تبیان، دستیار زندگی

عاشورا در امریكا(نیویورك)

در مسجد امام علی (ع) در نیویورك،‌ یكی از شهر های امریكا،شیعیان مقیم این كشور،درمحرم به سوگ می نشینند . شیفتگان اهل بیت از ایران و كشورهای مختلف اسلامی، بااجتماع دراین مسجد و مسجدهای دیگر،باقرائت زیارت عاشورا،نوحه خوانی و سینه زنی،عزاداری می كنند .

منبع:http://www.vaares.com

عاشورا در آرژانتین

شیعیان اهل بیت در پایتخت آرژانتین، یعنی بوئنس آیرس و شهر توكومان،یكی ازشهرهای بزرگ این كشور، هرساله مراسم عزاداری حسینی را برگزار می كنند. در این مراسم كه تا نیمه شب به طول می انجامد،نوحه خوانی و سینه زنی با شركت تازه مسلمانان آرژانتین برگزار می شود.

منبع:http://www.vaares.com

عاشورا در ترینیداد و توباكو

ترینیداد و توباكو ، جزیره‌ای است در آمریكای مركزی كه پایتخت آن پرت آواسپانی می‌باشند . این كشور در شمال‌شرقی كشور ونزوئلا و در جنوب جزیره‌ی گرانادا در اقیانوس اطلس شمالی واقع شده‌است . استعمارگران انگلیسی در سال 1845 تا 1847 ، یك گرده 130 هزار نفری از مردم هند را جهت كار در این جزیره با كشتی به این سرزمین آوردند . كه از این گروه ، 30 هزار نفر مسلمان بودند . پس از 9 سال اسارت گروه در جزیره ، سه خانواده‌ی شیعه تصمیم به برگزاری مراسم محرم و عاشورای حسینی گرفتند كه این تصمیم با مخالفت دولت دست نشانده‌ی بریتانیا رو به رو شد . پس از این مخالفت ، ابتدا هندوها و سپس تمام ساكنین این جزیره ، با شیعیان همراه شدند و درست در همان روز كه مصادف با عاشورای حسینی بود ، دست به تظاهراتی بر علیه حكومت زدند و خواستار لغو ممنوعیت انجام مراسم شدند و دولت دست نشانده ، تحت فشار افكار عمومی ، سرانجام ممنوعیت را لغو نمود و از آن پس ، هر ساله در روز عاشورا ، این حركت به عنوان سمبل وحدت ملّی مردم منطقه ، یعنی كشور ترینیداد وتوباكو نام گرفت و هر ساله به نحو باشكوهی ، تحت عنوان كارناوال هوزیه یا هوسای برپا می‌شود . مردم ترینیداد و توباكو ، امام حسین (ع) را با نام هوزیه یا هوسای می‌شناسند ، تمام نژاد و ادیان ، مانند مسیحی ، مسلمان ، هندو ، سیاهان و سفید پوستان و سرخ‌پوستان ، هر ساله ، این مراسم را به یاد آن سرور آزاده برپا می‌كنند و به عزاداری می‌پردازند . برای اجرای این برنامه از یك‌سری وسایل استفاده می‌شود : ماكت چوبی سه مسجد به نشانه‌ی آن سه خانواده شیعه ، دو مناره و دو هلال چوبی به رنگ قرمز و سبز ، یك پرچم سفید ، هم‌چنین 4 طبل از جنس سفال و پوست كه هر كدام از آن‌ها ، نماد و نشانه و یاد‌‌آور موضوع خاصی در خصوص واقعه‌ی كربلاست و هر كدام با آوای خاصی به صدا در می‌آید . ـ طبل اول : نشانه‌ی دعوت مردم كوفه از امام حسین (ع) ـ طبل دوم : نشانه‌ی نیرنگ و خیانت مردم كوفه به مسلم و امام حسین (ع) ـ طبل سوم : نشانه‌ی جنگ امام حسین(ع) با لشگریان كفر. ـ طبل چهارم : نشانه‌ی شهادت امام حسین (ع) و یارانش در صحرای كربلا . پرچم‌های قرمز و سبز و سفید در روز هفتم ، توسط عزاداران در خیابان به اهتزار در می‌آید و در دسته‌ها حمل می‌ شود و در روز هشتم و نهم ماه محرم ، عزاداران با حمل سه مسجد و دو هلال و دو مناره‌ی چوبی ، مراسم را ادامه می‌دهند . برنامه‌ی اصلی ، مربوط به روز عاشوراست . كلیه‌ی مردم این جزیره در این روز ، در این مراسم ملّی ـ مذهبی شركت می‌كنند و از خوردن گوشت و آب خودداری می‌نمایند و بیشتر ، میوه و سبزیجات و شیر می‌خورند ، هم‌چنین در این روز ، با غذایی به نام « مالیده » كه در ظرف مخصوص مربعی شكل طبخ می‌گردد ، از عزاداران پذیرایی می‌كنند و مردم ترینیداد و توباكو عقیده دارند ، خوردن این غذا باعث تندرستی و سلامت فرد تا سال آینده می‌شود . سرانجام ، این مراسم پرشكوه ، رأس ساعت 30/15 ، به پایان می‌رسد .

