تبیان، دستیار زندگی

عـــــــاشق روى توام، دست بـــدار از دل من 

        به خـــدا! جــــــــز رخ تو، حل نكند مشكل من

مهـــــــــر كـوى تو، در آمیختــــه در خلقت ما        

  عشق روى تو، سرشته است به آب و گل من

نیست جــــز ذكر گل روى تـــو، در محفــل ما         

 نیست جــــز وصل تـــــو، چیز دگرى حاصل من

پاره كن پــــــرده انـــــوار، میـــان من و خـــود           

تا كند جلــــــوه، رخ مـــــــاه تو انـــــدر دل من

جلـــوه كن در جبــــــــل قلب من، اى یار عزیز         

 تــــا چــــو مـــوسى بشود زنده، دل غافل من

در ســــراپــــــاى دو عالم، رخ او جلوه‏گر است        

 كـــــه كنـــــد پــــــوچ، همـه زندگى باطل من

مــوج دریاست جهان، ساحل و دریایى نیست         

قطـــــره اى از نــــم دریاى تو شد، ساحل من

زد خلیل، عالـــم چون شمس و قمر را به كنار        

 جلــــــــوه دوست نباشد، چـــو من و آفل من

مــــن خراباتى‏ام؛ از من، سخن یار مخواه     

 گنگم، از گنگ پریشان شده، گفتار مخواه

من كــه با كورى ومهجورى خود سرگرمم    

 از چنین كور، تــــــــو بینایى و دیدار مخواه

چشم بیمـــــار تو، بیمــار نموده است مرا    

 غیر هــــــذیان سخنى از من بیمار مخواه

با قلنـــدر منشین، گر كه نشستى هرگز      

حكمت و فلسفـــه و آیـــــه و اخبار مخواه

مستم از باده عشق تو و از مستِ چنین      

 پند مردان جهــــان دیده و هشیار، مخواه

مـــــا نــــدانیم كه دلبستــــه اوییم، همه       

مست و سرگشته آن روى نكــــوییم، همه

فـــــارغ از هر دو جهانیم و ندانیم كـــه ما        

در پــــى غمــــــــزه او بادیـــه پوییــم، همه

ســــاكنان در میخـــــانه عشقیم، مـــدام       

 از ازل، مست از آن طــــرفه سبوییم، همه

هر چه بوییم ز گلزار گلستـــان وى است       

  عطـــر یـــــار است كه بوییده و بوییم، همه

جــــز رخ یـــــار، جمالــــى و جمیلى نبود        

 در غم اوست كه در گفت و مگوییم، همه

خود ندانیم كه سرگشته و حیران همگى        

 پــــى آنیم كــــه خـود روى به روییم، همه

در غم عشقت فتــــــادم، كاشكى درمان نبــــودى     

 من سر و سامان نجویم، كاشكى سامان نبودى

زاده اسمـــــــــــاء را با جَنّةُ الْمَأوى چـــه كــــارى؟       

در چــــمِ فردوس مى ماندم، اگر شیطان نبودى

از مَلَك پـــــرواز ـكن و ز ملك هستى، رخت بر بند      

 نیست آدم‏زاده آنكس كــــز مَلَك پـــــــرّان نبودى

یــــــوسفا، از چـــــــــاه بیرون آى تا شاهى نمایى      

 گرچه از این چــــــاه بیرون آمـــدن، آسان نبودى

ساغرى از دست ساقى گیر و دل بر كن ز هستى     

  بر شـــــــود از قید هستى آنكه فكر جان نبودى

عـــــــاشقم، عاشق كه درد عشق را جز او نداند     

   غــــرق بحــر عشقم و چون نوح پشتیبان نبودى

پـــــریشان‏حالــــــى و درماندگىّ ما نمــى‏دانى       

 خطا كارى ما را فاش بى پروا نمى‏دانى

به مستى، كـــاروان عاشقان رفتند از این منزل         

 برون رفتند از "لا "جانب "الّا"، نمى‏دانى

تهـــى‏دستى و ظالــــم پیشگــىّ ما نمى‏بینى        

  سبكبارى عاشق پیشه والا، نمى‏دانى

بــــــرون رفتند از خــــود تــــا كه دریابند دلبر را          

  تو در كنج قفس منزلگه عنقا نمى‏دانى

زجــا برخیز و بشكن این قفس، بگشاى غلها را          

 تو منزلگـــــاه آدم را ورأ "لا" نمــــى‏دانى

نبــــردى حاصلــى از عمر، جز دعواى بى‏حاصل          

 تو گویى آدمیّت را جز این دعوا نمى‏دانى

جــــــــز سر كوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جایى         

  در سرم نیست، بجز خاك درت سودایى

بـــــــر در میكـــــــــده و بتكــــــــــده و مسجد و دیر            

سجــــده آرم كه تو شاید، نظرى بنمایى

مشكلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شیخ         

