تبیان، دستیار زندگی

در سال‌های نه‌چندان دور، كاشت دندان برای بسیاری از بیمارانی كه مبتلا به بیماری‌های شایع زمینه‌ای چون بیماری‌های قلبی ـ عروقی، دیابت، نارسایی كلیوی، پوكی استخوان، بیماری‌های تیروییدی و آرتریت روماتوئید بودند، امكان‌پذیر نبود و این بیماران مجبور به استفاده از پروتزهای متحرك با مشكلات خاص خود بودند.

اما امروزه با پیشرفت ایمپلنت‌ها، قدرت اتصال آنها به استخوان افزایش یافته و این امكان فراهم شده كه بیمارانی با مشكلات زمینه‌ای بتوانند درمان ایمپلنت را انجام دهند.

دكتر آرش خجسته، استادیار بخش جراحی دهان و فك و صورت دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی در گفت‌وگو با «جام‌جم» می‌گوید: در صورتی كه بیمار دارای هرگونه بیماری كنترل‌نشده‌ای باشد، امكان جراحی ایمپلنت وجود نخواهد داشت، اما با كنترل بیماری زمینه‌ای، این امكان فراهم خواهد شد.

متقاضی ایده‌آل برای كاشت دندان یا ایمپلنت كسی است كه از نظر سلامت عمومی در شرایط مناسبی باشد و میزان استخوان كافی برای نگهداری ایمپلنت و لثه‌های سالم و عاری از التهاب برای نگهداری ایمپلنت داشته باشد. همچنین ارزیابی درست ناحیه بی‌دندانی، انتخاب نوع ایمپلنت و جراحی آن در دستیابی به نتیجه مطلوب در كاشت دندان تعیین‌كننده است.

در حال حاضر تنها گروه‌هایی كه برای كاشت دندان مناسب نیستند، شامل بیمارانی است كه به نوعی دچار ضعف سیستم ایمنی هستند، به عنوان مثال بیمارانی كه رادیوتراپی داشته‌اند، به مدت دو سال نمی‌توانند ایمپلنت كنند. همچنین افرادی كه به سیگار (بیش از پنج سیگار در روز) و مواد مخدر اعتیاد دارند، نمی‌توانند كاشت دندان داشته باشند.

پس برای رسیدن به نتیجه مطلوب در كاشت دندان داشتن لثه‌ای سالم با خون‌رسانی مناسب و سیستم ایمنی مناسب ضروری است.

دكتر خجسته می‌افزاید: بیمارانی كه دچار بیماری‌های سیستمیك چون بیماری‌های قلبی ـ عروقی هستند، در صورتی كه مشكلات قلبی‌شان، از نارسایی عروق كرونر گرفته تا فشار خون و... كنترل شده باشد و تحت مشاوره پزشكی قرار گرفته باشند، می‌توانند جراحی ایمپلنت كنند.

این جراح فك و صورت می‌گوید: طی درمان ایمپلنت در بیماران دیابتی علاوه بر مشكلات زمینه‌ای، احتمال مشكلات موضعی نیز در ناحیه جراحی وجود خواهد داشت. در این بیماران كنترل سطح قند خون، حداقل سه ماه قبل از ایمپلنت لازم است. این بیماران حتی پس از جای‌گذاری ایمپلنت نیز در خطر ایجاد مشكلات پس از درمان خواهند بود. همچنین رعایت بهداشت دهان و كنترل سطح قند خون از نكات بسیار مهم در این دسته از بیماران است.

جراحان فك و صورت تاكید می‌كنند كه در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید كه سال‌های زیادی از داروهای كورتیكواسترویید استفاده می‌كنند، عواملی مانند افزایش قند خون و كاهش تراكم استخوان موجب افزایش مشكلات پس از كاشت ایمپلنت خواهد شد.

به گفته دكتر خجسته، توجه به داروهای مصرفی بیماران دارای پوكی استخوان، یا كاهش تراكم استخوان از نكات بسیار مهمی است كه در جراحی ایمپلنت باید به آن توجه شود.

این پزشك متخصص تاكید می‌كند: این بیماران اغلب به جز كلسیم، از داروهای خاص دیگری نیز استفاده می‌كنند كه به صورت هفته‌ای یك‌بار تجویز می‌شود و اغلب به علت عدم آشنایی بیماران با دارو‌های مكمل كلسیمی اشتباه گرفته می‌شود. این داروها به علت عوارض مخرب روی استخوان فك، از رژیم دارویی بسیاری از كشورها در حال حذف شدن است. باید توجه كرد در صورتی كه این دسته از بیماران بیش از سه سال از این دسته دارویی استفاده كرده باشند، باید با پزشك معالج در ارتباط با قطع یا جایگزینی این دسته دارویی مشورت شود و در صورت امكان تا سه ماه درمان دارویی آنهابه تعویق بیفتد.