منبع:http://www.vaares.com

عاشورا درقزاقستان

در آن سوی كوه‌های سر به فلك كشیده‌ی « تیان شان » در جنوب قزاقستان ، گروهی ایرانیان رنج كشیده زندگی می‌كنند كه در طول یك قرن ، به زندگی غریبانه و دوری از وطن انس گرفته و روزگار سختی را در طول سال‌های تاریك خفقان ماركسیسم به سر برده و هم‌اكنون نیز می‌سوزند و می‌سازند ، آن‌ها كسانی هستند كه در سال‌های نخستین انقلاب اسلامی در آن سوی مرزها ، اسیر حكومت شوروی گردیده و به این كوهپایه‌های دور دست ، یعنی تیان شان تبعید شده اند . گفته می‌شود اینان ، یك هزار خانواده‌ی آذری ایرانی هستند، از عشایر آذربایجان كه در مناطق مشكین شهر و بیله سوار مغان كه به طور سنتی از منطقه‌ای به منطقه‌ی دیگر كوچ می‌كردند و با بسته‌شدن مرزهای شوروی در آن سوی مرزها گرفتار شدند و پس از بیست سال انتظار بازگشت به وطن ، سرانجام حكومت شوروی سابق ، آن‌ها را به این سرزمین تبعید نمود و در منطقه‌ی « مركه » قزاقستان ، آن‌ها را ساكن نمود . اما با گذشت سالیان سال ، این انسان‌های غیرتمند، به خوبی از سنّت‌های مذهبی و ملّی خویش و اجدادشان پاسداری كردند و مخفیانه مساجد ساختند و اجتماعات خویش را ، از جمله محرم و عاشورا در آن بر پا كردند .
شیفتگان مراسم حسینی ، هر ساله به شكلی مراسم محرم و عاشورا را به پا داشته و در عزای مولایشان اشك ماتم ریختند ، مردم ((مركه)) با پوشیدن لباس سیاه و تشكیل دستجات صد نفری كاملاً به شكل عزاداری سوزناك آذربایجان كشورمان بر سرو سینه زده و ساعت های متمادی تا پاسی از شب ، نوحه سرایی و گریه و زاری می‌كنند و برای مظلومیت حسین (ع) و مظلومیت خویش اشك می‌ریزند و جالب این كه به هنگام اذان مغرب، دست از عزاداری كشیده و نماز جماعت به پا می‌دارند .

