تبیان، دستیار زندگی

سیزدهمین روز فروردین ماه و آخرین روز از جشن ‌های سال نو است. در تقویم‌ های رسمی ایران این روز «روز طبیعت» نامگذاری شده است و از تعطیلات رسمی به شمار می‌آید. عده‌ای از مردم معتقدند که در این روز باید برای دور کردن نحسی از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به در کنند.

سیزدهمین روز نوروز در طبیعت

گره زدن سبزی٬ آرزو کردن و به آب انداختن سبزی از رسوم آخرین روز تعطیلات نوروز است. برخی اعتقاد دارند سیزدهم روز نحسی است و باید این نحسی را در طبیعت به در کرد.
اما دوست‌داران محیط زیست٬ سیزدهم فروردین را روز «طبیعت» نامیده‌اند که مبادا این نحسی٬ دامن طبیعت را بگیرد؛ درخت‌ها از ریشه کنده شود٬ زباله‌ها در طبیعت بر جای بماند٬ سبزی‌های طبیعت لگد شود٬ آتش بگیرد یا بدتر از آن٬ به شکوفه‌های درختان آسیب رسد.

یادمان نرود٬ امروز و فردا٬ روز آزاد کردن ماهی‌های سفره هفت‌سین‌ها نیز است.

بهار که فرا می رسد، شادابی و سرزندگی را تنها به درخت و سبزه و گل ارمغان نمی کند دل و جان انسان را نیزمی شکوفاند. اگر همه غم های عالم بر دل آدمی نشسته باشد، به رنگ و بوی بهار پالوده می شود و نیروی تازه ای می گیرد که از نو برخیزد و “شیشه غم” را به سنگ بکوبد.

  بهار بیرون، در درون باز می تابد. تیرگی رامی تاراند و رخوت را از احساس و اندیشه می زداید. بی جهت نیست که شاعران، نقاشان و نغمه سازان دلبسته بهار می شوند. تاریخ هنر جهان آئینه تمام نمای پیوند جان آفرینندگان و رستاخیز بهاری است.فرهنگ ایران نیز چنین است. به ویژه ادبیات، و در آن میان شعر فاخر بالنده ایران سرشار از جلوه های دل انگیز بهاری است. در درازای هزار و صد سال زندگی شعر تکوینی یافته ایران، شاعری را نمی توان یافت که آرزوی بهار را در دل نپرورده باشد. به پیشبازش نرفته و نفس در نفسش باشد. دستاورد های بهاری از درخت و سبزه و گل و ابر و باران و نسیم، ادبیات شاعرانه ما را رنگین و عطر آگین ساخته است.