تبیان، دستیار زندگی

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، طرح تبدیل ماه به ایستگاه خورشیدی توسط محققان شرکت شیمیزو (Shimizu) ارائه شده است؛ خط استوای ماه در معرض تابش مقدار ثابت نور خورشید قرار دارد و بهترین محل برای نصب پنل‌های خورشیدی محسوب می‌شود.

در پروژه «حلقه ماه(Luna Ring)» حدود 11 هزار کیلومتر پنل خورشیدی با عرض 400 کیلومتر در اطراف خط استوای ماه نصب می‌شود.

میزان انرژی خورشیدی تولید شده در این ایستگاه عظیم بالغ بر 13 هزار تراوات خواهد بود که پس از جمع آوری، بصورت امواج مایکروویو و لیزر به زمین بازتابانده شده و به انرژی الکتریسیته تبدیل می‌شوند.

محققان قصد دارند تا سال 2020 میلادی طرح آزمایشی پروژه حلقه ماه را انجام دهند و کار ساخت نیز از سال 2035 آغاز خواهد شد.

ماشین‌آلات و تجهیزات مورد نیاز از زمین به فضا پرتاب شده و کار نصب پنل‌ها نیز توسط ربات‌های کنترل از راه دور انجام می‌شود.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، از فناوری چاپگرهای سه‌بعدی در حوزه‌های مختلف مانند تولید اندام مصنوعی از جمله قلب، کلیه و کبد تا ساخت قطعات مکانیکی مختلف استفاده می‌شود.

درحالیکه تلاشهای قبلی برای تولید پوست مصنوعی با ظاهری مشابه پوست طبیعی با شکست مواجه شده بودند، محققان دانشگاه های لیورپول و منچستر موفق شدند با استفاده از فناوری چاپ سه‌بعدی، پوست مصنوعی با ظاهری مشابه پوست طبیعی تولید کنند.

پوست مصنوعی تولید شده با چاپگر سه‌بعدی می‌تواند برای برخی افراد خاص بر اساس سن، جنسیت و نژاد قومی مورد استفاده قرار بگیرد.

محققان معتقدند که فناوری چاپ سه‌بعدی قادر به بهبود روشهای مدلسازی پوست بوده و می‌تواند نسخه کپی از پوست فرد با ظاهری کاملا طبیعی تولید کند.

دکتر «سوفی ووگر» از محققان این پروژه تأکید می‌کند: سیستم بینایی انسان بشدت نسبت به تغییرات کوچک در ظاهر پوست حساس است، بنابراین فناوری چاپ سه‌بعدی باید بقدری پیشرفته باشد تا بتواند پوست مصنوعی با ظاهری کاملا طبیعی تولید کند و این پوست در موارد اورژانس و جراحی‌های زیبایی کاربرد خواهد داشت.

محققان تأکید می‌کنند که تولید پوست مصنوعی با چاپگر سه‌بعدی در مراحل اولیه قرار دارد و این فناوری به توسعه بیشتر برای تولید بافت طبیعی‌تر پوست نیاز دارد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران‌(ایسنا) حشرات در بسیاری از کشورهای جهان یک منبع غذایی مهم محسوب می‌شوند؛ بر اساس اعلام سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد بیش از 2.5 میلیارد نفر از مردم جهان از حشرات استفاده می‌کنند.

بروز خشکسالی و قحطی در مناطق مختلف جهان نیز جان میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند؛ در این صورت می‌توان از حشرات بعنوان یک منبع غذایی پایدار و مطمئن استفاده کرد.

محققان شرکت Tiny Farms با هدف توسعه مزارع پرورش حشرات برای مصارف خوراکی، کیت مزرعه پرورش حشرات را ارائه کرده‌اند که امکان احداث یک مزرعه در مقیاس خانگی را فراهم می‌کند.

صاحبان این مزارع کوچک می‌توانند از این محصولات غنی از پروتئین برای مصرف شخصی، تغذیه حیوانات یا حتی فروش استفاده کنند.

