| چو نزدیک شد بیشـه و جای گرگ |
| بـپیچید میرین و مرد سـترگ |
| به گشتاسپ بنمود به انگشت راست |
| کـه آن اژدها را نشیمن کجاسـت |
| وزو بازگـشـتـند هر دو بـه درد |
| پر از خون دل و دیده پر آب زرد |
| چـنین گفـت هیشوی کان سرفراز |
| دلیرسـت و دانا و هـم رزمـساز |
| بـترسـم بروبر ز چـنـگال گرگ |
| کـه گردد تـباه این جوان سـترگ |
| چو گشتاسپ نزدیک آن بیشـه شد |
| دل رزمـسازش پر اندیشـه شد |
| فرود آمد از باره سرفراز |
| بـه پیش جـهاندار و بردش نـماز |
| هـمی گـفـت ایا پاک پروردگار |
| فروزنده گردش روزگار |
| تو باشی بدین بد مرا دسـتـگیر |
| بـبـخـشای بر جان لهراسپ پیر |
| کـه گر بر مـن این اژدهای بزرگ |
| کـه خواند ورا ناخردمـند گرگ |
| شود پادشاه چون پدر بـشـنود |
| خروشان شود زان سپس نـغـنود |
| بـماند پر از درد چون بیهـشان |
| بـه هر کس خروشان و جویا نشان |
| اگر مـن شوم زین بد دد سـتوه |
| بـپوشـم سر از شرم پیش گروه |
| بگـفـت این و بر بارگی برنشست |
| خروشان و جوشان و تیغی به دست |
| کـمانی بـه زه بر بـه بازو درون |
| هـمی رفـت بیدار دل پر زخون |
| ز ره چون به تـنـگ اندر آمد سوار |
| بـغرید برسان ابر بـهار |
| چو گرگ از در بیشـه او را بدید |
| خروشی بـه ابر سیه برکـشید |
| هـمی کـند روی زمین را به چنگ |
| نـه بر گونـه شیر و چنگ پلنـگ |
| چو گـشـتاسـپ آن اژدها را بدید |
| کـمان را به زه کرد و اندر کـشید |
| چو باد از برش تیرباران گرفـت |
| کـمان را چو ابر بـهاران گرفـت |
| دد از تیر گشتاسپی خسـتـه شد |
| دلیریش با درد پیوسـتـه شد |
| بیاسود و برخاسـت از جای گرگ |
| بیامد بـسان هیون سـترگ |
| سرو چون گوزنان بـه پیش اندرون |
| تـن از زخـم پر درد ودل پر زخون |
| چو نزدیک اسـپ اندر آمد ز راه |
| سرونی بزد بر سرین سیاه |
| کـه از خایه تا ناف او بردرید |
| جـهانـجوی تیغ از میان برکـشید |
| پیاده بزد بر میان سرش |
| بدو نیم شد پـشـت و یال و برش |
| بیامد بـه پیش خداوند دد |
| خداوند هر دانـش و نیک و بد |
| هـمی آفرین خواند بر کردگار |
| کـه ای آفرینـنده روزگار |
| تویی راه گـم کرده را رهـنـمای |
| تویی برتر برترین یک خدای |
| هـمـه کام و پیروزی از کام تست |
| هـمـه فر و دانایی از نام تسـت |
| چو برگـشـت از جایگاه نـماز |
| بـکـند آن دو دندان که بودش دراز |
| وزان بیشـه تنها سر اندر کـشید |
| هـمی رفـت تا پیش دریا رسید |
| بر آب هیشوی و میرین بـه درد |
| نشـسـتـه زبانـها پر از یاد کرد |
| سخنشان ز گشتاسپ بود و ز گرگ |
| کـه زارا سوار دلیر و سـترگ |
| کـه اکنون به رزمی بزرگ اندرست |
| دریده بـه چنـگال گرگ اندرسـت |
| چو گـشـتاسـپ آمد پیاده پدید |
| پر از خون و رخ چون گل شنـبـلید |
| چو دیدنـش از جای برخاسـتـند |
| بـه زاری خروشیدن آراسـتـند |
| بـه زاری گرفـتـندش اندر کـنار |
| رخان زرد و مژگان چو ابر بـهار |
| کـه چون بود با گرگ پیکار تو |
| دل ما پر از خون بد از کار تو |
| بدو گفت گشتاسـپ کای نیک رای |
| بـه روم اندرون نیست بیم از خدای |
| بران سان یکی اژدهای دلیر |
| بـه کـشور بـمانـند تا سال دیر |
| برآید جـهانی شود زو هـلاک |
| چه قیصر مر او را چه یک مشت خاک |
| بـه شمشیر سلمش زدم به دو نیم |
| سرآمد شـما را همـه ترس و بیم |
| شوید آن شگـفـتی بـبینید گرم |
| کزان بیشـتر کس ندیدسـت چرم |
| یکی ژنده پیلست گویی به پوسـت |
| همـه بیشـه بالا و پهنای اوست |
