تبیان، دستیار زندگی

داشتم به امروز فکر می کردم  و همچنین به خاطرات شیرینی که اگرچه گذشت ، ولی هرگز ما از آنها غافل نخواهیم شد.

به روزی که مثل این روز بود و چه تمام نشدنی و خیال انگیز ...

به احساس خوشبختی جاری در آن روز... به همدلی و همراهی مستمر تو... 

به چشمای پر از عشق و صداقت تو که رویای خوسبختی را ممکن می کند.

به آن ظهر دل انگیز زمستانی که تلاقی دریای عشق ما، با دریا بود.

به این که فهمیدیم چقدر از جنس همیم و آن روز دریا هم به لطف حضور ما بی دریغ تر از همیشه بود.

من ایمان دارم که تو هم ایمان داری به اینکه آن روز فقط دیدن دریا نبود ، آن روز پیمانی بود که محکم تر شد...

آن روز حس های درونی که در زوایای پنهان روح ما جاری بود، تبلور یافت و ما خالص و بی دریغ همچون دریا  آغوش گشودۀ ساحل را پیمودیم..

لحظه بزرگی بود....

چشم های من گاهی به امواج دریا و گاهی به چهره مهربان و لطیف تو بود و این تشابهات قلب مرا آکنده از عشق می کرد.

آن روز فهمیدم که تو نیز بی دریغی مثل دریا ، تو نیز زلالی مثل دریا ، تو هم پر شور و اشتیاقی مثل اشتیاق لحظه لحظۀ دریا برای رسیدن به آغوش ساحل.

آن روز در دامان هستی زندگی می کردیم. از آغوش دریا به دامان جنگل و از دامان جنگل به منظره درخشان ماه که در آسمان نورافشانی می کرد

و من ماه را بسان چراغی روشن در راه عشقمان می دیدم....

 در بهار دل من باز نوروز رسید  

باز باید با عشق ،

هفت سینی را چید

سین اول سبزی ؛ سبزی درد دلم، سبزی قلب پر از خاطره ام

سین دوم سروی به بلندای کلام و سخنمسین سوم سیرت ؛ سیرتی پاک چو آیینه در آب ، سیرتی خوش چو بلورسین

چهارم سیما ؛ نه که سیمای بد خاطره ها ،بلکه سیمای قشنگت از دور

سین پنجم ساعت ؛ ساعت عمر من و تنهایی                                                     ساعتی که بگذشت٬ ساعتی که باقیست

سین شیشم چو سلام ، اسم تو تنها کلام ، یاد تو گام به گام

سین هفتم ز سفر باید گفت؛ سفری تا خود ابرو تو که همسفری ، همسفر با دل من                                     

                                 سبزی و ساعت و سرو،                                                                          سیرت و اسم و سلام٬همه سیمای سکوتند ز تنهایی دل              

                                 و سفر باید کرد تا توان پر زد و                                                     

                                                     آزاد شد از هر چه سکوت

هنر من و بزرگترین هنر من: فن زیستن در خویش. همین بود که مرا تا حال زنده داشت. همین بود که مرا از این همه دیگرها و دیگران بیهوده مصون می داشت.

 هر گاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم، تنها نبودم اما، اما اکنون نمی دانم این " 

خودم" کیست؟ کدام است؟

هر گاه تنها می شوم گروهی خود را در من می آویزند که منم و من با وحشت و پریشانی و بیگانگی در چهره هر یک خیره می شوم و خود را نمی شناسم! نمی دانم کدامم؟

می دهد کیست؟

اوه که خسته شدم! باید رها کنم. رها میکنم اما چگونه می توانم تحمل کنم؟

تا کنون همه رنج تحمل دیگران را داشتم و اکنون تحمل خودم رنج آورتر شده است.

زیر پاهای گذر زمان            

تمام دلدادگی ام را ...