هر کیت مزرعه پرورش حشرات Open Bug Farm Kit متشکل از دستورالعمل پرورش حشرات مختلف و تجهیزات مورد نیاز برای احداث یک مزرعه کوچک است.

با سیستم مدیریت آنلاین، امکان بررسی فعالیت مزرعه، بررسی محصولات و مقایسه عملکرد مزرعه با سایر مزارع همجوار فراهم می‌شود؛ همچنین امکان درخواست کمک و مشورت با کارشناسان شرکت و سایر مزرعه‌داران نیز در این سیستم در نظر گرفته شده است.

دانشجویان دانشگاه مک گیل کانادا نیز به منظور مقابله با بحران گرسنگی در کشورهای فقیر آفریقایی در پروژه Flour Power موفق به تهیه آرد از ملخ شده‌اند که می‌تواند برای پخت نان مورد استفاده قرار بگیرد؛ محققان برای عملی کردن این طرح بودجه یک میلیون دلاری دریافت کرده‌اند.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این دوربین با بازسازی تصاویر سه‌بعدی از فوتون‌های منعکس‌شده از اشیائی عمل می‌کند که در تاریکی، تقریبا نامرئی هستند.

این فناوری را می‌توان در نسل بعدی دوربین‌های جاسوسی به کار برد یا از آن‌ در درمان چشم‌هایی استفاده کرد که به آسانی توسط نور آسیب می‌بینند.

محققان دانشگاه ام آی تی با ابداع این دوربین و با استفاده از فوتون‌ها، موفق به خلق تصاویر دقیق از اشیای کم‌نور شدند. این فوتون‌ها ذرات بنیادی هستند که از ذرات کوچک‌تر ساخته نشده‌اند.

تیم علمی همچنین با استفاده از ریاضیات، اطلاعات جمع‌آوری‌شده از ذرات ریز نور را به یکدیگر چسباند. این ذرات نور توسط نوعی آشکارساز موجود در دوربین ضبط شده بودند.

افزون بر این، محققان دانشگاه ام ‌آی تی الگوریتمی را برای مطالعه روابط بین بخش‌های مجاور یک شیء تیره با استفاده از پالس‌های نور و همچنین علم اندازه‌گیری نور پایین طراحی کردند.

این دانشمندان نوع جدیدی از لیزر یا آشکارساز را ابداع نکرده‌اند، بلکه الگوریتمشان را به یک آشکارساز فوتونی اعمال کردند.

دوربین جدید از طریق اسکن یک شیء و با استفاده از پالس‌های شدت پایین نور لیزر عمل می‌کند.

هر پالسی، تا زمانی که یک فوتون منعکس‌شده با استفاده از یک آشکارساز و الگوریتم ضبط می‌شود، شلیک می‌شود و هر مکان شفاف با یک پیسکل در تصویر خلق‌شده مطابقت می‌کند.

طی زمان موردنیاز برای انعکاس فوتون‌های پالس‌های لیزر از شیء و خوانش آن‌ها توسط آشکارساز، اطلاعاتی در خصوص عمق شی مورد هدف ارائه می‌شود.

این تکنیک هم‌اکنون در ابزارهای های‌تک و با هدف تعیین ماهیت ساختارهای سه‌بعدی به کار می‌رود، اما الگوریتم تیم ام آی‌ تی همان اطلاعات را با استفاده از یک صدم تعداد فوتون‌های موردنیاز توسط دیگر آشکارسازهای نوری و تکنیک‌های به کار رفته در نقشه‌برداری از مناطق دور دست، در اختیار می‌گذارد.

این تصاویر به شکل سیاه و سفید هستند، زیرا لیزر، نور متعلق به یک طول‌موج منفرد را تولید می‌کند، اما دوربین جدید تعدادی از مواد مختلف را به دلیل سرعتی که آن‌ها نور لیزر را منعکس می‌کنند، گزینش می‌کند.