متخصصان كاشت دندان می‌گویند: در بیمارانی كه مشكلات و بیماری‌های سیستمیك ندارند نیز ممكن است كه استخوان‌های فك پس از كشیدن دندان، تحلیل برود كه این میزان در سال اول پس از كشیدن دندان بیشتر از سال‌های بعد است. در افرادی كه استخوان تحلیل رفته و نیاز به جایگزینی ایمپلنت دارند درمان موفق ایمپلنت میسر نخواهد شد، مگر با بازسازی استخوان، كه این امر بر جایگزینی ایمپلنت اولویت دارد.

دكتر خجسته اضافه می‌كند: جایگزینی استخوان، یعنی یك نسج زنده اغلب دشوار‌تر از جایگزینی دندان است. در صورتی كه به این امر توجه نشود ایمپلنت، چه به صورت فوری چه به صورت تاخیری حتی پس از چند سال دچار مشكل خواهد شد.

البته هر ورزشی در هر كشوری جایگاهی مخصوص به خود و موقعیتی متفاوت دارد و در هر كشوری می‌توان ورزشی را یافت كه براساس سلایق و علایق مردم مورد اقبال فزون‌تری قرار دارد و بیشتر اخبار و گزارش‌ها را به خود اختصاص می‌دهد و هر پیروزی تازه‌ای در آن بر ابعاد این توجه می‌افزاید و مدیران آن ورزش را با الزام‌هایی تازه مواجه می‌كند، اما اگر از بحث محبوبیت ورزش‌های مختلف در هر یك از 208 كشور به رسمیت شناخته شده در سازمان ملل بگذریم و بخواهیم روی یك ورزش به عنوان فراگیرترین، محبوب‌ترین و پولسازترین رشته ورزشی جهان تمركز كنیم، آن ورزش بی‌گمان فوتبال خواهد بود كه به هر گوشه گیتی بروید، می‌بینید كه محبوب است و توسط نوجوانان و بزرگسالان آن منطقه به ابعاد و اشكال مختلف حرفه‌ای و آماتوری در حال اجراست.

این محبوبیت و پولسازی تیمی از كجا می‌آید؟ در پاسخ باید گفت كه فوتبال لااقل در ابتدای كار برای آنها كه به آن می‌پردازند، خرج عمده‌ای ندارد و با كاشتن دو قطعه میله و حتی دو پاره آجر در روستاهای كم امكانات و تلقی كردن آن به عنوان یك دروازه هم می‌توان یك زمین فوتبال را دایر كرد و توپی یافت و با آن بازی را آغاز كرد.

این فقط شروع یك ماجرای طولانی است كه نقطه پایانی آن فوتبال حرفه‌ای در مهم‌ترین مكان‌ها و در مدرن‌ترین شرایط و در حضور خیل هواداران و در مقابل دوربین‌های تلویزیونی است كه تصاویر آن را به همه جای جهان ارسال می‌كنند.

وقتی سرمایه‌داران و صاحبان كالا می‌بینند یكی از بازی‌های ورزشی این قدر محبوب است و می‌توان روی آن سرمایه‌گذاری كرد، بدیهی است كه پول خود را در آن ورزش به كار می‌گیرند و دیری نمی‌پاید كه آن رشته با صرف میلیون‌ها یورو و دلار در شهر و كشوری در جهان و به لطف سرمایه‌گذاری فوق و مشاركت اسپانسرها تبدیل به یك غول اقتصادی می‌شود.

برای اسپانسرها فرقی نمی‌كند كه دلایل بسط و سبب‌های قوت تجاری یك ورزش چیست و چرا مردم با آن زندگی می‌كنند.

آنها، چون می‌توان با آن ورزش تجارت و كسب درآمد كرد، آن را تحت پوشش می‌گیرند و هر دلاری كه صرف آن ورزش نمایند، مقدمه و توقعی بر كسب چند برابر آن پول در كوتاه یا بلندمدت است.

به لطف پیروزی تیم‌ها در میدان‌های حساس و توجه عظیم مردم به این پیروزی‌ها و قوه جذب درآمدهای وسیع از طرق و وسایلی گوناگون در دهه‌های اخیر امكانات و چارچوب حركت و توفیق مالی فوتبال به نسبت گذشته بسیار بیشتر شده است.

در حال حاضر پخش وسیع تلویزیونی مسابقات فوتبال، موجه و تامین‌كننده یكی از بزرگ‌ترین درآمدهای جنبی در این ورزش و از عمده‌ترین بحث‌ها و وسایل عظیم كمكی و اهرم‌های پولساز در آن است.

بااین كه پخش مسابقات فوتبال از تلویزیون به ظاهر و حتی در باطن، كاری بسیار پرخرج است اما شبكه‌های تلویزیونی نیك می‌دانند كه به سبب علاقه شركت‌ها و سرمایه‌گذاران به مشاركت در رقابت‌های این رشته، می‌توان این مخارج را براحتی تامین كرد و حتی به سود بالای 100 درصد هم رسید و آن را به جیب زد، زیرا صاحبان كالاها با ارائه مشخصه‌های محصولات خود در فیلم‌های كوتاه تبلیغاتی در زمان برگزاری مسابقات بزرگ و دقایق قبل و بعد از آن اجناس خود را با وسعت به جهانیان معرفی و با رویكرد آنان به اجناس معرفی شده و داغ شدن بازار آن اجناس، چند برابر پول هزینه شده را پس می‌گیرند.