| بران بیشـه رفـتـند هر دو دوان |
| ز گـفـتار او شاد و روشـن‌روان |
| بدیدند گرگی بـه بالای پیل |
| بـه چنـگال شیران و همرنگ نیل |
| بدو زخـم کرده ز سر تا بـه پای |
| دو شیرسـت گویی فتاده بـه جای |
| چو دیدند کردند زو آفرین |
| بران فرمـند آفـتاب زمین |
| دلی شاد زان بیشـه باز آمدند |
| بر شیر جـنـگی فراز آمدند |
| بـسی هدیه آورد میرین برش |
| بر آن‌سان کـه بد مرد را در خورش |
| بـجز دیگر اسـپی نپذرفـت زوی |
| وزانـجا سوی خانـه بنـهاد روی |
| چو آمد ز دریا بـه آرام خویش |
| کـتایون بینادلـش رفـت پیش |
| بدو گفـت جوشـن کـجا یافـتی |
| کز ایدر بـه نخـچیر بشـتافـتی |
| چـنین داد پاسخ که از شهر مـن |
| بیامد یکی نامور انـجـمـن |
| مرا هدیه این جوشـن و تیغ و خود |
| بدادند و چـندی ز خویشان درود |
| کـتایون می‌آورد همـچون گـلاب |
| هـمی خورد با شوی تا گاه خواب |
| بخـفـتـند شادان دو اختر گرای |
| جوانـمرد هزمان بجسـتی ز جای |
| بدیدی بـه خواب اندرون رزم گرگ |
| بـه کردار نر اژدهای سـترگ |
| کـتایون بدو گفت امشب چـه بود |
| کـه هزمان بترسی چنین نابـسود |
| چنین داد پاسخ که من تخت خویش |
| بدیدم به خواب اختر و بخـت خویش |
| کـتایون بدانـسـت کو را نژاد |
| ز شاهی بود یک‌دل و یک نـهاد |
| بزرگـسـت و با او نـگوید هـمی |
| ز قیصر بـلـندی نـجوید هـمی |
| بدو گفت گشتاسـپ کای ماهروی |
| سمـن خد و سیمین‌بر و مشکبوی |
| بیارای تا ما بـه ایران شویم |
| از ایدر بـه جای دلیران شویم |
| بـبینی بر و بوم فرخـنده را |
| هـمان شاه با داد و بخـشـنده را |
| کـتایون بدو گفـت خیره مـگوی |
| بـه تیزی چـنین راه رفتن مـجوی |
| چو ز ایدر به رفـتـن نـهی روی را |
| هـم آواز کـن پیش هیشوی را |
| مـگر بـگذراند بـه کـشـتی ترا |
| جـهان تازه شد چون گذشـتی ترا |
| مـن ایدر بـمانـم بـه رنـج دراز |
| ندانـم کـه کی بینـمـت نیز باز |
| بـه نارفـتـه در جامه گریان شدند |
| بران آتـش درد بریان شدند |
| چو از چرخ بـفروخـت گردنده شید |
| جوانان بیداردل پر امید |
| ازان خانـه بزم برخاسـتـند |
| ز هرگونـه‌یی گفتـن آراسـتـند |
| کـه تا چون شود بر سر ما سپـهر |
| بـه تـندی گذارد جهان گر به مهر |
| وزان روی چون باد میرین برفـت |
| بـه نزدیک قیصر خرامید تـفـت |
| چـنین گـفـت کای نامدار بزرگ |
| بـه پایان رسید آن زیانـهای گرگ |
| همـه بیشـه سرتابسر اژدهاست |
| تو نیز ار شگفتی بـبینی رواسـت |
| بیامد دمان کرد آهـنـگ مـن |
| یکی خنـجری یافت از چنگ مـن |
| ز سر تا میانـش بدو نیم شد |
| دل دیو زان زخـم پر بیم شد |
| بـبالید قیصر ز گـفـتار اوی |
| برافروخـت پژمرده رخـسار اوی |
| بـفرمود تا گاو گردون برند |
| سراپرده از شـهر بیرون برند |
| یکی بزمـگاهی بیاراسـتـند |
| می و رود و رامشگران خواسـتـند |
| بـبردند گاوان گردون کـشان |
| بران بیشـه کز گرگ بودی نـشان |
| برفـتـند ودیدند پیلی ژیان |
| بـه خـنـجر بریده ز سر تا میان |
| چو بیرون کـشیدندش از مرغزار |
| بـه گاوان گردون‌کـش تاودار |
| جـهانی نـظاره بران پیر گرگ |
| چـه گرگ آن ژیان نره شیر سترگ |
| چو قیصر بدید آن تن پیل مـسـت |
| ز شادی بسی دست بر زد به دست |
| هـمان روز قیصر سقف را بـخواند |
| بـه ایوان و دختر بـه میرین رساند |
| نوشـتـند نامـه بـهر کـشوری |
| سـکوبا و بـطریق و هر مهـتری |
| کـه میرین شیر آن سرافرازم روم |
| ز گرگ دلاور تـهی کرد بوم |