تصاویر تاریک‌تر اشیا به برخورد پالس‌های نوری بیشتر پیش از انعکاس، نیاز دارند.

جزئیات این ابداع در Science منتشر شد.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران‌(ایسنا)، محققان دانشگاه فناوری اوکلند و دانشگاه ویکتوریا با همکاری موسسات علمی نیوزیلند، فاز سه ساله طراحی پردازنده سیگنال مرکزی و پردازنده داده علمی رادیو تلسکوپ SKA را آغاز کرده‌اند.

علاوه بر همکاری محققان نیوزیلندی در مراحل طراحی بخش‌های مختلف تلسکوپ، دولت این کشور نیز طی سه سال مبلغ 1.42 میلیون دلار به توسعه این پروژه اختصاص می‌دهد.

تلسکوپ SKA (آرایه کیلومتر مربع) یک تلاش جهانی برای ساخت بزرگترین و پیشرفته‌ترین رادیو تلسکوپ جهان محسوب می‌شود و اخترشناسان با کمک این رادیو تلسکوپ قادر به بررسی آسمان با جزئیات بی‌سابقه خواهند بود.

کشورهای استرالیا، نیوزیلند، انگلیس، آلمان، ایتالیا، سوئد، هلند، کانادا، چین، هند و آفریقای جنوبی در پروژه ساخت این تلسکوپ مشارکت دارند و 350 دانشمند و مهندس از 18 کشور جهان به همراه 100 موسسه علمی-تحقیقاتی با این طرح همکاری می‌کنند.

تلسکوپ SKA در استرالیا و آفریقای جنوبی احداث شده و متشکل از هزاران دیش و بیش از میلیون‌ها گیرنده رادیویی دو قطبی خواهد بود که حساسیت این تلسکوپ را هنگام بررسی آسمان 100 برابر بیشتر از تلسکوپ‌های موجود می‌کند.

بودجه پیش‌بینی شده برای این پروژه 1.3 میلیارد پوند است و کار ساخت آن از سال 2016 میلادی در آفریقای جنوبی و استرالیا آغاز خواهد شد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تحقیقات نشان می دهد، پاسخ ناخودآگاه فرد به تصویر شریک زندگی، یک ابزار مناسب برای پیش بینی موفقیت ازدواج است.

پروفسور «جیمز مک نالتی»، نویسنده ارشد این مطالعه و از محققان دانشگاه ایالتی فلوریدا تأکید می کند: این آزمون جدید قادر به سنجش احساس واقعی تازه زوجین نسبت به یکدیگر است، نه آنچه که خود یا دیگران در این خصوص تصور می کنند.

در این مطالعه 135 زوج که به تازگی ازدواج کرده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. از داوطلبان خواسته شد ارزیابی خود از ازدواج را با صفات مثبت یا منفی مانند خوب، بد، رضایت بخش یا ناخرسند اعلام کنند. سپس واکنش ناخودآگاه هر کدام از افراد با استفاده از «آزمون عشق» اندازه گیری شد.

این آزمون شامل نشان دادن عکس شریک زندگی بمدت یک ثانیه بود؛ سپس از داوطلبان خواسته شد که بسرعت پاسخ دهند که کلماتی مانند بزرگ، عالی، وحشتناک با ترسناک، کلمات منفی یا مثبت هستند.

به گفته محققان، سرعتی که افراد به این پرسش ها پاسخ می دهند، بیانگر احساسات واقعی آنها است.

«آزمون عشق» با یک اصل روانی در ارتباط است که بر مبنای آن پس از مشاهده سریع تصویر شریک زندگی، زوجین در یک حالت مثبت یا منفی ذهنی قرار می گیرند.

