تبیان، دستیار زندگی

7-  برای دوری از ریا، چه باید کرد؟

ج: با عقیده کامل اکثار «حوقله».
( یعنی زیاد بگوید: « لا حول و لا قوه الا بالله» ).

6-  گاهی اوقات در عبادات ریا می کنم و بعداً سخت رنج می برم، علاج آن چیست؟

ج: بسمه تعالی- علاج این است که ریا بکند، ولی اگر در مقابل شاه و گدا است، ریا برای شاه بکند؛ فافهم إن کنت من أهله.

ج: سوء ظن به اعدی الاعداء که دشمن داخلی و نفس است، شاغل و مانع از سوء ظن به غیر است.

ج: بسمه تعالی- همه این رذائل، از ضعف در شناخت خداوند، سرچشمه می گیرد، و آنها به وسیله انس با انس گیرنده انس گیرندگان، در عبادت، دفع و رفع می شوند، اگر او بداند که « خداوند متعال در همه حالات و زمانها از هر خوبی، خوبتر است »، از انس با او تعالی جدا نخواهد شد.

ج: عاقل، به اکمل و اجمل و انفع و ادوم، محبت پیدا می کند و ترجیح می دهد محبت او را بر محبت غیر؛ با اینکه محبت اکمل، دافع شرور و بلیات است، بخلاف محبت غیر.

ج: بسمه تعالی- گوی سبقت را نماز شب خوانها ربودند مخفیانه؛ ترتیبی برای تقلیل طعام ذکر می شود (إن شاء الله). هر چه را که قصد دارید بخورید، اول جدا نماید، مثلا" در سینی جداگانه و قناعت هم نکنید، آن وقت فقط از آن میل کنید. این را باید عمل نمایید تا معلوم گردد.

رذائل اخلاقی

1- ما آلوده به پستیهای درونی و بیرونی هستیم، ما را طبابت کنید و در پیمودن این طریق ما را راهنمایی بفرمایید.

ج: بسمه تعالی- زیاد بگوئید «استغفر الله» و خسته نشوید، و خاطر جمع باشید این علاج است. « داؤکم الذنوب و دواؤکم الاستغفار ». ( کنز العمال، ج 1، ص 479 ).

( من قضی لاخیه المؤمن حاجه کان کمن عبدالله دهره)، « هر کس نیاز برادر مؤمنش را برآورده کند، خدا را در تمام عمر عبادت کرده است.»
ایشان می فرمود :
« جناب شیخ رجبعلی خیاط ، روزی به حرم سیدالشهدا علیه السلام مشرف شد. در حین زیارت، متوجه شد که حال معنوی همیشگی را ندارد؛ و آن جلوه های معنوی، در پیش چشمانش ظهور نمی کند.
بخاطر همین از حرم خارج شد و سخت در فکر فرو رفت. هنوز مقداری از حرم دور نشده بود. که به فقیری برخورد کرد و مقداری به وی کمک نمود. درست بعد از آن مشاهده کرد که دوباره، آن حال معنوی و دید باطنی گذشته را بازیافته است؛ و می گفت: این حال، به برکت همان انفاقی است که در برابر حرم انجام دادم.»

ایشان در خصوص مقام معنوی  شاه عبدالعظیم علیه السلام می فرمودند:
« شیخ، زمانی به زیارت حضرت شاه عبدالعظیم حسنی علیه السلام رفت. بعد از توسل کوتاهی، از حضرت پرسید:
شما چگونه به این مقامات رسیده اید؟
ایشان نیز به وی فرمودند: من قرآن می نوشتم و می فروختم؛ و پولش را فورا" انفاق می کردم. همین احسان به خلق، مرا به یاد مقامات رساند.»

روزی شخصی در مجلس، و در میان صحبت های کل احمد آقا آهی کشید و گفت: خدایا، عاقبت همه ما را ختم به خیر کن!
کل احمد آقا نیز فرمودند:
« عاقبت همه ختم به خیر است، ان شاء الله. ولی باید از خدا بخواهیم که هر نفسی که می کشیم، به خیر دیگران باشد؛ و لحظات ما نَفَس به نَفَس، در جهت خیر رسانی باشد.»