تبیان، دستیار زندگی

جمعى در محضر مرجع تقلید شیعیان ، مرحوم حضرت آیت الله العظمى میلانى (كه در مشهد مقدس سكونت داشت ) نشسته بودند، آن هنگام كه امام خمینى (مدظله العالى ) در تبعید به سر مى برد، سخن از امام خمینى به میان آمد.
آیت الله العظمى میلانى فرمود: ((سلام الله علیه )) (سلام خدا بر خمینى ).
در آن جمع ، این كلام براى شخصى ناخوش آیند آمد، آن شخص سخنى گفت كه بوى اعتراض مى داد.
آیت الله میلانى به او فرمود: ((ساكت باش اى فلانى ! اینجا مساءله تقلید در بین نیست كه گفته شود، فلانى اعلم است یا من ؟، اینجا بحث رهبرى است و چنین نیست كه هر مجتهدى لیاقت رهبرى داشته باشد، به همان گونه كه لیاقت تقلید را دارد.
لیاقت رهبرى را تنها فقیه سیاستمدار دارا است كه به زمان خویش ، آگاه بوده ، و در راه خدا از ملامت ملامتگران نترسد و اكنون با این مشخصات كسى جز آیت الله خمینى نیست )).

از خاطرات جالب و فراموش نشدنى نگارنده اینكه : در سالهاى 1343 تا 1345 شمسى به تفسیر حضرت آیت الله شیخ ابوالقاسم خزعلى (دامت بركاته ) مى رفتم ، این جلسه عصرها در مسجد فاطمیه قم (واقع در گذرخان ) از جمعیت بسیار از طلاب فاضل تشكیل مى شد، جلسه پربار و ثمربخشى بود، ایامى بود كه مدتها حضرت امام خمینى (مدظله العالى ) توسط رژیم منهوس پهلوى ، تبعید شده بود، خفقان و سانسور در همه جا به چشم مى خورد، در این شرائط سخت ، روزى استاد معظم آقاى خزعلى در جمع شاگردان كه نگارنده نیز حاضر بودم و مطالب ایشان را مى نوشتم ، فرمود:
((... من امید دارم كه خداوند براى ما روزگارى پیش بیاورد كه در آن روزگار، به استقبال امام خمینى (مدظله العالى ) برویم ، با پاى پیاده به زیارتش ‍ بشتابیم ، سپس با گوشه عمامه خود، غبار نعلین امام را پاك كرده و بدینوسیله ، عمامه خود را متبرك كنیم ، و سپس با همین عمامه ، دو ركعت نماز بخوانیم قربة الى الله و دعا كنیم لفرج ولیه حجة بن الحسن العسكرى (عجل الله تعالى فرجه الشریف ) )).

عمر بن عبدالعزیز (هشتمین خلیفه اموى ) از مردان نیكنام و نیك سرشت ، در میان خلفاى جور بنى امیه است ، او وقتى زمام امور خلافت را بدست گرفت ، كارهاى مهمى انجام داد كه از جمله ممنوع كردن سّب (ناسزاگوئى ) به على (ع )، و رد فدك به صاحبانش (فرزندان فاطمه علیهاسلام ) بود، در مورد فدك ، در تاریخ آمده :
او نامه اى به فرماندارش ((عمرو بن حزم )) نوشت كه ((فدك )) را به فرزندان فاطمه (ع ) باز گردان .
فرماندار پس از اطلاع از مضمون نامه ، در پاسخ نوشت : ((فرزندان فاطمه (ع ) بسیارند و با طوائف زیادى ازدواج كرده اند، به كدام گروه باز گردانم ؟)).
عمر بن عبدالعزیز، خشمناك شد، نامه تندى به این مضمون در پاسخ فرماندار مدینه نوشت :
((... اما بعد: هرگاه من در ضمن نامه اى به تو دستور دهم گوسفندى ذبح كن ، تو فورا در پاسخ خواهى نوشت ، آیا بى شاخ باشد یا شاخدار؟! و اگر بنویسم گاوى را ذبح كن ، مى پرسى رنگ آن ، چگونه باشد؟
هنگامى كه این نامه من به تو مى رسد فورا فدك را بین فرزندان فاطمه (ع ) از على (ع ) تقسیم كن )).