اگر هر کدام از زوجین (پس از مشاهده عکس همسر) در حالت ذهنی مثبت باشد، کلمات مثبت مانند بزرگ یا عالی را سریع تر از کلمات منفی مانند ترسناک و وحشتناک تشخیص می‌دهد و بالعکس افرادی که در هنگام مشاهده تصویر شریک زندگی، پاسخ ناخودآگاه منفی از خود بروز می دهند، به احتمال زیاد طی سال های آینده با نارضایتی در زندگی روبرو خواهند بود.

این مطالعه با حضور تازه زوجین به مدت چهار سال و هر شش ماه یکبار تکرار شد.

نتایج به دست آمده نشان می دهد، افراد دارای پاسخ ناخودآگاه منفی بیش از سایرین از ازدواج خود ناراضی بوده و حتی در برخی موارد از یکدیگر جدا شده بودند.

پروفسور «مک ناتلی» تأکید می کند: افراد می توانند عشق و احساسات منفی را همزمان داشته باشند و این آزمون قادر به سنجش این احساسات است.

این سطح از پاسخ های ناخودآگاه سریع، یک ابزار قدرتمند برای پیش بینی دوام و رضایت تازه زوجین محسوب شده و حتی می تواند وجود یا عدم وجود احساسات منفی در زوجین را اندازه گیری کند.

نتایج این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «پلاستیک حشره‌یی» زیست تخریب پذیر با استفاده از ذوب پوسته «سوسک سیاه» (darkling beetle) تهیه می شود.

سوسک ها سه تا چهار ماه پس از تخم گذاری می میرند و می توان از پوسته این سوسک های مرده حاوی پلیمر کیتین – نوعی پلاستیک طبیعی – برای ساخت ماده زیست تخریب پذیر موسوم به «کلئوپاترا» (coleopatra) استفاده کرد.

برای تهیه یک ورق نازک از پلاستیک کلئوپاترا – در زبان یونانی به معنای سوسک – پوسته دو هزار و 500 سوسک مرده مورد استفاده قرار می گیرد.

با ذوب و فشردن پوسته ها به یکدیگر به وسیله حرارت طی شش ماه می توان یک قطعه 10 سانتیمتر مربعی از پلاستیک کلئوپاترا حاوی پلاستیک طبیعی کیتین (chitin)‌ تولید کرد.

طی یک فرآیند شیمیایی، کیتین به کیتوزان (chitosan) تبدیل می شود که با توجه به تغییر در ترکیب مولکولی، از پیوستگی بهتری برخوردار است.

با وجود روند پر زحمت تولید پلاستیک حشره‌یی زیست تخریب پذیر می توان با توسعه این روش، اقدام موثری برای جایگزین کردن پلاستیک های معمولی غیر قابل تجدید پذیر انجام داد.

در حال حاضر از این پلاستیک زیستی برای ساخت جواهرات و چراغ های زینتی استفاده می شود و محققان قصد دارند در ادامه تحقیقات، ویژگی های این ماده ساخته شده از مواد زائد و زیست تخریب پذیر برای استفاده در کاربردهای دیگر را مورد بررسی قرار دهند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این کشف می‌تواند به طراحی هواپیماها، زیردریایی‌ها و توربین‌های بادی آرام‌تر بینجامد.

پرهای بسیاری از گونه‌های جغدها به گونه‌ای تکامل یافته که به طور موثر صدای ایرودینامیکی بالهای آنها را حذف کرده و به آنها امکان شکار طعمه را در سکوت می‌دهند.

تیم تحقیقاتی حاضر در این پروژه مدعی است راز چگونگی دستیابی دقیق به این پنهان‌کاری آوایی را کشف کرده است.

دکتر جاستین جوورسکی، دانشیار گروه مکانیک و مهندسی مکانیک دانشگاه Lehigh در پنسیلوانیا، گفت: جغدها دارای سه ویژگی فیزیکی متمایز هستند که تصور می‌شود در قابلیت پرواز ساکت آنها نقش دارد.