منبع:http://www.vaares.com

عاشورا در تاجیكستان

شیعیان اسماعیلی بدخشان تاجیكستان، ارادتی خاص نسبت به خاندان اهل بیت (ع) دارند و نسبت به حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) و اولاد آن‌ها ، علاقمندی زیادی داشته تا درجه‌ای كه حضرت علی (ع) را چون خدا پرستش می‌كنند و حضرت فاطمه زهرا (س) را مادر قیامتی خود می‌دانند . بدخشانیان ، حضرت امام حسین (ع) را به نام شهیر نیز یاد می‌كنند و اعتقاد بر این دارند كه شهیر نام و لقب محسنین است . اسماعیلیان بدخشان امام حسین (ع) را همچون دیگر هم مذهبان خویش امام بر حق می‌شمارند و آن را امام سوم خود می‌دانند و در ماه محرم و عاشورا كه آن را شدّه یا عشورا می‌نامند ، برای آن حضرت سوگواری و عزاداری برپا می‌دارند . در این ماه ، به‌خصوص در این روز ، لباس سیاه به تن می‌كنند و بساط شادی را بر می‌چینند ، در این روزها ، مردان هرگز صورت نمی‌تراشند و مناطق به شكلی است كه گویا همه جا در ماتم است . مردم در خانه‌ها ، عزاداری برپا كرده كه آن را « حقزنی» گویند و یا حسین وای حسین گویان ، مشت بر سینه می‌كوبند ، به درجه‌ای كه بعضی بدن و رخساره خود را خونین كرده و از حال می‌روند . مردم بدخشان ، كشندگان حسین و خاندانش را كه از آن‌ها با عداوت و كینه یاد می‌كنند ، پلید‌ترین و بی‌رحم‌ترین موجود عالم می‌شمارند ، تا جایی كه آدم منافق و رذیل را در بدخشان ، یزید می‌گویند .

منبع:http://www.vaares.com

عاشورا در میانمار

شیعیان كشور میانمار كه ایرانی الاصل هستند و در حقیقت ، مهاجرانی از شهرهای اصفهان ، تبریز، بهبهان ، مازندران و همدان می‌باشند كه در طول 200 سال گذشته به این سرزمین وارد شده و جمعیتی ببالغ بر 10 هزار نفر را تشكیل می‌دهند . فرهنگ و تمدن و مساجد و حسینیه شیعیان میانمار توسط همان ایرانیان اولیه‌ی مهاجر تشكیل و رو بنا شده‌است . مسجد جامع رانگون كه در سال 1856 م . ساخته‌ شده‌است ، مركز تجمع شیعیان میانمار است و مراسم عزاداری سالار شهیدان ، حسین بن علی (ع) ، در روز عاشورا در همین مسجد برگزار می‌شود . به طور كلی ، مراسم مذهبی شیعیان میانمار ، ساده بوده و به وضع نامناسبی انجام می‌‌پذیرد و شیعیان نیز همیشه نسبت به انجام فرایض مذهبی به خاطر نداشتن مُبَلغین تحصیل كرده گله‌مندند . خوشبختانه طی چند سال گذشته ، حدود 5 هزار نفر از جوانان شیعه‌ی میانمار ، جهت فراگیری دروس و احكام مذهبی به قم اعزام شده‌اند و در حال تحصیل هستند كه انشاء لله ، به واسطه‌ی همین افراد ، در آینده ، شاهد شكوفایی مذهب تشیع در میانمار خواهیم بود . شیعیان میانمار به خاطر ایرانی الاصل بودنشان كشور ایران را دوست داشته و به آن افتخار می‌كنند و در صدد هستند تا دامنه‌ی روابط خود را با كشور ایران گسترش دهند .

منبع:http://www.vaares.com

عاشورا درآلبانی

كشور آلبانی 5/3 میلیون نفر جمعیت دارد كه 70% این جمعیت را مسلمانان تشكیل می‌دهند . از این 70% مسلمان ، 45% آن بكتاش‌ها كه بر امامت اثنی عشر بوده و احترام خاصی بر ائمه (ع) قائلند . مراسم دهه محرم و عاشورای حسینی در خانقاه بكتاشیه در آلبانی در جنوب شهر یتوانا انجام می‌گیرد . در این ایام ، پیروان آن حضرت به عزاداری و نوحه سرایی می‌پردازند و بر سینه و سر می‌زنند . بكتاشی‌ها در این ده روز ، جهت احترام به امام حسین (ع) آب نمی‌آشامند . بكتاشیه‌ها در روز عاشورا دسته‌جات سینه‌زنی و عزاداری ، مراسم ویژه‌ای را تدارك می‌ببینند ، به طوری كه تلویزیون آلبانی این مراسم ویژه را پخش می‌نماید و قابل توجه است كه كلیه‌ی مقامات عالی‌رتبه و رئیس جمهور در این مراسم شركت می‌نمایند .

