تبیان، دستیار زندگی

فکر می کردم تموم شده دوره ی پاکی   

                           وقتی دیدمت فهمیدم تو این کره ی خاکی

میشه هنورزم دوست داشت و عشق نمرده  

                             فهیمیدم این رو که زندگیم چشم نخورده

    من عشقو با تو می خوام     

                    چون که تو دله بقیه

مرده....

باسه با تو بودن  

         زندگیمو باختم

یک کلبه ای از عشق   

        باسه ی تو ساختم

 من عاشق تو بودم 

عاشق تو هستم

 درهای دلمو رو به همه

بستم 

در  سنبلش  آویختم  از  روی  نیاز

                               گفتم  من  سودازده  را  کار  بساز

 گفتا  که  لبم  بگیر  و  زلفم  بگذار 

                                 در  عیش  خوش  آویز نه در عمر دراز

تمومه دردهایه من 

     توی بغضه صدامه 

 آره داستانه زندگی

 همچنان ادامه داره

ولی بحثه

 تک و تنهایی ادامه دادن

می خوام منم بگم   

 تو آسمون یک ستاره دارم

غرور و می ذارم کنار  

  پس بذار تا بگی

که مثل تو پیدا میشه   

از هزار تا یکی 

 دله من بدجوری بی تابه

 به خاطر با تو بودن

تورو می خوام

   با تمومه وجودو تار و پودم  

   می دونی کلی منتظر موندم 

 تا شبی که بهم بگی

ازاین جا به بعد تویی   

  باسه من شریکه زندگی

پس حالا میاد روی زمین

 قلم عشق

بی تو دیگه باسه من

      پایانه کلمه هاست

   آدمها دلمو شکستند   

         و این و یادم دادن که

 دیگه خودمو قایم بکنم

                از عالم و آدم

می خوام بیای چون     

          پناه دل خستم باشی

          پس بی تو

می دونم زندگیم از هم پاشیده است  

  زندگیم از هم پاشیده است

می روم شاید فراموشت کنم

                            با فراموشی همراهت  کنم

می روم از رفتن من شاد باش

                              از عذاب دیدنم راحت باش

گرچه تو تنهاتر از من می روی

                              آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

                             تلخی برخوردهای سرد را

         بودیم

           و کسی پاس نمی داشت   

          که هستیم

    باشد که نباشیم و بدانند که بودیم

من عشق را در تو   

           تو را در دل    

   دل را در موقع تپیدن     

     و تپیدن را به خاطر تو دوست دارم

هر روز

 از در خانه ی او می گذرم

 ولی..

او را نمی بینم

او هر روز چشم انتظار من

 در پشت پنجره

و من هر روز از پنجره ی قلبم او را می بینم...

افسوس 

که هنوز نتوانسته ام

 قفل پنجره ی قلب او را باز کنم  ....

شاید هم پنجره باز است

 و من به دنبال کلید می گردم

و افسوس که کلید در قلب خودم است...

آری قفل قلب من و دوست باز است

 و هر دو کلید را هم داریم...

آن کلید (ما)  هستیم

ما هر روز از پشت پنجره برای هم بوسه می فرستادیم 

بی خبر از آن که

 در این میان (ما) ما بودیم

و بوسه های هم رو نمی دیدیم

به امید روزی که

 من و دوست دیگر پشت پنجره ها منتظر نمانیم

آری پشت پنجره ها منتظر نمانیم.