اسپانسرها از همین طریق به باشگاه‌ها كمك‌های مالی بیشتری می‌كنند تا ستاره‌های بیشتری را به خدمت بگیرند و با آنها به موفقیت‌های فزون‌تری دست یابند و از این طریق آن باشگاه‌ها تبدیل به یك واحد صنعتی بزرگ و ماشین پولسازی می‌شوند.

این البته یك چرخه اقتصادی است كه بین روسای باشگاه‌ها و صاحبان كالاها برقرار می‌شود و بده و بستانی با ارزش میلیاردها دلار و یورو در هر سال است و پایانی مشخص را هم نمی‌توان بر آن متصور بود، چرا كه تا فوتبال محبوب و پولساز است همین وضع و همین طرز برخورد با آن ادامه خواهد داشت.

نقطه اوج این روند و بالاترین حد تجلی پروسه‌ای كه برشمردیم در زمان برگزاری جام‌جهانی فوتبال است. با این كه فرصت و زمان آن فقط هر چهار سال یكبار از راه می‌رسد اما در زمان انجام مسابقات توجه جهانیان چنان به آن معطوف است كه حتی دولت‌ها جلسات خود را به تعویق می‌اندازند تا وزیران بتوانند مسابقه تیم ملی كشور خود را در جام جهانی ببینند.

میزان رد و بدل شدن پول در حول و حوش این رقابت‌ها به حدودی باورنكردنی می‌رسد كه حتی تنیس، بیسبال و گلف نیز قادر به رسیدن به آن نیستند و رونقی با این وسعت و میزان فقط در فوتبال رویت می‌شود و طبیعی است كه سرمایه‌گذاران و شركت‌ها و افراد علاقه‌مند، پول خود را در درجه اول در این ورزش صرف و هزینه كنند.

با این اوصاف فوتبال همچنان بر سایر ورزش‌ها و در عرصه اقتصاد ورزش حكومت می‌كند و سایر رشته‌های ورزشی هم پذیرفته‌اند كه زیر سایه آن حركت و فعالیت كنند.

یكی از آن ورزش‌ها تنیس است كه در اكثر محاسبات و نظرسنجی‌های سال‌های اخیر در رده دوم پولسازها قرار گرفته است.

برگزاری مسابقات این رشته در تمامی 12 سال و جذابیت آن برای مردمی كه از دیدن مسابقات امثال نوواك ژوكوویچ صربستانی؛ رافائل نادال اسپانیایی و روژه فدرر سوئیسی سیر نمی‌‌شوند و منحصر و محدود نبودن این ورزش به یكی دو كشور و ملت چیزهایی است كه صاحبان كالاها و شركت‌های علاقه‌مند را به سرمایه‌گذاری گسترده در این ورزش تشویق می‌كند.

جوایز نقدی تنیسورهای برتر در مسابقات حرفه‌ای این رشته و در تورنمنت‌های A.T.P (اتحادیه تنیس حرفه‌ای مردان) به حدی رسیده كه غیرقابل باور می‌نماید و ژوكوویچ می‌تواند در پایان فصل 2011 فقط از طریق حضور در این رقابت‌ها و قهرمانی‌های خیره‌كننده‌اش به 12 میلیون دلار جوایز نقدی دست یابد و این البته جدا از مبالغ كلان اضافه‌ای است كه او و رقبای بزرگش از طریق شركت در برنامه‌های تبلیغاتی جنبی و فعالیت‌های اقتصادی مختلف به دست می‌آورند.

گلف با ارقام بالای جوایزش و داشتن حدود 90 تورنمنت در طول سال برای حرفه‌ای‌های این ورزش، بیسبال با محبوبیت و گستردگی‌اش در آمریكای شمالی و شرق آسیا و بسكتبال با اشاعه جهان‌گیر آن دیگر ورزش‌های صاحب قوه تجاری خیره‌كننده هستند و دوومیدانی نیز كه در كشور ما جایگاه بالایی ندارد و هوادارانش تنها اعضای خانواده و ورزشكاران آن را تشكیل می‌دهد برای هر مسابقه مهم خود 80 هزار نفر را به استادیوم‌ها در اروپا و آمریكا می‌كشاند.

در ایران بعد از فوتبال همیشه بیشترین توجه به كشتی اعمال شده اما این ورزش سنتی و ارزشمند به رغم به ارمغان آوردن بیشترین مدال‌ها و افتخارات برای ایران، ریشه اقتصادی گسترده‌ای ندارد و چندان پولساز نیست. حتی مسابقات لیگ این رشته هر سال حداكثر با شركت شش، هفت تیم، برگزار می‌شود، زیرا اسپانسرها هر میزان پول كه در این ورزش هزینه كنند، همان را هم پس نمی‌گیرند، چه برسد به سودی كه توجیه‌كننده این مشاركت باشد.