تبیان، دستیار زندگی

 به گزارش فارس، جدیدترین مطالعات سازمان ملی بهداشت نشان داده است، بین کمبود خواب و اثر نکردن داروهای مسکن برای آرام کردن آلام ناشی از بیماری ارتباط مستقیمی وجود دارد.

حداقل 25 میلیون بزرگسال در آمریکا به دردهای مزمن مبتلا هستند و 40 میلیون نفر با دردهای شدیدی زندگی را می‌گذرانند.

به عقیده پزشکان، هر دردی که بیش از 12 هفته طول بکشد، مزمن است؛ درد مزمن می‌تواند نتیجه یک آسیب دیدگی، بیماری‌های نهفته و یا بدون هیچ دلیل شناخته‌ شده‌ای باشد. 

بسیاری از افراد برای تسکین درد به روش‌های درمانی مکمل، همچون یوگا متوسل می‌شوند؛ هر چند تحقیقات جدید به مطالعه روی ارتباط بین کمبود خواب، حساسیت به درد و مسکن‌های متداول پرداخته و نشان داده است، در هر شرایطی برای خلاص شدن از درد، ضروری‌ترین کار، خوابیدن به اندازه است. 

محققان با انجام آزمایشاتی بر روی موش‌ها، در نهایت به این نتیجه رسیدند که مصرف داروهای مسکن بر روی افرادی که دچار کمبود خواب هستند و اکثر مواقع خواب کوتاه مدت را تجربه می‌کنند بی‌تأثیر است؛ در این شرایط استفاده از مواد خوراکی حاوی کافئین بیش از داروهای مسکن موثر خواهد بود. 

به گفته متخصصان، مصرف مسکن‌های معمول مانند ایبوبروفن برای کاهش درد به ویژه دردی که از کمبود خواب ناشی می‌شود بی‌تأثیر است.

محققان معتقدند که این یافته‌ می‌تواند کاربرد مهم در زمینه روش‌های درمانی کنترل درد داشته باشد؛ نتایج این تحقیقات به طور کامل در مجله Nature Medicine منتشر شده است.

 به گزارش  مهر به نقل از نیواطلس، هنگامیکه بازوی فردی به دلیل سکته از کار می افتد، درمانگران بیشتر اوقات با استفاده از محرک های الکتریکی سعی می کنند این عضو را دوباره به حرکت درآورند.

فرایند استفاده از محرک های الکتریکی شامل وارد کردن شوک به بازو است. این امر سبب می شود ماهیچه ها حرکت کنند.

اما تحقیقات نشان داده اگر بیمار خود مسئول وارد کردن شوک باشد، این درمان بازخورد بهتری خواهد داشت. درهمین راستا دستگاه تازه ای ساخته شده که این امکان را فراهم می کند.

سیستم مذکور توسط شرکت Intento ساخته شده که از زیرمجموعه های موسسه تحقیقاتی EPFL سوئیس است. سیستم سه بخش دارد؛ الکترودهایی که بیمار روی بازویش قرار می دهد، دستگاه کنترلی که در دست کاربر قرار می گیرد و البته تبلتی که نرم افزار سیستم در آن وجود دارد.

درمانگر حرکت های مورد نظر بازو را روی تبلت انتخاب و آن را به دستگاه کنترل وارد می کند. پس از نصب الکترودها روی بازو، بیمار خود شوک را به ماهیچه های بازو وارد می کند.

تکرار حرکات مختلف سبب می شود ماهیچه ها قدرت بیشتری بیابند و در نتیجه پس از مدتی بدون تحریک الکتریکی، حرکت مورد نظر را انجام خواهند داد.

آزمایش های کلینیکی این دستگاه در بیمارستان دانشگاه لوزان و روی ۱۱ بیماری انجام شد که به دلیل سکته با درصد بالایی از معلولیت دست و پنجه نرم می کردند. برای این گروه درمان های دیگر کارسازنبود به همین دلیل درمانگران دستگاه مذکور را به طور روزانه وبه مدت یک ساعت و نیم استفاده کردند.

حدود۷۰ درصد آنها شاهد بهبود وضعیت خود بودند. البته قرار است یک تحقیق کلینیکی بزرگ برای آزمایش این دستگاه انجام شود.  

 به گزارش ایرنا از تلگراف، محققان این موفقیت را مدیون گزینه های دارویی بیشتر برای ویروس‌های مقاوم به دارو، ترکیبات دارویی که کمتر سمی هستند و پایبندی بیشتر به درمان می‌دانند.

درمان‌های ضد رتروویروسی یا (ART) در اواسط دهه 1990 میلادی به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. این درمان شامل ترکیب حداقل سه دارو است که از تکثیر ویروس HIV جلوگیری می‌کند. این فرآیند از آسیب HIV به سیستم ایمنی و گسترش بیماری جلوگیری می‌کند.