منبع:http://www.vaares.com

عاشورادرآذربایجان

مراسم ماه محرم در جمهوری آذربایجان، بین عزاداران از جایگاه خاصی برخوردار است. در «نهرم»، «بننی یار»، «یتوی» و دیگر روستاهای منطقه نخجوان جمهوری آذربایجان، این مراسم به شكل دسته جمعی برگزار می‌شد و همیشه، توجه اهالی دیگر مناطق را به خود جلب می‌كند. در نظر مردم، امام حسین (ع) به منزله‌ی شهید، عضو همه خانواده‌هاست. نغمه‌ها، مراثی و قصایدی كه در شان و منزلت ایشان خوانده شده با قصایدی كه در مدح پادشاهان گفته‌اند، تفاوت بسیار دارد. اینها نشانگر احساسات درونی مردم است كه از محبت و اعتقاد به خدای بلند مرتبه، پیامبر و حضرت علی (ع) است. ماه محرم برای مردم آذربایجان آن قدر عزیز است كه صرف نظر از این كه چه مذهبی داشته باشند، در این ماه مراسم عقد و عروسی برگزار نمی‌گردد و ساختن خانه جدید را شروع نمی‌نمایند. تا پایان ماه محرم و اربعین حسینی، معمولا خانم ها موهایشان را رنگ نمی‌كنند و لباس های نو نمی‌دوزند و خانواده ها، تغییر مكان نمی‌دهند. دهه‌ی اول ماه محرم، مخصوصاً روزهای تاسوعا و عاشورا از روزهای مهم عزاداری برای مردم است. چه مرد و چه زن در این روزها، لباس های رنگارنگ مخصوصا لباس قرمز نمی‌پوشند . خانواده های مذهبی كه از امكانات برخوردار هستند برای امام احسان می‌دهند و در خانه‌ها، مراسم مرثیه‌سازی برگزار می‌كنند. در نتیجه احترام به نیل حضرت علی(ع)‌، بدون در نظر گرفتن گذشت قرن‌ها و تغییرات اساسی در فرهنگ و تحصیلات مردم هنوز هم استفاده از اسامی نظیر علی، حسن، علی اكبر، علمدار عباس، علی عباس، ذوا لفقار، فاطمه، زینب، زهرا و سكینه، برای كودكان متولد شده در ماه محرم ادامه دارد. قابل ذكر است كه مراسم ماه محرم در نخجوان از محدوده‌ی یك رسم شیعه خارج شده و به یك مراسم عمومی اسلامی تبدیل شده‌است.

