و قصاب و سوپرماركت سر كوچه و شركت فروشنده خودروی لیزینگی‏اش بدهكار بود، می‏رفت در موسسه كنكور انیشتین كتاب‏های كنكور به شعر می‏نوشت و آخر سر هم می‏گفت:

بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده كردم بدین كتاب كنكوری!

سعدی: خوشبختانه سعدی آنقدر زرنگ بود كه بتواند گلیم خودش را از آب بیرون بكشد و اجازه ندهد كنكور و قبول شدن یا نشدن در آن مسیر زندگی‏اش را عوض كند، ولی به هر حال قطعاً یك باب جدید به گلستانش اضافه می‏كرد و احتمالاً اسمش را هم می‏گذاشت؛ آداب كنكور در سیرت پشت كنكوری‏ها!

باباطاهر عریان: این شاعر بزرگ چون در كلاس‏های كنكور شركت می‏كرد متوجه می‏شد نام فامیلش باعث می‏شود بچه‏های كلاس هر روز مضامین جدیدی برایش كوك كنند و در گام اول می‏رفت فامیلی‏اش را عوض می‏كرد و مثلاً می‏شد باباطاهر پوشیده! در ادامه هم در رشته ادبیات قبول می‏شد و شعر می‏سرود ولی اشعارش به شدت تحت تاثیر كنكور قرار می‏گرفت، مثلاً می‏سرود:

بده خنجر كه تا سینه كنم چاك / ببینم تست بر جونم چه كرده؟

منتظر معرفی مشاهیر کنکوری دیگری باشید.