تبیان، دستیار زندگی

آخر اینقدر مهربانی تا به کی؟! تا به که می خواهی همیشه محبت کنی اما زخم بر دل مهربانت بزنند. تا

آن روز که من نا آگاهانه در پی یافتن پاسخی برای پرسش هایم و به دنبال کسی برای دوست داشتن

نمی دانم چطور و از کجا آمده بود اما یک شب که دیدگانم را پر اشک کرده بودم و از این که کسی

نیست تا مرا دوست بدارد پیش خدا شکایت می کردم ، صدایم کرد؛ جا خورده بودم. آنجا فقط من بودم

اما نمی دانم کی آمد و در کنارم نشست و با من دست دوستی داد که تا آمدم و به خودم بیایم فهمیدم

جایش در کنارم خالی است تازه داشتم به وجودش عادت می کردم، تازه فهمیده بودم در تمام روزهایی

که خودم را گم کرده بودم و یاری نداشتم باوفاترین دوست ناشناسم همراه او بود.حاظر بودم دو چشمانم

را ببخشم تا یک لحظه او را دیدار کنم غافل از اینکه هر روز او را می دیدم و او هم در ازای دیدارش

هر روز نوری تازه به چشمانم می بخشید تا بهتر ببینم و حالا اینگونه در حسرت همراه شدن با او

هستم حاضرم دو پاهایم را بدهم برای اینکه یک بار بتوانم پا به پایش قدم نهم ولی بعید نیست که او مرا

کوچکترین انسان ها کسانی هستند که برای به دست آوردن دل دیگران، خود را هم عقیده و هم فکر با

میشه مثل یه قطره اشک، بعضی ها از چشمات بندازی، ولی هیچ وقت نمی تونی جلو اشکی رو

ولی ما  اغلب؛ چنان به در بسته چشم می دوزیم که درهای باز را نمی بینیم.

وقتی خاطره های  آدم  زیاد میشه، دیوار اتاقش پر از عکس میشه؛ اما همیشه دلت واسه اونی تنگ 

میشه که نمی تونی عکسش رو به دیوار بزنی!...

آنکه چشمان تو را این همه زیبا می کرد کاش از روز ازل فکر دل ما می کرد یا نمی داد به تو این

اگر روزی خواستی کسی رو در قلبت جای دهی، سعی کن که فقط یک نفر باشد. به او بگو که تو رو

 هر گاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم، تنها نبودم اما، اما اکنون نمی دانم این "خودم" کیست؟ کدام است؟

هر گاه تنها می شوم گروهی خود را در من می آویزند که منم و من با وحشت و پریشانی و بیگانگی در چهره هر یک خیره می شوم و خود را نمی شناسم! نمی دانم کدامم؟

می دهد کیست؟

اوه که خسته شدم! باید رها کنم. رها میکنم اما چگونه می توانم تحمل کنم؟

تا کنون همه رنج تحمل دیگران را داشتم و اکنون تحمل خودم رنج آورتر شده است.