ما بها و خون بها رایافتیم،جانب جان باختن بشتافتیم/ای جفای تو زدولت خوب تر،انتقام تو زجان محبوب تر/نالم آری ناله ها خوش آیدش،از دو عالم ناله وغم بایدش/نالم وترسم که او باور کند،وز ترحم جور را کمتر کند/samiiadj/

گفتمش اینقدر آزار دل زار مکن،گفت اگر یار منی شکوه زآزار مکن/گفتم ازدرد دل خویش به جانم چه کنم،گفت تا جان بودت درد دل اظهار مکن/samiiadj/

خوشایاد عشق وخوشانام عشق،خوشا صبح عشق و خوشا شام عشق/خوشا خاری و بی کسی های عشق،تهی دستی و نارسی های عشق/خوشا خارهای دل آزارعشق ،خوشا ناله های گرفتارعشق/خوشا سوز عشق و خوشا دردعشق،خوشا سینه ی دردپرورد عشق/خوشا عاشقان و شب تارشان ،خوشاناله های دل آزارشان

ناله ی آن روز مولا این زمان، باز هم غوغا کند در قلبمان/چون که یوسف بود اندر قعر چاه،سر به چه می کرد و می گفتش به آه/که ای عزیز آخرینم مهدی ام، من دچار دوره ی بد عهدی ام/ یوسف کنعانی ام از چه درآ،مه به چه دیدن نباشد خود روا/تکیه کن بر کعبه جان آمد به لب،ناله کن با یاورانت نیمه شب/یا علی درد تودارم دردلم،با نگاهی حل نمااین مشکلم/دردرا دردتو معنی می کند ،اشک را اشک تو رسوا می کند/ یاعلی زین زندگانی خسته ام،یا علی من بال وپر بشکسته ام/ یا علی درد دلت با ما بگو، یا برو برتربت زهرا بگو/یاعلی کمتر سرت در چاه کن،هان بیا درد دلت با ماه کن/ماه شاهد بود در وقت کفن،دست زهرا را درآغوشش حسن/ یا علی عمریست هق هق میکنم،عاقبت زین غصه ات دق می کنم.

بقیع ای ناله های شب شنیده، بقیع ای اشک های خون دیده/بقیع ای بی چراغ وشمع وتاریک، بقیع ای عقده های دور ونزدیک/بقیع کو بقعه های رستگاری، بقیع ای جلوه های سوگواری/ بقیع گویند زهرا در دل توست، از او روشن چراغ منزل توست/بقیع در سینه ات اسرار هستی، دل مارا زغربت ها شکستی/ بقیع ای حسرت چشمان خسته ، برای دیدن یاس شکسته/ بقیع کو قبر زهرا مادر ما،کنون بغض گلومان را تو بگشا/ هزاران دل به آه وسوز شبگیر، دخیل پنجره هایت چو زنجیر/

 باید خوشبخت بودن را از بچه ها یاد گرفت،آنها خوشبختی اصلی خود رابا داشتن چیز کمی احساس می کنند.

بازندگان تسلیم حوادث هستند،پیروز مندان حوادث را بوجود می آورند.

خوشبختی ونبوغ یعنی:نود درصد زحمت کشیدن وعرق ریختن وده درصد الهام گرفتن.

بالا ترین نیاز انسان، غلبه بر تنهایی و رها شدن از زندان بی کسی است.

آنچه به دیگران می گویید در صورتی ثمر بخش است که ابتدا خودتان به آن عمل کنید

تو را من دوست می دارم ندانم چیست درمانم،نه روی هجر می بینم نه روی وصل می دانم/نپرسی هرگز احوالم،نسازی چاره ی کارم،نه بگذاری که با هرکس بگویم راز پنهانم

samiiadj،from Esfahan/

دلی کز عشق جانان جان ندارد،توان گفتن که او ایمان ندارد/به آسانی منه در کوی او پای،که رهرو راه راآسان ندارد/دلم در درد عشق او چنان است،که دل بی درد عشقش جان ندارد/اگر درمان کنم درمان ندارد،که درد عشق تو درمان ندارد/.

پشت بر روزگار باید کرد،روی در روی یار باید کرد/پیش شمع رخش،چو پروانه،سوختن اختیار باید کرد/تا کند یار روی در رویت،دل آیینه وار باید کرد/تانهد برسرت عزیزی پای،خویش،چون خاک خار باید کرد/.

ای عشق کجا به من فتادی؟ وی درد ،به من چه رو نهادی؟ هرگز نکنم تورا فراموش، ای آنکه مرا همیشه یادی