   غمـــــزه اى تا گره از مشكل ما بگشایى

این همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درویش نمود        

  جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدایى

نیستم، نیست، كه هستى همه در نیستى است           

 هیچم و هیچ كـــــه در هیچ نظــر فرمایى

پـــــى هـــــر كس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب        

  نشنیدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرایى

عـــــــاكف درگـــــــــــه آن پرده نشینم، شب و روز            

 تا به یك غمزه او، قطـــــره شود دریایى

در حلقــــــه درویش، نــــــــدیدیـــــم صفـــــایى      

 در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنیدیم ندایــــى

در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــواندیم كتابى 

       در مــــــــاذنه، از یار ندیدیــــــم صدایـــــــــى

در جمـــــع كتب، هیچ حجـــــــابى نـــــــدریدیم       

 در درس صحف، راه نبـــــردیــــــم به جــــایــى

در بتكـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذراندیم       

 در جمع حـــــریفــــــان نــــه دوایـى و نه دائى

در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلكـــــــــه بیــابم       

 از گلشن دلــــــدار نسیمـــــى، رد پــــــــایـــى

این ما و منى جمله ز عقل است و عقال است         

 در خلوت مستان، نه منى هست و نه مایى

عـــاشق دوست ز رنـــــگش پیداست          بیدلــــــــــى از دل تنگـــش پیداست

نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن          ایــــن سخن، از دل سنگش پیداست

از در صلح بــــــــــرون نـــــاید دوست           دیگـــــــر امـــــروز، ز جنگش پیداست

مَى زده است، از رُخ سرخش پرسید           مستـــى از چشم قشنگش پیداست

یار، امشب پى عاشق كشى است           مـــــن نگویـــــــم؛ ز خَدَنگش پیداست

رازِ عشـــــق تــــــــو نگــوید "هندى"          چـــه كنـــــم من كه ز رنگش پیداست

مــــا را رهـــــا كنید در این رنج بى‏حساب       

بــــــــــا قلب پاره پاره و با سینه‏اى كباب

عمرى گذشت در غم هجران روى دوست   

   مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب

حــــالى، نشد نصیبم از این رنج و زندگى  

     پیــــرى رسید غرق بطالت، پس از شباب

از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد   

    كـــى مى‏توان رسید به دریا از این سراب

هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم 

     چیـــــــزى نبود غیر حجابى پس از حجاب

هـــــان اى عزیز، فصل جوانى بهوش باش 

     در پیـــــــرى، از تو هیچ نیاید به غیر خواب

این جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند      

 در خرقه شان به غیر "منم" تحفه‏اى میاب

ما عیب و نقص خویش، و كمال و جمال غیر 

   پنهــــــــان نموده‏ایم، چو پیرى پس خضاب

دم در نــــــى‏آر و دفتــــــــر بیهوده پاره كن 

      تا كــــــى كلام بیهده گفتــــــــــار ناصواب

به تو دل بستم و غیر تو كسى نیست مرا    

جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نیست مرا

عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال 

    به خدا، غیر تو هــرگز هــــوسى نیست مرا

بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى      

چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نیست مرا

پــــرده از روى بینداز، به جان تـــــو قســم      

غیـــر دیــــدار رخت مـــلتمسى نیست مرا

گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــایى     

 ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نیست مرا

مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى     

 جز رخ دوست نظر سوى كسى نیست مرا