منبع:http://www.vaares.com

آناطولی

در سرتاسر آناطولی، به ویژه در میان فرقه‌ی بكتاشی و علویان روستایی كه اكثرا از قبایل سلحشور و نیمه عشایر هستند و اسامی متفاوتی چون تخته چی، یوروك، تركمن، قزلباش و غیره دارند، شعایر و عقاید مختلفی معمول است. مثلا پیروان فرقه بكتاشی در سوگواری، تنها به گریه بسنده می‌كنند و هیچ‌گاه آیین‌ها، با نوحه و شیون همراه نیست. رایج ترین اعمال عزاداری، گرفتن روزه و امساك و پرهیزهای دیگر است. از طلوع تا غروب آفتاب از هر گونه خوردنی و آشامیدنی پرهیز می‌شود و در ده روز اول ماه محرم، به سوگواری مصیبت كربلا می‌پردازند. در بعضی از قبایل دیگر، دوازده روز روزه می‌گیرند، یعنی برای هر امام، یك روز كه روزه‌ی آخرین روز، بیش از سه ساعت نیست، زیرا اعتقاد بر این است كه حضرت مهدی زنده و دور از چشم دشمنان در غاری پنهان است كه روزی از آنجا باز خواهد گشت. امساك و پرهیزهای دیگری نیز هستند، مثلا عزاداران زیر جامه‌ی خود را نمی‌شویند و عوض نمی كنند، از صابون استفاده نمی‌كنند، صورت را اصلاح نمی‌كنند و در آینه نگاه ‌نمی‌كنند، چون فكر می‌كنند این هم نوعی آرایش است. عزاداران از بوییدن چیزهای معطر، رقص، خنده، تفریح و استعمال دخانیات اجتناب می‌كنند. تنها در روز یازدهم، زیر جامه‌ها را می‌شویند یا عوض می‌كنند و همان شب، ضمن لعنت بر یزید، سه جرعه آب می‌نوشند. بكتاشی‌ها، از شب دهم تا بعد از ظهر روز دهم (عاشورا) با امتناع از نوشیدن آب، با مصائب حسین (ع) همدردی می‌كنند. سپس گاهی با نوشیدن آب مخلوط به تربت كربلا، روزه را می‌گشایند. از دیگر كارهای مهم در مراسم محرم، تهیه غذای مخصوصی به نام «آشوره» است كه در دهم محرم یا عاشورا به یاد گرسنگی شهیدان پخته می‌شود كه آش بلغور گندم است. به عقیده عزاداران، چون در روز دهم وقایع مهمی مانند اولین ملاقات آدم و حوا و خارج شدن حضرت نوح از كشتی، اتفاق افتاده و نیز به دلایل دیگر، مقدس است. از مراسم دیگر كه علویان آناطولی انجام می‌دهند، «یاز قربانی» یعنی « قربانی بهاره »است كه در آن، حیوا نی را به عشق و احترام امام حسین (ع)‌ سر می‌برند، از دیگر ملاحظات مربوط به آیین‌های محرم(زیارت) است. مثلاً طایفه‌ی قزلباش در این ایام به زیارت مكه نمی‌روند و به جای آن به اماكن متبركه بغداد، كوفه و كربلا سفر ‌كنند. شكل دیگر« زیارت » رفتن یا فرستادن پول به اماكن مقدس آناطولی است. ترك‌های آناطولی، هیچ گونه تعزیه‌ای برای اجرا ندارند، بلكه به جای آن، متن‌های ادبی بی شماری به نام در مرثیه و «مقتل» وجود دارد كه خوانده می‌شوند و یا در مجالس محرم به گونه ای نمایشی نقل می‌شوند.