سازمان جهانی بهداشت استفاده از درمان ضد رتروویروسی را به محض تشخیص ویروس لازم می‌داند. محققان دانشگاه بریستول با بررسی 88 هزار و 504 بیمار اروپایی و آمریکایی مبتلا به ویروس HIV، بین سال‌های 1996 تا 2010 میلادی، که درمان ضد رتروویروسی دریافت می‌کردند، دریافتند این درمان عمر بیماران را تا 10 سال افزایش می‌دهد و نتیجه امیدبخشی در درمان این بیماریست.

HIV نوعی ویروس نقص ایمنی است که سبب عفونت سلول های سیستم ایمنی و اختلال در عملکرد آنان می شود. با پیشرفت عفونت، سیستم ایمنی ضعیف تر می شود و در نهایت به سندرم نقص ایمنی پیشرفته (AIDS) منجر می شود. 10 تا 15 سال طول می کشد تا فرد آلوده به ویروس HIV به ایدز مبتلا شود. هیچ درمانی برای این بیماری کشنده وجود ندارد و داروهای ضد ویروسی فقط قادرند روند سرعت بیماری را کند کنند.

رابطه جنسی محافظت نشده، انتقال خون آلوده، به اشتراک گذاشتن سرنگ آلوده، انتقال از مادر به جنین و زایمان و شیردهی، مهمترین علل انتقال بیماری هستند.

نتایج این تحقیقات در نشریه Lancet منتشر شده است.

به گزارش ایرنا از روزنامه دیلی میل، محققان دانشگاه تگزاس در مطالعه روی کودکان حامل این ژن متوجه شدند که این کودکان برای ابتلا به افسردگی مستعدتر بودند و واکنش های شدیدی نسبت به موقعیت های استرس آور نشان می دادند.

به نظر می رسد که این ژن مرتبط با واریان هایی باشد که با ابتلا به اختلال دو قطبی ارتباط دارند.

اختلال دوقطبی (یا شیدایی - افسردگی) نوعی اختلال خلقی و یک بیماری روانی است. افراد مبتلا به این بیماری دچار تغییرات شدید خلقی می‌شوند. اختلال دو قطبی به صورت معمول در آخر دوره نوجوانی یا اوائل دوره بزرگسالی تظاهر پیدا می‌کند.

بیماری معمولاً با دوره‌ای از افسردگی آغاز می شود و پس از یک یا چند دوره از افسردگی، دوره شیدایی بارز می‌شود.

محققان در این مطالعه سلول های تک هسته ای خون محیطی را در 18 کودک و نوجوان تجزیه و تحلیل کردند.

محققان این افراد را در سه گروه: بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی، فرزندان تحت تاثیر قرار نگرفته از والدین مبتلا به اختلال دو قطبی و فرزندان والدینی که هیچ سابقه اختلال های روانی نداشتند، تقسیم کردند.

نتیجه این تجزیه و تحلیل ها نشان داد که در قیاس با کودکان گروه کنترل، بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی و فرزندان تحت تاثیر قرار نگرفته از والدین مبتلا به اختلال دو قطبی، تغییرات ژنتیکی داشتند که می تواند بر واکنش نسبت به استرس تاثیر بگذارد.

دکتر "گابریل فرایز" از مرکز علوم بهداشت دانشگاه تگزاس که ریاست این مطالعه را بر عهده داشت، گفت: می دانیم که کودکان والدین مبتلا به اختلال دو قطبی با افزایش خطر ابتلا به این بیماری روبرو هستند اما مکانیزم های بیولوژیکی عمدتا مشخص نیستند.

وی افزود: پدر و مادران مبتلا به اختلال دو قطبی به دلیل بیماری خود، زندگی را با سختی سپری می کنند که این موضوع استرس های محیطی بیشتری برای آنها به بار می آورد. از این رو کودکان انها نیز به دلیل نشانگرهای ژنتیکی که دارند، برای ابتلا به استرس مستعدترند.

به گفته محققان، یافته جدید آنها زمینه های تازه ای را برای تحقیقات ایجاد کرده است که می تواند شامل تلاش برای کاهش استرس های محیطی و بررسی این موضوع باشد که آیا عوامل دارویی می توانند این تغییرات ژنتیکی را در کودکان مستعد قبل از پیشرفت این اختلال معکوس کنند یا خیر.

محققان خاطرنشان کردند از آنجا که شناخت مشکلات مرتبط با سلامت روانی در میان کودکان از موضوعات مهمی تلقی می شوند، این مطالعه گام ضروری در این مسیر به شمار می رود.