ابن ابى الحدید معتزلى كه از علماى معروف و برجسته اهل تسنن است مى گوید: من از استادم (على بن فارقى ) مدرس مدرسه بغداد پرسیدم ((آیا فاطمه (ع ) از ادعاى مالكیت ((فدك )) راست مى گفت ؟.
گفت : آرى .
گفتم : ((پس چرا خلیفه اول ، فدك را به او نداد، در حالى كه فاطمه (ع ) نزد او را راستگو بود؟)).
او لبخندى زد و كلام زیبا و لطیف و طنز گونه اى گفت ، در حالى كه او هرگز عادت به شوخى نداشت ، گفت : ((اگر ابوبكر، فدك را به مجرد ادعاى فاطمه (ع ) به او مى داد، فردا به سراغش مى آمد و ادعاى خلافت براى همسرش ‍ مى كرد! و وى را از مقامش كنار مى زد و او هیچگونه عذر و دفاعى از خود نداشت ، زیرا با دادن ((فدك )) پذیرفته بود كه فاطمه (ع ) هر چه را ادعا كند راست مى گوید، و نیازى به بینه و گواه ندارد)).
سپس ابن ابى الحدید مى افزاید: ((این یك واقعیت است ، هر چند استاد، آن را به عنوان مزاح ، مطرح كرد)).
این اعتراف صریح از این دو دانشمند اهل تسنن حاكى است كه داستان فدك ، یك داستان سیاسى و آمیخته با خلافت بوده ، نه داستان صرفا اقتصادى .

امام صادق (ع ) فرمود: خداوند توسط یكى از پیامبرانش ، این پیام را به مردم رساند: ((هر مردمى كه در راه اطاعت من باشند، و در آنحال به آنها وسائل خوشى و رفاه را بدهم ، سپس آنها از آنچه دوست دارم (اطاعت ) به آنچه ناپسند دارم (گناه ) منتقل شوند، آنها را آنچه دوست دارند به آنچه ناپسند مى شمرند منتقل مى سازم ، و اگر بر اثر نافرمانى من گرفتار بلا گردند، و سپس از آنچه ناپسند دارم به آنچه دوست دارم (از گناه به اطاعت گرایند، آنها را از آنچه نمى خواهند به آنچه دوست دارم منتقل مى كنم .
و هر مردمى كه از من نافرمانى كنند و به سختى افتند، سپس از گناه به اطاعت منتقل شوند، آنها را به آنچه دوست دارند منتقل كنم ، رحمت من بر خشم من پیشى گرفته است ، پس از رحمت من ناامید نباشید زیرا گناهى را كه مى آمرزم نزد من بزرگ نمى نماید، و به آنها بگو با عناد و لجبازى در معرض خشم من نیایند و دوستانم را سبك نشمارند زیرا هنگام خشم ، هیبتهائى دارم كه هیچیك از مخلوقم تاب مقاومت آن را ندارد)).

زید بن امام سجاد (ع ) از مردان شجاع و انقلابى عصر خود بود كه نهضتى عظیم بر ضد طاغوتهاى اموى به وجود آورد و سرانجام به شهادت رسید.
یكى از پسران او ((عیسى )) است ، این پسر شیردل نیز به راه پدر رفت و پرچم مخالفت با منصور دوانیقى (دومین طاغوت عباسى ) را برافراشت . پس از منصور، مهدى عباسى بر مسند خلافت نشست ، وى خواست از راه تطمیع ، عیسى را از مخالفت باز دارد.
عیسى در این وقت در مخفیگاه زندگى مى كرد، ماءمورین مهدى عباسى در شهرها اعلام كردند، كه عیسى در امان است ، به اضافه عطایاى فراوانى كه از طرف خلیفه به او داده خواهد شد.
وقتى كه این خبر به عیسى بن زید رسید، به دو دوست همرزمش ((جعفر احمر)) و ((صباح زعفرانى )) گفت : ((سوگند به خدا اگر یك شب با ترس ‍ بخوابم ، براى من بهتر از همه عطایاى او و همه دنیا است )).
و به حسن بن صالح ، همرزم دیگرش گفت : ((سوگند به خدا یك ساعت ترس آنها از من كه در نتیجه از ناحیه من ، رعب و وحشتى بر دل آنها افكنده مى شود، موجب رعایت حقوق مظلومان خواهد گردید و همین وحشت آنها از قیام من باعث كنترل آنها و كاهش طغیانشان خواهد شد و این بازتاب ، براى من بهتر از همه این وعده ها است )).
عیسى (ع ) در خفا از دنیا رفت ، حسن زعفرانى (چریك همرزمش ) دو كودك او را سرپرستى مى كرد.
حسن زعفرانى مى گوید: ((به حسن بن صالح (همرزم دیگر عیسى ) گفتم : چه مانعى دارد كه ما خود را آشكار كنیم و خبر فوت عیسى را به مهدى عباسى برسانیم ، تا او از فكر عیسى ، راحت شود و ما نیز در امان بمانیم ؟)).
حسن بن صالح كه شاگرد مكتب عیسى بود در پاسخ گفت : ((نه به خدا سوگند، هرگز چشم دشمن را به مرگ ولى خدا، فرزند پیامبر (ص ) روشن نمى كنم ، اگر من یك شب به حالت ترس بسر برم ، برایم بهتر است از اینكه یكسال به جهاد و عبادت بپردازم )).