آموخته ام که : به انسان ها مانند سکوی پرتاب نگاه نکنم. آموخته ام که : هرگاه که ترسیده ام ، شکست خورده ام. آموخته ام که : غرور انسان ها را هرگز نشکنم. آموخته ام که : انسان های بزرگ هم اشتباه می کنند. آموخته ام كه : اگر مایلم پیام عشق را بشنوم ، خود نیز بایستی آن را ارسال كنم. آموخته ام که : زندگی را از طبیعت بیاموزم ، مثل ابر با كرامت باشم . چون بید متواضع باشم ، چون سرو ، راست قامت، مثل صنوبر ، صبور ، مثل بلوط مقاوم ،مثل خورشید با سخاوت و مثل رود ، روان. آموخته ام که: تنها نیازی که مرا کامل می کند نیاز به خداست. آموخته ام که: در همه لحظات ودر هر شرایطی به خدا اطمینان داشته باشم. آموخته ام که: دوست خوب مانند الماس است. آموخته ام که: گاهی کوچک ترها بیشتر از بزرگترها می دانند. آموخته ام که: خدا همیشه همراه من است. آموخته ام که: وقتی ناامید می شوم خداوند با تمام عظمتش ناراحت می شود وعاشقانه انتظار می کشد که به رحمت او بار دیگر امیدوار شوم. آموخته ام که: اگر راجع به چیزی نمی دانم با شهامت بگویم نمی دانم. آموخته ام که: قبل از رسیدن به هر هدفی باید ظرفیت وفرهنگ آن را در خود پرورش داد. آموخته ام که: اولین شرط رسیدن به هدف،علاقه است. آموخته ام که: انسان بزرگ در اندوه آنچه ندارد فرو نمی رود،بلكه از آن چه دارد لذت می برد. آموخته ام كه: اگر نمی توانم ستاره باشم،لزومی ندارد ابر باشم. آموخته ام كه: ایمان یعنی خواستن بدون انصراف و توكل بدون انقطاع. آموخته ام که: وظیفه سبب می شود تا كارها را به خوبی انجام دهم ،اما عشق كمك می كند تا آن را به زیبایی انجام دهم. آموخته ام که: آینده مكانی نیست كه به آن جا میروم بلكه جایی ست كه خود آن را به وجود می آوریم. آموخته ام که: همیشه آخرین كار من،بهترین كارم باشد،پس جا برای بهتر شدن همیشه باز است. آموخته ام که: زندگی فعلی من حاصل تمام انتخاب هایی است كه داشته ام ولی این بدان معنی نیست كه نمی توانم از خود تصویر جدیدی رسم كنم. آموخته ام که: هنگام مواجهه با كاری سخت،طوری عمل كنم كه انگار شكست غیر ممكن است. آموخته ام که: همیشه باباور هایم زندگی كنم و انگیزه هایم را شعله ور نگاه دارم.
آموخته ام که: هیچ کس در نظر ما کامل نیست تا زمانی که عاشق بشویم. آموخته ام که: زندگی دشوار است، اما من از او سخت ترم. آموخته ام که: فرصتها هیچ گاه از بین نمی روند، بلکه شخص دیگری فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد. آموخته ام که: لبخند ارزانترین راهی است که می شود با آن، نگاه را وسعت داد. آموخته ام که: همه می خواهند روی قله کوه زندگی کنند، اما تمام شادی ها و پیشرفتها وقتی رخ می دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستید. آموخته ام که: کوتاهترین زمانی که من مجبور به کار هستم، بیشترین کارها و وظایف را باید انجام دهم
برای چه نمی گوییم 150 سال یا 100 سال در ایران و در زمان ماقبل هجوم اعراب به ایران سال کبیسه را به این صورت محاسبه می کردند که به جای اینکه هر 4 سال یکروز اضافه کنند (که البته اضافه هم می کردند) هر 120 سال یک ماه را جشن می گرفتند و کل ایران این جشن برپا بود و برای این که بعضی ها ممکن بود یکبار این جشن را ببینند و عمرشان جواب نمی داد تا این جشن ها را دوباره ببینند، به همین دلیل دیدن این جشن را به عنوان بزرگترین آرزو برای یکدیگر خواستار بودند و هر کسی برای طرف مقابل آرزو می کرد تا آنقدر زنده باشی که این جشن باشکوه را ببینی و این به صورت یک تعارف و سنتی بی نهایت زیبا درآمد. که وقتی به هم می رسیدند بگویند 120 سال زنده باشی