عاشورادراندونزی

برای اولین بار ، مردم مهاجر جنوب هند،ساختن تابوك را برای برگزاری مراسم محرم،به مردم بومی منطقه « پیدی» در اندونزی آموزش دادند. تابوك یا همان تابوت، یك سازه چوبی است كه با اوراق رنگارنگ تزئین می‌شود، كه در اصل شبیه حرم مبارك امام حسین(ع) است كه مردم، تمام روز دهم محرم بر دوش گذاشته و در كوچه و بازار می‌چرخانند و وقت غروب، در دریا می اندازند.
این مراسم، در نیمه اول قرن نوزدهم میلادی، به دست سپاهیان مسلمان، از جنوب هند به اندونزی رسیده است.
در پاریامان سوماترا، تابوت از چوب آبنوس، بید، پارچه و كاغدهای رنگارنگ گوناگون و ورقه‌های مس تهیه می‌شود. تابوت‌های جالب، شكل براق، شبیه اسب امام حسین (ع)است كه بالای براق، یك ساختار چوبی مزین از ورقه‌های رنگارنگ دارد و به دست استادان نمونه تهیه می شود. مردم پاریمان از همان روز اول محرم، مراسم را شروع می‌كنند و روز دهم، این مراسم به اوج خود می‌رسد.
مراسم برگذاری محرم(تابوك) در پاریمان، بعد از دیدار هلال محرم، از نیمه شب، با آوردن خاك پاك و تمیز رودخانه شروع می شود. افرادی كه برای آوردن خاك به رودخانه می‌روند، لباس سپید می‌پوشند.این خاك را در مكانی جمع می‌كنند و روی آن پارچه‌ی سپید می‌كشند و آن را دارگاه (یعنی درگاه یا امام بارگاه) قرار می دهند. این دارگاه سمبل مرقد امام حسین (ع) و چادر سیاه روی آن، نشانی پاكیزگی، حیات، دلیری و شهادت حضرت امام حسین (ع) در راه خداست. روز پنجم محرم، ساقه درخت موز را از باغ،با یك ضربه شمشیر تیز می‌برند كه سمبل بهادری و دلیری و مهارت شمشیر زنی حضرت قاسم (ع) است.
روز هفتم محرم ساعت دوازده ظهر،پنجه حضرت امام حسین (ع) را برای دیدار مردم، در ظرفی كه آن را «وسنگان» می نامند، با«دارگاه» می برند و در كوچه و بازار می چرخانند.
روز دهم محرم، مراسم به اوج می رسد. مردم ازسایر مناطق برای شركت در مراسم محرم به پاریمان می‌روند. در این روز همراه مراسم محرم، بازی‌های محلی راهم كه نشانه دلیری می‌باشند،بازی می‌كنند. در زبان و ادبیات « میننگ كباو»باورها و اعتقادات درباره‌ی تابوك بسیار است. گفته می‌شود كه اگر مردی زنش را برای شركت در این مراسم در روز دهم محرم ببرد زن آنقدر ناراحت می شود كه تقاضای طلاق می‌كند. همینطور، جوانان همسر خود را در این مراسم انتخاب می‌كنند، زیرا كه در این موقع، تمام جمعیت میننگ كباو و بچه های جوان، این جا جمع می‌شوند.
روز دهم محرم هنگام برگزاری مراسم، پنجه و شبیه عمامه‌ی امام حسین (ع) را در كوچه و بازار می‌چرخانند و هزاران نفر در این راهپیمایی شركت می‌كنند. این راهپیمایی را از دو جای شهر پارایامان، یعنی از بازار مركزی و منطقه جاوء شروع می‌كنند.
سوگواران و بینندگان، آرام آرام حركت می‌كنندو با آواز بلند، صدای یا حسین! یا تابوت! (هو یا حسین! هو یا تابوك) در می‌آورند. دو گروه كه از جاهای مختلف، یعنی یكی از بازار مركزی و دیگری از منطقه‌ی جاوء حركت می‌كنند، تمام روز در كوچه و محله‌های شهر راه می‌روند و در عصر به یكدیگر می‌پیوندند.
در آخر این مراسم راهپیمایی، مردم به ساحل شهر پارایامان می‌روند تا تابوت را در آب بگذارند.
قبل از گذاشتن تابوت در آب دریا، اوراق زرین، پارچه‌های تزیینی و لوازم گران قیمت و پر ارزش و مهم را از تابوت بر می‌دارند تا برای ساختن در سال آینده به كهر برند.
فرو بردن تابوت در آب دریا نشان می‌دهدكه برگزاری مراسم محرم به پایان رسیده‌است و روح حضرت امام حسین (ع) با براق آن حضرت به سوی آسمان پرواز خواهد كرد تا آنجا به حضور امام علی(ع)‌ برسد و از آنجا به سوی بهشت عروج كند. تابوت آرام آرام در آب فرو می رود و هنگامی كه تاریكی شب فرا می‌رسد، سوگواران بر می‌گردند و زیر زبان ورد گونه می‌خوانند: علی بدایا! علی بدایا!( یعنی یا حضرت علی (ع) به داد برس ) و یا حسین! یا حسین!

منبع:http://www.vaares.com