وی در ادامه افزود: این سه ویژگی عبارتند از: وجود پرهای سفت در طول لبه حمله بال، حاشیه انعطاف‌پذیر در طول لبه فرار بال و وجود نوعی ماده پرزدار و نرم که در بخش فوقانی این عضو توزیع شده است.

تیم علمی به دنبال پاسخ به این پرسش بود که آیا خفای جغد مبتنی بر یک ویژگی یا تعامل ترکیبی از این ویژگی‌ها است.

در بال‌های معمولی، صدا از لبه فرار سخت ناشی می‌شود که این لبه بطور معمول بر علام صوتی غلبه می‌کند.

با این حال، تحقیقات نظری پیشین دکتر جوورسکی و نیگل پیک از دانشگاه کمبریج نشان داده بود که ویژگی متخلخل و سازگار لبه فرار بال‌های جغد منجر به کاهش قابل‌توجه صدای ایرودینامیکی می‌شود.

جوورسکی مدعی شد: ما همچنین پی برده بودیم که پرز مخملی بر روی بخش فوقانی بال جغد، سطحی خشن اما سازگار را خلق می‌کند که مانند یک قالیچه نرم است.

وی ادامه داد: این ماده کمتر مطالعه‌شده، می‌تواند صدا را با استفاده از مکانیسمی متفاوت از مکانیسم‌ جاذب‌های صوت معمولی حذف کند.

تحقیقات جدید جوورسکوی و همکارانش، صدای ناشی از عبور هوا بر فراز ماده پرزدار را مطالعه کرده است. این ماده به عنوان مجموعه‌ای از فیبرهای انعطاف‌پذیر منفرد ایده‌آل است.

این دانشمندان همچنین چگونگی تغییر سطح صدای ایرودینامیکی با ترکیبی از این فیبرها را بررسی کردند.

نتایج این مطالعه جزئیاتی را در خصوص این موضوع ارائه می‌دهد که چگونه سطح خشن متناسب با علائم صوتی طراحی می‌شود.

مطالعه تصویری پرهای واقعی جغد، هندسه‌ جنگل‌مانند ماده پرزدار را نشان می‌دهد و این یافته‌ها در فعالیت‌های آزمایشگاهی و نظری دانشمندان با هدف تکرار ثمربخش این ساختار پرزدار وارد می‌شود.

جزئیات این مطالعه به زودی در نشست «بخش دینامیک سیالات» انجمن فیزیک امریکا ارائه می‌شود.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران‌(ایسنا)، هدفیلد نخستین فضانورد کانادایی است که موفق به پیاده‌روی در فضا شده و برای پنج ماه فرماندهی مأموریت اکتشافی 35 درایستگاه فضایی بین المللی (ISS) را برعهده داشت.

این فضانورد کانادایی در مدت پنج ماه اقامت و فرماندهی ISS، دشواری‌های انجام کارهای روزمره زندگی مانند دست شستن، مسواک زدن و خوابیدن در شرایط بی وزنی را برای ساکنان زمین به تصویر کشید.

هدفیلد در ماه ژوئن سال جاری(خرداد ماه) و چند هفته پس از بازگشت از آخرین مأموریت فضایی بطور رسمی خاتمه فعالیت های دولتی خود در آژانس فضایی کانادا را اعلام کرد.

وی از زمان بازنشستگی با حضور در مدارس، دانشگاهها و مراکز علمی، تجربیات خود را از سه مأموریت فضایی و اقامت 166 روزه در مدار زمین در اختیار نوجوانان و جوانان علاقه‌مند به فضا قرار می‌دهد.

این فضانورد سرشناس روز سه‌شنبه 29 اکتبر(هفتم آبان) نخستین کتاب خود تحت عنوان: «راهنمایی یک فضانورد برای زندگی روی زمین» را منتشر کرد و بزودی کتاب صوتی و نسخه دیجیتال این کتاب نیز در اختیار علاقمندان قرار خواهد گرفت.

طی روزهای آینده، هدفیلد ضمن برگزاری نشست‌هایی در شهرهای مختلف کانادا و آمریکا علاوه بر معرفی نخستین کتاب خود، به تشریح تجربیات آخرین مأموریت فضایی که حدود شش ماه قبل انجام شد، خواهد پرداخت.

کریس هدفیلد در حال نگارش دومین کتاب خود در خصوص سفرهای فضایی برای کودکان و نوجوانان است.

به گزارش سرویس فناوری ایسنا، پیش از این پژوهشگران دریافته بودند که اگر سطح نانولوله‌های کربنی را با استفاده از پلیمر ویژه‌ای پوشش دهند، ساختار ایجاد شده می‌تواند بعنوان حسگر عمل کرده و به ساختارهای دیگر متصل شود. از این روش برای ساخت حسگرها استفاده شده بود.

در این پروژه محققان سطح نانولوله‌ها را با پلیمر آمفی‌فیلیک (دارای دو سر آبدوست و آبگریز) پوشش دادند، این پلیمر دارای سایت‌های اتصال مختلفی بود که می‌توانست به مولکول‌های هدف مختلف متصل شود. محققان دریافتند که از این ویژگی می‌توان استفاده کرد تا پروتئین‌های مختلف نظیر پروتئین‌های بیماری سرطان یا دیابت را به دام انداخت. در واقع با استفاده از پلیمر ویژه‌ای می‌توان پروتئین‌های از پیش تعیین شده‌ای را به دام انداخت، چنین ساختاری آنتی‌بادی مصنوعی است.

مایکل استرانو از محققان این پروژه می‌گوید: این روش، راهبرد بسیار جالبی است که می‌توان با آن آنتی‌بادی‌های مختلفی را تولید کرد. از سوی دیگر، این راهبرد می‌تواند برای ساخت حسگرهای مختلف مورد استفاده قرار گیرد، بطوری که به جای پوشش‌دهی نانولوله‌های کربنی با آنتی‌بادی‌های طبیعی، بتوان از آنتی‌بادی مصنوعی استفاده کرد. آنتی‌بادی‌های طبیعی گاهی درون سلول‌ها یا بافت‌ها می‌شکنند و از بین می‌روند در حالی که آنتی‌بادی‌های مصنوعی پایداری بالاتری دارند.

محققان این پروژه موفق شدند با استفاده از این راهبرد، آنتی‌بادی‌های مصنوعی مختلفی را برای برخی پروتئین‌ها نظیر استرادیول (یک نوع استروژن) و L تیروکسین (هورمون تیروئید) تولید کنند. در حال حاضر این گروه در حال تولید انواع مختلفی از آنتی‌بادی‌ها هستند.

برای ساخت این آنتی‌بادی‌ها از پلیمرهای آمفی‌فیلیک مختلفی استفاده می‌شود. این پلیمرها دارای یک بخش آبدوست و یک بخش آبگریز هستند که سر آبگریز آنها به نانولوله کربنی متصل شده و سر آبدوست آنها آزاد مانده که می‌تواند به مولکول‌های هدف (پروتئین‌ها) متصل شود.

چیزی که این راهبرد را منحصربه فرد می‌کند، آن است که به هیچ وجه نمی‌توان تنها با مشاهده ساختار پلیمر و پروتئین‌های هدف درباره اتصال یا عدم اتصال آنتی‌بادی به پروتئین قضاوت یا پیش‌بینی کرد. باید پلیمر روی نانولوله پوشش داده شود و سپس تست اتصال انجام شود. این گروه ابزار خودکاری را طراحی کردند که می‌تواند پلیمرهای مختلفی را با چیدمان‌های متفاوت روی نانولوله پوشش داده و نتیجه را گزارش کند.

از این آنتی‌بادی‌های مصنوعی می‌توان برای تشخیص بیماری‌های مختلف نظیر سرطان استفاده کرد.